Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny i niektórych innych ustaw

a którego stawiennictwo nie jest obowiązkowe;
8) jeżeli przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy doręczono
oskarżonemu pozbawionemu wolności zawiadomienie
o przyjęciu apelacji, do zakończenia postępowania w instancji
odwoławczej przepis art. 451 ustawy, o której mowa w art. 1
niniejszej ustawy, stosuje się w brzmieniu dotychczasowym.

Art. 34. Przepisy art. 33 pkt 1, 2 i 4 stosuje się także, w przypadku gdy przed
dniem wejścia w życie niniejszej ustawy wniesiono do sądu akt oskarżenia, a po
wejściu w życie niniejszej ustawy doszło do uchylenia prawomocnego orzeczenia
wyłącznie sądu odwoławczego i ponownego rozpoznania sprawy.

Art. 35. 1. W sprawach wszczętych przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy, w postępowaniu przygotowawczym do czasu wniesienia aktu oskarżenia
a w postępowaniu sądowym do zakończenia postępowania w danej instancji, przepis
art. 139 § 1 ustawy, o której mowa w art. 1 niniejszej ustawy, stosuje się w brzmieniu
dotychczasowym.
2. Do wyroków ogłoszonych lub doręczonych przed dniem wejścia
w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepis art. 422 § 1 ustawy, o której mowa w art.
1 niniejszej ustawy w brzmieniu dotychczasowym.
3. Do wyroków ogłoszonych lub doręczonych przed dniem wejścia
w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepis art. 517h § 1 ustawy, o której mowa
w art. 1 niniejszej ustawy w brzmieniu dotychczasowym.

Art.
36. Do prawomocnego wyroku sądu odwoławczego kończącego
postępowanie wydanego przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, przepis
art. 523 § 1 ustawy, o której mowa w art. 1 niniejszej ustawy, stosuje się w brzmieniu
dotychczasowym.

Art. 37. 1.
Jeżeli orzeczenie dające podstawę do odszkodowania
i zadośćuczynienia w rozumieniu rozdziału 58 ustawy, o której mowa w art. 1
niniejszej ustawy w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, zostało wydane przed dniem
115

wejścia w życie niniejszej ustawy, i na podstawie przepisów dotychczasowych
roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie nie mogło być dochodzone
w postępowaniu karnym lub cywilnym, przedawnienie tego roszczenia w rozumieniu
art. 555 ustawy, o której mowa w art. 1 niniejszej ustawy, następuje nie wcześniej niż
po upływie roku od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy. Roszczenie jednak nie
przysługuje, jeżeli orzeczenie zostało wydane wcześniej niż 3 lata przed dniem wejścia
w życie niniejszej ustawy.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do roszczeń związanych
z zatrzymaniem.

Art. 38. Jeżeli fałszywe zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa lub
fałszywe wyjaśnienia zostały złożone przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy,
do oceny zasadności roszczeń o odszkodowanie i zadośćuczynienie w rozumieniu
rozdziału 58 ustawy, o której mowa w art. 1 niniejszej ustawy, stosuje się przepis
art. 553 § 1 tej ustawy w brzmieniu dotychczasowym.

Art. 39. Jeżeli postępowanie przed sądem w sprawie o wykroczenie
rozpoczęło się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, do postępowania tego
stosuje się przepis art. 39 § 1 ustawy, o której mowa w art. 16 niniejszej ustawy
w brzmieniu dotychczasowym.

Art. 40. Jeżeli zachowanie określone w art. 49 § 1 ustawy, o której mowa
w art. 16 niniejszej ustawy, stanowiące podstawę orzeczenia kary porządkowej, miało
miejsce przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, karę porządkową orzeka się
w granicach określonych w art. 49 § 1 ustawy, o której mowa w art. 16 niniejszej
ustawy w brzmieniu dotychczasowym.

Art. 41. Przepis art. 33 stosuje się odpowiednio w zakresie, w jakim
w postępowaniu w sprawie o wykroczenie oraz o wykroczenie lub przestępstwo
skarbowe, mają zastosowanie przepisy ustawy, o której mowa w art. 1 niniejszej
ustawy.

116


Art. 42. Jeżeli postępowanie przyśpieszone w sprawie o wykroczenie
rozpoczęło się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, do postępowania tego
stosuje się przepis art. 92 § 1 pkt 5 ustawy, o której mowa w art. 16 niniejszej ustawy
w brzmieniu dotychczasowym.

Art. 43. Do wyroków doręczonych po dniu wejścia w życie niniejszej ustawy
stosuje się przepis art. 92 § 1 pkt 6 ustawy, o której mowa w art. 16 niniejszej ustawy
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. Do wyroków ogłoszonych lub doręczonych
przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy przepis art. 92 § 1 pkt 6 ustawy, o której
mowa w art. 16 niniejszej ustawy, stosuje się w brzmieniu dotychczasowym.

Art. 44. Jeżeli postępowanie przed sądem odwoławczym w sprawie
o wykroczenie rozpoczęło się przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, do
postępowania tego stosuje się przepisy art. 104, art. 106 § 2 oraz art. 106a ustawy,
o której mowa w art. 16 niniejszej ustawy w brzmieniu dotychczasowym.

Art. 45. Przepis art. 37 stosuje się odpowiednio do roszczeń związanych
z zastosowaniem w postępowaniu w sprawach o wykroczenie, przed dniem wejścia
w życie niniejszej ustawy, zabezpieczenia majątkowego, w sposób stanowiący
podstawę do odszkodowania lub zadośćuczynienia w rozumieniu przepisu art. 114 § 2a
ustawy, o której mowa w art. 16 niniejszej ustawy w brzmieniu nadanym niniejszą
ustawą.

Art. 46. Jeżeli postępowanie przed sądem w sprawie wykroczenia lub
przestępstwa skarbowego rozpoczęło się przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy, do postępowania tego stosuje się przepis art. 158 § 2 ustawy, o której mowa
w art. 14 niniejszej ustawy w brzmieniu dotychczasowym.

Art. 47. 1.
Jeżeli według niniejszej ustawy czyn objęty prawomocnym
wyrokiem skazującym za przestępstwo na karę pozbawienia wolności stanowi
wykroczenie, orzeczona kara podlegająca wykonaniu ulega zamianie na karę aresztu
117

w wysokości równej górnej granicy ustawowego zagrożenia za taki czyn, a jeżeli
ustawa nie przewiduje za ten czyn kary aresztu, na karę ograniczenia wolności lub
grzywny, przyjmując jeden dzień pozbawienia wolności za równoważny grzywnie
w kwocie od 10 do 250 zł i nie przekraczając górnej granicy tego rodzaju kary
przewidzianej za ten czyn.
2. Jeżeli według niniejszej ustawy czyn objęty prawomocnym
wyrokiem skazującym za przestępstwo na grzywnę lub karę ograniczenia wolności
stanowi wykroczenie, orzeczone kary ulegają zamianie tylko wówczas, gdy kara
grzywny lub ograniczenia wolności podlegająca wykonaniu przekroczyłaby górną
granicę ustawowego zagrożenia przewidzianą za ten czyn. Wówczas wymierza się karę
w wysokości równej górnej granicy ustawowego zagrożenie za taki czyn.
3. Jeżeli według niniejszej ustawy czyn objęty prawomocnym
wyrokiem skazującym za przestępstwo stanowi wykroczenie orzeczone środki karne
podlegają wykonaniu na podstawie przepisów dotychczasowych.
4. Jeżeli według niniejszej ustawy czyn objęty prawomocnym
wyrokiem skazującym za przestępstwo stanowi wykroczenie, stosuje się do tego czynu
przepisy ustawy, o której mowa w art. 3 niniejszej ustawy dotyczące przedawnienia
wykonania kary oraz zatarcia ukarania.

Art. 48. Dotychczasowe akty wykonawcze wydane na podstawie upoważnień
ustawowych zawartych w art. 23a § 5, art. 156 § 6, art. 325d i art. 517j § 2 ustawy,
o której mowa w art. 1 niniejszej ustawy, zachowują moc do dnia wejścia w życie
nowych przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 23a § 8, art. 156 § 6,
art. 325d i art. 517j § 2 tej ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej
jednak niż przez 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

Art. 49. 1. W latach 2014 – 2023 maksymalny limit wydatków budżetu
państwa będący skutkiem finansowym ustawy wynosi 2 000 000 tys. zł, z tym że w:
1) 2014 r. – 200 000 tys. zł,
2) 2015 r. – 200 000 tys. zł,
3) 2016 r. – 200 000 tys. zł,
4) 2017 r. – 200 000 tys. zł,
118

5) 2018 r. – 200 000 tys. zł,
6) 2019 r. – 200 000 tys. zł,
7) 2020 r. – 200 000 tys. zł,
8) 2021 r. – 200 000 tys. zł,
9) 2022 r. – 200 000 tys. zł,
10) 2023 r. – 200 000 tys. zł.
2. Minister Sprawiedliwości monitoruje wykorzystanie
zaplanowanych na dany rok wydatków na bezpłatną pomoc prawną udzielaną z urzędu
w postępowaniach sądowych, obejmujących łącznie:
1) limit wydatków będący skutkiem finansowym ustawy,
o którym mowa w ust. 1;
2) pozostałe wydatki na obronę z urzędu w postępowaniach
sądowych.
3. W ramach procesu monitorowania, o którym mowa w ust. 2,
Minister Sprawiedliwości dokonuje, co najmniej cztery razy w roku, według stanu na
koniec każdego kwartału, analizy stopnia wykorzystania zaplanowanych na dany rok
wydatków na bezpłatną pomoc prawną.
4. W przypadku przekroczenia przyjętej na dany rok budżetowy
łącznej wielkości planowanych wydatków, o których mowa w ust. 2, oraz w przypadku
wystąpienia takiego zagrożenia w trakcie roku, tj. w sytuacji, gdy część planowanych
wydatków, o których mowa w ust. 2, przypadająca proporcjonalnie na okres od
początku roku kalendarzowego do końca danego kwartału została przekroczona:
1) po pierwszym kwartale – co najmniej o 15 %,
2) po dwóch kwartałach – co najmniej o 10 %,
3) po trzech kwartałach – co najmniej o 5 %,
Minister Sprawiedliwości stosuje mechanizm korygujący, polegający na:
1) podniesieniu wysokości opłaty, o której mowa w art. 14a
ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach
karnych (Dz. U. z 1983 r. Nr 49, poz. 223, z późn. zm.)) lub
2) obniżeniu wysokości określonych odrębnymi przepisami
opłat za czynności pełnomocników z urzędu przed organami
wymiaru sprawiedliwości.
119