Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw

43
Art. 147 w ust. 3 pkt 3:
ust. 3 uchyla się pkt 3, co związane jest z obowiązującym brzmieniem art. 123
ust. 1 pkt 4.
Art. 148 ust. 1 pkt 3 lit. b oraz ust. 1a i 3a
Art. 149 ust. 1 ustawy PT, stwierdza iż: „obsługiwanie urządzenia radiowego
nadawczego lub nadawczo-odbiorczego, używanego w radiokomunikacji
lotniczej, morskiej i żeglugi śródlądowej oraz w służbie radiokomunikacyjnej
amatorskiej, wymaga posiadania świadectwa operatora urządzeń radiowych”.
Nie jest zatem potrzebny zapis art. 148 ust 1 pkt 3 lit. b. Poza tym usunięcie
zapisu stawia na równej pozycji osoby fizyczne i prawne, dla których nie było
dotychczas obowiązku przedstawiania świadectwa operatora urządzeń w
procedurze wydawania pozwoleń radiowych. W służbie amatorskiej wydawanie
pozwoleń radiowych dla osób posiadających świadectwa operatora reguluje
rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie pozwoleń
Wprowadzona zmiana nie spowoduje skutków finansowych dla budżetu
państwa.
Art. 148 a i 148 b
Mając na względzie fakt, że pozwolenia radiowe wydawane są maksymalnie na
10 lat, zasadne wydaje się wprowadzenie przepisu dającego pierwszeństwo w
uzyskaniu pozwolenia podmiotowi, który nadal jest zainteresowany prowa-
dzeniem działalności w którą już wcześniej zainwestował.
Proponuje się dodanie nowego art. 148a, w którym określa się zasady udzie-
lania przez Prezesa UKE zgody na czasowe używanie urządzeń radiowych w
celu:
1) przeprowadzenia badań technicznych i eksperymentów związanych z pro-
wadzaniem nowych technologii;
2) zapewnienia okazjonalnego przekazu informacji.
44
Stan zajętości widma powoduje konieczność weryfikacji wyników kompu-
terowych analiz propagacyjno-sieciowych celem uniknięcia problemów zakłóceń
stacji nadawczych. Jedyną metodą skutecznej weryfikacji jest przeprowadzenie
badań technicznych połączonych z pomiarami jakości odbioru. Obowiązujące
przepisy ustawy nie dają takich kompetencji ani Prezesowi UKE, ani Przewod-
niczącemu KRRiT. Wprowadzanie nowych technologii emisji, w szczególności
naziemnej radiofonii i telewizji cyfrowej, wiąże się z koniecznością dokonywania
badań i eksperymentów mających na celu wybór właściwych wariantów emisji,
a także ocenę jakości odbioru dla poszczególnych wariantów. Emisje ekspery-
mentalne pozwalają na oszacowanie skutków finansowych proponowanych
rozwiązań.
Ponadto, proponuje się rezygnację z pozwoleń radiowych na okazjonalne
przekazy informacji. Okazjonalne przekazy informacji trwają bardzo krótko,
zwykle 1-2 dni, a opłata za wydanie pozwolenia jest niewspółmierna do korzyści
wynikających z takiego wykorzystania częstotliwości. Ponadto problemem jest
egzekwowanie opłat od wnioskodawców zagranicznych, zwłaszcza w łączności
satelitarnej.
Wprowadzenie zapisu art.148b ma umożliwić przeprowadzenie testów i ekspe-
rymentów również z wykorzystaniem urządzeń niecertyfikowanych.
Likwidacja pozwoleń radiowych na okazjonalne przekazy informacji będzie
skutkowała ograniczeniem wpływów finansowych do budżetu państwa z tytułu
wydawania pozwoleń czasowych wydawanych na okazjonalne przekazy
informacji oraz opłat za wykorzystanie częstotliwości. Jednakże biorąc pod
uwagę zazwyczaj krótkotrwałe emisje radiowe, jak również problemy
wynikające z egzekwowaniem opłat od wnioskodawców zagranicznych,
zwłaszcza w łączności satelitarnej, wydaje się, że powyższa regulacja nie
będzie stanowić znacznego uszczuplenia budżetu państwa, a przyczyni się do
wzrostu zainteresowania nadawców zagranicznych prowadzeniem działalności
w Polsce.
45
Art. 150 ust. 2
Wprowadzono możliwość powierzenia przez Prezesa UKE organizacji
zrzeszającej krótkofalowców egzaminów na świadectwo operatora w służbie
radiokomunikacyjnej amatorskiej. Rozwiązanie takie praktykowane jest w wielu
krajach europejskich. Celem takiej zmiany jest stworzenie możliwości odcią-
żenia administracji państwowej od działań służących wyłącznie hobbystom –
krótkofalowcom, w tym obniżenie kosztów funkcjonowania UKE.
Wprowadzona zmiana zmniejsza obciążenie budżetu państwa.
Art. 153 ust. 4
Zmiany w art. 153 ust. 4 pkt 5 i 6 wynikają z rozporządzenia (WE) nr 552/2004
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 marca 2004 r. (Dz. Urz. WE L 096
str. 26 z 31.03.2004 r.), na podstawie którego urządzenia zarządzania ruchem
lotniczym podlegają ocenie zgodności z zasadniczymi wymaganiami okre-
ślonymi na podstawie tego rozporządzenia.
Zmiana pkt 7 jest konsekwencją zmian wprowadzonych ustawą z dnia 17
listopada 2006 r. o systemie oceny zgodności wyrobów przeznaczonych na
potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa. Ustawa ta wprowadza do
ustawy Prawo telekomunikacyjne art. 152a, zgodnie z którym do wymagań
aparatury, w tym telekomunikacyjnych urządzeń końcowych i urządzeń
radiowych przeznaczonych na powyższe cele, stosuje się przepisy ww. ustawy.
Telekomunikacyjne urządzenia końcowe i urządzenia radiowe nie przezna-
czone na potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa powinny spełniać
zasadnicze wymagania i podlegać obowiązkowej ocenie zgodności z nimi.
Wyjątkiem są urządzenia wymienione w ust. 4 pkt 1-5, zwolnione z takich
wymagań przepisami unijnymi.
Art. 154
Zmiana jest konsekwencją zmian w art. 144 ust. 2a.
46
Art. 159 ust. 1 pkt 5
Zmianę w art. 159 ust. 1 pkt 5 ustawy Prawo telekomunikacyjne wynika z
implementacji do krajowego porządku prawnego dyrektywy UE w sprawie
retencji danych telekomunikacyjnych, która po przyjęciu przez Parlament
Europejski i Komisję Europejską została opublikowana w dzienniku urzędowym
UE pod poz. L 105/54 i weszła w życie 23 kwietnia br. Polska ma obowiązek jej
implementacji do przepisów krajowych w terminie 18 (telefonia) i 36 miesięcy
(usługi internetowe). W tym przypadku proponowana zmiana ma za zadanie
zastąpienie niejasnego pojęcia „próba uzyskania połączenia” określonym w
przepisach dyrektywy – pojęciem „nieudanej próby połączenia”. Pojęcie to jest
zdecydowanie bardziej jednoznaczne, a jego wprowadzenie do ustawy
niezbędne w związku z procesem transpozycji przepisów Dyrektywy do
regulacji krajowych.
Art. 165 i 166
Uchylenie art. 165 ust. 1 oraz 166 ust. 5 ustawy Prawo telekomunikacyjne jest
konsekwencją wprowadzenia przepisów art. 180a wprost związanych z imple-
mentacją dyrektywy UE w sprawie retencji danych telekomunikacyjnych. W
istocie przepisy art. 180a zastępują uchylone przepisy w sposób zgodny z
przepisami dyrektywy.
Art. 171
Zmiany wprowadzone w art. 171 mają charakter zmian porządkujących w
związku ze zmianą przepisów działu VIII ustawy. Wynikają również z
konieczności dostosowania tego przepisu do przepisów dyrektywy o pry-
watności i łączności elektronicznej, w szczególności w zakresie używanej
terminologii.
47
Art. 172
Zmiana jest konsekwencją wprowadzenia definicji informacji niezamówionej
oraz działu VIIa.
Art. 2 pkt 7a, art. 172, 175a-75g, art. 192 ust. 1 pkt 21, art. 209a-209c i 210
(odnośnie przesyłania niezamówionych informacji (spam))
Celem zmian wprowadzonych przez przepisy art. 2 pkt 7a, art. 172, 175a-175g,
art. 192 ust. 1 pkt 21, art. 209a-209c i 210 nowelizujących ustawę Prawo
telekomunikacyjne, oraz przepisy nowelizujące ustawę o świadczeniu usług
drogą elektroniczną, o ochronie konkurencji i konsumentów, ustawę o zwal-
czaniu nieuczciwej konkurencji oraz ustawę o ochronie niektórych praw
konsumentów i odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt
niebezpieczny, jest poprawa bezpieczeństwa użytkowników sieci teleko-
munikacyjnych, w szczególności w sieci internetowej, a także dostawców usług
telekomunikacyjnych i operatorów poprzez stworzenie skutecznych i szybkich
metod zwalczania przypadków przesyłania informacji niezamówionych, tzw.
„spamu”, oraz szkodliwego oprogramowania, tzw. „malware”, które jest
dystrybuowane głównie drogą niechcianej poczty elektronicznej. Przesyłanie
informacji niezamówionych to praktyka godząca zarówno w sferę prywatności
indywidualnych użytkowników sieci telekomunikacyjnych, jak również nie-
uczciwe przeniesienie kosztów korespondencji, na ogół o charakterze
komercyjnym, z nadawcy na odbiorcę. Masowe przesyłanie informacji nie-
zamówionych powoduje wzrost ilości połączeń w sieciach telekomunikacyjnych
tym samym wymuszając na dostawcach usług telekomunikacyjnych i opera-
torach potrzebę inwestowania w dodatkowe urządzenia i oprogramowanie.
Opisane wyżej praktyki wykorzystywane są również do dokonywania innych
czynów zabronionych, m.in. oszustw, wyłudzeń, fałszerstw i kradzieży.
Niniejsze zmiany, polegające w szczególności na rozszerzeniu katalogu
podmiotów odpowiedzialnych za rozsyłanie tego typu korespondencji, za-
ostrzeniu kar i wprowadzeniu jasnych i przejrzystych procedur zwalczania,
przyczynią się do ograniczenia tego zjawiska w Polsce, która według badań