Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw

13
operatora zobowiązanego do kalkulacji kosztów. Nowa redakcja art. 39 ustawy
– Prawo telekomunikacyjne stworzy Prezesowi UKE możliwość stosowania
również tego modelu.
Przy wyborze odpowiedniej metody ustalania wysokości opłat Prezes UKE
będzie kierował się przesłankami wymienionymi w ust. 8 art. 39 ustawy – Prawo
telekomunikacyjne oraz najlepszą praktyką stosowaną przez regulatorów z
innych państw członkowskich. Należy wskazać, iż propozycja zmiany art. 39
ustawy – Prawo telekomunikacyjne wynika z dotychczasowej praktyki regula-
cyjnej Prezesa UKE. Od momentu rozpoczęcia wykonywania obowiązku
prowadzenia rachunkowości regulacyjnej i kalkulacji kosztów usług w Polsce,
występuje sytuacja, w której po zakończeniu badania, o którym mowa w art. 53
ust. 5 obowiązującej ustawy - Prawo telekomunikacyjne, biegły rewident zgłosił
zastrzeżenia do wyników kalkulacji. Charakter tych zastrzeżeń skutkuje różnicą
w wysokości wyznaczonych przez operatora kosztów a ich poziomem
oszacowanym przez biegłego rewidenta. Ze względu na powyższe Prezes UKE
dwukrotnie zmuszony był wydać stanowisko, w którym stwierdził brak
możliwości stosowania wyników kalkulacji kosztów dla celów regulacyjnych, tym
bardziej ich implementacji w ofertach ramowych i cennikach detalicznych.
Powyższe implikuje, że obowiązujący art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo
telekomunikacyjne nie miał dotychczas zastosowania w praktyce. Ponadto,
obecne brzmienie art. 39 ustawy nie daje możliwości wdrożenia w pełni
wyników kalkulacji kosztów usług, ograniczając regulację jedynie do ich nie
zaakceptowania przez Prezesa UKE, nie wskazując narzędzi regulacyjnych
umożliwiających kontrolę efektywności kosztowej operatora. Należy zaznaczyć,
iż obowiązek prowadzenia kalkulacji, a następnie badanie, o którym mowa w
art. 53 ust. 5 obowiązującej ustawy, oraz jego wyniki, nie są narzędziami
prowadzenia poprawnej i efektywnej regulacji rynku telekomunikacyjnego, w
szczególności opłat stosowanych w rozliczeniach międzyoperatorskich z tytułu
dostępu telekomunikacyjnego. Są to narzędzia umożliwiające realizację jednej z
ważniejszych polityk regulatora jaka jest ustalanie opłat na poziomie
niedyskryminującym inne podmioty na tym rynku.
14
Celem obowiązku orientacji kosztowej nakładanego na operatorów SMP w
krajach UE, jest ustalanie opłat i cen detalicznych, w oparciu o koszty
świadczenia poszczególnych usług. W Polsce ta zasada nie ma odzwier-
ciedlenia w dotychczasowej praktyce regulacyjnej ustalania opłat, gdyż oba
przeprowadzone badania wyników kalkulacji kosztów operatora SMP,
wskazywały na zastrzeżenia, które mają wpływ na wysokość wyznaczonych
kosztów. Nowe brzmienie art. 39 ustawy – Prawo telekomunikacyjne zapewni
Prezesowi UKE możliwość ustalania opłat uwzględniających podstawowe
założenia efektywności kosztowej operatora SMP, przewidując możliwość
wykorzystania przez Prezesa UKE zastosowanie również innych metod
ustalania opłat aniżeli w oparciu o wyniki kalkulacji kosztów.
Propozycja zmiany jest de facto doprecyzowaniem obowiązującego art. 39 ust.
4 ustawy – Prawo telekomunikacyjne oraz wskazaniem sytuacji, w której Prezes
UKE może, za pomocą innej, niż stosuje operator, metody ustalania stawek
wyznaczyć efektywny poziom tych opłat. Ze względu na różnorodność
zagadnień wchodzących w zakres obowiązku kalkulacji kosztów, Prezes UKE
będzie mógł dobrać adekwatną do zidentyfikowanego problemu metodę
ustalania tych opłat, gdyż nie wszystkie metody mają charakter uniwersalny.
Art. 43
Propozycja zmiany art. 43 zmierza do kompletnego uregulowania kompetencji
Prezesa UKE w zakresie zarządzania ofertami ramowymi. W nowym brzmieniu
przedmiotowy przepis w sposób wyczerpujący obejmuje zarówno projekty
przedkładane przez operatora o znaczącej pozycji rynkowej wykonującego
obowiązek nałożony w decyzji regulacyjnej po przeprowadzeniu analizy rynków
właściwych (tj. na podstawie art. 24 i 25 w zw. z art. 42), jak i wykonującego
obowiązek wynikający z decyzji Prezesa UKE zobowiązującej do zmiany oferty
ramowej (tj. teraz art. 43 ust.2). Ponadto Prezes UKE ma możliwość
elastycznego reagowania w sytuacji, gdy zobowiązany operator nie przedłoży w
terminie projektu oferty ramowej lub przedłożony projekt nie odpowiada
przepisom prawa lub potrzebom rynku telekomunikacyjnego. W takiej sytuacji
Prezes UKE na zasadzie alternatywy dokonuje zmiany projektu i go zatwierdza
15
lub odrzuca przedłożony projekt. Ponadto organ regulacyjny dysponuje
kompetencją do wprowadzenia oferty ramowej z urzędu, w sytuacji gdy
operator zobowiązany nie wykonuje swojego obowiązku opracowania i przedło-
żenia oferty ramowej. Celem proponowanych zmian jest poszerzenie kompe-
tencji regulatora w procesie zarządzania ofertami ramowymi przy jednoczesnym
preferowaniu sytuacji, gdy to operator zobowiązany jest autorem oferty
ramowej, a jej opracowanie jest tylko nadzorowane przez Prezesa UKE.
Zaprojektowana zmiana art. 43 poprzez dodanie ust. 2a, zgodnie z którą Prezes
UKE mógłby zmienić ofertę ramową, jeżeli nie odpowiada ona warunkom
rynkowym, wynika z dotychczasowych poważnych trudności związanych z
wprowadzeniem, decyzją Prezesa UKE, oferty określającej ramowe warunki
dostępu do lokalnej pętli abonenckiej poprzez dostęp do węzłów sieci
telekomunikacyjnej TP na potrzeby sprzedaży usług szerokopasmowej
transmisji danych, tzw. oferty Bitstream Access. Doświadczenia związane z
wprowadzeniem tak ważniej oferty dla rynku telekomunikacyjnego, skutkującej
zawieraniem przez przedsiębiorców telekomunikacyjnych umów o dostępie do
pętli lokalnej, pokazały że Prezes UKE powinien dysponować uprawnieniem do
zmiany ofert ramowych w sytuacji, w której nie nastąpiły zmiany warunków
rynkowych, ale w praktyce wykonywania decyzji wprowadzającej ofertę ramową
okazało się, że jej przepisy są niewykonalne czy nie dość precyzyjne. W
konsekwencji może to mieć negatywny wpływ na sytuację podmiotów
obowiązanych do jej wykonywania, jak również tych, którzy korzystają z usług
telekomunikacyjnych.
Art. 43 ust. 4, art. 53 ust. 7
Zgodnie z przepisami ustawy – Prawo Telekomunikacyjne Prezes UKE wydaje
zarówno Biuletyn UKE oraz Dziennik Urzędowy UKE. W praktyce stosowanie
tych przepisów powoduje wątpliwości, w szczególności w tych przypadkach w
których przepis ustawy nie wskazuje, w którym z publikatorów zamieszcza się
dane ogłoszenie Prezesa UKE. Ponadto wydawanie obu publikatorów
powoduje po stronie Urzędu koszty, których nie pokrywają wpływy z opłat z
tytułu sprzedaży obu publikatorów. W świetle powyższego proponuje się
16
wskazanie we wszystkich przypadkach obowiązku publikacji w Biuletynie
Informacji Publicznej i rezygnację z wydawania przez Prezesa UKE zarówno
biuletynu Urzędu, jak i Dziennika Urzędowego UKE.
Art. 46 ust. 1
Celem przedmiotowej propozycji jest doprowadzenie do zgodności brzmienia
art. 46 ust. 1 PT z art. 17 ust. 1 Dyrektywy o usłudze powszechnej. Rynek
detaliczny można regulować – zgodnie z ww. przepisem dyrektywy – w przy-
padku gdy dany rynek nie jest konkurencyjny oraz ustalenia, że odpowiednie
środki na rynkach hurtowych lub uprawnienia abonentów do wyboru dostawcy
usług nie doprowadziłyby do osiągnięcia celów wymienionych w art. 8 dy-
rektywy ramowej. Natomiast zgodnie z obecnym brzmieniem art. 46 ust. 1 PT
regulacja rynku detalicznego jest możliwa wyłącznie gdy są spełnione wszystkie
ww. trzy przesłanki.
Spośród przepisów wskazujących obowiązki na rynkach hurtowych został
wyłączony art. 35 PT, gdyż stanowi on jedynie rozszerzenie (uszczegółowienie)
obowiązku, o którym mowa w art. 34. Przepis art. 35 stanowi o obowiązku, który
jest nakładany po nałożeniu obowiązku dostępu z art. 34 (art. 35 nie może być
samodzielną podstawa do nałożenia obowiązku regulacyjnego). Przepisy art.
35 stanowią o tym, co w ramach obowiązku dostępu może być jeszcze
doprecyzowane przez Prezesa UKE.
Art. 46 ust. 3
Punktem wyjścia do regulacji cen na rynkach detalicznych powinny być koszty.
Powyższe potwierdzają przepisy Dyrektywy o usłudze powszechnej. Z pkt 26
preambuły do tej Dyrektywy wynika bowiem, że usługi udostępniane przez
przedsiębiorstwo ze znaczącą pozycją rynkową powinny odzwierciedlać koszty,
a z art. 17 ust. 4 Dyrektywy i pkt 26 preambuły dodatkowo wynika, że w celu
regulacji rynku detalicznego, w tym prowadzenia jakichkolwiek kontroli cen,
krajowe władze regulacyjne powinny wdrożyć niezbędne i odpowiednie systemy
rachunkowości (mieć dostęp do odpowiedniej informacji na temat księgowania
17
kosztów). Zmiany wprowadzone w ust. 3 powodują spełnienie powyższego
wymagania. Aktualnie zgodnie z PT koszty stanowią podstawę regulacji w
przypadku, gdy zostanie wybrany wyłącznie jeden ze 3 sposobów regulacji taryf
– art. 46 ust. 3 pkt 3.
W związku z powyższym, zaproponowano nowe brzmienie przepisu pkt 1, które
obejmuje dotychczasowe przepisy pkt 2, umożliwiające Prezesowi UKE
ustalenie przedziału cen usług lub maksymalnych lub minimalnych cen usług w
oparciu o koszty świadczenia usług, a także ich weryfikację poprzez
porównanie do cen stosowanych na porównywalnych rynkach państw człon-
kowskich UE.
Prezes UKE może regulować cenniki i regulaminy świadczenia usług. Z uwagi
na fakt, iż oprócz regulaminu świadczenia usług i cennika stosunki umowne
między przedsiębiorcą telekomunikacyjnym, a abonentem kształtują również
wzory umowy, Prezes UKE powinien mieć zatem możliwość regulacji
wszystkich ww. dokumentów. Prezes UKE powinien być uprawniony do
ustalania przedziału cen usług lub maksymalnych lub minimalnych cen usług w
oparciu o koszty świadczenia usług, a w przypadku braku wiarygodnych
kosztów świadczenia tych usług, na podstawie cen stosowanych na porówny-
walnych rynkach państw członkowskich UE.
Przedmiotowa propozycja rozszerza możliwość regulacji przez Prezesa UKE
również wzorów umów stosowanych przez przedsiębiorców o znaczącej pozycji
rynkowej na rynku detalicznym.
Art. 47 ust. 5
Zmiany w tym przepisie mają na celu zapewnienie spójności terminologicznej i
jednolite używanie określenia „łącze dzierżawione”.
Art. 48
Zmiana art. 48 jest konsekwencją zmiany art. 46 ust. 3 pkt. 4.