Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania instrumentów finansowych do zorganizowanego systemu obrotu oraz o spółkach publicznych oraz niektórych innych ustaw

działań została pozyskana w sposób wskazany w tym przepisie. Takie ograniczenie
nie znajduje uzasadnienia ani w prawie wspólnotowym, ani w praktyce działania
nadzoru. Mając na uwadze dwuetapowość inicjowania obrotu papierami
wartościowymi na Giełdzie Papierów Wartościowych, przepis został także
uzupełniony o możliwość wstrzymania przez KNF ich wprowadzenia także, gdy
dopuszczenie zostało już dokonane,
– w art. 18 ust. 2 został uchylony, a jego treść przeniesiona została w całości do art.
19 jako jednostki redakcyjnej właściwej ze względu na merytoryczny charakter
zagadnień regulowanych tym przepisem.
Art. 1 pkt 10
Dodany art. 18a reguluje postępowanie KNF w przypadku podjęcia przez Komisję
decyzji o zastosowaniu środków nadzoru przewidzianych w art. 16 – 18 oraz w art. 53
ust. 10 i 12.
Art. 1 pkt 11
– w art. 19 ust. 1 wdrażającym do polskiego porządku prawnego przepis art. 23
dyrektywy 2003/71/WE uzupełniono okoliczności nim objęte o czynności
faktyczne związane z dystrybucją papierów wartościowych w drodze oferty
publicznej, aby przepis ten w pełni i jednoznacznie był skorelowany z art. 16.
Ponadto, uwzględniono zmiany wprowadzone do dyrektywy 2003/71/WE
przepisami dyrektywy 2010/78/UE (tzw. Omnibus II) w zakresie kompetencji
Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych,
– w art. 19 ust. 2 doprecyzowano wdrożenie do polskiego porządku prawnego
art. 23(2) dyrektywy 2003/71/WE, wskazując, że KNF nie musi czekać z podjęciem
odpowiednich działań, jeżeli wymaga tego interes uczestników rynku lub
bezpieczeństwo obrotu a właściwy organ państwa macierzystego emitenta nie
podejmuje działań niezwłocznie. Ponadto, uwzględniono zmiany wprowadzone do
dyrektywy 2003/71/WE przepisami dyrektywy 2010/78/UE (tzw. Omnibus II)
w zakresie kompetencji Europejskiego Urzędu Nadzoru Giełd i Papierów
Wartościowych.
Art. 1 pkt 12
Art. 21 ust. 3 wdraża do polskiego porządku prawnego nowelizację art. 5(2)(trzeci
akapit) dyrektywy 2003/71/WE przez art. 1(5)(a)(ii) dyrektywy 2010/73/UE.
11

Art. 1 pkt 13
Za potrzebą wprowadzenia zmiany do art. 22 ust. 4 pkt 2 i 3, tj. zmiany zakresu
odpowiedzialności podmiotu sprzedającego papiery wartościowe w ofercie publicznej
oraz podmiotu gwarantującego (zabezpieczającego) wypłatę inwestorom wierzytelności
z tytułu posiadania papierów wartościowych, przemawiają trzy zasadnicze przesłanki:
1) sprzedającymi akcje (w realiach polskich de facto tylko te papiery wartościowe są
przedmiotem publicznych ofert sprzedaży) w ofercie publicznej są znaczący
akcjonariusze spółki. Podmioty te, jakkolwiek formalnie nie mają bezpośredniego
i bieżącego wglądu w sprawy spółki, której są akcjonariuszami, jednak z racji
znaczącego wpływu na wybór, a więc i działania, rady nadzorczej i zarządu spółki,
w praktyce dysponują znaczącą wiedzą na temat stanu prawnego, finansowego
i majątkowego takiej spółki. W przypadku spółek prywatnych dokonujących oferty
publicznej, w ramach której dochodzi również do sprzedaży akcji przez
dotychczasowych akcjonariuszy, nierzadko jest tak, że osoby fizyczne pełniące
funkcje w radzie nadzorczej lub zarządzie spółki są także jej bezpośrednimi lub
pośrednimi znaczącymi akcjonariuszami;
2) na podstawie prospektu emisyjnego sprzedający dokonuje sprzedaży akcji,
uzyskując wymierne korzyści finansowe. Jak wskazano powyżej, sprzedający jako
znaczący akcjonariusz dysponuje często znacznie większą wiedzą o stanie
i perspektywach spółki niż wynika to z faktu bycia akcjonariuszem. Tymczasem
inwestorzy biorący udział w ofercie publicznej jako nabywcy podejmują decyzje
inwestycyjne w oparciu o informacje zamieszczone w prospekcie emisyjnym.
Oznacza to, że sprzedający nie ponosi de facto żadnej odpowiedzialności za
sprzedawany przez siebie „towar”, uzyskując z tego tytułu przychód, podczas gdy
inwestor ponosi ryzyko związane z inwestycją w dane akcje. Ponadto, jeżeli po
zakończeniu oferty publicznej okaże się, że faktyczna sytuacja lub perspektywy
spółki są gorsze niż opisane w prospekcie emisyjnym albo spółka upadnie,
poszkodowani (oszukani) inwestorzy, którzy nabyli akcje od sprzedającego je
dotychczasowego akcjonariusza, nie będą mogli oni dochodzić odszkodowania od
spółki, na co nie pozwoli jej sytuacja finansowa, ani od byłych akcjonariuszy,
ponieważ ci nie ponoszą odpowiedzialności za informacje zawarte w prospekcie
emisyjnym. Mając powyższe na uwadze zaproponowano rozwiązanie, że
sprzedający jest odpowiedzialny za informacje zamieszczone w prospekcie
12

emisyjnym o sprzedającym oraz dokonywanej przez niego sprzedaży papierów
wartościowych, a w przypadku gdy sprzedający jest wobec emitenta podmiotem
dominującym lub wywierającym na emitenta znaczny wpływ w rozumieniu art. 96
ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi – za wszystkie informacje;
3) w przypadku podmiotu zabezpieczającego, którym jest najczęściej instytucja
finansowa albo podmiot o większej rynkowej renomie od emitenta, udzielenie
gwarancji ma miejsce po przeprowadzeniu szczegółowej analizy sytuacji prawnej
i finansowej emitenta, jest także czynnością odpłatną, zatem udzielając
zabezpieczenia papierom wartościowym emitenta podmiot zabezpieczający de
facto w sposób pośredni wypowiada się także o wiarygodności informacji
zawartych w prospekcie. Mając powyższe na uwadze zaproponowano rozwiązanie,
że podmiot zabezpieczający jest odpowiedzialny za informacje zamieszczone
w prospekcie emisyjnym o tym podmiocie oraz o ustanowionym zabezpieczeniu,
a w przypadku gdy podmiot zabezpieczający jest wobec emitenta podmiotem
dominującym lub wywierającym na emitenta znaczny wpływ w rozumieniu art. 96
ust. 3 ustawy o obrocie instrumentami finansowymi – za wszystkie informacje.
Przyjęcie takiego zakresu odpowiedzialności nie wyłącza przy tym możliwości
zawarcia umowy określającej wzajemne zobowiązania tych podmiotów z tytułu tej
odpowiedzialności.
Art. 1 pkt 14
Nowe brzmienie art. 23 jest następstwem wdrożenia do polskiego porządku prawnego
nowelizacji art. 5(2)(pierwszy i drugi akapit) dyrektywy 2003/71/WE przez
art. 1(5)(a)(i) dyrektywy 2010/73/UE. Zmiana w prawie wspólnotowym kładzie
znacznie większy nacisk na treść podsumowania w prospekcie emisyjnym, którego
wymagany szczegółowy zakres został określony w znowelizowanym rozporządzeniu
Komisji Europejskiej 809/2004 (Rozporządzenie Delegowane Komisji (UE)
Nr 486/2012 z dnia 30 marca 2012 r. zmieniające rozporządzenie (WE) nr 809/2004
w odniesieniu do formy i treści prospektu emisyjnego, prospektu emisyjnego
podstawowego, podsumowania oraz ostatecznych warunków, a także w odniesieniu do
wymogów informacyjnych (Dz. Urz. UE L 2012 Nr 150, str. 1)).


13

Art. 1 pkt 15
– w art. 24 ust. 1 wdrożono do polskiego porządku prawnego nowelizację
art. 5(4)(trzeci akapit) dyrektywy 2003/71/WE przez art. 1(5)(c) dyrektywy
2010/73/UE,
– w art. 24 ust. 3 doprecyzowano brzmienie wymogu poprzez skreślenie terminu
przekazania przedmiotowej informacji do KNF oraz skreślono odesłania do art. 47
ust. 3 ze względu na nieprzystawalność wymogu w nim określonego do
szczegółowych warunków oferty.
Art. 1 pkt 16
W art. 25 ust. 2 przeniesiono (ze skreślonego art. 8 ust. 3) przepis wdrażający do
polskiego porządku prawnego art. 2(1)(f) dyrektywy 2003/71/WE oraz wdrożono do
polskiego porządku prawnego nowelizację art. 2(1) dyrektywy 2003/71/WE przez
art. 1(2)(a)(ii) dyrektywy 2010/73/UE.
Art. 1 pkt 17
– w art. 27 ust. 1 uproszczono brzmienie wprowadzenia do wyliczenia, precyzując, że
chodzi o prospekt emisyjny danego emitenta mającego siedzibę w Rzeczypospolitej
Polskiej, a nie prospekt emisyjny papierów wartościowych nim objętych. Mając na
uwadze, że faktyczną stroną postępowania o zatwierdzenie prospektu jest również
sprzedający, w pkt 1a wprowadzony został wymóg jego wskazania we wniosku.
Przepis pkt 2 został zmieniony w celu uproszczenia jego brzmienia oraz rezygnacji
z wymogu podawania liczby papierów wartościowych objętych prospektem
emisyjnym, z pozostawieniem wyłącznie rodzaju i oznaczenia papierów
wartościowych jako elementów w sposób wystarczający je identyfikujących. KNF,
podejmując decyzję o zatwierdzeniu prospektu emisyjnego, nie zatwierdza liczby
papierów wartościowych objętych danym prospektem emisyjnym. Natomiast
w dodanym pkt 4 wprowadzono wymóg podania we wniosku danych
kontaktowych, które pozwolą na sprawną wymianę informacji między urzędem
KNF a stroną postępowania,
– zmiana w art. 27 ust. 2 pkt 2 ma na celu wskazanie wyłącznie na dokumenty
określające działalność emitenta,
– dodany w art. 27 w ust. 2 pkt 2a zawiera wymóg dołączenia dokumentów
dotyczących podstaw utworzenia emitenta, przy czym w przypadku emitentów
14

istniejących na tyle długo, iż możliwość wzruszenia podstaw ich utworzenia jest
z prawnego punktu widzenia niemożliwa, nie jest uzasadnione żądanie
przedstawienia aktów założycielskich. Zasadność przedkładania do KNF aktu
założycielskiego (umowy spółki) pozwala na dokonanie przez KNF co najmniej
ogólnej oceny okoliczności powstania emitenta, co koresponduje z wynikającymi
z ustawy uprawnieniami KNF do stosowania środków nadzoru, m. in. na podstawie
art. 18 ustawy o ofercie w przypadku istotnych naruszeń prawa w związku
z powstaniem spółki. Opisywany wymóg formalny koresponduje z art. 21 Kodeksu
spółek handlowych przewidującym przesłanki rozwiązania spółki z urzędu przez
sąd rejestrowy, co może nastąpić nie później niż 5 lat od wpisu do rejestru. Dlatego
też, mając na uwadze art. 21 § 4 Kodeksu spółek handlowych, termin 5-letni
zastosowano również do propozycji zmian w art. 27 jako cezurę czasową do
wniesienia zastrzeżeń dotyczących powstania emitenta oraz wykreowania papierów
wartościowych będących przedmiotem zatwierdzanego prospektu emisyjnego,
– w art. 27 ust. 2 pkt 3, 3a i 3b doprecyzowano brzmienie przepisów, m.in. poprzez
użycie bardziej odpowiedniego określenia „papiery wartościowe objęte prospektem
emisyjnym” oraz wiążąc wymóg wynikający z pkt 3b z faktem wcześniejszej
rejestracji akcji w depozycie, a nie publicznym charakterem spółki,
– w art. 27 ust. 4 dokonano zmiany odesłań w związku z nowym brzmieniem art. 7.
Art. 1 pkt 18
Dyrektywa 2003/71/WE wprowadziła możliwość sporządzania prospektu emisyjnego
zarówno w formie jednolitego dokumentu, jak i zestawu trzech odrębnych
dokumentów; w obu przypadkach treść prospektu emisyjnego jest tożsama.
W przypadku prospektu emisyjnego składającego się z trzech odrębnych dokumentów
procedura jego zatwierdzenia i wykorzystania, a ściślej zatwierdzenia i wykorzystania
poszczególnych części składowych prospektu emisyjnego, pozwala na różne warianty
dysponowania przez emitenta/sprzedającego uprzednio zatwierdzonym dokumentem
rejestracyjnym (zasadniczą częścią prospektu emisyjnego) w zależności od zamiarów
emitenta/sprzedającego. Dotychczasowe brzmienie art. 28 – 30 określające procedury
w tych różnych okolicznościach, nie było precyzyjne i nie uwzględniało, jak się
w praktyce okazało, niektórych możliwości, jakie de facto dają przepisy prawa
wspólnotowego. Mając to na uwadze, przepisy te zostały całościowo zmienione według
następujących zasad:
15