Rządowy projekt ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej

136. Suma różnic wyników dwukrotnych pomiarów odcinków, obliczona dla odcinków
niwelacyjnych całej sekcji lub linii, nie powinna być większa niż 6 L mm dla osnowy 3
klasy, 12 L mm dla osnowy 4 klasy gdzie L określa długość linii lub sekcji w km.
137. Odchyłka f zamknięcia poligonu niwelacyjnego, wyznaczona z wartości pomierzonych,
powinna spełniać kryterium 6 F mm dla osnowy 3 klasy, 12 F mm dla osnowy 4 klasy
gdzie F określa długość obwodnicy poligonu w km.
138. Przy pomiarze przez szerokie przeszkody terenowe dopuszcza się stosowanie innych metod
pomiaru, które zapewniają dokładność nie mniejszą niż pomiary metodą niwelacji
geometrycznej.
139. Wprowadzenie poprawki komparacyjnej w terenach równinnych można zaniechać, jeżeli
średnia poprawka pary łat nie przekracza 0,25 mm/m dla niwelacji 3 klasy i 0,35 mm/m dla
niwelacji 4 klasy.


Standard techniczny, w załącznikach 1-5 zawiera informacje wspólne, odnoszące się do każdej
osnowy:

Załącznik nr 1
Zasady numeracji punktów osnowy geodezyjnej, grawimetrycznej i
magnetycznej,
Załącznik nr 2
Zasady sporządzania opisu topograficznego punktu,
Załącznik nr 3
Zasady sporządzania projektu technicznego,
Załącznik nr 4
Końcowa dokumentacja techniczna,
Załącznik nr 5
Typy znaków osnów geodezyjnych, grawimetrycznych i magnetycznych.


15

Załącznik nr 1
do załącznika nr 1 do rozporządzenia
Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji
z dnia ............................. (poz. ............ )


ZASADY NUMERACJI PUNKTÓW OSNOWY GEODEZYJNEJ, GRAWIMETRYCZNEJ I MAGNETYCZNEJ

1.
Każdy punkt osnowy geodezyjnej, grawimetrycznej i magnetycznej, jako główny
identyfikator posiada unikalny numer nadawany na etapie projektu technicznego. Numer
punktu powinien pozostać niezmienny poczynając od prac projektowych.
2.
Numeracja punktów podstawowej osnowy geodezyjnej prowadzona jest w ramach arkusza
mapy topograficznej w skali 1:10 000 opracowanych w państwowym układzie
współrzędnych płaskich prostokątnych ”1992”.
3.
Numeracja punktów podstawowej osnowy grawimetrycznej i magnetycznej prowadzona
jest w ramach arkusza mapy topograficznej w skali 1:100 000 opracowanych w
państwowym układzie współrzędnych płaskich prostokątnych ”1992”.
4.
Numeracja punktów szczegółowej osnowy geodezyjnej prowadzona jest w ramach arkusza
mapy topograficznej w skali 1:10 000 opracowanych w państwowym układzie
współrzędnych płaskich prostokątnych ”2000”.
5.
Numer punktu składa się z dwóch członów. Pierwszy człon oznacza godło arkusza mapy
któremu przyporządkowany jest punkt. Drugi człon, oddzielony kreską oznacza właściwy
numer punktu w ramach danego arkusza mapy.
6.
Numer punktu ekscentrycznego składa się dodatkowo z trzeciego członu którym jest numer
ekscentru z przedziału 01-99 oddzielony ukośną kreską od właściwego numeru punktu.
7.
Numer godła arkusza w skali 1:100 000 tworzy grupa dwóch liczb a numer godła arkusza
w skali 1:10 000 tworzy grupa trzech liczb
1) pierwsza liczba ( jednocyfrowa ) przypisana jest arkuszowi mapy w skali 1:1 000 000,
zgodnie z podanym schematem
a. cyfra 1 arkuszowi mapy N-33,
b. cyfra 2 arkuszowi mapy N-34,
c. cyfra 3 arkuszowi mapy M-33,
d. cyfra 4 arkuszowi mapy M-34,
e. cyfra 9 arkuszowi mapy M-35.
2) druga liczba ( trzycyfrowa ) oznacza numer arkusza mapy w skali 1:100 000 w
przedziale 001-144 zgodnie z podziałem międzynarodowym;
3) trzecia liczba (dwucyfrowa) oznacza numer arkusza mapy w skali 1:10 000 układu
”1992 otrzymany z podziału arkusza mapy w skali 1: 100 00 zgodnie z tabelą nr 1.

Tabela 1 Numeracja godeł mapy topograficznej w skali 1:10 000

A-a-1
A-a-2
A-b-1
A-b-2
B-a-1
B-a-2
B-b-1
B-b-2
01
02
03
04
05
06
07
08
A-a-3
A-a-4
A-b-3
A-b-4
B-a-3
B-a-4
B-b-3
B-b-4
09
10
11
12
13
14
15
16
A-c-1
A-c-2
A-d-1
A-d-2
B-c-1
B-c-2
B-d-1
B-d-2
17
18
19
20
21
22
23
24
A-c-3
A-c-4
A-d-3
A-d-4
B-c-3
B-c-4
B-d-3
B-d-4
25
26
27
28
29
30
31
32
C-a-1
C-a-2
C-b-1
C-b-2
D-a-1
D-a-2
D-b-1
D-b-2
33
34
35
36
37
38
39
40

16

C-a-3
C-a-4
C-b-3
C-b-4
D-a-3
D-a-4
D-b-3
D-b-4
41
42
43
44
45
46
47
48
C-c-1
C-c-2
C-d-1
C-d-2
D-c-1
D-c-2
D-d-1
D-d-2
49
50
51
52
53
54
55
56
C-c-3
C-c-4
C-d-3
C-d-4
D-c-3
D-c-4
D-d-3
D-d-4
57
58
59
60
61
62
63
64

8.
Właściwy numer punktu (drugi człon numeru), tworzony jest zgodnie z następującymi
zasadami:
1) punktom fundamentalnej osnowy poziomej nadaje się numer z przedziału 01-09,
2) punktom podstawowej osnowy poziomej 1 klasy nadaje się numer z przedziału 10-99,
3) punktom podstawowej osnowy wysokościowej 1 klasy nadaje się numer z przedziału
001-099,
4) punktom podstawowej osnowy wysokościowej 2 klasy nadaje się numer z przedziału
100-999.
9.
Numeracja punktów podstawowej osnowy grawimetrycznej i magnetycznej
przyporządkowana jest arkuszom map topograficznych w skali 1:100 000 opracowanych w
państwowym układzie współrzędnych „1992”. Właściwy numer punktu ( drugi człon
numeru ), tworzony jest zgodnie z następującymi zasadami:
1) punktom podstawowej osnowy grawimetrycznej nadaje się numer z przedziału 01-49,
2) punktom podstawowej osnowy magnetycznej nadaje się numer z przedziału 50-99.
10. Godło arkusza mapy w skali 1:10 000 w układzie ”2000” tworzy grupa trzech liczb:
1) pierwsza liczba ( jednocyfrowa ) oznacza numer pasa odwzorowania ( 5,6,7 lub 8 ),
2) druga liczba ( trzycyfrowa ) określająca numer rzędu, jest liczbą całkowitą obliczoną z
ilorazu ( X – 4920 )/ 5, gdzie X oznacza współrzędną punktu wyrażoną w kilometrach,
3) trzecia cyfra ( dwucyfrowa ) określająca numer kolumny, jest liczbą całkowitą
obliczoną z ilorazu ( Y – 332 )/8, gdzie Y oznacza współrzędną punktu wyrażoną w
kilometrach bez cyfry początkowej oznaczającej numer pasa odwzorowawczego.
11. Właściwy numer punktu ( drugi człon numeru ), tworzony jest zgodnie z następującymi
zasadami:
1) punktom szczegółowej osnowy poziomej 2 klasy nadaje się numer z przedziału 0100-
0999,
2) punktom szczegółowej osnowy poziomej 3 klasy nadaje się numer z przedziału 1000-
1999,
3) punktom szczegółowej osnowy wysokościowej 3 klasy nadaje się numer z przedziału
5000-5999,
4) punktom szczegółowej osnowy wysokościowej 4 klasy nadaje się numer z przedziału
6000-6999.
12. Przykładowe numery punktów dla poszczególnych klas osnów przedstawiono poniżej :
1) przykładowy numer poziomej osnowy fundamentalnej - 112535-02,
2) przykładowy numer osnowy poziomej 1 klasy - 112535-15,
3) przykładowy numer podstawowej osnowy wysokościowej 1 klasy - 112535-025,
4) przykładowy numer podstawowej osnowy wysokościowej 2 klasy - 112535-133,
5) przykładowy numer podstawowej osnowy grawimetrycznej - 1125-09,
6) przykładowy numer podstawowej osnowy magnetycznej - 1125-51,
7) przykładowy numer szczegółowej osnowy poziomej 2 klasy - 612535-0154,
8) przykładowy numer szczegółowej osnowy poziomej 3 klasy - 612535-1001,
9) przykładowy numer szczegółowej osnowy wysokościowej 3 klasy - 612535-5001,
10) przykładowy numer szczegółowej osnowy wysokościowej 4 klasy - 612535-6001,
11) przykładowy numer ekscentra szczegółowej osnowy poziomej 3 klasy
- 612535-1001/03.

17

Załącznik nr 2
do załącznika nr 1 do rozporządzenia
Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji
z dnia ............................. (poz. ............ )

ZASADY SPORZ DZANIA OPISU TOPOGRAFICZNEGO PUNKTU

1.
Opis topograficzny punktu sporządza się na etapie prac stabilizacyjnych (polowy opis
topograficzny). Na etapie opracowania końcowej dokumentacji technicznej opis
topograficzny punktu należy zaktualizować wynikami pomiaru.
2.
Opisy punktów istniejących podlegają polowej aktualizacji. Potwierdzenie aktualności
danych oraz wprowadzenie zmian i uzupełnień należy przedstawić na istniejącym opisie
topograficznym. Zaleca się, aby potwierdzenie danych oraz dokonane zmiany w opisie
odnotowane były czerwonym kolorem.
3.
Opis topograficzny centra lub całego zespołu znaków danego punktu sporządza się na
jednym formularzu. W uzasadnionych przypadkach ( bogata sytuacja terenowa, duży
zespół znaków itp.) dopuszcza się wykorzystanie dodatkowych formularzy.
4.
W części nagłówkowej formularza opisu topograficznego podaje się:
1) oznaczenie arkusza mapy topograficznej na której położony jest znak centra danego
punktu, numer i nazwę, oznaczenie klasy punktu oraz określenie znaku i występujący
na znaku numer lub symbol,
2) nazwę województwa, powiatu, gminy, miejscowości oraz imię nazwisko oraz miejsce
zamieszkania właściciela nieruchomości. Zaleca się załączenie wycinka mapy
topograficznej z pokazaną lokalizacją punktu.
5.
Na szkicu sytuacyjnym oznacza się położenie centra lub zespołu znaków danego punktu
związanych miarami ze szczegółami terenowymi, przy czym należy stosować następujące
zasady :
1) szkic sytuacyjny sporządza się z zachowaniem znaków umownych obowiązujących
przy opracowaniu mapy zasadniczej,
2) szkic sytuacyjny należy sporządzić w miarę możliwości z zachowaniem przybliżonych
proporcji w długościach, przy czym kierunek północy na szkicu powinien być zgodny z
boczną ramką formularza. W przypadku niezgodności kierunku północy z ramką,
należy wnieść na szkic kierunek północy,
3) na szkicu należy przedstawić szczegóły terenowe przydatne do odnalezienia punktu.
Punkt należy nawiązać liniowo z dokładnością 0,01 m do pobliskich trwałych
szczegółów terenowych w sposób umożliwiający dwukrotne niezależne wyznaczenie
jego położenia w terenie. Miary terenowe do innych szczegółów terenowych oraz
miary z linii pomiarowych należy podawać z dokładnością odpowiednią dla danej
grupy dokładności określenia szczegółu. Dopuszcza się szkic sytuacyjny w postaci
zdjęcia fotograficznego, na którego podstawie można jednoznacznie wyznaczyć
położenie punktu,
4) przy wylotach dróg należy podawać nazwy najbliższych miejscowości, dróg wyższej
klasy lub charakterystycznych elementów terenu. Zaleca się wskazywanie elementów,
których identyfikacja na mapie i w terenie nie nastręcza trudności.
6.
Na określonym miejscu formularza należy przedstawić rozmieszczenie ściennych,
naziemnych i podziemnych znaków oraz inne dane dotyczące znaków i ich położenia, jak:
1) rodzaj znaku, typ i wymiary,
2) odległości pomiędzy znakami w zespole oraz głębokości osadzenia,
3) nawiązanie kątowe poboczników oraz znaków podziemnych,
4) informację o punktach kierunkowych ( mirach ) i punktach ekscentrycznych,
5) dla znaków ściennych rysunek fragmentu ściany z podaniem wysokości znaku nad
powierzchnią terenu i odległości do najbliższych charakterystycznych miejsc ściany.

18

7.
Na opisie topograficznym punktów osnowy geodezyjnej należy dodatkowo przedstawić
dane z pomiaru osnowy:
1) dla punktów podstawowej osnowy wysokościowej numer i nazwę linii niwelacyjnej
oraz informację o sąsiednich punktach osnowy z podaniem do nich odległości,
2) dla punktów szczegółowej osnowy poziomej 3 klasy kąty i odległości z pomiaru do
sąsiednich punktów osnowy, w przypadku pomiaru techniką GPS kąty i odległości
wyliczone ze współrzędnych do widocznych sąsiednich punktów osnowy,
3) dla punktów szczegółowej osnowy wysokościowej informację o sąsiednich punktach
osnowy z podaniem do nich odległości.
8.
Dopuszcza się, aby na opisie topograficznym zamieszczać współrzędne punktu.
9.
Opis topograficzny punktu powinien zawierać datę jego sporządzenia lub aktualizacji oraz
wykonawcę.


19