Powierzenie innej pracy- czy można zmienić zdanie?

Przeczytaj także: Przywrócenie do pracy a powierzenie innej pracy

Przysługująca pracodawcy możliwość zlecenia pracownikowi innych obowiązków niż te, które dotychczas wykonywał wynika z postanowień art. 42 § 4 K.p. Konieczne jest jednak pamiętać, że decyzję w tej sprawie musi popierać łączne wystąpienie czterech następujących przesłanek:

• pojawiły się uzasadnione potrzeby pracodawcy,
• okres powierzenia innej pracy nie przekracza trzech miesięcy w roku kalendarzowym,
• pracownik zachowuje dotychczasowe wynagrodzenie,
• nowe obowiązki odpowiadają kwalifikacjom zatrudnionego.

Jeżeli jednak zdarzy się, że pracownik nie podejmie wykonywania nowych obowiązków np. ze względu na chorobę, to pracodawca może- nie ponosząc przy tym żadnych konsekwencji- wycofać wydane polecenie w sprawie powierzenie innej pracy niż umówiona i przywrócić zatrudnionego do dotychczasowej pracy.

W efekcie tego, po zakończeniu zwolnienia lekarskiego będzie miał prawo skierować podwładnego do trzymiesięcznego wykonywania innych zadań. Należy jednak pamiętać, że w takim wypadku nadal będzie istniała konieczność wystąpienia czterech wyżej wspomnianych warunków, od których uzależniona jest możliwość tymczasowego powierzenia pracownikowi nowych obowiązków.

Przy okazji poruszanego tu tematu warto przypomnieć, że okres powierzenia innej pracy niż określona w umowie o pracę czasami może przekroczyć dopuszczalne maksimum (3 miesiące w roku kalendarzowym). Stanie się tak przy zbiegu dwóch lat kalendarzowych. A zatem, jeżeli pracownik zostanie skierowany do innych zadań służbowych np. w październiku, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby pozostał przy ich wykonywaniu aż do końca marca następnego roku kalendarzowego, czyli de facto przez pół roku.

Dłuższe przetrzymywanie pracownika bez jego zgody na innym stanowisku niż zostało umówione jest niedopuszczalne. Pracodawca, który nie respektuje tej zasady może ponieść odpowiedzialność odszkodowawczą na podstawie przepisów cywilnych (art. 471 K.c.) w związku z art. 300 K.p. (por. wyrok SN z 4 grudnia 1997 r., I PKN 418/97, OSNP 1999, Nr 2, poz. 44).