Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o bateriach i akumulatorach oraz niektórych innych ustaw
Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o bateriach i akumulatorach oraz niektórych innych ustaw
projekt mający na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej
- Kadencja sejmu: 7
- Nr druku: 2244
- Data wpłynięcia: 2014-03-11
- Uchwalenie: Projekt uchwalony
- tytuł: Ustawa o zmianie ustawy o bateriach i akumulatorach oraz niektórych innych ustaw
- data uchwalenia: 2014-08-29
- adres publikacyjny: Dz.U. poz. 1322
2244
Dodatkowo należało doprecyzować, że opłata depozytowa powinna być pobierana przez
sprzedawców detalicznych przy sprzedaży baterii i akumulatorów samochodowych kwasowo-
-ołowiowych sprzedawanych nie jako przynależność albo część składowa innych urządzeń,
np. przy sprzedaży samochodów zawierających akumulatory, a wyłącznie jako samodzielny
produkt.
Ponadto w celu wyjaśnienia pojawiających się wątpliwości co do podlegania opłaty
depozytowej przepisom ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.) dodano do art. 56 ustawy o bateriach i akumulatorach przepis
wskazujący podleganie tych opłat rygorom Ordynacji podatkowej. Z tego samego powodu
dodano taki sam przepis w art. 37 ust. 10 ustawy o bateriach i akumulatorach odnoszący się
do opłaty na publiczne kampanie edukacyjne.
W związku z powyższymi zmianami dodano również przepis przejściowy określający, jak
mają postępować sprzedawcy detaliczni baterii lub akumulatorów przemysłowych kwasowo-
-ołowiowych, którzy pobrali opłatę depozytową przed dniem wejścia w życie niniejszej
ustawy.
Określony obecnie w art. 58 ust. 1 ustawy o bateriach i akumulatorach obowiązek
bezpośredniego przekazywania zużytych baterii i akumulatorów przez zbierających do
zakładów przetwarzania powoduje problemy z realizacją tego obowiązku. Zbierający, który
zebrał niewielkie ilości zużytych baterii i akumulatorów, nie może przekazać ich innemu
zbierającemu, tylko bezpośrednio do zakładu przetwarzania, co może powodować, że taka
działalność będzie dla niego nieopłacalna i zaniecha prowadzenia zbierania. Zdarzają się
również przypadki odmowy przyjęcia tak małej masy zużytych baterii i akumulatorów przez
zakłady przetwarzania. Zakładów przetwarzania zużytych baterii i akumulatorów jest 27
(z czego 16 przeprowadza sortowanie zużytych baterii i akumulatorów) w całym kraju
i zdarzają się sytuacje, że zbierający musi przekazywać zebrane zużyte baterie i akumulatory
do zakładu przetwarzania, który znajduje się w znacznej odległości, a nie może ich przekazać
innemu zbierającemu, który jest blisko niego. Korzystanie w takiej sytuacji z pośrednika
sprzyja zmniejszeniu kosztów związanych z logistyką i jest jednocześnie zgodne z przepisami
ustawy o odpadach. W kontekście powyższej zmiany doprecyzowano art. 59 ust. 3 ustawy
o bateriach i akumulatorach, zgodnie z którym zbierający zużyte baterie lub zużyte
akumulatory, który przekazuje zużyte baterie lub zużyte akumulatory bezpośrednio
prowadzącemu zakład przetwarzania, jest obowiązany do sporządzenia i przedłożenia
13
rocznego sprawozdania zawierającego informacje o masie zebranych zużytych baterii
przenośnych i zużytych akumulatorów przenośnych. Zmiana art. 59 ust. 3 ustawy o bateriach
i akumulatorach ma na celu uniknięcie dublowania się informacji, które w konsekwencji
mogłyby zafałszować faktyczną masę zebranych zużytych baterii przenośnych i zużytych
akumulatorów przenośnych. Do dublowania się ww. informacji doszłoby, gdyby każdy
zbierający baterie lub zużyte akumulatory składał wspomniane sprawozdanie, bez względu na
to, czy przekazał przedmiotowe odpady do zakładu przetwarzania bezpośrednio, czy
korzystając z pośrednika. Jednocześnie ze względu na powyższe zmiany oraz art. 237 ustawy
o odpadach, na podstawie którego sprawozdania za lata 2012–2014 są składane na podstawie
przepisów dotychczasowych, konieczne było wprowadzenie przepisu przejściowego. Zgodnie
ze wspomnianym przepisem przejściowym sprawozdania za rok 2014 powinny być składane
wyłącznie przez zbierających zużyte baterie lub zużyte akumulatory, którzy bezpośrednio
przedkładają je do zakładu przetwarzania.
Ponadto w ustawie o bateriach i akumulatorach dodano art. 59a oraz art. 64a w celu kontroli
i monitorowania masy zebranych zużytych baterii przenośnych i zużytych akumulatorów
przenośnych oraz poddanych przetworzeniu. W przepisach tych proponuje się
uszczegółowienie przepisów dotyczących przekazywania informacji o masie zebranych
zużytych baterii przenośnych i zużytych akumulatorów przenośnych przez zbierających oraz
o masie przetworzonych zużytych baterii i akumulatorów przez prowadzących zakłady
przetwarzania zużytych baterii i zużytych akumulatorów na poczet wprowadzającego baterie
lub akumulatory, z którymi podmioty te mają zawarte umowy. Obecne przepisy zawierają
jedynie obowiązek przekazywania sprawozdań o masie zebranych zużytych baterii
i akumulatorów oraz o masie przetworzonych zużytych baterii lub akumulatorów, jednakże
nie ma żadnych wymogów dotyczących przekazywania informacji wprowadzającym baterie
lub akumulatory. Dlatego też proponuje się przyjęcie rozwiązania analogicznego jak w art. 50
ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektronicznym, gdzie prowadzący zakład
przetwarzania jest obowiązany wydać zaświadczenie o zużytym sprzęcie.
Jednocześnie wskazano, że w przypadku zaświadczeń wydawanych przez zbierającego zużyte
baterie i akumulatory łączna masa zużytych baterii i zużytych akumulatorów nie może być
większa od zebranej przez niego masy zużytych baterii i akumulatorów. Podobne rozwiązanie
zastosowano w zakresie zaświadczeń wydawanych przez prowadzącego zakład przetwarzania
zużytych baterii lub akumulatorów. W tym przypadku uszczegółowiono, że wskazana
14
w zaświadczeniach łączna masa przetworzonych zużytych baterii lub akumulatorów nie może
przekraczać rocznych mocy przerobowych tego zakładu przetwarzania określonych
w decyzjach związanych z gospodarką odpadami.
Wzory zaświadczeń zostaną określone, w drodze rozporządzenia, przez ministra właściwego
do spraw środowiska.
Jednocześnie w celu wyeliminowania dublowania się informacji przekazywanych przez
zbierających wprowadzającym baterie lub akumulatory wprowadzono adekwatne zmiany
przez uchylenie lit. a w art. 32. ust. 2 pkt 2 ustawy o bateriach i akumulatorach.
Obecnie obowiązujący art. 62 ust. 1 ustawy o bateriach i akumulatorach nakazuje uzyskanie
pozwolenia zintegrowanego prowadzącemu zakład przetwarzania zużytych baterii
samochodowych kwasowo-ołowiowych, zużytych akumulatorów samochodowych kwasowo-
-ołowiowych, zużytych baterii przemysłowych kwasowo-ołowiowych lub zużytych
akumulatorów przemysłowych kwasowo-ołowiowych. Podkreślenia jednak wymaga fakt, że
jednocześnie konieczność uzyskania stosownych decyzji w zakresie zagospodarowania
odpadów jest uregulowana przepisami ustawy o odpadach. Natomiast kwestie dotyczące
pozwolenia zintegrowanego reguluje ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. z 2013 r. poz. 1232, z późn. zm.), której art. 201 ust. 1 wskazuje, że
„pozwolenia zintegrowanego wymaga prowadzenie instalacji, której funkcjonowanie, ze
względu na rodzaj i skalę prowadzonej w niej działalności, może powodować znaczne
zanieczyszczenie poszczególnych elementów przyrodniczych albo środowiska jako całości”.
Należy również zaznaczyć, że przepisy wydane na podstawie upoważnienia zawartego
w art. 201 ust. 2 ustawy – Prawo ochrony środowiska określają rodzaje instalacji mogących
powodować znaczne zanieczyszczenie poszczególnych elementów przyrodniczych albo
środowiska jako całości, do których m.in. zaliczono instalację przeznaczoną do odzysku lub
unieszkodliwiania, z wyjątkiem składowania, odpadów niebezpiecznych, o zdolności
przetwarzania ponad 10 ton na dobę. Ze względu na fakt, iż zużyte baterie i akumulatory
kwasowo-ołowiowe są klasyfikowane jako odpady niebezpieczne, prowadzący zakład
przetwarzania odpadów powyżej 10 ton na dobę jest już na podstawie przepisów ustawy –
Prawo ochrony środowiska obowiązany do uzyskania pozwolenia zintegrowanego. Z kolei
w przypadku zakładu przetwarzającego ww. odpady poniżej 10 ton na dobę jest on
obowiązany do uzyskania zezwolenia na prowadzenie odzysku lub unieszkodliwiania
odpadów zgodnie z przepisami ustawy o odpadach. W związku z powyższym ze względu na
15
konieczność wyeliminowania sprzeczności pomiędzy przepisami ustawy o bateriach i
akumulatorach a ustawy – Prawo ochrony środowiska za zasadne uznaje się uchylenie art. 62
ustawy o bateriach i akumulatorach.
Zaproponowana zmiana treści art. 63 ust. 2 ma na celu przyjęcie analogicznych rozwiązań,
jakie wynikają z dyrektywy 2006/66/WE. Propozycja ta wychodzi naprzeciw oczekiwaniom
przedsiębiorców, którzy zamierzają przetwarzać zużyte baterie i akumulatory kwasowo-
-ołowiowe w zakładzie przetwarzania, bez konieczności doposażenia takiego zakładu w hutę
– w odniesieniu do złomu ołowiu – i instalację do recyklingu tworzyw sztucznych. Ponadto
zaproponowana zmiana umożliwi polskim przedsiębiorcom funkcjonowanie na
analogicznych zasadach, jakie obowiązują przedsiębiorców w innych krajach UE. Obecne
brzmienie przepisów dotyczących przetwarzania zużytych baterii i akumulatorów kwasowo-
-ołowiowych nie gwarantuje, że odpady niebezpieczne w postaci zużytego elektrolitu nie
będą przewożone do ich unieszkodliwienia. Obecne brzmienie art. 63 ust. 2 stanowi jedynie,
że przetwarzanie akumulatorów kwasowo-ołowiowych może odbywać się wyłącznie
w zakładach, w których następuje przetwarzanie oraz recykling zarówno ołowiu i jego
związków, jak i tworzyw sztucznych. Zaproponowane w dotychczasowym projekcie ustawy
rozwiązanie nie zmienia więc obecnego stanu prawnego w zakresie zagospodarowania
odpadów niebezpiecznych zawartych w zużytych bateriach i akumulatorach. Dopuszcza ono
jedynie przetwarzanie tego typu zużytych baterii i akumulatorów w zakładach, w których nie
jest równocześnie prowadzony recykling ołowiu i tworzyw sztucznych. Należy także
zauważyć, że obecnie obowiązuje rozporządzenie Ministra rodowiska z dnia 17 lutego
2010 r. w sprawie szczegółowych wymagań dotyczących procesu przetwarzania zużytych
baterii kwasowo-ołowiowych i zużytych akumulatorów kwasowo-ołowiowych (Dz. U. Nr 36,
poz. 201), które określa właściwy sposób postępowania z omawianymi odpadami.
Rozporządzenie to zostało wydane na podstawie upoważnienia zawartego w art. 63 ust. 7,
które zaproponowano rozszerzyć o określenie wymagań dla instalacji, w których będą
przetwarzane frakcje powstałe w wyniku przetwarzania zużytych baterii lub zużytych
akumulatorów kwasowo-ołowiowych. Ponadto w projekcie ustawy dodano przepis
zobowiązujący wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska do przeprowadzania co
najmniej raz w roku kontroli zakładów przetwarzania zużytych baterii lub zużytych
akumulatorów, a także przewidziano wysoką karę pieniężną dla podmiotów, które nie
przestrzegałyby postanowień art. 63 ust. 2. Powyższe propozycje powinny zapewnić
właściwe postępowanie z przedmiotowymi odpadami.
16
Należy również zauważyć, że w przypadku wielu rodzajów odpadów, w tym i odpadów
niebezpiecznych, proces przetworzenia nie jest ograniczony wyłącznie do zagospodarowania
ich w obrębie jednego przedsiębiorstwa. Zabezpieczeniem przed ewentualnym zagrożeniem
zdrowia ludzi lub środowiska są przepisy ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach,
zgodnie z którymi prowadzenie przetwarzania odpadów wymaga uzyskania zezwolenia na
prowadzenie tej działalności. W takim zezwoleniu określone są przez właściwy organ m.in.
dodatkowe warunki prowadzenia odzysku lub unieszkodliwiania odpadów, jeżeli wymaga
tego specyfika odpadów, w szczególności niebezpiecznych. Podkreślenia również wymaga
fakt, że w przypadku podejrzeń, iż zamierzony sposób zagospodarowania odpadów mógłby
powodować zagrożenia życia, zdrowia ludzi lub środowiska, właściwy organ może odmówić
wydania zezwolenia. Zatem tylko firmy spełniające odpowiednie wymogi wynikające
z obowiązujących przepisów mogą i będą mogły prowadzić swoją działalność.
Warto jednocześnie przypomnieć, że w przypadku podejrzeń, iż zamierzony sposób
zagospodarowania odpadów mógłby powodować zagrożenia życia, zdrowia ludzi lub
środowiska, właściwy organ może odmówić wydania zezwolenia. Natomiast jeżeli
następstwem prowadzonej działalności jest skażenie środowiska, zastosowanie mają również
przepisy ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom w środowisku i ich
naprawie (Dz. U. Nr 75, poz. 493, z późn. zm.). W ww. ustawie są określone zasady
odpowiedzialności podmiotów korzystających ze środowiska za zapobieganie i naprawę
szkód w środowisku, które zostały wywołane prowadzoną przez te podmioty działalnością.
W przypadku wystąpienia szkody w środowisku podmiot korzystający ze środowiska
obowiązany jest do podjęcia działań naprawczych. Kryteria oceny, pozwalające stwierdzić,
czy w danym przypadku wystąpiła szkoda w środowisku, określono w rozporządzeniu
Ministra rodowiska z dnia 30 kwietnia 2008 r. w sprawie kryteriów oceny wystąpienia
szkody w środowisku (Dz. U. Nr 82, poz. 501). Gdy wystąpiło zanieczyszczenie powierzchni
ziemi, zgodnie z ww. rozporządzeniem podstawą oceny, czy w danym przypadku wystąpiła
szkoda powierzchni ziemi, jest przekroczenie standardów jakości gleby lub ziemi
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. – Prawo ochrony środowiska oraz
konieczność zmiany dotychczasowego sposobu wykorzystania powierzchni ziemi. Standardy
jakości gleby lub ziemi zostały określone w rozporządzeniu Ministra rodowiska z dnia
9 września 2002 r. w sprawie standardów jakości gleby oraz standardów jakości ziemi
(Dz. U. Nr 165, poz. 1359). Warunki przeprowadzenia działań naprawczych podmiot
korzystający ze środowiska uzgadnia z organem ochrony środowiska, którym jest regionalny
17
Dokumenty związane z tym projektem:
-
2244
› Pobierz plik