Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie zarządzania emisjami gazów cieplarnianych i innych substancji oraz ustawy - Prawo ochrony środowiska

wykupu obligacji, w celu dofinansowania programów lub projektów
realizowanych w obszarach, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy z dnia
17 lipca 2009 r.,
- dofinansowanie zadań realizowanych przez państwowe jednostki budżetowe
obejmujących realizację programów lub projektów w obszarach, o których mowa
w art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r.
Do refinansowania będą mogły być kwalifikowane tylko te koszty, które zostały
poniesione przez NFOŚiGW po dniu 24 listopada 2009 r., tj. po wejściu w życie
wskazanego rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 października 2009 r.
Minister właściwy do spraw środowiska będzie akceptował poszczególne koszty do
refinansowania ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym z listy
kosztów przedłożonej przez Krajowego operatora, biorąc pod uwagę opinię Rady
Konsultacyjnej. Na podstawie akceptacji ministra, NFOŚiGW będzie dokonywał
refinansowania kosztów przez przeniesienie kwoty środków zgromadzonych na
Rachunku klimatycznym, odpowiadającej wysokości tych kosztów, na rachunek
bankowy NFOŚiGW niebędący Rachunkiem klimatycznym.
W dodawanym art. 31b została zawarta procedura refinansowania ze środków
zgromadzonych na Rachunku klimatycznym kosztów poniesionych przez WFOŚiGW
związanych z przeznaczaniem własnych środków na dofinansowanie programów
i projektów realizowanych w obszarach, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy
z dnia 17 lipca 2009 r. Kosztami, które będą mogły być refinansowane, są także
koszty związane z przekazywaniem środków na dochody budżetu państwa w celu
dofinansowania zadań realizowanych przez państwowe jednostki budżetowe
obejmujących realizację tych programów lub projektów.
W celu uzyskania refinansowania kosztów WFOŚiGW będzie przedkładał NFOŚiGW
do uzgodnienia projekt listy kosztów wstępnie zakwalifikowanych do refinansowania,
wraz ze wskazaniem programów lub projektów, których dotyczą. Uzgodniona lista
kosztów będzie przedkładana ministrowi właściwemu do spraw środowiska do
zaakceptowania.
Analogicznie, jak w przypadku NFOŚiGW, do refinansowania będą mogły być
kwalifikowane tylko te koszty, które zostały poniesione przez WFOŚiGW po dniu
24 listopada 2009 r., tj. po wejściu w życie wskazanego rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 20 października 2009 r.
14

Minister właściwy do spraw środowiska będzie akceptował poszczególne koszty do
refinansowania ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym z listy
kosztów przedłożonej przez Krajowego operatora, uzgodnionej z WFOŚiGW, biorąc
pod uwagę opinię Rady Konsultacyjnej. Po uzyskaniu akceptacji NFOŚiGW
i WFOŚiGW będą zawierały umowę o refinansowanie kosztów. Na jej podstawie
NFOŚiGW będzie dokonywał refinansowania kosztów, przez przekazanie kwoty
środków z Rachunku klimatycznego odpowiadającej wysokości kosztów
podlegających refinansowaniu na wskazany w umowie rachunek bankowy
WFOŚiGW.
Wprowadzenie art. 31c ma na celu doprecyzowanie, że programy lub projekty
realizowane ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym mogą uzyskać
dofinansowanie uzupełniające ze środków innych niż zgromadzone na tym rachunku,
na pokrycie wkładu własnego. Koszty poniesione przez NFOŚiGW w celu
uzupełnienia wkładu własnego beneficjenta nie będą podlegały refinansowaniu ze
środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym,
18) zmiany polegające na dodaniu ust. 8 w art. 30 ustawy, zmianie brzmienia art. 35 oraz
uchyleniu art. 32 – 34 i art. 36, które mają na celu uproszczenie zasad monitorowania
osiągniętych efektów związanych z uniknięciem lub redukcją emisji gazów
cieplarnianych w ramach Krajowego systemu zielonych inwestycji oraz
monitorowania wydatkowania przez beneficjentów środków uzyskanych z Rachunku
klimatycznego i postępów w realizacji programów lub projektów dofinansowanych
z tego rachunku. Podmiotem odpowiedzialnym za monitorowanie w wyżej
wymienionym zakresie będzie Krajowy operator. Dla programów lub projektów
dofinansowywanych ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym
Krajowy operator będzie określał, w umowach o udzieleniu dotacji, zakres oraz
częstotliwość składania raportów okresowych zawierających dane i informacje
dotyczące postępów w realizacji programu lub projektu oraz osiągniętych efektów
związanych z uniknięciem lub redukcją emisji gazów cieplarnianych. Zakres
raportowanych danych i informacji oraz częstotliwość składania raportów, zależne od
stopnia skomplikowania realizowanego programu lub projektu oraz wymagań
wynikających z umów sprzedaży jednostek przyznanej emisji, nie powinny być
narzucane w sposób jednakowy wszystkim beneficjentom poprzez ich określenie
w akcie normatywnym. W konsekwencji uchylona zostanie delegacja ustawowa do
15

wydania rozporządzenia (z art. 34) oraz, co za tym idzie, rozporządzenie Ministra
Środowiska z dnia 5 sierpnia 2010 r. w sprawie określenia formy i układu oraz zakresu
informacji zawartych w raportach i sprawozdaniu dotyczących programów lub
projektów realizowanych w ramach Krajowego systemu zielonych inwestycji (Dz. U.
Nr 152, poz. 1027).

W przypadku programów lub projektów, w odniesieniu do których NFOŚiGW dokona
refinansowania kosztów poniesionych z innych środków niż wpływy pochodzące ze
sprzedaży jednostek przyznanej emisji, weryfikowanie danych dotyczących postępów
w realizacji programów i projektów związanych z redukcją emisji gazów
cieplarnianych odbywa się na podstawie procedur wewnętrznych obowiązujących
w NFOŚiGW. Natomiast w przypadku programów lub projektów, w odniesieniu do
których NFOŚiGW dokona refinansowania kosztów WFOŚiGW, weryfikowanie
danych dotyczących redukcji emisji gazów cieplarnianych będzie następować poprzez
instrumenty monitorowania określone w umowie o refinansowanie kosztów.

Sprawozdanie dotyczące wdrażanych programów lub projektów oraz osiągniętych
przy ich udziale efektów związanych z redukcją emisji gazów cieplarnianych
przedkładane ministrowi właściwemu do spraw środowiska będzie się opierać na
wynikach monitorowania uzyskanych przez Krajowego operatora.
Na podstawie wyników monitorowania oraz danych Narodowego Funduszu
dotyczących przeznaczania środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym,
Krajowy operator będzie przygotowywał i przedkładał ministrowi właściwemu do
spraw środowiska sprawozdanie roczne dotyczące wdrażanych programów lub
projektów dofinansowanych ze środków zgromadzonych na Rachunku klimatycznym,
przeznaczania tych środków, w tym na refinansowanie kosztów, oraz osiągniętych
efektów związanych z uniknięciem lub redukcją emisji gazów cieplarnianych
w ramach Krajowego systemu zielonych inwestycji.
Sprawozdanie roczne będzie podlegało weryfikacji przez akredytowaną niezależną
jednostkę lub jednostkę uprawnioną, w rozumieniu przepisów o systemie handlu
uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, w zakresie zgodności ze stanem
faktycznym informacji dotyczących osiągniętych efektów związanych z uniknięciem
lub redukcją emisji gazów cieplarnianych w ramach Krajowego systemu zielonych
inwestycji.
16

Zakres weryfikacji dotyczył będzie zgodności informacji dotyczących osiągniętych
efektów związanych z uniknięciem lub redukcją emisji gazów cieplarnianych
w ramach Krajowego systemu zielonych inwestycji ze stanem faktycznym.
Jednocześnie Krajowy operator będzie przygotowywał i przedkładał ministrowi
właściwemu do spraw środowiska sprawozdania okresowe dotyczące postępów
w realizacji programów lub projektów dofinansowanych ze środków zgromadzonych
na Rachunku klimatycznym oraz przeznaczania tych środków, w tym na
refinansowanie kosztów,
19) zmiany w art. 38 – 40, 42 i 45 ustawy, które mają na celu doprecyzowanie procedury
związanej z wydawaniem listu popierającego i listu zatwierdzającego dla projektów
wspólnych wdrożeń realizowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zmiany
te mają również przyczynić się do poprawy sprawności i przejrzystości procedury
uznawania przedsięwzięć za projekt wspólnych wdrożeń oraz doprecyzować przepisy
związane z przekazywaniem jednostek redukcji emisji, wygenerowanych w ramach
projektów wspólnych wdrożeń. W związku ze zbliżającym się zakończeniem okresu
obowiązywania Protokołu z Kioto, a w związku z tym krótkiego okresu pozostałego
do realizacji i przekazywania jednostek redukcji emisji powstałych w wyniku
realizacji projektu wspólnych wdrożeń nie jest wskazane określenie okresu
sprawozdawczego dla projektów wspólnych wdrożeń realizowanych na podstawie
art. 38 ust. 1a,
20) zmiana brzmienia art. 39 ust. 4 ustawy, która ma na celu rozszerzenie delegacji do
wydania rozporządzenia w sprawie szczegółowych warunków, jakie powinny spełniać
projekty wspólnych wdrożeń dotyczące obiektów hydroenergetycznych o mocy
powyżej 20 MW, o mechanizm czystego rozwoju. Związane jest to z późniejszym
odwołaniem do ww. rozporządzenia w art. 51 ust. 5, również w kontekście
mechanizmu czystego rozwoju,
21) zmiany w art. 40 (zmiana brzmienia ust. 7 pkt 2 lit. a oraz dodanie ust. 9 – 11), art. 45
ust. 5 pkt 1, art. 49 ust. 3 ustawy, które są konsekwencją uchylenia art. 36. Dodawane
przepisy ust. 9 – 10 art. 40 określają wymagania dla jednostek uprawnionych do
weryfikacji raportów dotyczących osiągniętych efektów związanych z redukcją emisji
gazów cieplarnianych w ramach projektów wspólnych wdrożeń oraz sporządzania
raportów, o których mowa w art. 40 ust. 7 pkt 2 ustawy. Za konieczne uznano
doprecyzowanie kwestii konieczności akredytacji jednostek uprawnionych przez
17

Centrum Akredytacji statuowane ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r. o systemie oceny
zgodności (Dz. U. z 2010 r. Nr 138, poz. 935 z późn. zm.). Ponadto w przepisach tych
zostały określone niezbędne wymagania wobec osób, które mogą wykonywać
czynności jednostki uprawnionej. Wymagania te dotyczą wykształcenia oraz
doświadczenia zawodowego. W szczególności uznano za konieczne uregulowanie, iż
osoby takie muszą posiadać wyższe wykształcenie na poziomie studiów drugiego
stopnia z obszaru wiedzy nauk przyrodniczych lub technicznych, lub też nauk
społecznych. Jednocześnie na Krajowy ośrodek nałożono obowiązek prowadzenia
wykazu jednostek uprawnionych i upubliczniania go za pośrednictwem strony
internetowej. W związku z wprowadzeniem w ustawie kompleksowych uregulowań
w tym zakresie, zbędne stało się wprowadzenie upoważnienia do wydania
rozporządzenia,
22) w art. 50 ustawy zmian dotyczących:
-
ust. 2 – który ma na celu umożliwienie realizującym projekt wspólnych
wdrożeń przekazania jednostek redukcji emisji więcej niż jednemu nabywcy
jednostek, co powinno przyczynić się do łatwiejszego pozyskiwania nabywców
jednostek redukcji emisji generowanych w wyniku realizacji projektów wspólnych
wdrożeń,
-
ust. 4 pkt 4 – związanych z ujednoliceniem brzmienia tego przepisu
z przepisem ust. 2, który daje możliwość przekazania jednostek redukcji emisji
także na rachunek lub rachunki w krajowym rejestrze, podczas gdy obecnie w ust. 4
pkt 4 ustawy z dnia 17 lipca 2009 r. mowa jest jedynie o rejestrze nabywcy,
-
ust. 8 – który jest wynikiem ujednolicenia brzmienia tego przepisu z przepisem
ust. 4 pkt 3,
-
ust. 10 – który ma na celu doprecyzowanie przepisów ustawy poprzez
ujednolicenie używanych określeń, ponieważ obecnie w przepisach ustawy z dnia
17 lipca 2009 r. wymiennie używa się słów „otrzymania”, „doręczenia” lub
„przekazania”. Zmiana ta ma również na celu wydłużenie terminu na dokonanie
transferu jednostek redukcji emisji. Proponowana zmiana terminu z 7 na 14 dni jest
związana z konsolidacją w połowie 2012 r. systemu rejestrów krajowych w jeden
Rejestr Unijny, w ramach którego utrzymywany jest Rejestr Protokołu z Kioto.
W ślad za tymi zmianami zostały zmienione przepisy dotyczące przekazywania
jednostek redukcji emisji w rejestrze w ten sposób, że pomiędzy inicjacją procesu
18