Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny i niektórych innych ustaw

174) w art. 517g § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Jeżeli sąd przed rozprawą główną lub w jej toku stwierdzi,
że sprawa nie podlega rozpoznaniu w trybie
przyspieszonym, rozstrzyga w przedmiocie środka
zapobiegawczego i przekazuje sprawę prokuratorowi
w celu
przeprowadzenia
postępowania przygoto-
wawczego na zasadach ogólnych, zawiadamiając o tym
pokrzywdzonego. Jeżeli natomiast sąd stwierdzi jedynie,
że sprawy nie można rozpoznać w postępowaniu
przyspieszonym z zachowaniem dopuszczalnego czasu
przerw w rozprawie, określonego w art. 517f § 1,
rozpoznaje ją w dalszym ciągu w trybie zwyczajnym.
Jeżeli jednak sąd stwierdzi niemożność zachowania
łącznego czasu przerw, określonego w art. 517f § 1, już
przed rozprawą, rozstrzyga w przedmiocie środka
zapobiegawczego i przekazuje sprawę prokuratorowi do
przeprowadzenia postępowania przygotowawczego na
zasadach ogólnych, zawiadamiając o tym
pokrzywdzonego.”;
175) w art. 517h § 1 otrzymuje brzmienie:
„§
1. Wniosek o sporządzenie na piśmie i doręczenie
uzasadnienia wyroku może być zgłoszony ustnie do
protokołu rozprawy lub posiedzenia albo złożony na
piśmie w terminie zawitym 3 dni od daty doręczenia
wyroku. Wniosek niepochodzący od oskarżonego
powinien wskazywać tego z oskarżonych, którego
dotyczy.”;
176) w art. 517i § 2 otrzymuje brzmienie:
㤠2. W wypadku uchylenia wyroku i przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania dalsze postępowanie toczy się
w trybie zwyczajnym.”;

70

177) w art. 517j § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. W celu umożliwienia oskarżonemu korzystania z pomocy
obrońcy w postępowaniu przyspieszonym ustanawia się
obowiązek pełnienia przez adwokatów i radców prawnych
dyżurów w czasie i miejscu ustalonym w odrębnych
przepisach.”;
178) art. 519 otrzymuje brzmienie:
„Art.
519. Od prawomocnego wyroku sądu odwoławczego
kończącego postępowanie oraz od prawomocnego
postanowienia sądu odwoławczego o umorzeniu
postępowania i zastosowaniu środka
zabezpieczającego określonego w art. 93 lub 94
Kodeksu karnego może być wniesiona kasacja.
Przepisu art. 425 § 2 zdanie drugie nie stosuje się.”;
179) w art. 523 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Kasacja może być wniesiona tylko z powodu uchybień
wymienionych w art. 439 lub innego rażącego naruszenia
prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść
orzeczenia; kasacja nie może być wniesiona wyłącznie
z powodu niewspółmierności kary. Strona nie może
również wnieść kasacji na podstawie zarzutu naruszenia
art. 440.”;
180) w art. 526 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Jeżeli kasacja nie pochodzi od prokuratora, Prokuratora
Generalnego, Rzecznika Praw Obywatelskich albo
Rzecznika Praw Dziecka, powinna być sporządzona
i podpisana przez obrońcę lub pełnomocnika.”;
181) w art. 538 § 1 i 2 otrzymują brzmienie:
„§ 1. Z chwilą uchylenia wyroku wykonanie kary i środka
karnego ustaje; karę i środek karny już wykonane

– w wypadku późniejszego ponownego skazania – zalicza
się odpowiednio na poczet nowo orzeczonej kary lub
71

środka karnego.
§ 2. Sąd Najwyższy, uchylając orzeczenie, może zastosować
środek zapobiegawczy. Na postanowienie o zastosowaniu
tymczasowego aresztowania służy zażalenie do
równorzędnego składu Sądu Najwyższego.”;
182) w art. 540 w § 1 pkt 2 otrzymuje brzmienie:
„2) po wydaniu orzeczenia ujawnią się nowe fakty lub dowody
wskazujące na to, że:
a) skazany nie popełnił czynu albo czyn jego nie stanowił
przestępstwa lub nie podlegał karze,
b) skazano go za przestępstwo zagrożone karą surowszą
albo nie uwzględniono okoliczności zobowiązujących do
nadzwyczajnego złagodzenia kary albo też błędnie
przyjęto okoliczności wpływające na nadzwyczajne
obostrzenie kary,
c) sąd umorzył lub warunkowo umorzył postępowanie
karne, błędnie przyjmując popełnienie przez
oskarżonego zarzucanego mu czynu.”;
183) w art. 540b § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Przepisu § 1 nie stosuje się w wypadkach, o których mowa
w art. 133 § 2, art. 136 § 1 oraz art. 139 § 1, a także jeżeli
w rozprawie lub posiedzeniu uczestniczył obrońca.”;
184) art. 545 otrzymuje brzmienie:
„Art. 545. § 1.
W postępowaniu o wznowienie stosuje się
odpowiednio art. 425 § 2 zdanie pierwsze,
art. 425 § 3 i 4, art. 429, art. 430 § 1, art. 431,
432, 435, 442, 456, 457 § 1 i 3, art. 529, 530,
532 i 538, a w razie wznowienia postępowania
na korzyść oskarżonego stosuje się odpowiednio
art. 434 i 443.
§ 2. Wniosek o wznowienie postępowania, jeżeli nie
pochodzi od prokuratora, powinien być
72

sporządzony i podpisany przez obrońcę albo
pełnomocnika. Przepis art. 446 stosuje się
odpowiednio.
§ 3. Sąd, orzekając jednoosobowo, odmawia
przyjęcia wniosku niepochodzącego od osoby
wymienionej w § 2, bez wzywania do usunięcia
jego braków formalnych, jeżeli z treści
wniosku, w szczególności odwołującego się do
okoliczności, które były już rozpoznawane
w postępowaniu o wznowienie postępowania,
wynika jego oczywista bezzasadność. Na
postanowienie o odmowie przyjęcia wniosku
przysługuje zażalenie do tego samego sądu,
orzekającego w składzie trzech sędziów.”;
185) w dziale XII tytuł rozdziału 58 otrzymuje brzmienie:
„Odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne skazanie oraz
niesłuszne stosowanie środków przymusu”;
186) w art. 552:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Oskarżonemu, który w wyniku kasacji lub wznowienia
postępowania został uniewinniony lub wobec którego
orzeczono następnie łagodniejszą karę lub środek
karny albo środek związany z poddaniem sprawcy
próbie, służy od Skarbu Państwa odszkodowanie za
poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie za doznaną
krzywdę, wynikłe z wykonania względem niego
w całości lub w części kary lub środka, których nie
powinien był ponieść, oraz wykonywania wobec niego
środka przymusu określonego w dziale VI. W razie
ponownego skazania oskarżonego, odszkodowanie
i zadośćuczynienie służy za niezasadne wykonywanie
środków przymusu w zakresie, w jakim nie zostały
73

zaliczone na poczet orzeczonych kar lub środków.”,
b) § 4 otrzymuje brzmienie:
„§ 4. Prawo do odszkodowania i zadośćuczynienia z racji
niesłusznego wykonania kary lub środka karnego
przysługuje również, jeżeli w wyniku kasacji lub
wznowienia postępowania stwierdzono, że zarządzenie
wykonania kary, której wykonanie warunkowo
zawieszono lub z której wykonania warunkowo
zwolniono, albo podjęcie warunkowo umorzonego
postępowania i orzeczenie wobec sprawcy kary lub
środka karnego było niewątpliwie niezasadne.”;
187) po art. 552 dodaje się art. 552a i 552b w brzmieniu:
„Art.
552a.
§
1. W razie uniewinnienia oskarżonego lub
umorzenia wobec niego postępowania
w wypadkach innych niż określone w art. 552
§ 1 – 3 oskarżonemu przysługuje od Skarbu
Państwa odszkodowanie za szkodę
i zadośćuczynienie za krzywdę, wynikłe
z

wykonywania wobec niego w tym
postępowaniu środków przymusu, o których
mowa w dziale VI.
§
2.
Roszczenie o odszkodowanie i zadość-
uczynienie, o którym mowa w § 1, przysługuje
także oskarżonemu w razie skazania, z tytułu
niezasadnego wykonywania środków zapo-
biegawczych lub zabezpieczenia majątkowego,
w zakresie w jakim, z uwagi na rodzaj i rozmiar
orzeczonych kar lub środków karnych, nie
można było zaliczyć na ich poczet okresów
wykonywania odpowiednich środków
zapobiegawczych podlegających takiemu
zaliczeniu lub w pełni wykorzystać
zastosowanego zabezpieczenia majątkowego.
74