Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Prawo telekomunikacyjne oraz niektórych innych ustaw

Art. 68
Zmiana nakładająca na dostawców publicznie dostępnych usług telefonicznych
obowiązek zapewnienia użytkownikom końcowym, w tym korzystającym z aparatów
publicznych, możliwości uzyskania połączenia z konsultantem dostawcy usług, w tym
w celu uzyskania informacji dotyczących alternatywnych tańszych taryf, jeżeli takie są
dostępne, wynika z potrzeby implementacji części A lit. f załącznika I do dyrektywy
o usłudze powszechnej.
Art. 70 i art. 71 ust. 1
Przepis art. 70 ustawy – Prawo telekomunikacyjne wymaga zmiany polegającej na
zastąpieniu istniejącego określenia dostawcy usług („zapewniającego przyłączenie do
publicznej sieci telefonicznej lub użytkownik końcowy usługi przedpłaconej”)
sformułowaniem dotyczącym przydzielenia abonentowi numeru z planu numeracji
krajowej w ramach umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. Podobnej
zmiany wymaga treść art. 71 ust. 1.
Konieczne jest jednocześnie doprecyzowanie, że wymiana informacji między
dostawcami usług w zakresie obsługi wniosków o przeniesienie numeru, w celu
zapewnienia szybkiej wymiany informacji między usługodawcami oraz zapewnienia
realizacji wniosków bez zbędnej zwłoki, odbywa się za pomocą Platformy
Lokalizacyjno-Informacyjnej z Centralną Bazą Danych (dalej „PLI CBD”) (dodany
ust. 2a), a baza danych prowadzona przez Prezesa UKE jest częścią tego systemu
(zmiana w ust. 4). Dotychczas ustawa – Prawo telekomunikacyjne nie dotykała kwestii
inicjacji procedury przeniesienia numeru, pozostawiając ją regulacjom rozporządzenia
Ministra Infrastruktury z dnia 16 grudnia 2010 r. w sprawie warunków korzystania
z uprawnień w publicznych sieciach telefonicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 1670).
Jednocześnie wprowadza się zmianę polegającą na zastąpieniu pojęcia „sieci
telefonicznej” pojęciem „sieci telekomunikacyjnej”. Jak już powyżej wskazano, zmiana
podyktowana jest wykreśleniem definicji sieci telefonicznej z dyrektywy ramowej.
Niezależnie od powyższego w art. 70 dodaje się wyrazy „wykorzystujący przydzielony
numer należący do planu numeracji krajowej”.


64
Art. 71b
Zasadnicza zmiana, w celu wyeliminowania wątpliwości pojawiających się na rynku,
a dotyczących możliwości przeniesienia numeru również w sytuacji, o której mowa
w art. 70, sprowadza się do doprecyzowania, iż uprawnienie dotyczy przepisu art. 71.
W związku ze zmianą przepisów dyrektywy o usłudze powszechnej dotyczącą
przenośności numerów zachodzi konieczność wprowadzenia przepisu określającego
maksymalny termin na przeniesienie numeru (1 dzień roboczy, o ile abonent nie wskaże
innego terminu na przeniesienie numeru) oraz sposób określania i wypłaty
odszkodowania z tytułu opóźnień lub przeniesienia numeru wbrew woli abonenta.
Odszkodowanie w przypadku niedotrzymania terminu na przeniesienie numeru
przysługuje abonentowi od dotychczasowego dostawcy. Zgodnie z ust. 2, w przypadku,
gdy opóźnienie w przeniesieniu numeru nastąpiło z przyczyn nieleżących po stronie
dotychczasowego dostawcy usług, przysługuje mu zwrot wypłaconego odszkodowania
lub jego części. W przypadku gdy opóźnienie w przeniesieniu numeru nastąpiło na
skutek nieterminowego przekazania odpowiedniej informacji przez nowego dostawcę
usług, dotychczasowy dostawca może domagać się zwrotu wypłaconego
odszkodowania lub jego części od nowego dostawcy usług. W związku z powyższym
proponuje się wprowadzenie do ustawy odpowiedniego przepisu art. 71b, regulującego
wskazane kwestie.
Biorąc pod uwagę fakt, że w telefonii stacjonarnej dla możliwości przeniesienia numeru
konieczne jest zapewnienie wsparcia ze strony PLI CBD, w przypadku gdy ta baza nie
będzie miała pełnej funkcjonalności w chwili wejścia w życie przepisów ustawy,
konieczne będzie wprowadzenie przepisu przejściowego, na wzór przepisu
zamieszczonego obecnie w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 73.
Należy również wskazać, iż przy wprowadzaniu obowiązku korzystania z systemu PLI
CBD dla zapewnienia przenośności numerów konieczne jest określenie postępowania
w przypadku awarii lub braku możliwości realizacji przeniesienia numerów z przyczyn
leżących po stronie PLI CBD.
W związku z tym Prezes UKE nie będzie miał podstaw do wymagania realizacji
obowiązku, w przypadku gdy niedotrzymanie terminów określonych w ustawie
nastąpiło z przyczyn leżących po stronie bazy danych. W tym przypadku znajdzie
również zastosowanie powyższy przepis ust. 2 dotyczący odszkodowania, tak aby
umożliwić uzyskanie przez abonenta odszkodowania, w przypadku gdy brak

65
możliwości realizacji przeniesienia numerów wynikać będzie z przyczyn leżących
w całości lub w części po stronie systemu PLI CBD.
Niezależnie od powyższego należy zaznaczyć, iż wyjaśnianie okoliczności opóźnień lub
niemożliwości przeniesienia numeru nie będzie leżeć po stronie abonenta, w związku
z czym wykonanie obowiązków określonych w ust. 4 również leży po stronie
dostawców usług. Norma adresowana jest bezpośrednio do przedsiębiorcy i określa
obowiązek wypłaty stosownego odszkodowania, w przypadku gdy wina leży po stronie
przedsiębiorcy. Nad prawidłowym wykonywaniem przez przedsiębiorców
telekomunikacyjnych obowiązków przewidzianych ustawą czuwa Prezes UKE, który
dysponuje narzędziami umożliwiającymi weryfikację przyczyn opóźnień lub
technicznej niemożliwości.
W odniesieniu do art. 71b ust. 3 należy wyjaśnić, iż przepis nie dopuszcza możliwości
przeniesienia numeru abonenta wbrew jego woli, natomiast faktem jest, że takie
przypadki na rynku telekomunikacyjnym mają miejsce. Przepis ma charakter
prewencyjny i sankcjonuje określone w nim działania.
Art. 74 ust. 1
Zmiana przepisu polega na zamianie wyrazu „telefonicznej” na wyraz
„telekomunikacyjnej”. Zmiana wiąże się z wykreśleniem w dyrektywach definicji
publicznej sieci telefonicznej. Ponadto, zgodnie z brzmieniem art. 30 ust. 1 dyrektywy
o usłudze powszechnej: „Państwa członkowskie zapewniają, aby wszyscy abonenci
posiadający numery należące do krajowego planu numeracji telefonicznej mogli na
swój wniosek zachować dotychczasowy numer lub dotychczasowe numery niezależnie
od tego, które przedsiębiorstwo świadczy usługę”.
W związku z tym powinno być określone, iż obowiązek zapewnienia realizacji
uprawnień abonenta zostanie nałożony na dostawcę usług telekomunikacyjnych
będącego stroną umowy, w której przydzielany jest abonentowi numer z planu
numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych i operatora umożliwiającego
odbieranie połączeń za pomocą tego numeru.
Art. 106 ust. 2
Przepis wymaga doprecyzowania z uwagi na występujące problemy z jego
stosowaniem. Część dostawców odczytuje bowiem dyspozycję z art. 106 ust. 2 w ten

66
sposób, że w ciągu 30 dni ma się zakończyć wewnętrzna procedura „rozpatrywania”
reklamacji, a odpowiedź może zostać abonentowi wysłana i doręczona w bliżej
nieokreślonym terminie późniejszym. Zgodnie z nowelizowanym ust. 2, jeżeli
reklamacja usługi telekomunikacyjnej nie zostanie rozpatrzona w terminie 30 dni od
dnia jej złożenia, uważa się, że ta reklamacja została uwzględniona. Przepis
doprecyzowuje również, że przez rozpatrzenie reklamacji rozumie się wysłanie przed
jego upływem przez dostawcę publicznie dostępnych usług telekomunikacyjnych
odpowiedzi o uwzględnieniu lub nieuwzględnieniu reklamacji.
Art. 107 ust. 1
Przedsiębiorcy telekomunikacyjni mają obowiązek prowadzić postępowanie
reklamacyjne. Zatem abonent również powinien być zobowiązany do przeprowadzenia
reklamacji, zanim skieruje sprawę na drogę sądową. W przypadku skierowania przez
abonenta pozwu do sądu przed wyczerpaniem drogi postępowania reklamacyjnego, sąd
odrzuciłby pozew, a więc zachodzić będzie czasowy brak drogi sądowej. Jednocześnie
propozycja zmiany przepisu wiąże się z projektowanymi regulacjami w zakresie usługi
powszechnej, tzn. uwzględnia sytuację, gdy nie będzie przedsiębiorcy wyznaczonego.
Doprecyzowuje się również, że drogę postępowania reklamacyjnego uważa się za
wyczerpaną, jeżeli reklamacja nie została uwzględniona lub dostawca publicznie
dostępnych usług telekomunikacyjnych nie zapłacił dochodzonej należności w terminie
30 dni od dnia, w którym reklamacja usługi telekomunikacyjnej została uwzględniona.
Implementacja wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w sprawie
C-522/08
Art. 57 ust. 1 pkt 1
Sprawa C-522/08 dotyczy wniosku o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym,
skierowanego do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej na mocy art. 234
Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską przez Naczelny Sąd Administracyjny
(dalej „NSA”) w sprawie wykładni prawa unijnego – dyrektyw pakietu
telekomunikacyjnego (dyrektywy 2002/19/WE, 2002/20/WE, 2002/21/WE,
2002/22/WE). Wniosek został złożony w ramach postępowania przed NSA
w przedmiocie rozpatrzenia skargi kasacyjnej Telekomunikacji Polskiej S.A. (dalej:

67
„TP S.A.”) od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie,
oddalającego skargę TP S.A. na decyzję Prezesa UKE nakazującą usunięcie
stwierdzonych nieprawidłowości polegających na uzależnieniu zawarcia umowy
o świadczenie usług szerokopasmowego dostępu do Internetu „neostrada tp” od
świadczenia usługi telefonicznej.
Trybunał Sprawiedliwości UE wyrokiem z dnia 11 marca 2010 r. stwierdził, że
dyrektywy pakietu telekomunikacyjnego nie stoją na przeszkodzie wprowadzeniu
zakazu sprzedaży wiązanej (łączonej). Oznacza to, iż polski ustawodawca mógł pójść
dalej w kwestii ochrony konsumenta niż przewidują to tylko przepisy pakietu.
Powyższe stanowisko było zbieżne ze stanowiskiem Rzeczypospolitej Polskiej
prezentowanym w sprawie.
Jednakże w kwestii samej sprzedaży wiązanej przepisy ustawy – Prawo
telekomunikacyjne są sprzeczne z prawem unijnym (w szczególności z dyrektywą
2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotyczącą
nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec
konsumentów na rynku wewnętrznym oraz zmieniającą dyrektywę Rady 84/450/EWG,
dyrektywy 97/7/WE, 98/27/WE i 2002/65/WE Parlamentu Europejskiego i Rady oraz
rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady („Dyrektywa
o nieuczciwych praktykach handlowych”) (Dz. Urz. UE L 149 z 11.06.2005, str. 22),
gdyż polskie regulacje wprowadzają zakaz sprzedaży wiązanej o charakterze
generalnym, nieograniczony żadnymi przesłankami. Trybunał Sprawiedliwości UE
szerzej tego zagadnienia nie uzasadniał, wskazując, iż ta kwestia była już przedmiotem
rozstrzygnięcia Trybunału w sprawach połączonych C-261/07 i C-299/07 VTB-VAB
i Galatea.
Oznacza to, że kwestia sprzedaży łączonej musi być każdorazowo rozpatrywana
indywidualnie (okoliczności danego przypadku muszą być brane pod uwagę).
Z orzeczeń wcześniejszych wynika bowiem, iż państwa członkowskie nie mogą przyjąć
bardziej restrykcyjnych środków niż te, które określa dyrektywa 2005/29/WE, nawet
gdyby miało to na celu zapewnienie jeszcze wyższego poziomu ochrony konsumentów.
Dyrektywa dokonuje całkowitej harmonizacji przepisów w zakresie nieuczciwych
praktyk rynkowych. Ustanawiając domniemanie niezgodności z prawem ofert
wiązanych, przepisy krajowe, takie jak te, których dotyczy omawiane postępowanie, nie
spełniają wymogów ustanowionych przez dyrektywę 2005/29/WE (definicja

68