Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw

– 20 –
5. Lekarz udzielający ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych lub
świadczeń szpitalnych, który stwierdził nowotwór złośliwy, dokonuje zgłoszenia Karty
Zgłoszenia Nowotworu Złośliwego bezpośrednio do Krajowego Rejestru Nowotworów,
o którym mowa w przepisach wydanych na podstawie art. 20 ust. 1 ustawy z dnia
28 kwietnia 2011 r. o systemie informacji w ochronie zdrowia.
6. Lekarz, o którym mowa w ust. 5, wpisuje w karcie diagnostyki i leczenia
onkologicznego numer Karty Zgłoszenia Nowotworu Złośliwego nadawany przez
Krajowy Rejestr Nowotworów.
7. Świadczeniobiorca zamierzający skorzystać z diagnostyki onkologicznej lub
leczenia onkologicznego pozostawia kartę diagnostyki i leczenia onkologicznego
u świadczeniodawcy, u którego świadczenia te będą udzielane.
8. W przypadku konieczności zmiany świadczeniodawcy, o którym mowa
w ust. 7, karta diagnostyki i leczenia onkologicznego jest wydawana świadczeniobiorcy.
9. Lekarz, o którym mowa w art. 55a ust. 2, może wydawać karty diagnostyki
i leczenia onkologicznego, jeżeli ustalony dla niego przez oddział wojewódzki Funduszu
indywidualny wskaźnik rozpoznawania nowotworów nie jest niższy niż minimalny
wskaźnik rozpoznawania nowotworów.
10. Wskaźnika rozpoznawania nowotworów nie ustala się, jeżeli od rozpoczęcia
wydawania przez lekarza, o którym mowa w art. 55 ust. 2a, kart diagnostyki i leczenia
onkologicznego liczba świadczeniobiorców, którym ten lekarz wydał te karty oraz
którym wykonano diagnostykę onkologiczną i postawiono rozpoznanie, nie
przekroczyła 30.
11. Oddział wojewódzki Funduszu, z którym lekarz, o którym mowa w art. 55
ust. 2a, zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej albo z którym zawarł
umowę świadczeniodawca podstawowej opieki zdrowotnej, u którego ten lekarz udziela
świadczeń opieki zdrowotnej, informuje tego lekarza oraz świadczeniodawcę o ustaleniu
indywidualnego wskaźnika rozpoznawania nowotworów.
12. Oddział wojewódzki Funduszu informuje lekarza oraz świadczeniodawcę,
o którym mowa w ust. 11, o nieosiągnięciu minimalnego wskaźnika rozpoznawania
nowotworów i obowiązku odbycia przez lekarza, o którym mowa w art. 55 ust. 2a,
szkolenia w zakresie wczesnego rozpoznawania nowotworów, prowadzonego przez
podmiot uprawniony do prowadzenia kształcenia podyplomowego lekarzy i lekarzy
dentystów.
– 21 –
13. Lekarz, o którym mowa w art. 55 ust. 2a, nie może wydawać kart diagnostyki
i leczenia onkologicznego od dnia otrzymania od oddziału wojewódzkiego Funduszu
informacji, o której mowa w ust. 12, do dnia przedstawienia oddziałowi
wojewódzkiemu Funduszu przez lekarza dokumentu potwierdzającego ukończenie
szkolenia w zakresie wczesnego rozpoznawania nowotworów.
14. Jeżeli lekarz, o którym mowa w art. 55 ust. 2a, wyda kartę diagnostyki
i leczenia onkologicznego po otrzymaniu od oddziału wojewódzkiego Funduszu
informacji, o której mowa w ust. 12, a przed przedstawieniem oddziałowi
wojewódzkiemu Funduszu dokumentu potwierdzającego ukończenie szkolenia
w zakresie wczesnego rozpoznawania nowotworów, oddział wojewódzki Funduszu jest
uprawniony do nałożenia kary umownej w wysokości określonej w umowie, o której
mowa w ust. 11.
15. Jeżeli zmiana lekarza, o którym mowa w art. 55 ust. 2a, następuje w związku
z okolicznościami określonymi w ust. 13, zmiana ta nie jest zaliczana do zmian, od
których liczby uzależniony jest obowiązek wniesienia opłaty, o której mowa w art. 28
ust. 1.
16. Oddział wojewódzki Funduszu, na wniosek odpowiednio świadczeniodawcy
podstawowej opieki zdrowotnej albo lekarza, o którym mowa w art. 55 ust. 2a, który
zawarł umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, lub świadczeniodawcy
udzielającego świadczeń z zakresu ambulatoryjnej opieki specjalistycznej lub świadczeń
szpitalnych, przydziela zakresy liczb będących unikalnymi numerami identyfikującymi
karty diagnostyki i leczenia onkologicznego. Świadczeniodawcy przydzielają lekarzom
udzielającym u nich świadczeń opieki zdrowotnej zakresy liczb będących unikalnymi
numerami identyfikującymi karty diagnostyki i leczenia onkologicznego.
17. Zakresy liczb będące unikalnymi numerami identyfikującymi karty diagnostyki
i leczenia onkologicznego mogą być wykorzystane tylko raz.
18. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia:
1)
sposób ustalania indywidualnego wskaźnika rozpoznawania nowotworów,
2)
minimalny wskaźnik rozpoznawania nowotworów
– biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia miarodajnego i obiektywnego charakteru
tego wskaźnika.
Art. 32b. 1. Świadczeniodawca sporządzający dokumentację medyczną dotyczącą
diagnostyki onkologicznej lub leczenia onkologicznego ma obowiązek sporządzić
– 22 –
i przekazać nieodpłatnie świadczeniobiorcy posiadającemu kartę diagnostyki i leczenia
onkologicznego kopię tej dokumentacji, za której wykonanie świadczeniodawca nie
pobiera opłaty, o której mowa w art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r.
o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta (Dz. U. z 2012 r. poz. 159 i 742 oraz
z 2013 r. poz. 1245). Kopia dokumentacji medycznej dotyczącej diagnostyki
onkologicznej i leczenia onkologicznego stanowi załącznik do karty diagnostyki
i leczenia onkologicznego.
2. W przypadku:
1)
gdy w wyniku diagnostyki onkologicznej nie stwierdzono nowotworu złośliwego,
świadczeniobiorca pozostawia kartę diagnostyki i leczenia onkologicznego
u świadczeniodawcy, który wykonywał tę diagnostykę;
2)
zakończenia leczenia onkologicznego, świadczeniobiorca pozostawia kartę
diagnostyki i leczenia onkologicznego u świadczeniodawcy, który zakończył to
leczenie.
3. W przypadkach, o których mowa w ust. 2, świadczeniodawca przekazuje kartę
diagnostyki i leczenia onkologicznego wraz z kopią dokumentacji medycznej dotyczącej
diagnostyki onkologicznej lub leczenia onkologicznego lekarzowi, o którym mowa
w art. 55 ust. 2a, wskazanemu przez świadczeniobiorcę w deklaracji wyboru, o której
mowa w art. 56 ust. 1. Kartę diagnostyki i leczenia onkologicznego dołącza się do
dokumentacji medycznej.
4. Karta diagnostyki i leczenia onkologicznego zawiera:
1)
oznaczenie pacjenta, pozwalające na ustalenie jego tożsamości:
a)
nazwisko i imię (imiona),
b)
datę urodzenia,
c)
oznaczenie płci,
d)
adres miejsca zamieszkania,
e)
numer PESEL, jeżeli został nadany, w przypadku noworodka – numer PESEL
jednego z rodziców lub opiekuna prawnego, a w przypadku osób, które nie
mają nadanego numeru PESEL – rodzaj i numer dokumentu potwierdzającego
tożsamość,
f)
w przypadku gdy świadczeniobiorcą jest osoba małoletnia, całkowicie
ubezwłasnowolniona lub niezdolna do świadomego wyrażenia zgody –
nazwisko i imię (imiona) przedstawiciela ustawowego albo opiekuna
– 23 –
faktycznego w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 listopada 2008 r.
o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta, oraz adres jego miejsca
zamieszkania;
2)
oznaczenie świadczeniodawcy, w tym lekarza, który udzielił świadczeń opieki
zdrowotnej;
3)
datę sporządzenia;
4)
dane dotyczące objawów;
5)
dane dotyczące badań diagnostycznych;
6)
dane o skierowaniu do lekarza specjalisty;
7)
dane dotyczące diagnostyki onkologicznej;
8)
rozpoznanie;
9)
dane dotyczące oceny jakości diagnostyki onkologicznej;
10) plan leczenia onkologicznego;
11) unikalny numer identyfikacyjny;
12) datę zakończenia leczenia onkologicznego;
13) numer Karty Zgłoszenia Nowotworu Złośliwego nadawany przez Krajowy Rejestr
Nowotworów;
14) dane lekarza, o którym mowa w art. 55 ust. 2a, wskazanego przez
świadczeniobiorcę w deklaracji wyboru, o której mowa w art. 56 ust. 1.
5. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wzór
karty diagnostyki i leczenia onkologicznego, mając na celu zapewnienie właściwej
realizacji diagnostyki onkologicznej lub leczenia onkologicznego.”;
26) po art. 33a dodaje się art. 33b w brzmieniu:
„Art. 33b. 1. W przypadku gdy stan zdrowia świadczeniobiorcy wymaga
wykonywania procedur medycznych stosowanych w leczeniu szpitalnym, ale nie
wymaga udzielania całodobowych lub całodziennych świadczeń opieki zdrowotnej
w odpowiednio urządzonych, stałych pomieszczeniach podmiotu leczniczego,
świadczeniodawca zapewnia bezpłatnie na wniosek świadczeniobiorcy zakwaterowanie
w innym miejscu, w którym świadczy się usługi hotelarskie w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych (Dz. U. z 2014 r. poz. 196)
w zakresie krótkotrwałego, ogólnie dostępnego wynajmowania domów, mieszkań
i pokoi. Informację tę odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
– 24 –
2. Świadczeniobiorcy, który korzysta z zakwaterowania na podstawie ust. 1,
przysługuje bezpłatnie, na jego wniosek, transport z miejsca tego zakwaterowania do
miejsca udzielania świadczeń. Informację tę odnotowuje się w dokumentacji medycznej.
3. Świadczeniodawca, który zapewnił zakwaterowanie na podstawie ust. 1, ponosi
odpowiedzialność za szkody, o których mowa w art. 25 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia
15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej, wynikające wyłącznie z udzielania lub
zaniechania udzielania świadczeń opieki zdrowotnej.”;
27) w dziale II rozdział 4 otrzymuje brzmienie:
„Rozdział 4
Programy zdrowotne i programy polityki zdrowotnej
Art. 48. 1. Programy zdrowotne może opracowywać, wdrażać, realizować
i finansować Fundusz, a programy polityki zdrowotnej mogą opracowywać, wdrażać,
realizować i finansować ministrowie oraz jednostki samorządu terytorialnego. Fundusz
realizuje programy polityki zdrowotnej zlecone przez ministra właściwego do spraw
zdrowia.
2. Programy lekowe, o których mowa w art. 15 ust. 2 pkt 15, opracowuje minister
właściwy do spraw zdrowia, a wdraża, realizuje, finansuje, monitoruje, nadzoruje
i kontroluje Fundusz, chyba że przepisy odrębne stanowią inaczej. Do tych programów
stosuje się przepisy ust. 3 i 5 oraz art. 48b ust. 5 i 6.
3. Programy, o których mowa w ust. 1, dotyczą w szczególności:
1)
ważnych zjawisk epidemiologicznych;
2)
innych niż określone w pkt 1 istotnych problemów zdrowotnych dotyczących całej
lub określonej grupy świadczeniobiorców przy istniejących możliwościach
eliminowania bądź ograniczania tych problemów;
3)
wdrożenia nowych procedur medycznych i przedsięwzięć profilaktycznych.
4. Programy polityki zdrowotnej opracowywane, wdrażane, realizowane
i finansowane przez jednostki samorządu terytorialnego, w przypadku gdy dotyczą
świadczeń gwarantowanych objętych programami, o których mowa w ust. 1,
realizowanymi przez ministrów oraz Fundusz, muszą być z nimi spójne merytorycznie
i organizacyjnie.
5. Programy, o których mowa w ust. 1, mogą być realizowane w okresie jednego
roku albo wielu lat.