Poselski projekt ustawy o podatku dochodowym

4) zasady zaliczania do kosztów uzyskania przychodów rezerw w bankach.
Powyższa regulacja odpowiada dotychczasowym unormowaniom w tym zakresie. Ze względu na
prawidłowość rozwiązania w tym zakresie zasady określania kosztów uzyskania przychodów zostały
zachowane.

Rozdział 14. Amortyzacja
Regulacje dotyczące amortyzacji pozostały w znacznej mierze analogiczne w stosunku do przepisów ustaw
obowiązujących obecnie. Początek obowiązywania nowych przepisów nie będzie więc prowadził do problemów
interpretacyjnych dotyczących ich stosowania. Przepisy zostały tak sformułowane, aby mogły odnosić się do
wszystkich podatników podatku dochodowego, natomiast przepisy odnoszące się tylko do podatników podatku
dochodowego będących osobami fizycznymi zostały określone w art. 114. Celem było uczynienie regulacji
przejrzystą i przyjazną w stosowaniu zarówno dla podatników jak i właściwych organów podatkowych.
Najistotniejszą zmianą było podwyższenie do 5000 zł kwoty, od której środki trwałe oraz wartości niematerialne
i prawne uznawane są za podlegające amortyzacji (po spełnieniu pozostałych warunków). Koszty poniżej tej
kwoty (środki trwałe i wartości niematerialne i prawne zwane „niskokosztowymi”), nie podlegają amortyzacji, a
są zaliczane do kosztów podatkowych na zasadach ogólnych. Przyjęty w dotychczas obowiązujących ustawach
próg w tym zakresie, na poziomie 3500 zł, to regulacja która nie uległa zmianie przez ostatnie kilkanaście lat, nie
uwzględnia więc obecnych uwarunkowań społeczno-gospodarczych.

Art. 100 – 102
W art. 100 wymienione zostały środki trwałe, które podlegają odpisom amortyzacyjnym oraz określone
zostały warunki, jakie muszą zostać spełnione aby wspomnianych odpisów można było dokonać. Analogiczną
treść zawiera art. 101 w stosunku do wartości niematerialnych i prawnych. W art. 102 znajduje się natomiast
katalog środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które z mocy ustawy amortyzacji nie
podlegają .
W przepisach tych zawarte są więc podstawowe uregulowania dotyczące kwestii związanych z odpisami
amortyzacyjnymi. Pozostały one w niezmienione w stosunku do przepisów obowiązujących uprzednio, jako że
dotychczasowa praktyka ich stosowania nie dawała podstaw do twierdzenia, że potrzebna jest zmiana w tym
zakresie. W tej sytuacji dokonane zostały zmiany redakcyjne, polegające na uczynieniu wspomnianych
przepisów bardziej czytelnymi oraz przejrzystymi.

Art. 103 - 105
Art. 103 stanowi, że podatnicy podatku dochodowego mogą nie dokonywać odpisów amortyzacyjnych od
składników majątku, których wartość początkowa nie przekracza 5000 zł, ponieważ wydatki poniesione na ich
nabycie stanowią wówczas koszty uzyskania przychodów w miesiącu oddania ich do używania. Ust. 2 tego
artykułu zawiera dodatkowy wymóg - wprowadzenie składników majątku do ewidencji podatkowej podatnika
podatku dochodowego, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania.
W art. 104 znajduje się natomiast regulacja dotycząca obowiązków podatnika podatku dochodowego w
sytuacji, gdy nabędzie lub wytworzy we własnym zakresie składniki majątku o wartości początkowej
przekraczającej 5000 zł, i ze względu na przewidywany przez niego okres używania równy lub krótszy niż rok
nie zaliczy ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania
przekroczy rok.
W stosunku do przepisów uprzednio obowiązujących oba przepisy pozostały w znacznej mierze bez zmian.
W innej wysokości została określona jednak kwota granicznej wartości początkowej. Została ona podwyższona z
obowiązującej dotychczas kwoty 3500 zł. Zmiana ta podyktowana jest względami ekonomicznymi, gdyż
dotychczasowa wysokość wspomnianej kwoty była zbyt niska, przez co ograniczała możliwość zaliczenia
danego kosztu od razu w poczet kosztów uzyskania przychodów. Należy zauważyć, że od momentu
wprowadzenia przepisów o amortyzacji do systemu prawnego kwota ta nie była zmieniana, a w tym czasie
wartość pieniądza uległa osłabieniu w wyniku procesów ekonomicznych, zwłaszcza inflacji.

Art. 106-109
W artykule 106 znajdują się regulacje dotyczące tego, co należy rozumieć pod pojęciem wartości
początkowej z uwzględnieniem sytuacji szczególnych. W ust. 17 tego artykułu podwyższona została kwota,
której poniesienie na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację środka trwałego w
danym roku podatkowym przekracza 5000 zł powoduje uznanie danego wydatku za ulepszenie. Powyższa
zmiana również uzasadniona jest spadkiem wartości pieniądza od momentu wprowadzenia regulacji o
amortyzacji do systemu prawnego.
Art. 107 zawiera regulacje określające od czego dokonuje się odpisów amortyzacyjnych. W art. 108 i 109
zawarte są regulacje dotyczące stawek odpisów amortyzacyjnych (metoda liniowa), natomiast w art. 109 -
dotyczące indywidualnego określenia stawek odpisów amortyzacyjnych.

Projekt ustawy o podatku dochodowym. Wersja z dnia 15 września 2011 r.
235
W pozostałym zakresie, regulacje zawarte we wskazanych powyżej przepisach inkorporują zasady zawarte w
do przepisach dotychczasowych. Dokonane zostały jedynie zmiany ujednolicające nomenklaturę ustawową oraz
poprawki redakcyjne, aby uczynić regulację bardziej przejrzystą i dzięki temu prostszą w stosowaniu.

Art. 110 – 113
Art. 110 dotyczy tzw. metody degresywnej amortyzacji, którą stosować można tylko dla środków trwałych z
grup 3–6 i 8 Klasyfikacji rodków Trwałych (K T) oraz środków transportu, z wyjątkiem samochodów
osobowych. Art. 111 normuje sposób dokonywania odpisów amortyzacyjnych od taboru transportu morskiego.
Art. 112 zawiera regulacje szczegółowe dotyczące szczególnego sposobu dokonywania odpisów
amortyzacyjnych od środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych otrzymanych do odpłatnego
korzystania, zgodnie z umowami zawartymi na podstawie przepisów o komercjalizacji i prywatyzacji, jeżeli z
tych umów wynika prawo zakupu tych środków albo wartości przez korzystającego za cenę ustaloną w
umowach. Art. 113 dotyczy natomiast okresu dokonywania odpisów amortyzacyjnych od wartości
niematerialnych i prawnych. Powyższe zasady są analogiczne do zawartych w ustawach obowiązujących
obecnie. Dokonane zostały poprawki redakcyjne w celu uczynienia regulacji bardziej czytelną.

Art. 114
W przepisie tym znajdują się regulacje dotyczące wyłącznie podatników podatku dochodowego będących
osobami fizycznymi. Specyfika tych podmiotów uniemożliwiła włączenie tych regulacji do części niniejszego
rozdziału dotyczącej wszystkich podatników. Zadaniem tego artykułu jest utrzymanie możliwości dokonywania
odpisów amortyzacyjnych przez podatników podatku dochodowego będących osobami fizycznymi na
podobnych zasadach, jak wynikające z dotychczas obowiązującej ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych.

Rozdział 15. Szczególne zasady określania kosztów uzyskania przychodów w przypadku leasingu
W rozdziale 15 zawarte są regulacje dotyczące leasingu podatkowego, związane z problematyką kosztów
uzyskania przychodów. Przepisy te stosuje się w sposób niemal identyczny dla podatników podatku
dochodowego będących osobami fizycznymi oraz dla podatników podatku dochodowego niebędących osobami
fizycznymi. Wyjątki od tej zasady określone są wyraźnie w przepisach opisywanego rozdziału. Najistotniejszą
zmianą w stosunku do przepisów obecnie obowiązujących ustaw jest oddzielenie regulacji dotyczących kosztów
uzyskania przychodów od zagadnień związanych z identyfikacją przychodu.

Art. 115 i 116
Art. 115 określa, co może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w przypadku leasingu
podatkowego. Zgodnie z ust. 1 tego artykułu są to opłaty ustalone w umowie leasingu podatkowego ponoszone
przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych lub wartości
niematerialnych i prawnych.
W ust. 4-6 zawarte są regulacje szczególne, dotyczące określania tego, co może być rozpoznane jako koszt
uzyskania przychodów, związany z umową leasingu podatkowego. Ust. 4 omawianego artykułu zawiera normę
stanowiącą, że jeżeli po upływie podstawowego okresu umowy leasingu podatkowego finansujący przenosi na
korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem tej
umowy, kosztem uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży jest rzeczywista wartość netto.
Ust. 5 odnosi się do sytuacji, gdy po upływie podstawowego okresu umowy leasingu podatkowego, finansujący
przenosi na osobę trzecią własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących
przedmiotem tej umowy, oraz wypłaca korzystającemu z tytułu spłaty ich wartości uzgodnioną kwotę. Wtedy
kwota wypłacona korzystającemu stanowi koszt uzyskania przychodów finansującego w dniu zapłaty do
wysokości różnicy pomiędzy rzeczywistą wartością netto a hipotetyczną wartością netto. Z kolei zgodnie z ust.
6, gdy po upływie podstawowego okresu umowy leasingu podatkowego, w przypadku o którym mowa w art. 6
ust. 2 pkt 7 lit. a, finansujący oddaje korzystającemu do dalszego używania środki trwałe lub wartości
niematerialne i prawne, będące przedmiotem tej umowy. Kosztem uzyskania przychodów korzystającego są
wtedy opłaty ustalone przez strony tej umowy. Natomiast ust. 7 analizowanego artykułu dotyczy sytuacji, gdy po
upływie podstawowego okresu umowy leasingu podatkowego, w przypadku o którym mowa w art. 6 ust. 2 pkt 7
lit. b, finansujący oddaje korzystającemu do dalszego używania środki trwałe lub wartości niematerialne i
prawne, będące przedmiotem tej umowy. W tym przypadku kosztem uzyskania przychodów korzystającego są
opłaty ustalone przez strony tej umowy, także wtedy, gdy odbiegają znacznie od wartości rynkowej.
Zasady uregulowane w ust. 4-7 art. 115 pozostały niezmienione w stosunku do przepisów obowiązujących
uprzednio. Zostały one uporządkowane oraz napisane w sposób czytelny i jasny, co znacznie uprości ich
stosowanie.

Projekt ustawy o podatku dochodowym. Wersja z dnia 15 września 2011 r.
236
Z kolei w art. 116 znajdują się przepisy dotyczące leasingu finansowego. Określono w nim wprost sytuacje
odnoszące się do umowy leasingu podatkowego, rezygnując ze stosowanej dotychczas metody opisywania tego
zjawiska. Zabieg ten niewątpliwie uczynił regulację znacznie bardziej przejrzystą.
W ust. 1 znajduje się regulacja, że w przypadku umowy leasingu finansowego do kosztów uzyskania
przychodów korzystającego nie zalicza się opłat, o których mowa w art. 115 ust. 1, w części stanowiącej spłatę
wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Przepis ten stanowi ponadto,
że jeżeli wysokość kwoty spłaty wartości środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych
przypadających na poszczególne opłaty nie jest określona w umowie leasingu, to ustala się ją proporcjonalnie do
okresu trwania tej umowy.
Ust. 2 i 3 odnoszą się do sytuacji, gdy upłynął już podstawowy okres umowy leasingu finansowego. Ust. 2
dotyczy przypadku, gdy po upływie podstawowego okresu umowy leasingu finansujący przenosi na
korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych będących przedmiotem tej
umowy, natomiast ust. 3 - stanu faktycznego, gdy po upływie podstawowego okresu umowy leasingu
finansujący oddaje korzystającemu do dalszego używania środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne. W
tych sytuacjach do kosztów uzyskania przychodów zaliczyć można opłaty ustalone przez strony, także wtedy,
gdy odbiegają znacznie od wartości rynkowej. Nowym rozwiązaniem w ust. 2 jest regulacja przeniesienia
własności przedmiotu leasingu finansowego. W przepisach dotychczasowych ustaw zawarta była regulacja, że
do kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków poniesionych przez finansującego na nabycie lub
wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych stanowiących przedmiot umowy
leasingu. Kosztem uzyskania przychodów były jednak te wydatki pomniejszone o spłatę wartości początkowej.
Nowe rozwiązanie podyktowane jest koniecznością uproszczenia i ujednolicenia regulacji prawnych w
sytuacjach analogicznych.
Ust. 4 odnosi się do przypadku, gdy po upływie podstawowego okresu umowy leasingu finansujący przenosi
na osobę trzecią własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem
umowy, oraz wypłaca korzystającemu z tytułu spłaty ich wartości uzgodnioną kwotę. W tym przypadku do
kosztów uzyskania przychodów nie zalicza się wydatków poniesionych przez finansującego na nabycie lub
wytworzenie środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych stanowiących przedmiot umowy.
Kosztem uzyskania przychodów są jednak te wydatki pomniejszone o spłatę wartości początkowej. Kwota
wypłacona korzystającemu stanowi koszt uzyskania przychodów u finansującego.
Jest to kontynuacja dotychczasowych zasad; zmienił się natomiast sposób redakcji przepisu, który został
napisany w sposób jasny, czytelny i precyzyjny.
Przepisy ust. 5 i 6 dotyczą każdego rodzaju leasingu podatkowego. W tym przypadku również przyjęto
zasadę kontynuacji dotychczasowych zasad, dokonując niezbędnych poprawek redakcyjnych

Rozdział 16. Wył czenia z kosztów uzyskania przychodów
W rozdziale tym znajduje się zamknięty katalog wydatków, które z woli ustawodawcy nie mogą zostać
uznane przez podatnika podatku dochodowego za koszty uzyskania przychodów, choć poniesione zostały w celu
osiągnięcia przychodów, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów opodatkowanych podatkiem
dochodowym.
Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów pozostał co do zasady niezmieniony w
stosunku do obecnie obowiązujących regulacji. Najistotniejszą zmianą w stosunku do przepisów uprzednio
obowiązujących ustaw było uregulowanie wprost i w ten sposób rozdzielenie przypadków które są kosztami
uzyskania przychodów, choć moment ich poniesienia określa ustawa od przypadków definitywnie wyłączonych
tej kategorii. W tej ustawie nie występuje sytuacja, w której przepisy dotyczące w istocie kosztów uzyskania
przychodów, znajdowały się wśród przepisów dotyczących kosztów nie będących kosztami uzyskania
przychodów.
Przepisy dotyczące przypadków, które nie mogą zostać uznane za koszty uzyskania przychodów, zostały
pogrupowane w sposób tematyczny. Przykładem jest zamieszczenie w odrębnej regulacji - art. 117 - że za
koszty uzyskania przychodów nie uważa się odpisów amortyzacyjnych z tytułów określonych w tym przepisie.
Ponadto rozdział 16 został usystematyzowany ze względu kryterium adresatów norm prawnych zawartych w
jego przepisach. Na początku znajdują się przepisy dotyczące wszystkich podatników podatku dochodowego. W
następnej kolejności zamieszczono uregulowania odnoszące się do podatników podatku dochodowego
niebędących osobami fizycznymi, a na końcu - przepisy dotyczące wyłącznie podatników podatku dochodowego
będących osobami fizycznymi.
Przyczyną takiego ułożenia katalogu kosztów nie będących kosztami uzyskania przychodów była
konieczność uczynienia bardziej przejrzystymi przepisów dotyczących wydatków, które nie mogą zostać
rozpoznane jako koszty uzyskania przychodów. Jest to niezwykle istotne zarówno dla podatników podatku
dochodowego, jak i dla właściwych organów podatkowych, gdyż precyzyjna regulacja dotycząca tej
problematyki minimalizuje ryzyko powstawania zaległości podatkowych, a zarazem redukuje pracę organów
podatkowych. Regulacja ta wpłynie więc pozytywnie na zakres realizacji postulatu pewności prawa w polskim

Projekt ustawy o podatku dochodowym. Wersja z dnia 15 września 2011 r.
237
prawie podatkowym. Jednocześnie, ponieważ większość przepisów nie została zmieniona w porównaniu z
aktualnym stanem prawnym, to wprowadzenie nowych, czytelnych oraz precyzyjnych przepisów dotyczących
przypadków, których nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, nie będzie wpłynie negatywnie na
dochody budżetu państwa z podatku dochodowego.

Dział V. Podstawa opodatkowania
Rozdział 17. Przepisy ogólne
Art. 121
Artykuł ten realizuje podstawową zasadę podatku dochodowego, jaką jest opodatkowanie dochodu,
rozumianego jako nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania.
Przepis ust. 1 wyraża zasadę, że opodatkowany jest dochód zsumowany ze wszystkich źródeł uzyskania
przychodów. W ust. 2 i 3 zawarto wyjątek od tej zasady, ustanawiając szczególne podstawy opodatkowania w
postaci przychodów wymienionych w Rozdziale 19, których nie łączy się z przychodami z pozostałych źródeł;
są to samodzielne podstawy opodatkowania.
Przepisy ust. 4 -10 definiują pojęcie straty oraz sposób jej uwzględnia przy określaniu podstawy
opodatkowania. Podatnik będzie mógł, podobnie jak teraz, obniżyć podstawę o wysokość straty w ciągu co
najwyżej pięciu kolejnych po sobie następujących lat podatkowych – jest to sprecyzowanie funkcjonujących
obecnie uregulowań.
Sposób rozliczania straty w podatkowych grupach kapitałowych jest określony w ust. 6 i 7. Stratę będzie
można rozliczać w obrębie podatkowej grupy kapitałowej wyłącznie w okresie istnienia tej grupy, bez
możliwości uwzględniania strat spółek powstałych przed zawiązaniem grupy oraz powstałych po zakończeniu
istnienia grupy.
Przepisy ust. 8 -10 regulują szczególne przypadki, w których prawo do uwzględniania straty przy określaniu
podstawy opodatkowania nie przysługuje. W tym zakresie kontynuują one zasady zawarte w obecnie
obowiązujących przepisach dotyczących rozliczania straty, zawartych w ustawie z dnia 15 lutego 1992 r. i w
ustawie z dnia 26 lipca 1991 r..

Art. 122
W dotychczasowym stanie prawnym wydatki o charakterze inwestycyjnym podatników prowadzących
działalność gospodarczą nie miały bezpośredniego wpływu na wielkość podstawy opodatkowania tym
podatkiem - wydatki te ponoszone są z dochodu po opodatkowaniu, co powoduje, że podmiot gospodarczy
inwestujący jest efektywnie wyżej opodatkowany od podmiotów, które nie wydatkują dochodu na te cele lub
przeznaczają go na konsumpcję.
Nowa ustawa o podatku dochodowym zmienia ten stan rzeczy. Regulacja zawarta w ust. 1 i 2 pozwala na
usunięcie istniejącej obecnie dyskryminacji poprzez umożliwienie podatnikom podatku dochodowego
prowadzącym działalność gospodarczą na wyłączenie z podstawy opodatkowania określonej w art. 121 ust. 1
wydatków o charakterze inwestycyjnym.
Wydatki inwestycyjne stanowiące podstawę wyłączenia nie mogą jednak być wyższe niż 50% dochodu
podatnika.
Przepis ust. 3 wskazuje na warunki, jakie powinien spełnić podatnik dla zastosowania odliczenia.

Art. 123
Przepis ust. 1 stanowi definicję wydatków inwestycyjnych, o których mowa w art. 122. Wydatkami
inwestycyjnymi są wszelkie wydatki na zakup lub wytworzenie środków trwałych podlegających amortyzacji,
oddawanych do użytkowania na terytorium kraju, z wyjątkiem czterech wymienionych w tym artykule
wyjątków, których wyłączenie spowodowane jest względami celowościowymi. Ta definicja pozwala wyłączyć
zyski inwestowane w majątek gospodarczy z podstawy opodatkowania, zaś uznaje za podlegającą
opodatkowaniu tylko tę część zysków, która jest nieinwestowana albo przeznaczana na inne cele niż
inwestowanie w rozwój majątku trwałego swego przedsiębiorstwa. To rozwiązanie zapewni poprawę
efektywności fiskalnej podatku dochodowego w aspekcie globalnym i, w perspektywie, przyczyni się do
rozwoju gospodarczego. Przepis ust. 2 stanowi dopełnienie ust. 1 poprzez uzupełnienie wydatków
inwestycyjnych o wydatki na ulepszenie środków trwałych.
Wyłączeniu od podstawy opodatkowania nie będą mogły jednak podlegać wydatki podatnika sfinansowane
ze źródeł bezzwrotnych lub zwrócone temu podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Art. 124
Przepis ten umożliwia określenie podstawy opodatkowania (straty) w podatku dochodowym w drodze
szacowania w przypadku, gdy ustalenie tej podstawy na podstawie dostępnej dokumentacji nie jest możliwe.
Nawiązuje częściowo do dotychczasowych regulacji zawartych w art. 24b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. oraz
art. 9 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. Jest jednak regulacją bardziej uporządkowaną i przejrzystą.

Projekt ustawy o podatku dochodowym. Wersja z dnia 15 września 2011 r.
238

Art. 125
Artykuł ten stanowi dopełnienie art. 121 ust. 4-13 w zakresie ustalania straty. Zgodnie z nim przychodów
osiąganych z należności licencyjnych, praw autorskich, dywidend oraz innych, stanowiących odrębne podstawy
opodatkowania, nie uwzględnia się przy ustalaniu straty. Prawo do uwzględnienia pozostawiono wyłącznie
podatnikom podlegającym ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu prowadzącym zakład na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej - pod warunkiem, że:
1) przychody te są osiągane z należności licencyjnych itp. praw oraz
2) przychody te są związane z działalnością tego zakładu.
Przepis ust. 2 przewiduje również brak prawa do uwzględniania w stracie podatkowej strat spółek
dokonujących przekształceń oraz w przypadku prywatyzacji i komercjalizacji.

Art. 126
Przepis ten ustanawia ogólną zasadę, zgodnie z którą przychody osiągane przez podatników podatku
dochodowego podlegających nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu (rezydentów) osiągane za granicą,
w przypadku braku zwolnienia lub braku umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania regulującej tę kwestię
– wchodzą w skład podstawy opodatkowania podatku dochodowego, a co za tym idzie - podlegają
opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach określonych w ustawie. Przepis ten odnosi się do
wszystkich podstaw opodatkowania.

Rozdział 18. Skumulowana podstawa opodatkowania
Art. 127
Przepis ust. 1 ustanawia zasadę ogólną opodatkowania skumulowanego dochodu podatnika podatku
dochodowego uzyskanego ze wszystkich źródeł uzyskania przychodów. Dochody nie podlegają kumulacji tylko
i wyłącznie w przypadkach enumeratywnie wyliczonych w ustawie.
Przepisy ust. 2 - 4 regulują sposoby ustalania skumulowanego dochodu podatnika podatku dochodowego
przypadku prowadzenia przez niego działalności gospodarczej. Przepis ust. 2 odnosi się w tym zakresie do
dochodu ustalonego na podstawie ksiąg rachunkowych, ust. 3 - do dochodu ustalonego na podstawie podatkowej
księgi przychodów i rozchodów, zaś ust. 4 - do dochodu uzyskiwanego z odpłatnego zbycia składników majątku
wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej lub działów specjalnych produkcji rolnej.
Przepisy te nawiązują częściowo do obecnych regulacji art. 24 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. oraz art. 9
ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.

Art. 128
Projektowany artykuł reguluje sposób określania zaliczki na podatek dochodowy podatników podatku
dochodowego prowadzących ewidencję w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów oraz szczególny
sposób obliczania tej zaliczki w przypadku remanentu. Przepis ten nawiązuje częściowo do obecnej regulacji art.
44 ust. 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., stanowiąc jego bardziej precyzyjne uregulowanie.

Art. 129
Ustalenia podstawy opodatkowania dla obliczania zaliczek z tytułu pracy najemnej podatnika podatku
dochodowego będącego osobą fizyczną jest materią tego artykułu. Przepis ust. 2 stanowi dopełnienie ust. 1 w
zakresie, w jakim podatnik z tytułu pracy najemnej otrzymuje świadczenia niepieniężne, uwzględniając ich
wartość w podstawie opodatkowania jednorazowo bądź – na wniosek pracownika – rozłożoną w czasie.

Art. 130
Są w nim wymienione dochody zmniejszające podstawę opodatkowania oraz warunki dokonywania tych
zmniejszeń. Nawiązuje on w swojej treści do regulacji zawartej w art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
dotyczącym zwolnień przedmiotowych, nie zawiera jednak wszystkich jego regulacji a jedynie te, które powinny
zostać zaliczone do kwot zmniejszających podstawę opodatkowania.

Rozdział 19. Odr bne podstawy opodatkowania
Art. 131
Przepis ten wyraża zasady ogólne niniejszego rozdziału, dotyczącego odrębnych podstaw opodatkowania.
Podstawy te nie łączą się z innymi dochodami, chyba że przepis ustawy stanowi inaczej. Jest to przepis
stanowiący leб specialis – nie podlegają kumulacji z innymi podstawami opodatkowania tylko i wyłącznie
podstawy opodatkowania opisane w niniejszym rozdziale.




Projekt ustawy o podatku dochodowym. Wersja z dnia 15 września 2011 r.
239