Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki

4. Do dnia 1 stycznia 2020 r. zawartość siarki w paliwie żeglugowym, używanym na statkach
pasażerskich o polskiej przynależności, wykonujących regularne usługi do lub z portów
państw członkowskich Unii Europejskiej, oraz w strefach kontroli zanieczyszczeń
znajdujących się poza granicami obszarów kontroli emisji tlenków siarki (SOx), określonych
w Załączniku VI do Konwencji MARPOL, nie może przekraczać 1,50% m/m.
5. W przypadku stosowania zatwierdzonych metod redukcji emisji dwutlenku siarki nie jest
dozwolone używanie paliw żeglugowych o zawartości siarki przekraczającej 3,5% m/m,
chyba że stosowane zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki działają
w systemach zamkniętych.
§ 2. 1. Zawartość siarki w paliwie żeglugowym, używanym na każdym statku przebywającym
w polskich obszarach morskich znajdujących się w całości w granicach obszarów kontroli
emisji tlenków siarki (SOx), określonych w Załączniku VI do Konwencji MARPOL, nie może
przekraczać:
1) 1,00% m/m do dnia 31 grudnia 2014 r;
2) 0,10% m/m od dnia 1 stycznia 2015 r.
2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania do paliw żeglugowych używanych na statkach
stosujących zatwierdzone metody redukcji emisji dwutlenku siarki.
3. W przypadku stosowania zatwierdzonych metod redukcji emisji dwutlenku siarki nie jest
dozwolone używanie paliw o zawartości siarki przekraczającej 3,5% m/m masy, chyba że
stosowane zatwierdzone metody redukcji działają w systemach zamkniętych.

§ 3. 1. Zawartość siarki w oleju żeglugowym typu diesel (Marine Diesel Oil – MDO)
oznaczającym paliwo żeglugowe, którego lepkość i gęstość mieszczą się w zakresach
lepkości oraz gęstości zdefiniowanych dla klas DMB w tabeli I ISO 8217 „Produkty naftowe
– Paliwa (klasa F) – Specyfikacje paliw okrętowych”, z wyjątkiem odniesienia do zawartości
siarki, używanym i wprowadzanym do obrotu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie
może przekraczać 1,50% m/m.
2. Zawartość siarki w oleju napędowym żeglugowym (Marine Gas Oil – MGO) oznaczającym
paliwo żeglugowe, którego lepkość i gęstość mieszczą się w zakresach lepkości oraz gęstości
zdefiniowanych dla klas DMX, DMA i DMZ w tabeli I ISO 8217„Produkty naftowe – Paliwa
(klasa F) – Specyfikacje paliw okrętowych”, z wyjątkiem odniesienia do zawartości siarki,
używanym oraz wprowadzanym do obrotu na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej nie może
przekraczać 0,10% m/m.
2

§ 4. 1. Na statku o polskiej przynależności, cumującym w porcie państwa członkowskiego
Unii Europejskiej oraz na każdym statku cumującym w polskich obszarach morskich,
zawartość siarki w używanym paliwie żeglugowym nie może przekraczać 0,10% m/m.
2. Przepis ust. 1 nie ma zastosowania do:
1) statków, które zgodnie z opublikowanym rozkładem rejsów cumują w porcie krócej niż
dwie godziny;
2) statków, które podczas cumowania w porcie wyłączają wszystkie silniki i pobierają energię
elektryczną z nabrzeża;
3) statków, które podczas cumowania w porcie stosują dla wszystkich pracujących silników
uznane metody redukcji emisji dwutlenku siarki.

§ 5. Do celów kontroli przez właściwego terytorialnie dyrektora urzędu morskiego, zawartość
siarki w dostarczanym paliwie żeglugowym używanym na wszystkich statkach
przebywających w polskich obszarach morskich oznacza się w sposób określony w normie
PN-EN ISO 8754:2007P – „Ropa naftowa i produkty podobne. Oznaczanie zawartości siarki.
Rentgenowska spektrometria fluorescencyjna z dyspersją energii” oraz normie PN-EN ISO
14596:2009 „Przetwory naftowe. Oznaczanie zawartości siarki. Metoda rentgenowskiej
spektroskopii fluorescencyjnej z dyspersją fali”.

§ 6. Traci moc rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2009 r. w sprawie
wymagań dotyczących zawartości siarki w paliwie żeglugowym (Dz. U. Nr 58, poz. 477 oraz
z 2011 r. Nr 9, poz. 43).

§ 7. Rozporządzenie wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.

MINISTER

INFRASTRUKTURY I ROZWOJU




W porozumieniu:

MINISTER GOSPODARKI

3

UZASADNIENIE

Na podstawie art. 13f ust. 3 ustawy z dnia 16 marca 1995 r. o zapobieganiu
zanieczyszczaniu morza przez statki (Dz. U. z 2012 r. poz. 1244), zwanej dalej „ustawą”,
minister właściwy do spraw gospodarki morskiej, w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw gospodarki, został zobowiązany do określenia, w drodze rozporządzenia, wymagań
dotyczących zawartości siarki w paliwie żeglugowym, zgodnie z przepisami Unii
Europejskiej w zakresie ograniczenia zawartości siarki w paliwach.
Implementacja przepisów zawartych w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady
2012/33/UE z dnia 21 listopada 2012 r. zmieniającej dyrektywę Rady 1999/32/WE w zakresie
zawartości siarki w paliwach żeglugowych (Dz. Urz. UE L 327 z 27.11.2012, str. 1, z późn.
zm.), zwanej dalej „dyrektywą 2012/33/UE”, stanowiących transpozycję na grunt prawa Unii
Europejskiej zmian Załącznika VI do Konwencji MARPOL (Międzynarodowa konwencja
o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (Dz. U. z 1987 r. Nr 17, poz. 101 oraz
z 2005 r. Nr 202, poz. 1679) uzgodnionych w ramach Międzynarodowej Organizacji Morskiej
(IMO), przyjętych w 2008 r. i dotyczących zawartości siarki w paliwach żeglugowych
w obszarach SECA1) i poza nimi, wymaga wprowadzenia odpowiednich zapisów/zmian do
krajowego porządku prawnego. Zgodnie z dyrektywą 2012/33/UE państwa członkowskie
zobowiązane są do wprowadzenia w życie przepisów ustawowych, wykonawczych
i administracyjnych niezbędnych do wykonania niniejszej dyrektywy 2012/33/UE do dnia
18 czerwca 2014 r.
Dotychczasowe wymagania zdefiniowane w konwencji MARPOL oraz w dyrektywie
2005/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r. zmieniającej dyrektywę
1999/32/WE w zakresie zawartości siarki w paliwach żeglugowych (Dz. Urz. UE L 191
z 22.07.2005, str. 59, z późn. zm.) wdrażała do krajowego porządku prawnego ustawa z dnia
16 marca 1995 r. o zapobieganiu zanieczyszczania morza przez statki (Dz. U. Nr z 2012 r.
poz. 1244) oraz wydane na podstawie art. 13f ust. 3 ustawy rozporządzenie Ministra
Infrastruktury z dnia 23 grudnia 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie wymagań
dotyczących zawartości siarki w paliwie żeglugowym (Dz. U. z 2011 r. Nr 9, poz. 43),
definiujące precyzyjnie wymagane limity.

1) SECA – w Unii Europejskiej dotyczy to obszarów Morza Północnego, Morza Bałtyckiego i Kanału
La-Manche.
W rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 25 marca 2009 r. w sprawie
wymagań dotyczących zawartości siarki w paliwie żeglugowym (Dz. U. Nr 58, poz. 477)
zmienionym rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 23 grudnia 2010 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie wymagań dotyczących zawartości siarki w paliwie żeglugowym
(Dz. U. z 2011 r. Nr 9, poz. 43), zwanym dalej „rozporządzeniem”, określone zostały
poziomy zawartości siarki w paliwach żeglugowych używanych odpowiednio poza granicami
obszarów kontroli emisji tlenków siarki (SOx), jak i w granicach tych obszarów.
Wyżej wymienione regulacje wynikały z konieczności implementacji przepisów:
– Załącznika VI do Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu
morza przez statki, 1973 r., sporządzonej w Londynie dnia 2 listopada 1973 r., zmienionej
Protokołem uzupełniającym sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 1978 r. (Dz. U.
z 1987 r. Nr 17, poz. 101) oraz Protokołem uzupełniającym, sporządzonym w Londynie dnia
26 września 1997 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 202, poz. 1679), zwanej dalej „Konwencją
MARPOL”,
– dyrektywy 2005/33/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 6 lipca 2005 r.
zmieniającej dyrektywę 1999/32/WE w zakresie zawartości siarki w paliwach żeglugowych
(Dz. Urz. UE L 191 z 22.07.2005, str. 59, z późn. zm.).
Powyższe akty prawne w różnych zakresach i terminach ustanawiały ograniczenia
zawartości siarki w paliwach żeglugowych.
Obecny projekt rozporządzenia obejmuje regulacje maksymalnego dopuszczalnego
poziomu zawartości siarki w paliwach żeglugowych wynikające z:
– zmienionego Rezolucją MEPC.176(58) z dnia 10 października 2008 r. Załącznika
VI do Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki,
1973 r., sporządzonej w Londynie dnia 2 listopada 1973 r., zmienionej Protokołem
uzupełniającym sporządzonym w Londynie dnia 17 lutego 1978 r. (Dz. U. z 1987 r. Nr 17,
poz. 101) oraz Protokołem uzupełniającym, sporządzonym w Londynie dnia 26 września
1997 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 202, poz. 1679), zwanej dalej „Konwencją MARPOL” oraz
– dyrektywy 2012/33/UE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 listopada
2012 r. zmieniającej dyrektywę 1999/32/WE w zakresie zawartości siarki w paliwach
żeglugowych (Dz. Urz. UE L 327 z 27.11.2012, str. 1, z późn. zm.).
5

Zmieniony Załącznik VI do konwencji MARPOL wprowadza między innymi bardziej
rygorystycznie określone wartości dopuszczalne w odniesieniu do zawartości siarki w paliwie
żeglugowym stosowanym w obszarach SECA (1,00% od dnia 1 lipca 2010 r. oraz 0,10% od
dnia 1 stycznia 2015 r.), a także w obszarach morskich poza obszarami SECA (3,50% od dnia
1 stycznia 2012 r. oraz 0,50% od dnia 1 stycznia 2020 r.).
W celu zapewnienia spójności z przepisami prawa międzynarodowego, a także w celu
zabezpieczenia odpowiedniego egzekwowania nowych, globalnych norm dotyczących
zawartości siarki w Unii Europejskiej, przepisy dyrektywy 1999/32/WE zostały dostosowane
do postanowień zmienionego Załącznika VI do Konwencji MARPOL. Aby zapewnić
minimalną jakość paliwa stosowanego na statkach w zakresie zgodności paliwa lub
technologii, nie powinno być dozwolone stosowanie na terytorium Unii Europejskiej paliwa
żeglugowego, którego zawartość siarki przekracza 3,50% m/m, za wyjątkiem paliw
używanych na statkach stosujących metody redukcji emisji działające w systemach
zamkniętych.

Zgodnie z dyrektywą 2012/33/UE oraz Załącznikiem VI do Konwencji MARPOL do
dnia 31 grudnia 2014 r. zawartość siarki w paliwach statków operujących w obszarach
kontroli emisji tlenków siarki (SOx) nie powinna przekraczać 1,0% na jednostkę masy.
Natomiast od dnia 1 stycznia 2015 r. limit ten będzie wynosił 0,10% m/m.
Poza obszarami SECA obecnie obowiązuje limit zawartości siarki na poziomie 3,50%
m/m, natomiast od dnia 1 stycznia 2020 r. limit ten wyniesie 0,50% m/m. Według Załącznika
VI do Konwencji MARPOL istnieje możliwość przesunięcia tej daty na rok 2025. Do roku
2018 Międzynarodowa Organizacja Morska ma powołać specjalną grupę ekspertów, która
sprawdzi możliwość wprowadzenia tego limitu w życie, mając na uwadze aktualny popyt
i podaż na globalnym rynku paliwowym oraz przyszłe trendy w tym zakresie. Na bazie
zgromadzonych informacji strony zadecydują, czy statki będą w stanie dostosować się do
przepisów w wymaganym terminie. Jeśli nie będzie to możliwe, limit ten zacznie
obowiązywać od dnia 1 stycznia 2025 r.
Ponadto dyrektywa 2012/33/UE wprowadza także inne obostrzenia, które nie są
uwzględnione w przepisach IMO. Zalicza się do nich między innymi zapis wprowadzający
bardziej rygorystyczne przepisy w stosunku do statków pasażerskich. Do dnia 1 stycznia
2020 r. statki pasażerskie, operujące na regularnych liniach do lub z portu UE na morzach
terytorialnych, w wyłącznych strefach ekonomicznych państw UE oraz w strefach kontroli
zanieczyszczeń, niebędących częścią obszarów SECA, powinny stosować paliwa o zawartości
6