Rządowy projekt ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym

a) są montowane, instalowane i odinstalowywane przez profesjonalny personel,
b) są przeznaczone do trwałego użytkowania jako część budynku lub
konstrukcji w określonej wcześniej i stałej lokalizacji,
c) mogą być zastąpione wyłącznie tym samym, specjalnie zaprojektowanym
sprzętem;
7) środków transportu osób lub towarów, z wyłączeniem nieposiadających
homologacji elektrycznych pojazdów dwukołowych;
8) maszyn ruchomych nieporuszających się po drogach, rozumianych jako maszyny
z pokładowym źródłem zasilania, których funkcjonowanie wymaga poruszania się
albo ciągłego lub półciągłego przemieszczania się między następującymi po sobie
stałymi miejscami pracy, udostępnianych wyłącznie do użytku profesjonalnego;
9) przeznaczonego wyłącznie do celów badań i rozwoju, udostępnianego wyłącznie
w ramach transakcji B2B;
10) wyrobów medycznych i wyrobów medycznych do diagnostyki in vitro,
wyposażenia wyrobów medycznych i wyposażenia wyrobów medycznych do
diagnostyki in vitro w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 33, 34, 38 i 39 ustawy z dnia
20 maja 2010 r. o wyrobach medycznych, w przypadku gdy mogą być źródłem
zakażeń przed zakończeniem okresu ich eksploatacji, a także do aktywnych
wyrobów medycznych do implantacji w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 1 tej ustawy.
Należy wskazać, że sprzęt, o którym mowa w pkt 4–10, nie będzie podlegał przepisom
projektowanej ustawy od dnia 1 stycznia 2018 r. Od tego czasu wytwórca
przedmiotowych odpadów zobowiązany będzie do zagospodarowania ich zgodnie
z odrębnymi przepisami dotyczącymi gospodarki odpadami. Jednocześnie, mając na
uwadze art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach, wskazać należy, że
przepisów prawa w zakresie gospodarki odpadami, w tym projektowanej ustawy, nie
stosuje się do odpadów promieniotwórczych. Zatem w sprawach dotyczących
postępowania ze zużytym sprzętem elektrycznym i elektronicznym stanowiącym
odpady promieniotwórcze będą miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia 29 listopada
2000 r. – Prawo atomowe. Natomiast w sprawach baterii i akumulatorów oraz zużytych
baterii i zużytych akumulatorów będą miały zastosowanie przepisy ustawy z dnia
24 kwietnia 2009 r. o bateriach i akumulatorach.
Mając na uwadze komunikat Komisji Europejskiej (KE) „Sprawność i wydajność
regulacyjna (REFIT): Wyniki oraz dalsze kroki”, w którym KE zobowiązuje do oceny,
2


uproszczenia lub uchylenia unijnych środków ustawodawczych w celu zmniejszenia
obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorstw, stymulowania wzrostu gospodarczego
i zwiększania zatrudnienia, w projektowanej ustawie wprowadzono zwolnienie
w zakresie stosowania przepisów dotyczących opłaty produktowej oraz osiągania
wymaganych poziomów zbierania, poziomów odzysku oraz poziomów przygotowania
do ponownego użycia i recyklingu zużytego sprzętu, organizowania i finansowania
odbierania od zbierających zużyty sprzęt oraz przetwarzania zużytego sprzętu
pochodzącego z gospodarstw domowych, a także organizowania i finansowania
zbierania oraz przetwarzania zużytego sprzętu pochodzącego od użytkowników innych
niż gospodarstwa domowe, zawierania umowy z prowadzącym zakład przetwarzania,
dla:
1) wprowadzającego sprzęt, który wprowadza do obrotu małogabarytowy sprzęt,
którego żaden z zewnętrznych wymiarów nie przekracza 50 cm, o łącznej
średniorocznej masie sprzętu nieprzekraczającej 100 kg,
2) wprowadzającego sprzęt, który wprowadza do obrotu wielkogabarytowy sprzęt,
którego którykolwiek z zewnętrznych wymiarów przekracza 50 cm, o łącznej
średniorocznej masie sprzętu nieprzekraczającej 1000 kg
– który skorzystał ze zwolnienia z opłaty produktowej.
Ponadto ww. podmioty zwolnione będą z obowiązku składania w ramach sprawozdania
o produktach, opakowaniach i o gospodarowaniu odpadami z nich powstającymi
wykazu zakładów przetwarzania, o którym mowa w art. 73 ust. 2 pkt 5 lit. b ustawy
z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach.
Załącznik nr 1 do projektu ustawy określa grupy sprzętu elektrycznego
i elektronicznego stosowane od dnia 1 stycznia 2018 r. Natomiast w załączniku nr 6 do
projektu ustawy wskazane zostały grupy sprzętu elektrycznego i elektronicznego
stosowane do dnia 31 grudnia 2017 r.
Do końca 2017 r. będzie funkcjonował dotychczasowy „zamknięty” wykaz sprzętu
elektrycznego i elektronicznego. Od 2018 r. wykaz sprzętu elektrycznego
i elektronicznego objęty zakresem stosowania ustawy zostanie „otwarty”, czego
konsekwencją będzie uznanie za sprzęt każdego urządzenia spełniającego definicję
sprzętu w rozumieniu projektowanej ustawy i niewyłączonego z zakresu jej stosowania.
Terminy obowiązywania ww. podziału na grupy sprzętu zostały dostosowane do
3


przepisów prawa w zakresie sprawozdawczości, gdyż zgodnie z art. 2 ust. 1 dyrektywy
2012/19/UE 10 grup sprzętu obowiązywać ma do dnia 14 sierpnia 2018 r. (okres
przejściowy), a podział na 6 grup od dnia 15 sierpnia 2018 r.
Przepisy projektowanej ustawy stosuje się do następujących podmiotów:
1) wprowadzających sprzęt;
2) autoryzowanych przedstawicieli;
3) podmiotów zbierających zużyty sprzęt, w tym zbierających zużyty sprzęt;
4) prowadzących zakłady przetwarzania zużytego sprzętu;
5) prowadzących działalność w zakresie recyklingu oraz w zakresie innych niż
recykling procesów odzysku;
6) organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego;
7) użytkowników sprzętu elektrycznego i elektronicznego;
8) podmiotów organizujących przemieszczanie oraz dokonujących przemieszczania
używanego sprzętu.
Projektowana ustawa zawiera definicję szeregu określeń ustawowych. Projekt ustawy
wdraża w ten sposób art. 3 dyrektywy 2012/19/UE do prawa polskiego. W tym zakresie
należy zwrócić uwagę na definicję wprowadzającego sprzęt rozumianego, zgodnie
z art. 4 pkt 20 projektu ustawy, jako każdą osobę fizyczną, jednostkę organizacyjną
niemającą osobowości prawnej lub osobę prawną, która, bez względu na
wykorzystywaną technikę sprzedaży, w tym środki porozumiewanie się na odległość:
1) ma siedzibę na terytorium kraju i produkuje sprzęt pod własną nazwą lub znakiem
towarowym lub wprowadza do obrotu pod własną nazwą lub znakiem towarowym
na terytorium kraju sprzęt zaprojektowany lub wyprodukowany dla niego,
2) ma siedzibę na terytorium kraju i pod własną nazwą lub znakiem towarowym
odsprzedaje na terytorium kraju sprzęt wytworzony przez inny podmiot;
odsprzedającego nie uznaje się za wprowadzającego sprzęt, jeśli na sprzęcie
znajduje się nazwa lub znak towarowy wprowadzającego sprzęt, lub
3) ma siedzibę na terytorium kraju i wprowadza do obrotu w ramach swojej
działalności sprzęt z innego niż Rzeczpospolita Polska państwa członkowskiego lub
państwa niebędącego państwem członkowskim
– z tym że za wprowadzającego sprzęt nie uznaje się podmiotu, który realizuje
finansowanie na zasadzie wyłączności w ramach lub zgodnie z umową finansową,
4


o której mowa w art. 4 pkt 11 projektu ustawy, chyba że jednocześnie działa on jako
wprowadzający sprzęt.
Definicja ta odbiega od definicji wprowadzającego sprzęt w rozumieniu ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, w tym wdrażanej tą
ustawą dyrektywy 2002/96/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia
2003 r. w sprawie zużytego sprzętu elektrotechnicznego i elektronicznego (WEEE).
Przepisy projektu ustawy dotyczące wprowadzającego sprzęt będą miały również
zastosowanie do podmiotu mającego siedzibę na terytorium kraju i udostępniającego na
rynku sprzęt wprowadzony do obrotu przez dystrybutora, który nie jest wpisany do
rejestru. Doprecyzowanie przepisów w przedmiotowym zakresie było konieczne ze
względu na określenie podmiotu odpowiedzialnego za sprzęt wprowadzony do obrotu
na terytorium Polski.
Ponadto, celem prawidłowego transponowania do polskiego porządku prawnego
definicji producenta zawartej w art. 3 ust. 1 lit. f dyrektywy 2012/19/UE, przepisy
projektu ustawy definiują (oprócz wprowadzającego sprzęt) również producenta
rozumianego jako osobę fizyczną, jednostkę organizacyjną niemającą osobowości
prawnej lub osobę prawną, która, bez względu na wykorzystywaną technikę sprzedaży,
w tym środki porozumiewania się na odległość:
1) ma siedzibę na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego i produkuje sprzęt pod własną nazwą lub znakiem towarowym lub
wprowadza na rynek pod własną nazwą lub znakiem towarowym na terytorium
tego państwa członkowskiego sprzęt zaprojektowany lub wyprodukowany dla
niego,
2) ma siedzibę na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego i pod własną nazwą lub znakiem towarowym odsprzedaje na
terytorium tego państwa członkowskiego sprzęt wytworzony przez inne podmioty;
odsprzedającego nie uznaje się za producenta, jeśli na sprzęcie znajduje się własna
nazwa lub znak towarowy podmiotu, o którym mowa w pkt 1 albo art. 4 pkt 20
lit. a projektu ustawy,
3) ma siedzibę na terytorium innego niż Rzeczpospolita Polska państwa
członkowskiego i w ramach działalności handlowej, odpłatnie lub nieodpłatnie,
dostarcza sprzęt w celu jego dystrybucji, konsumpcji lub używania po raz pierwszy
5


na rynku tego państwa członkowskiego z państwa trzeciego lub z innego państwa
członkowskiego lub
4) ma siedzibę w innym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkowskim lub
w państwie niebędącym państwem członkowskim i sprzedaje sprzęt na terytorium
kraju za pomocą środków porozumiewania się na odległość bezpośrednio
gospodarstwom domowym lub użytkownikom innym niż gospodarstwa domowe
– z tym że za producenta nie uznaje się podmiotu, który realizuje finansowanie na
zasadzie wyłączności w ramach lub zgodnie z umową finansową rozumianą jako każda
umowa lub ustalenia dotyczące pożyczki, dzierżawy, najmu lub sprzedaży odroczonej,
odnoszące się do jakiegokolwiek sprzętu, bez względu na to, czy warunki tej umowy
lub ustaleń albo każdej umowy dodatkowej lub dodatkowych ustaleń przewidują
przeniesienie lub możliwość przeniesienia prawa własności do tego sprzętu, chyba że
jednocześnie działa on jako producent.
Zgodnie z projektowanymi przepisami producent, o którym mowa powyżej w pkt 1–3,
może wyznaczyć na terytorium kraju autoryzowanego przedstawiciela. W przypadku
ustanowienia autoryzowanego przedstawiciela przez producenta, działa on wyłącznie za
pośrednictwem autoryzowanego przedstawiciela. Autoryzowany przedstawiciel działa
w imieniu i na rzecz producenta, ponosząc odpowiedzialność za wykonywanie
obowiązków określonych projektem ustawy dla wprowadzającego sprzęt.
Autoryzowanym przedstawicielem na terytorium kraju może być osoba fizyczna,
jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej lub osoba prawna, mające
siedzibę na terytorium kraju, w tym organizacja odzysku sprzętu elektrycznego
i elektronicznego. Autoryzowany przedstawiciel będzie odpowiedzialny za wypełnienie
na terytorium kraju obowiązków producenta określonych projektem ustawy dla
wprowadzającego sprzęt i będzie wykonywał te obowiązki za pośrednictwem
organizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektronicznego, z wyłączeniem
obowiązków, o których mowa w art. 12–14, art. 17, art. 22 ust. 1 i 3 i art. 84, oraz
spraw, o których mowa w art. 16 projektu ustawy. Do ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r.
o odpadach są też wprowadzane zmiany, zgodnie z którymi w przypadku wyznaczenia
przez producenta autoryzowanego przedstawiciela i posiadania przez tego
autoryzowanego przedstawiciela
wpisu do rejestru, będzie to zwalniało
wprowadzającego do obrotu na terytorium kraju sprzęt pochodzący od tego producenta
od obowiązku uzyskania wpisu do rejestru, o którym mowa w art. 49 ustawy z dnia
6