Poselski projekt ustawy o podatku dochodowym

§ 42.
1. Metoda marży transakcyjnej netto, o której mowa w § 40 pkt 2, polega na badaniu marży zysku netto, jaką
uzyskuje podmiot w transakcji lub transakcjach z innym podmiotem powiązanym, i określeniu jej na
poziomie marży, jaką uzyskuje ten sam podmiot w transakcjach z podmiotami niezależnymi, lub marży
uzyskiwanej w porównywalnych transakcjach przez podmioty niezależne.
2. Marżę transakcyjną netto, o której mowa w ust. 1, określa się poprzez odliczenie od przychodu osiągniętego
w wyniku transakcji kosztów poniesionych w celu osiągnięcia tego przychodu, w tym także kosztów
ogólnych zarządu.
3. Odliczenia kosztów ogólnych zarządu, o którym mowa w ust. 2, dokonuje się, uwzględniając proporcję, w
jakiej pozostaje przychód uzyskany w związku z daną transakcją w ogólnej kwocie przychodów.
4. Stosując metodę marży transakcyjnej netto należy uwzględnić różnice między podmiotami, których marże są
porównywane, a w szczególności należy wziąć pod uwagę takie czynniki jak: konkurencja ze strony innych
uczestników rynku i dóbr zamiennych, skuteczność i strategia zarządzania, pozycja rynkowa, różnice
struktury kosztów i kosztu pozyskania kapitału oraz stopień doświadczenia w działalności.

§ 43.
1. Przy określaniu wartości rynkowej dóbr niematerialnych lub usług w transakcjach między podmiotami
powiązanymi właściwe organy podatkowe w pierwszej kolejności badają, czy niezależne, racjonalnie
działające podmioty zawarłyby taką transakcję na warunkach, jakie ustaliły podmioty powiązane.
2. W przypadkach kiedy racjonalnie oczekiwane korzyści podmiotu zawierającego taką transakcję są w sposób
oczywisty mniejsze niż poniesione w związku z tą transakcją wydatki, a podmiot nie wskaże racjonalnych
przyczyn uzasadniających ich poniesienie w określonej wysokości, właściwe organy podatkowe zbadają
prawidłowość określenia wysokości poniesionych wydatków.
3. Przy badaniu, o którym mowa w ust. 2, bierze się pod uwagę również inne koszty warunkujące korzystanie z
danego dobra lub usługi.
4. Przepisów ust. 2 nie stosuje się, jeżeli z odrębnych przepisów wynika dla danego podmiotu obowiązek
dokonania danej czynności prawnej.

§ 44.
1. Przy szacowaniu dochodów właściwe organy podatkowe określają koszty ponoszone przez podmioty
powiązane na reklamę, proporcjonalnie do osiąganych przez te podmioty korzyści z reklamy. Jeżeli jeden
podatnik podatku dochodowego ponosi koszty reklamy, z której korzyści osiąga również podmiot powiązany
z tym podatnikiem, uznać wówczas należy, że ten pierwszy podmiot wykonuje usługi handlowe w granicach,
w jakich odpowiadają one co do natury i zakresu usługom prowadzonym przez niezależne przedsiębiorstwo
reklamowe.
2. W szczególności, w celu określenia proporcjonalności ponoszonych wydatków na reklamę, której
prowadzenie przynosi potencjalne korzyści dwóm lub większej liczbie podmiotów powiązanych, uwzględnić
należy, na jakich rynkach prowadzona jest reklama, oraz udział sprzedaży reklamowanych dóbr i usług
poszczególnych podmiotów powiązanych na rynkach objętych reklamą.

§ 45.
1. Jeżeli podatnik podatku dochodowego udzieli podmiotowi powiązanemu z tym podatnikiem pożyczki
(kredytu) lub otrzyma taką pożyczkę (kredyt) niezależnie od ich celu i przeznaczenia albo też udzieli lub
otrzyma w jakiejkolwiek postaci gwarancję lub poręczenie, ceną rynkową za taką usługę są odsetki lub
prowizja bądź inna forma wynagrodzenia, jakie uzgodniłyby za taką usługę, świadczoną na porównywalnych
warunkach, podmioty niezależne.
2. Wartość rynkową odsetek określa się na podstawie wysokości najniższych odsetek, jakie dany podmiot
musiałby zapłacić podmiotowi niezależnemu za uzyskanie kredytu (pożyczki) na podobny okres w
porównywalnych warunkach.
3. Dokonując określenia, o którym mowa w ust. 2, należy uwzględnić wszystkie istotne okoliczności związane
z konkretnym przypadkiem, a w szczególności:
1) kwotę pożyczki (kredytu) oraz okres, na jaki została udzielona;
2) charakter i cel pożyczki (kredytu);
3) ryzyko i zabezpieczenie pożyczki (kredytu), z uwzględnieniem specjalnych warunków, jakie
pożyczkodawca (kredytodawca) mógłby przyznać pożyczkobiorcy (kredytobiorcy) niezależnemu;
4) walutę pożyczki (kredytu), ryzyko zmian kursów walut, kosztów środków zabezpieczających pożyczkę
(kredyt) oraz środków ograniczających ryzyko zmiany kursów walut;
5) wysokość prowizji.



Projekt rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów podatku dochodowego. Wersja z dnia 15 września 2011 r.

11
§ 46.
Jeżeli jeden podmiot powiązany z drugim lub z wieloma podmiotami podejmuje badania na zlecenie tego
drugiego podmiotu lub podmiotów, w celu określenia przychodów tych podmiotów uzyskanych w związku z
taką transakcją (transakcjami), przyjmuje się, że ewentualne korzyści z uzyskanych wyników badań przysługują
zleceniodawcy. Dla określenia wysokości wynagrodzenia zleceniobiorcy za świadczenie takich usług właściwe
jest zastosowanie metody, o której mowa w § 38.

§ 47.
1. Jeżeli podatnik podatku dochodowego uczestniczy w kosztach wspólnie ponoszonych przez podmioty
powiązane na wytworzenie dóbr niematerialnych, wysokość ponoszonych przez tego podatnika obciążeń z
tego tytułu uznać można za określoną zgodnie z zasadami rynku jedynie wówczas, gdy warunki takie, w
świetle oczekiwanych korzyści z tytułu takiego uczestnictwa, akceptowałyby podmioty niezależne.
2. Warunki, o których mowa w ust. 1, dotyczą w szczególności proporcjonalnego do oczekiwanych korzyści
obciążenia podmiotów tymi kosztami oraz, dodatkowo, proporcjonalnego do wysokości obciążeń podziału
korzyści, które nie były oczekiwane (uwzględniane) przy określaniu tych warunków.
3. Jeżeli podatnik podatku dochodowego ma możliwość uzyskania porównywalnych korzyści w ramach
porozumienia, o którym mowa w ust. 1, lub od podmiotu niezależnego i w jednym z tych przypadków
podatnik ten będzie ponosił niższe wydatki, to dla celów określenia wartości rynkowej świadczeń tego
podatnika należy przyjąć wartość niższą.
4. W przypadkach, o których mowa w ust. 1-3, przepis art. 149 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym stosuje
się odpowiednio.

§ 48.
1. W celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania dochodów podmiotów powiązanych, jeżeli dochody
podatnika podatku dochodowego będącego podmiotem krajowym są przez administrację podatkową innego
kraju włączone do dochodów podmiotu zagranicznego oraz odpowiednio opodatkowane w związku z
określeniem przez tę administrację warunków, jakie byłyby uzgodnione między podmiotami niezależnymi,
na wniosek podmiotu krajowego, minister właściwy do spraw finansów publicznych może dokonać korekty
dochodów tego podatnika, o ile przepisy właściwych umów międzynarodowych, których stroną jest
Rzeczpospolita Polska, taką korektę przewidują.
2. Korekty, o której mowa w ust. 1, można dokonać w przypadku, gdy warunki określone przez administrację
podatkową tego innego kraju, w świetle przepisów rozporządzenia, są zgodne z warunkami, jakie
uzgodniłyby niezależne podmioty.
3. W przypadku dokonania korekty, o której mowa w ust. 1, właściwy organ podatkowy dokonuje zmiany
wysokości zobowiązania podatkowego tego podatnika, w zakresie wynikającym z korekty.

§ 49.
1. W celu wyeliminowania podwójnego opodatkowania dochodów podmiotów powiązanych podmiot krajowy
może wystąpić do ministra właściwego do spraw finansów publicznych z wnioskiem o wszczęcie procedury
wzajemnego porozumiewania na podstawie Konwencji z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie eliminowania
podwójnego opodatkowania w przypadku korekty zysków przedsiębiorstw powiązanych (Dz. U. z 2007 r. Nr
152, poz. 1080) lub na podstawie umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest
Rzeczpospolita Polska. Wniosek powinien być złożony nie później niż przed upływem trzech lat od
doręczenia podatnikowi podatku dochodowego lub podmiotowi z nim powiązanemu protokołu kontroli albo
decyzji podatkowej, które prowadzą lub mogą prowadzić do podwójnego opodatkowania, chyba że umowa o
unikaniu podwójnego opodatkowania, będąca podstawą złożenia wniosku, określa inny termin. Bieg okresu
trzyletniego rozpoczyna się od pierwszej z następujących dat: daty doręczenia protokołu kontroli albo daty
doręczenia decyzji podatkowej.
2. Minister właściwy do spraw finansów publicznych informuje w formie pisemnej:
1) podmiot krajowy o otrzymaniu wniosku, o którym mowa w ust. 1,
2) właściwe organy innych państw o złożeniu przez podmiot krajowy wniosku, o którym mowa w ust. 1,
przesyłając jednocześnie kopię tego wniosku
- w terminie jednego miesiąca od dnia jego wpływu.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, powinien zawierać co najmniej:
1) dane identyfikacyjne podmiotu krajowego oraz podmiotów powiązanych, których procedura dotyczy, w
szczególności: nazwę, adres miejsca zamieszkania lub siedziby, numer identyfikacji podatkowej;
2) opis stanu faktycznego sprawy, z uwzględnieniem istniejących powiązań między podmiotem krajowym
a podmiotami powiązanymi, o których mowa w pkt 1;
3) określenie roku podatkowego, którego wniosek dotyczy;


Projekt rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów podatku dochodowego. Wersja z dnia 15 września 2011 r.

12
4) kopie decyzji podatkowych, protokołów kontroli lub innych dokumentów świadczących o zaistnieniu
podwójnego opodatkowania;
5) informacje dotyczące wszczętych przez podatnika lub podmioty powiązane, o których mowa w pkt 1,
postępowań podatkowych lub sądowych, łącznie z wyrokami sądowymi wydanymi w sprawie;
6) uzasadnienie wniosku, w szczególności zawierające wyjaśnienie co do stosowania zasad określonych w
art. 4 Konwencji, o której mowa w ust. 1;
7) oświadczenie podmiotu krajowego o gotowości bezzwłocznego udostępnienia ministrowi właściwemu
do spraw finansów publicznych pełnej dokumentacji oraz udzielenia wszelkich informacji mogących
mieć wpływ na wynik sprawy.
4. Na żądanie ministra właściwego do spraw finansów publicznych wskazane przez niego dokumenty w
sprawie powinny być przetłumaczone na uzgodniony z właściwymi organami innych państw, których ten
wniosek dotyczy, język roboczy.
5. Jeżeli wniosek nie zawiera wszystkich elementów wskazanych w ust. 3 i 4, minister właściwy do spraw
finansów publicznych wzywa podmiot krajowy w terminie 2 miesięcy od dnia otrzymania wniosku do jego
uzupełnienia.
6. Sprawę uznaje się za zgłoszoną z dniem wpływu wniosku, o którym mowa w ust. 1, zawierającego wszystkie
elementy wskazane w ust. 3 i 4 lub z dniem wpływu ostatniego z dokumentów uzupełniających wniosek na
wezwanie, o którym mowa w ust. 5.
7. Jeżeli w ocenie ministra właściwego do spraw finansów publicznych wniosek, o którym mowa w ust. 1, jest
uzasadniony, a sprawa nie może być przez niego załatwiona w ramach procedur krajowych, w sposób
uwzględniający wniosek podmiotu krajowego, wszczyna on procedurę wzajemnego porozumiewania,
informując o tym właściwe organy innych państw, których ten wniosek dotyczy, załączając kopie informacji,
o których mowa w ust. 3. Jednocześnie o wszczęciu procedury wzajemnego porozumiewania minister
właściwy do spraw finansów publicznych informuje podmiot krajowy.
8. Minister właściwy do spraw finansów publicznych poinformuje - na podstawie dostępnych mu informacji -
właściwe organy innych państw, których wniosek dotyczy, oraz podmiot krajowy o tym, czy wniosek został
złożony w terminie określonym w ust. 1, oraz o dacie, od której liczony jest dwuletni okres określony w art.
7 ust. 1 Konwencji, o której mowa w ust. 1.
9. Procedura wzajemnego porozumiewania powinna zostać zakończona w terminie 2 lat od daty, o której mowa
w ust. 10.
10. Bieg okresu dwuletniego, o którym mowa w ust. 9, rozpoczyna się od późniejszej z następujących dat:
1) daty doręczenia ostatecznej decyzji podatkowej lub dokumentu równoważnego;
2) daty zgłoszenia sprawy, o której mowa w ust. 6.
11. Podjęcie środków odwoławczych dostępnych w ramach prawa krajowego w sprawie objętej wnioskiem nie
stoi na przeszkodzie prowadzeniu procedury, o której mowa w ust. 1. Prawomocny wyrok sądu w sprawie
objętej wnioskiem wyłącza stosowanie art. 7 ust. 1 Konwencji, o której mowa w ust. 1.
12. Wynik zakończonej procedury, o której mowa w ust. 1, stanowi podstawę do wszczęcia postępowania w
sprawie określenia wysokości dochodu lub straty podatnika podatku dochodowego.
13. Do procedury prowadzonej na wniosek złożony na podstawie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania
przepisy ust. 3-8 oraz 11 i 12 stosuje się odpowiednio.
14. Przepisy ust. 9-12 stosuje się odpowiednio w przypadku przystąpienia ministra właściwego do spraw
finansów publicznych do procedury wszczętej na podstawie Konwencji, o której mowa w ust. 1, przez
właściwe władze innych państw.
15. Przepisy ust. 11 i 12 stosuje się odpowiednio w przypadku przystąpienia ministra właściwego do spraw
finansów publicznych do procedury wszczętej na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, o
których mowa w ust. 1, przez właściwe władze innych państw.

Rozdział 9
Sposób ustalania tożsamości i miejsca stałego zamieszkania faktycznych odbiorców

§ 50.
1. Podmiot wypłacający przychody (dochody), o których mowa w art. 243 ust. 5 ustawy, ustala tożsamość
faktycznego odbiorcy w zakresie:
1) imienia i nazwiska, adresu zamieszkania:
a) na podstawie przedstawionego przez faktycznego odbiorcę paszportu albo urzędowego dokumentu
stwierdzającego tożsamość lub
b) w przypadku gdy adresu zamieszkania nie można ustalić na podstawie dokumentów, o których mowa
w lit. a - na podstawie jakiegokolwiek innego dokumentu potwierdzającego tożsamość;
2) numeru identyfikacji podatkowej, jeśli numer taki został nadany przez państwo członkowskie, w którym
faktyczny odbiorca ze względu na miejsce zamieszkania podlega opodatkowaniu od całości dochodów:


Projekt rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów podatku dochodowego. Wersja z dnia 15 września 2011 r.

13
a) na podstawie paszportu albo urzędowego dokumentu stwierdzającego tożsamość przedstawionego
przez faktycznego odbiorcę lub
b) w przypadku gdy numeru identyfikacji podatkowej nie można ustalić na podstawie dokumentów, o
których mowa w lit. a - na podstawie jakiegokolwiek innego dokumentu potwierdzającego tożsamość
lub zaświadczenia o miejscu zamieszkania do celów podatkowych (certyfikatu rezydencji) wydanego
przez właściwy organ podatkowy.
2. W przypadku nienadania numeru identyfikacji podatkowej lub niezamieszczenia go w żadnym z
dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 2, tożsamość faktycznego odbiorcy uzupełnia się o datę i miejsce
jego urodzenia, ustalone na podstawie paszportu lub urzędowego dokumentu stwierdzającego tożsamość.

§ 51.
Podmiot wypłacający ustala państwo lub terytorium, w którym faktyczny odbiorca posiada stałe miejsce
zamieszkania:
1) na podstawie adresu zamieszkania uzyskanego zgodnie z § 50 ust. 1 pkt 1 lub
2) w przypadku gdy faktyczny odbiorca przedstawiający paszport lub inny urzędowy dokument
stwierdzający tożsamość wydany przez organy państwa lub terytorium, o których mowa w art. 243 ust. 1
pkt 1 ustawy, deklaruje, iż ze względu na miejsce zamieszkania podlega opodatkowaniu od całości
dochodów w innym państwie lub terytorium, niż określone w art. 243 ust. 1 pkt 1 ustawy - na podstawie
przedstawionego przez niego zaświadczenia o miejscu zamieszkania do celów podatkowych (certyfikat
rezydencji) wydanego przez właściwy organ podatkowy zadeklarowanego państwa lub terytorium. W
przypadku nieprzedstawienia certyfikatu rezydencji, podmiot wypłacający uznaje, iż państwem
(terytorium), w którym faktyczny odbiorca ma stałe miejsce zamieszkania, jest państwo (terytorium),
które wydało paszport lub inny urzędowy dokument tożsamości.

§ 52.
W odniesieniu do przychodów (dochodów) wypłaconych lub postawionych do dyspozycji faktycznemu odbiorcy
na podstawie umów zawartych przed dniem 1 stycznia 2004 r., podmiot wypłacający przychody (dochody), o
których mowa w art. 243 ust. 5 ustawy, może ustalić, na podstawie posiadanych informacji, tożsamość
faktycznego odbiorcy wyłącznie w zakresie imienia, nazwiska oraz adresu zamieszkania.

Rozdział 10
Sposób prowadzenia ewidencji zatrudnienia przez niektórych podatników podatku dochodowego, którzy
określaj podstaw opodatkowania zgodnie z art. 143 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym

§ 53.
1. Ewidencja zatrudnienia powinna zawierać co najmniej następujące dane:
1) numer wpisu;
2) imię i nazwisko osoby zatrudnionej;
3) numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL) osoby zatrudnionej;
4) Numer Identyfikacji Podatkowej osoby zatrudnionej;
5) datę rozpoczęcia i zakończenia przez tę osobę zatrudnienia;
6) adnotacje o przerwach w zatrudnieniu.
2. Zapis dotyczący zatrudnienia danej osoby powinien być dokonany nie później niż przed rozpoczęciem
zatrudnienia przez tę osobę.
3. Podatnik podatku dochodowego jest obowiązany zbroszurować ewidencję zatrudnienia i kolejno
ponumerować jej karty.
Rozdział 11
Przepisy przejściowe i końcowe

§ 54.
Przepisy rozporządzenia stosuje się do przychodów (dochodów) osiągniętych od dnia 1 stycznia 2012 r.

§ 55.
Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2012 r.





Projekt rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów podatku dochodowego. Wersja z dnia 15 września 2011 r.

14
Zał cznik nr 1
WZÓR
EWIDENCJA PRZYCHODÓW

Numer

dowodu, na
Kwota


Ogółem


Data
podstawie
przychodu
Data
Kwota przychodu
przychody

Lp.
uzyskania
którego
opodatkowana
wpisu
opodatkowana według stawki (5+6+7+8+9)
Uwagi*
przychodu dokonano
według stawki
wpisu




20% 17% 8,5% 5,5% 3,0%
10%





zł gr zł gr zł gr zł gr zł gr
zł
gr

1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12










Podsumowanie strony







Przeniesienie z poprzedniej strony







Suma przychodów od początku
miesiąca . .







..

* Podatnicy, którzy określają podstawę opodatkowania zgodnie z art. 143 ust. 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym
i którzy zamierzają skorzystać z możliwości kwartalnego wpłacania zaliczek, w kolumnie ąUwagią mogą
wpisywać datę otrzymania przychodu.







Projekt rozporządzenia w sprawie wykonania niektórych przepisów podatku dochodowego. Wersja z dnia 15 września 2011 r.

15