Rządowy projekt ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej

studnie (odwierty) zaznacza się na mapie dokumentacyjnej, a na mapie hydrograficznej oznacza się studnie
(odwierty) w punktach charakterystycznych.
Odrębnym znakiem przedstawia się studnie suche, podając ich głębokość do dna z dokładnością 0,1 m.
Kartowanie hydrograficzne obejmuje badanie wód podziemnych (tzw. potamicznych), a więc zasilających
wody rzeczne. Zalicza się do nich głównie wody podziemne pierwszego poziomu. O ile na obszarach
piaszczystych (np. sandrach) sprawa jednoznacznego określenia wód podziemnych pierwszego poziomu nie
stanowi problemu, to na obszarach wysoczyznowych, zbudowanych z gruntów spoistych, określenie tych
wód jest bardziej skomplikowane. Występują tam w przypowierzchniowych warstwach gruntu wody
wierzchówkowe (śródglebowe), cechujące się na ogół okresowością występowania, tzn. pojawiające się w
czasie roztopów i po dłuższych okresach opadowych. Poniżej wód wierzchówkowych występują wody
podziemne, tworzące nieciągły i mało zasobny poziom wodonośny o napiętym zwierciadle. Wody podziemne
z tej strefy wykazują więź hydrologiczną z wodami powierzchniowymi poprzez ich drenaż przez sieć
hydrograficzną. Wody z tego poziomu są na ogół powszechnie czerpane przez ludność ze studzien. Ten
właśnie poziom należy uznać za pierwszy poziom wód podziemnych. Występujące poniżej tego poziomu
wody podziemne, wyraźnie odbiegające od ogólnego tła, a ujmowane sporadycznie przez ludność miejscową,
należy pomijać. Na obszarach skał litych, gdzie występują wody szczelinowe, za pierwszy poziom wodonośny
należy uznać pierwszy napotkany. Zaleca się, aby w obrębie każdego arkusza mapy hydrograficznej wykonać
pomiary niwelacyjne kilku – kilkunastu studzien.
30. Hydroizobaty. Pomiary zwierciadła wód podziemnych pierwszego poziomu pozwalają na
graficzne przedstawienie obrazu jego głębokości w odniesieniu do powierzchni terenu. Przedstawia
się go za pomocą hydroizobat, czyli linii równych głębokości występowania zwierciadła wody.
Przyjęto następujące wartości hydroizobat: 1, 2, 5, 10 i 20 metrów.
Hydroizobatę 1 m oznacza się grubszą linią w celu zasygnalizowania obszarów o płytkim występowaniu
zwierciadła wód podziemnych. Na obszarach o zróżnicowanych warunkach hydrogeologicznych, gdzie strefa
występowania wód podziemnych do głębokości 1 metra jest niewielka i istnieją trudności techniczne z
wykreśleniem tej hydroizobaty, zaleca się zrezygnować z jej wyznaczania. W strefie występowania
zwierciadła wód podziemnych na głębokości większej niż 20 m lub na terenach, gdzie informacja o
głębokości występowania wód podziemnych jest niepełna, należy podać również orientacyjną głębokość ich
występowania poprzez określenie przedziału głębokości, np. 50–60 m. W przypadku braku dostatecznie
gęstej sieci punktów pomiarowych w terenie (np. na obszarach leśnych i zabudowanych) hydroizobaty należy
rysować linią przerywaną (jako o niepewnym przebiegu) do 5 m, nawiązując do sąsiednich obszarów i
wykorzystując wszystkie dostępne informacje. Wyznaczenie hydroizobat pozwala pośrednio określić związki
hydrologiczne pomiędzy wodami powierzchniowymi i wodami podziemnymi pierwszego poziomu. Opisy
hydroizobat powinny być zwrócone podstawą opisu w kierunku spadku zwierciadła, czyli w kierunku
większych wartości hydroizobat.
31. Przypuszczalne kierunki płynięcia wód podziemnych przedstawiają główne tendencje kierunku spływu
wód podziemnych. Należy pamiętać, że same hydroizobaty nie stanowią podstawy do wyznaczenia kierunku
spływu wód podziemnych. Kierunek ten należy wyznaczyć w charakterystycznych obszarach metodą trójkąta
lub na podstawie map hydroizohips.
Przepuszczalność gruntów
32. Przepuszczalność gruntów określa warunki obiegu wody. Badań tych warunków nie można prowadzić bez
analizy tła geologicznego, tzn. bez określenia rozmieszczenia utworów skalnych na tle rzeźby terenu.
Najważniejszą rolę odgrywają tu cechy litologiczne skał i gruntów, które informują o zdolności do
przewodzenia wody. Przepuszczalność pionowa informuje o możliwości zasilania wód podziemnych.
Szczególną rolę odgrywa tu przepuszczalność utworów powierzchniowych. Za utwór powierzchniowy
uznano grunt zalegający pod warstwą poziomu próchniczego. Zwykle znajduje się on na głębokości do 1 m
poniżej powierzchni terenu. Mapę przepuszczalności gruntów opracowuje się na podstawie map glebowo-
rolniczych w skali 1:25 000, którymi objęty jest cały obszar Polski, oraz korzystając z map geologicznych i
geomorfologicznych. W trakcie wykonywania zdjęcia hydrograficznego konieczna jest weryfikacja
wyznaczonych stref występowania poszczególnych rodzajów gruntów.
W oparciu o cechy strukturalne i stopień uszczelnienia skał ustalono 6 klas przepuszczalności utworów
powierzchniowych:
1 klasa – grunty
o łatwej przepuszczalności,
2 klasa – grunty
o średniej przepuszczalności,
3 klasa – grunty
o słabej przepuszczalności,
4 klasa – grunty
o zmiennej przepuszczalności,
5 klasa – grunty
o zróżnicowanej przepuszczalności,

9
6 klasa – grunty
o bardzo słabej przepuszczalności.
Wydzielonym klasom przepuszczalności skał i gruntów przypisano orientacyjne współczynniki filtracji
(opracowane wg danych Z. Pazdro, 1983). Zróżnicowanie przepuszczalności skał wg wielkości współczynnika
filtracji daje możliwość porównywalnej oceny ilościowej prędkości poruszania się wody w skale, w warunkach
pełnego nasycenia wodą.
1 klasa
–
przepuszczalność łatwa, o współczynniku filtracji większym niż 10-3m*s-1, obejmuje: rumosze
skalne, piargi, żwiry i pospółki.
2 klasa – przepuszczalność średnia, o współczynniku filtracji od 10-3m*s-1 do 10-5m*s-1, obejmuje:
a) grunty piaszczyste, takie jak: piaski gruboziarniste, średnioziarniste i drobnoziarniste oraz lessy,
b) piaski luźne oraz piaski słabogliniaste wykształcone na piaskach luźnych i lessy zwykłe zaliczane do tej klasy
na podstawie map glebowych; piaski słabogliniste zaliczane do tej klasy na podstawie badań terenowych,
c) skały lite silnie uszczelinione, spękane i skrasowiałe,
d) skały osadowe, np. wapienie, opoki, margle, piaskowce i zlepieńce,
e) mady o podłożu piaszczystym,
f) rędziny na wysoczyznach i zboczach, gdzie następuje ich wymywanie.
3 klasa – przepuszczalność słaba, o współczynniku filtracji od 10-5 do 10-8m*s-1, obejmuje grunty spoiste,
takie jak piaski pylaste i gliniaste, gliny, gliny pylaste, gliny piaszczyste, pyły i mułki. Na mapach glebowych są
to: piaski słabogliniaste (wykształcone na gruntach spoistych), piaski gliniaste lekkie i mocne, gliny lekkie i
średnie, pyły zwykłe i ilaste, lessy ilaste, mady na podłożu lessowym i pylastym oraz rędziny w dolinach i
zagłębieniach.
4 klasa – przepuszczalność zmienna, o współczynniku filtracji od 10-3 do 0 m*s-1, obejmuje grunty
organiczne, cechujące się zmiennymi warunkami przepuszczalności, w zależności od ich nawilgotnienia. W
warunkach dużego nawilgotnienia grunty te stają się praktycznie nieprzepuszczalne, natomiast w okresach
suchych charakteryzują się korzystnymi warunkami przepuszczalności. Na mapach glebowych do gruntów tych
zalicza się torfy i gleby murszowe.
5 klasa – przepuszczalność zróżnicowana, o współczynniku filtracji od 10-3 do 0 m*s-1, obejmuje grunty
antropogeniczne, a więc silnie przeobrażone przez człowieka. Są to głównie: obszary zabudowane, hałdy,
wysypiska śmieci itp. Rozprzestrzenienie tej grupy gruntów należy określić na podstawie map tematycznych i
materiałów z odpowiednich jednostek administracyjnych oraz w trakcie polowego zdjęcia hydrograficznego.
6 klasa – przepuszczalność bardzo słaba, o współczynniku filtracji mniejszym niż 10-8 m*s -1, obejmuje skały
lite słabo uszczelinione, do których zalicza się mało spękane skały magmowe i metamorficzne, a także niektóre
skały osadowe, takie jak: opoki, łupki ilaste i iły. Te ostatnie na mapach glebowo-rolniczych są reprezentowane
przez: gliny ciężkie, iły ciężkie, iły pylaste itp. oraz mady na glinach ciężkich.
Zjawiska i obiekty gospodarki wodnej
33. Funkcje użytkowe zbiorników wodnych są określane dla zbiorników wodnych powstałych za sprawą
działalności człowieka. Zbiorniki te różnicuje się wg funkcji: stawy hodowlane (H), przeciwpożarowe (P),
retencyjne (R), sportowo-rekreacyjne (S), retencyjne wielozadaniowe (W) oraz inne (I), utworzone dla innych
celów niż wymienione. Najczęściej są to zbiorniki zaporowe powstałe wskutek zamknięcia doliny zaporą i
spiętrzenia wód rzecznych celem przechwycenia fali powodziowej (zbiorniki przeciwpowodziowe), dla uzyskania
produkcji energii elektrycznej w siłowniach wodnych (zbiorniki energetyczne), wyrównania przepływu
rzecznego (zbiorniki wyrównawcze), zaopatrzenia w wodę przemysłu, gospodarki komunalnej i rolnictwa
oraz wykorzystania do sportu i rekreacji. Określoną funkcję użytkową pełnią także zbiorniki wodne powstałe
w rezultacie wypełnienia wodą (najczęściej gruntową) zagłębień (wyrobisk) po odkrywkowej eksploatacji
kopalin użytkowych (zbiorniki wodne w wyrobiskach) lub w wyniku eksploatacji podziemnej (zbiorniki
wodne w zapadliskach). W sytuacji posiadania danych dotyczących minimalnego i maksymalnego zasięgu
zbiornika informacje te należy zamieścić w komentarzu. Zbiorniki mogą być napełnione wodą stale lub
okresowo, w zależności od celu, jakiemu służą. Zbiorniki wodne dające się przedstawić w skali mapy oznacza
się znakiem 13, zaś zbiorniki nie dające się przedstawić w skali mapy, a posiadające ważne lokalne znaczenie
(np. zbiorniki przeciwpożarowe lub baseny sportowe) należy zaznaczyć znakiem 14, z odpowiednią literą
wskazującą na pełnioną funkcję.
34. Kanały – sztucznie wytworzone i stale wypełnione wodą otwarte koryta, zazwyczaj o regularnym kształcie w
profilu poprzecznym i podłużnym, łączące ze sobą rzeki, zbiorniki wodne lub ich odgałęzienia. Kanały
prowadzą wodę do celów energetycznych, komunalnych, melioracyjnych, przemysłowych lub żeglugowych
(kanały żeglowne). Niektóre kanały posiadają wbudowane w poprzek stopnie wodne, czyli budowle i
urządzenia umożliwiające żeglugę (jazy, śluzy komorowe itp.). Funkcję użytkową kanałów oznacza się
odpowiednią literą, a mianowicie: E – energetyczna, K – komunalna, M – melioracyjna, P – przemysłowa,
– żeglugowa. W przypadku długich kanałów oznaczenie literowe powtarza się co około 10 cm.

10
35. Obszary zdrenowane – obszary, na których ułożono na odpowiedniej głębokości sieć drenów, mających
ułatwić i przyspieszyć odpływ wody z nadmiernie uwilgotnionych gleb lub nawodnić grunty w czasie suszy.
Informacje o tych obszarach uzyskuje się w odpowiednich urzędach administracji państwowej, a także na
podstawie zdjęć lotniczych.
36. Groble – wały ziemne usypane w celu utworzenia zbiorników wód użytkowych, zazwyczaj zaopatrzonych w
przepusty do regulowania stanów wód w zbiornikach; także nasypy traktów komunikacyjnych w terenach
zagrożonych zalaniem lub podtopieniem, względnie granice zasięgów polderów.
37. Wały przeciwpowodziowe – szczelne nasypy ziemne usypane wzdłuż rzeki, chroniące tereny przyległe
przed zalaniem; także nasypy traktów komunikacyjnych w terenach zagrożonych zalaniem lub podtopieniem.
38. Obszary chronione przed zalewem – obszary chronione wałem przeciwpowodziowym lub groblą przed
bezpośrednim zalewem wodami rzecznymi podczas wezbrań. Granice obszaru chronionego wyznacza wał
przeciwpowodziowy (grobla) oraz poziomica o wartości równej wysokości korony wału.
39. Poldery – obszary izolowane od otoczenia budowlami hydrotechnicznymi (wałami, groblami itp.) o obiegu
wody wymuszonym przez urządzenia odwadniające, nawadniające lub odwadniająco-nawadniające. Poldery
spotyka się na terenach nadmorskich nizin aluwialnych (depresja), deltach wielkich systemów rzecznych
( uławy Wiślane) oraz terenach inundacyjnych (w dolinach większych rzek) itp. Za granicę polderów uznaje
się najniższą wysokość bezwzględną korony grobli.
40. Tamy podłużne i ostrogi – niskie budowle regulacyjne w korytach rzecznych, służące do polepszenia
warunków przepływu wody i chroniące brzegi przed erozją boczną. Tamy podłużne – budowle równoległe do
brzegu, ograniczające szerokość koryta. Ostrogi – tamy poprzeczne do nurtu, wysunięte od brzegu w koryto
rzeki. B – baseny portowe – chronione umocnionymi tamami podłużnymi i falochronami części koryta rzeki
lub akwenu morskiego, spełniające funkcję użytkową portu.
41. Wrota przeciwsztormowe – urządzenia hydrotechniczne wbudowane w koryto, samoczynnie zamykające się
w chwili napływu wód sztormowych (odwrócenie spadku hydraulicznego).
42. Koryta kamienne lub betonowe – kamienne lub betonowe obudowy dna i brzegów koryt, zwane także
żłobami. Ciek ujęty w taką obudowę koryta ma bieg wyprostowany, a profil podłużny często schodkowy.
43. Techniczna zabudowa brzegów koryta – sztywna (kamienna, betonowa) obudowa brzegów koryta, np. na
odcinku silnie erodowanym lub na terenach zurbanizowanych. Często stosowana jest obudowa elastyczna
(kiszki lub materace faszynowe).
44. Cieki przykryte – sklepione koryta kamienne lub betonowe (niekiedy zasypane ziemią), w wyniku czego
ciek, rów lub kanał na określonym odcinku znika z powierzchni terenu i przyjmuje charakter przewodu
zamkniętego. Sytuacja taka występuje szczególnie na obszarach zurbanizowanych i uprzemysłowionych.
45. Korekcje progowe – szereg niskich progów kamiennych, betonowych lub innych, wbudowanych w dno
koryta w celu jego utrwalenia, a przede wszystkim w celu zmniejszenia spadku wody na odcinkach między
progami.
46. Jazy, zastawki – małe budowle hydrotechniczne przegradzające koryto cieku (rowu), służące do piętrzenia
wody (jaz) oraz regulowania jej kierunku i wielkości przepływu (zastawka).
47. Śluzy – budowle hydrotechniczne przegradzające koryto rzeki lub kanału (zazwyczaj żeglownego),
spiętrzające poziom wody i umożliwiające jednostkom p ł ywającym przejście z poziomu wyższego na niższy lub
odwrotnie.
48. Syfony – budowle hydrotechniczne stanowiące przewody zamknięte pracujące pod ciśnieniem, których
zadaniem jest przeprowadzenie wody pod lub nad przeszkodą, np. pod innym ciekiem lub kanałem.
49. Akwedukty – budowle hydrotechniczne w kształcie mostu lub wiaduktu, na których ułożone są koryta lub
przewody zamknięte, umożliwiające przeprowadzenie np. jednego cieku nad drugim lub nad inną przeszkodą.
50. Zapory przeciwrumowiskowe – budowle kamienne lub betonowe z przepustami dla wody, których celem
jest zatrzymanie rumowiska w korycie potoku. (Elementy wypukłe przy znakach 46a, 47, 51 wprowadzać
zgodnie z biegiem rzeki, tzn. część wypukła znaku powinna być skierowana zgodnie z kierunkiem płynięcia
wody).
51. Zapory wodne – budowle hydrotechniczne spiętrzające, wzniesione w celu utworzenia zbiornika
zaporowego. Istnienie elektrowni wodnych zaznacza się literą „E”. Nie podaje się wartości piętrzenia.
52. Ujęcia wód powierzchniowych oraz podziemnych – zespół budowli, urządzeń, ewentualnie zbiorników
infiltracyjnych służących do pobierania wód powierzchniowych i podziemnych dla celów komunalnych,
przemysłowych lub leczniczych. Znak 52b – ujęcia wodne drenażowe (lewarowe) traktowane są jako ujęcia
wód podziemnych.
53. Pompownie – obiekty hydrotechniczne wyposażone w urządzenia służące do przepompowania wody z
obszarów chronionych przed zalewami, obszarów zalanych podczas wysokich i katastrofalnych stanów wód,
obszarów polderowych, zalewisk na obszarach szkód górniczych i wyrobisk owierzchniowych. Stacje pomp,

11
przepompownie znajdują się także na trasach przerzutów wody.
54. Stacje uzdatniania wody – obiekty hydrotechniczne służące do uzdatniania wody pobieranej do celów
komunalnych lub przemysłowych. Zazwyczaj towarzyszą ujęciom wód.
55. Ujęcia ródeł – źródła zagospodarowane dla celów gospodarczych. Wydajność źródeł oznacza się jak przy
znaku 23 i 26. Wielkość znaku różnicuje się zgodnie z czterema przedziałami wydajności. Między sygnaturą
źródła a kwadratem powinien być zachowany odstęp (światło) 0,2 mm. Przy ujęciach wód (znaki nr 52 i 55)
nie podaje się wartości ich wydajności.
56. Przerzuty wody – rurociągi poprowadzone po powierzchni lub pod powierzchnią terenu. Wyróżnia się
przerzuty wody C – czystej i zanieczyszczonej ściekami: Zk – komunalnymi, Zp – przemysłowymi, Zc –
chłodniczymi, Zs – słonymi, Zr – rolniczymi, Zi – innymi.
57. Oczyszczalnie ścieków – zespoły budowli i urządzeń służących do oczyszczania wód zanieczyszczonych
(ścieków). Rodzaje oczyszczalni oznaczono symbolem literowym: B – biologiczne, C – chemiczne, K –
kompleksowe, M – mechaniczne. W przypadku oczyszczalni o technologii mieszanej podaje się funkcję
główną.
58. Osadniki – specjalnie przystosowane odbiorniki wody zanieczyszczonej (ścieków) lub wody zasolonej oraz
pola irygacyjne (PI). Duże osadniki, dające się przedstawić w skali mapy, zaznacza się podobnie jak zbiorniki
wodne, lecz zaszrafowane w kolorze fioletowym. Osadniki małe, nie dające się przedstawić w skali mapy,
oznacza się sygnaturą (b).
59. Zrzuty wody (ścieków) – miejsca wypływów wód zanieczyszczonych (ścieków) z przewodów naziemnych
lub podziemnych, pochodzących z zakładów przemysłowych, ferm hodowlanych, z kolektorów kanalizacji
miejskiej, do odbiorników, tj. rzek, rowów, kanałów i zbiorników wodnych. Rodzaje (pochodzenie)
zanieczyszczeń wód oznacza się odpowiednim symbolem literowym: D – deszczowe, K – komunalne, M –
mieszane, P – przemysłowe, R – rolnicze, S – słone. Wprowadzić na mapę numery zrzutu ścieków z tabeli
znajdującej się w komentarzu. W komentarzu umieścić informację na temat wielkości zrzutu ścieków.
60. Jakość wód powierzchniowych w punktach pomiarowych. Oceny stanu czystości wód powierzchniowych
dokonuje się w punktach pomiarowych, tj. w miejscach poboru wody do analiz hydrochemicznych,
tworzących sieć krajowego oraz regionalnego monitoringu wód rzek i zbiorników wodnych, wg aktualnie
obowiązujących zasad (np. Program Państwowego Monitoringu rodowiska na lata 2003 – 2005, wydany
przez Głównego Inspektora Ochrony rodowiska – 2003, D. Kudelska, D. Cydzik, H Soszko; Wytyczne
monitoringu podstawowego jezior, PIO , Warszawa 1994). Klasyfikacji stanu czystości wód należy dokonać
w oparciu o normy państwowe zawarte w Rozporządzeniu Ministra Ochrony rodowiska, Zasobów
Naturalnych i Leśnictwa z dnia 5 listopada 1991 r. w sprawie klasyfikacji wód oraz warunków, jakim
powinny odpowiadać ścieki wprowadzone do wód lub do ziemi lub nowo wprowadzone normy (np. UE).
Wody I klasy – miejsca na cieku, zbiorniku wodnym lub jego części, gdzie stwierdzono, że woda nadaje się do
picia, zaopatrzenia przemysłu spożywczego i innych przemysłów wymagających wody o jakości wody do picia
oraz hodowli ryb łososiowatych.
Wody II klasy – miejsca na cieku, zbiorniku wodnym lub jego części, gdzie stwierdzono, że woda nadaje się do
hodowli ryb z wyjątkiem ryb łososiowatych, zaspakajania potrzeb hodowli zwierząt gospodarskich, urządzania
kąpielisk i uprawiania sportów wodnych.
Wody III klasy – miejsca na cieku, zbiorniku wodnym lub jego części, gdzie stwierdzono, że woda nadaje się do
zaopatrzenia przemysłu, z wyjątkiem przemysłów wymagających wody o jakości wody do picia, nawadniania
terenów rolniczych oraz wykorzystywania do upraw ogrodniczych.
Wody pozaklasowe – miejsca na cieku, zbiorniku wodnym lub jego części, gdzie stwierdzono, że woda nie nadaje
się do wykorzystania ze względu na ponadnormatywne zanieczyszczenie (często wręcz ścieki).
Wody zanieczyszczone nie badane – oznacza się (mimo braku danych hydrochemicznych) miejsca, gdzie
stwierdzono w trakcie badań terenowych oznaki zanieczyszczenia wody (np. nie kontrolowane zrzuty ścieków).
61. Antropogeniczne zaburzenia ustroju hydrologicznego cieków wiążą się ze zrzutami do cieku wód obcych
(np. ścieków), poborem z niego znacznych ilości wód, spiętrzeniem rzeki stopniami wodnymi, wreszcie z
gospodarką na zbiornikach wodnych. Wszystkie wymienione czynniki znacząco wpływają na zmianę tak
wielkości, jak i ustroju odpływu.
62. Punkty oceny jakości wody – miejsca poboru prób wody do oceny ich jakości.
63. Przypuszczalny zasięg strefy zanieczyszczenia wód podziemnych to obszary miejskie, przemysłowe (np.
GOP, aglomeracja krakowska itp.) przylegające do dużych ośrodków przemysłowych lub dużych zakładów
przemysłowych, na których dochodzi do obszarowego zanieczyszczenia wód podziemnych w wyniku
infiltracji zanieczyszczonych wód opadowych, ścieków z osadników różnego typu i ze zbiorników
dozujących, odcieków z wysypisk różnego typu odpadów itp.
64. Zasięg kanalizacji wyznacza tereny posiadające urządzenia kanalizacyjne. cieki i wody opadowe są tu

12
odprowadzane przewodami zamkniętymi. Odpływ wód deszczowych i roztopowych w tej strefie jest
przyśpieszony i często nie nawiązuje do przebiegu działów wodnych. Źródłem informacji są urzędy
administracji państwowej.
65. Zasięg odwodnienia (leja depresyjnego) to obszary, w których na skutek odwodnienia nastąpiło obniżenie
zwierciadła wód podziemnych pierwszego poziomu. Ma to miejsce na terenach zainwestowanych, głównie na
terenach eksploatacji górniczej (zwłaszcza odkrywkowej). Zasięg leja depresyjnego oznacza się na podstawie
dokumentacji przedsiębiorstw prowadzących prace odwadniające oraz na podstawie danych z urzędów
administracji państwowej.
66. Zasięg intensywnych antropogenicznych przekształceń terenu to obszary, na których nastąpiło wyraźne
przekształcenie środowiska przyrodniczego (w tym stosunków wodnych) pod wpływem czynników
antropogenicznych. Dotyczy to głównie obszarów silnie zainwestowanych (np. GOP, kopalni odkrywkowych
itp.), gospodarczo aktywizowanych (np. ROW, LZW, kopalni odkrywkowych itp.) oraz obszarów
zurbanizowanych.
67. Wody słone lub zasolone – obszary wyznaczające zasięg oddziaływań wód kopalnianych, solankowych i
morskich na wody słodkie (powierzchniowe i podziemne). Obszary te zaznacza się na podstawie opracowań
źródłowych.
Punkty hydrometryczne pomiarów stacjonarnych
68. Posterunki opadowe – punkty pomiarów sumy i natężenia opadów, prowadzone przez IMGW lub
monitoring. Podstawę do umieszczenia znaku stanowią wyniki obserwacji publikowane w rocznikach „Opady
atmosferyczne” lub znajdujące się w archiwum IMGW. Zaznacza się tylko posterunki opadowe czynne w
czasie wykonywania zdjęcia hydrograficznego.
69. Posterunki wodowskazowe – miejsca pomiarów hydrometrycznych, prowadzone przez IMGW. Podstawę do
umieszczenia znaku stanowią wyniki obserwacji stanu wody i przepływów publikowane w „Rocznikach
Hydrologicznych” do 1984 r. lub znajdujące się w archiwum IMGW.
W opisie posterunku wodowskazowego podaje się w formie ułamków:
– po lewej stronie znaku:
a) w liczniku – wysokość bezwzględną zwierciadła wody przy stanie maksymalnym,
b) w mianowniku – wysokość bezwzględną zwierciadła wody przy stanie minimalnym, obie wartości z
dokładnością 0,1 m,
– po prawej stronie znaku:
a) w liczniku najwyższy przepływ,
b) w mianowniku najniższy przepływ, obie wartości z dokładnością 0,1 m3*s-1.
70. Miejsca pomiaru przepływu – miejsca, w których pomierzono przekrój cieku i wykonano pomiar przepływu
w czasie zdjęcia hydrograficznego. W opisie znaku podać wartość przepływu, z dokładnością do 0,1 m3*s-1.
71. Źródła obserwowane – miejsca ciągłych obserwacji wydajności źródeł. W opisie znaku podać w formie
ułamka:
a) w liczniku – maksymalną wydajność,
b) w mianowniku – minimalną wydajność, obie wartości z dokładnością 0,1 dm3*s-1.
72. Posterunki pomiaru wód podziemnych – miejsca ciągłych pomiarów stanów wód
podziemnych.
W opisie podaje się w formie ułamków:
– po lewej stronie znaku:
a) w liczniku – maksymalny poziom wody,
b) w mianowniku – minimalny poziom wody, obie wartości z dokładnością 0,01 m,
– po prawej stronie znaku:
a) w liczniku – wysokość bezwzględną maksymalnego stanu wody,
b) w mianowniku – wysokość bezwzględną minimalnego stanu wody, obie wartości z dokładnością 0,01 m.
Na mapie oznacza się jedynie posterunki obserwacyjne, w których aktualnie prowadzi się pomiary.
Oznaczenia uzupełniające
73. Granice państw – znakiem 73 oznacza się granice polityczne państw.
74. Granice województw – znakiem 74 oznacza się granice administracyjne województw, których przebieg
wniesiono na podstawie podziału administracyjnego kraju, aktualnego w roku kartowania.
75. Granice powiatów – znakiem 75 oznacza się granice administracyjne powiatów, których przebieg wniesiono
na podstawie podziału administracyjnego kraju, aktualnego w roku kartowania.
76. Granice gmin – znakiem 76 oznacza się granice administracyjne gmin, których przebieg wniesiono na
podstawie podziału administracyjnego kraju, aktualnego w roku kartowania.
77. Granice miast – znakiem 77 oznacza się granice miast niezależnie od funkcji administracyjnej, aktualne w

13