Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o inwestycjach w zakresie terminalu regazyfikacyjnego skroplonego gazu ziemnego w Świnoujściu oraz ustawy o gospodarce nieruchomościami

zawiadomienia, o którym mowa  w przepisie, konieczne jest  zgłoszenie  właściwemu 
wojewodzie  danych  nowego  właściciela  lub  użytkownika  wieczystego.  Poprzez 
posłużenie  się  normą  prawną  o  szerokiej  hipotezie  gwarantuje  się  kompletność 
regulacji.  Zdarzenia prawne,  takie jak nieznana inwestorowi sukcesja generalna  praw 
(w tym  własności  lub  użytkowania  wieczystego  nieruchomości)  lub nieujawnione 
zasiedzenie  nieruchomości  nie  będą  wpływały  negatywnie  na  przebieg  inwestycji. 
Treść ust. 3a określa, iż prowadzenie postępowania bez udziału nowego właściciela lub 
użytkownika wieczystego nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania. 
Przepis  art. 11 ust. 1 precyzuje  wpływ  nieuregulowanego  stanu  prawnego 
nieruchomości  oraz  braku  w  katastrze  nieruchomości  danych  pozwalających  na 
ustalenie  danych  osobowych,  w  szczególności  adresu  zamieszkania,  właściciela  lub 
użytkownika  wieczystego  nieruchomości  objętych  wnioskiem,  na  możliwość 
prowadzenia  postępowania,  w  tym  również  na  możliwość  wydania  oraz  doręczenia 
decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu. W ust. 2 zaproponowano 
regulację  rozszerzającą  pojęcie  „nieuregulowany  stan  prawny  nieruchomości” 
o sytuację,  gdy  dotychczasowy  użytkownik  wieczysty  nieruchomości  nie  żyje, 
a spadkobiercy nie wykazali prawa do spadku.  Zaproponowane  rozwiązanie  pozwala 
uniknąć  zagrożeń  dla  terminowości  realizacji  inwestycji  objętych  zakresem 
przedmiotowym ustawy. Jest to rozwiązanie funkcjonujące w przepisach innych ustaw, 
np. w ustawie z dnia 28 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. 
W  przepisie  art. 12 doprecyzowano  unormowanie  stanowiące  o  sposobie  doręczania 
zawiadomienia o wydaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji  inwestycji  właścicielom 
i użytkownikom 
wieczystym 
nieruchomości 
objętych 
decyzją. 
Zgodnie 
z zaproponowanym brzmieniem zawiadomienie  wysyła  się  na  adres  określony 
w katastrze nieruchomości ze skutkiem doręczenia. W sytuacji gdy w katastrze brak jest 
danych  pozwalających  na  ustalenie  danych  osobowych,  w  szczególności  adresu 
zamieszkania, właściciela lub użytkownika wieczystego nieruchomości, zawiadomienie 
właściciela  lub  użytkownika  wieczystego  następuje  w  drodze  obwieszczenia. 
Ustanowienie instytucji  doręczenia  konkludentnego  sprzyjać  będzie  znacznemu 
przyspieszeniu  prowadzonych  postępowań  administracyjnych.  Zmiany  dotyczyć  będą 
również postępowania prowadzonego przed organem drugiej instancji. Te same zasady 
będą mogły być stosowane do nieruchomości o nieuregulowanym stanie prawnym. 
22 
 
Przepis  art. 14 precyzuje dotychczasowe regulacje w zakresie ujawniania decyzji 
o ustaleniu lokalizacji inwestycji w zakresie terminalu w publicznych rejestrach. 
Zgodnie z dodanym ust. 1a  podmiotem  uprawnionym  i  zobowiązanym  do  ujawnienia 
zmian w  publicznych  rejestrach  będzie  wojewoda.  Wskazanie jednego organu 
administracji  jako  właściwego  do  zgłaszania  zmian  w  rejestrach  sprzyjać  będzie 
zachowaniu  zgodności  pomiędzy  stanem  prawnym  a  treścią  rejestrów  publicznych 
(ksiąg  wieczystych  i  katastru  nieruchomości).  Aktualnie przepisy ustawy  nie  regulują 
kwestii  legitymacji  czynnej  do  zgłaszania  zmian  w  treści  ksiąg  wieczystych.  W  tym 
zakresie  obowiązuje  ogólne  odesłanie  –  art. 30  ustawy  –  do stosowania przepisów 
ustawy  z  dnia  21  sierpnia  1997  r.  o  gospodarce  nieruchomościami.  Zgodnie 
z przepisami tej ustawy organem  właściwym  do  ujawnienia  zmian  w  treści  księgi 
wieczystej jest starosta lub organ wykonawczy jednostki samorządu terytorialnego, na 
rzecz którego  następuje  wywłaszczenie.  Zgodnie  bowiem  z  art.  123  ust.  1  ustawy 
o gospodarce  nieruchomościami  „ostateczna  decyzja  o  wywłaszczeniu  nieruchomości 
stanowi  podstawę  do  dokonania  wpisu  w  księdze  wieczystej.  Wpisu  dokonuje  się  na 
wniosek starosty,  wykonującego  zadanie  z  zakresu  administracji  rządowej,  lub  organu 
wykonawczego  jednostki  samorządu  terytorialnego,  jeżeli  nieruchomość  została 
wywłaszczona na rzecz tej jednostki”. Przepis ten odpowiada pełnemu wywłaszczeniu 
uregulowanemu w art. 20  ust. 3 ustawy. Z kolei gdy chodzi o instytucję  ograniczenia 
uprawnienia  do  korzystania  z  nieruchomości  uregulowanego  w  art.  24  ust.  1  ustawy, 
wzorowaną  na art. 124 ust. 1 ustawy  o  gospodarce  nieruchomościami, zastosowanie 
znajdzie art. 124 ust. 7 tej ustawy (zgodnie z art. 24 ust. 1 specustawy przepis art. 124 
ust. 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami stosuje się odpowiednio). Zgodnie z tym 
przepisem „decyzja ostateczna, o której mowa w ust. 1, stanowi podstawę do dokonania 
wpisu  w  księdze  wieczystej.  Wpisu  dokonuje  się  na  wniosek  starosty,  wykonującego 
zadanie  z  zakresu  administracji  rządowej,  lub  organu  wykonawczego  jednostki 
samorządu terytorialnego, jeżeli zezwolenie było udzielone na wniosek tej jednostki”. 
Decyzję  w  zakresie  art.  124  ust.  1  wydaje  starosta  z  urzędu  lub  na  wniosek  organu 
wykonawczego  jednostki  samorządu  terytorialnego  albo  inwestora.  Przepisy  ustawy 
o gospodarce  nieruchomościami  należy  stosować  odpowiednio,  co  oznacza,  iż 
legitymację  czynną  do  zgłaszania  zmian  w  treści  ksiąg  wieczystych  powinien  mieć 
wojewoda  (odpowiednie  stosowanie  przepisów  o  staroście).  W  celu  wyeliminowania 
wątpliwości,  jakie  miały  miejsce  w  praktyce  ujawniania  w publicznych rejestrach 
23 
 
skutków  wywołanych  wydaniem  decyzji administracyjnych  w oparciu o przepisy 
ustawy,  proponuje  się  uchwalenie  przepisu,  w  którym  zawarte  będzie  wyraźne 
upoważnienie dla wojewody w tym zakresie.  
Przepis  art. 14 ust. 2 wprowadza dodatkową  normę, która  określa  termin na wydanie 
zezwolenia  przez  zarządcę  drogi  na  umieszczenie  elementów  inwestycji w pasie 
drogowym. Termin ten wynosi 21 dni. Określenie terminu 21 dni ma na celu skrócenie 
procesu inwestycyjnego.  Należy  jednak  wyraźnie  zaznaczyć,  że  inwestycje  w  zakresie 
terminalu regazyfikacyjnego  skroplonego  gazu  ziemnego  w  Świnoujściu  nie  będą 
lokalizowane  w  pasach  drogowych  dróg  publicznych,  lecz  mogą  jedynie  przechodzić 
pod  nawierzchniami  dróg  publicznych  w  przypadku  konieczności  krzyżowania  się 
z nimi  wynikającej  z  uwarunkowań  lokalizacyjnych  tej infrastruktury. Natomiast 
zajęcie  pasa  drogowego  w  celu  eksploatacji  w pasie drogowym uzbrojenia terenu 
wchodzącego w skład inwestycji w zakresie terminalu, po zrealizowaniu tej inwestycji, 
będzie odbywać się na podstawie zezwolenia właściwego zarządcy drogi wydanego w 
trybie ustawy z dnia 21 marca 1985  r. o drogach publicznych,  przy czym  inwestor 
będzie ponosił z tego tytułu opłatę, o której mowa w art. 40 ust. 5 ww. ustawy. 
W art. 15 ust. 4 uzupełniono przepis poprzez dodanie rozwiązania przyjętego w art. 8 
ust. 1a, które umożliwi prowadzenie postępowania o wydanie pozwolenia na budowę 
również  w  tych  przypadkach,  gdy  nieruchomości  objęte  wnioskiem  będą  miały 
nieuregulowany stan prawny  lub  w  katastrze  nieruchomości  brakować  będzie  danych 
osobowych  ich  właściciela  lub  użytkownika  wieczystego.  Proponowane  rozwiązanie 
powinno usprawnić oraz przyspieszyć rozpatrywanie wniosku.  
Przepis  art.  15  ust.  6  wyłącza  stosowanie  art.  32  ust.  1  pkt  3  ustawy z dnia 7 lipca 
1994 r.  –  Prawo  budowlane  przewidującego  konieczność  uzyskania zgody ministra 
właściwego  do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej przed 
wydaniem pozwolenia na budowę dla budowy gazociągu o zasięgu krajowym lub jeżeli 
budowa ta wynika  z  umów  międzynarodowych.  Powyższy  zabieg  stanowi 
konsekwencję  skupienia  całości  uprawnień  decyzyjnych  w  zakresie  procesu 
inwestycyjnego w wyłącznej właściwości rzeczowej wojewody. 
Przepisem  art. 15 ust. 7 wprowadza się  przepis,  który  reguluje  sytuację,  w  której 
ewentualne  różnice  w  oznaczeniach  nieruchomości  według  danych  z  katastru 
nieruchomości,  dotyczące  nieruchomości  ujętych  w  decyzji  o  ustaleniu  lokalizacji 
24 
 
inwestycji w zakresie terminalu oraz w  oznaczeniach  nieruchomości  objętych 
wnioskiem  o  wydanie  pozwolenia  na  budowę,  nie  stanowią  przeszkody  do wydania 
decyzji o pozwoleniu na budowę.  
Rozwiązanie  to  ma  zapobiec  wątpliwościom  interpretacyjnym  organu 
administracyjnego  wydającego  pozwolenie  na  budowę  w  sytuacjach,  gdy  w  okresie 
pomiędzy  wydaniem  decyzji  o  ustaleniu  lokalizacji  inwestycji  a  wydaniem  decyzji 
o pozwoleniu na budowę nastąpią zmiany  oznaczeń nieruchomości na skutek podziału 
nieruchomości,  scalania  i  podziału  nieruchomości, scalenia i wymiany gruntów  lub 
aktualizacji  operatu  ewidencyjnego  albo  innego  rozstrzygnięcia  lub  czynności 
materialno-technicznej  w  zakresie  oznaczenia  geodezyjnego  nieruchomości  objętych 
decyzją o ustaleniu lokalizacji. Z uwagi na długotrwały okres pomiędzy wydaniem tej 
decyzji  a  złożeniem  przez  inwestora wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu  na 
budowę  (niezbędny  dla  wykonania prac projektowych  oraz  uzyskania opinii 
i uzgodnień), w okresie tym mogą  nastąpić  zmiany  oznaczeń  tych  działek, które nie 
powinny skutkować obniżeniem stopnia bezpieczeństwa procesu inwestycyjnego.  
Przepisy art. 16 ust. 1–3 mają na celu usunięcie wątpliwości związanych z wzajemnymi 
relacjami  ustawy oraz innych ustaw  w zakresie ochrony przyrody.  Bezpośrednie 
odwołanie się do art. 83 ust. 6 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody 
powoduje,  że  zgodnie  z  nowym  brzmieniem  przepisu  wyłączony  zostanie  w sposób 
jednoznaczny obowiązek uzyskiwania decyzji zezwalającej na usunięcie wskazanych w 
tym przepisie drzew lub krzewów, a tym samym wyłączony  zostanie  obowiązek 
ponoszenia  opłat  za  ich  usunięcie  (np.  w lasach).  Intencją  ustawodawcy  jest 
uproszczenie procedur administracyjnych  i  przyspieszenie budowy, nie ma zatem 
uzasadnienia dla nakładania na inwestora obowiązku ponoszenia dodatkowych opłat za 
usunięcie  drzew  np.  z  terenu  lasów,  zarówno  zarządzanych  przez  Państwowe 
Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe (PGL Lasy Państwowe), jak i lasów prywatnych. 
W związku z tym ustępy te zawierają między innymi następujące postanowienia: 
−  o zwolnieniu z obowiązku uzyskiwania decyzji zezwalającej na usunięcie drzew lub 
krzewów, o których mowa w art. 83 ust. 6 ustawy z dnia 14 kwietnia 2004 r. 
o ochronie przyrody, a tym samym o niepobieraniu  opłat  za  ich  usunięcie 
(postanowienia te precyzują dotychczasowe regulacje, uwzględniają dotychczasowy 
25 
 
dorobek  judykatury  –  wyrok NSA z 28.10.2011 r.,  II OSK 1792/11 oraz dorobek 
ustawodawcy w zakresie innych specustaw), 
−  precyzujące  rodzaje  dokumentów,  jakie  należy  przedłożyć  wraz  z  wnioskiem 
o wydanie pozwolenia na budowę, 
−  dotyczące  możliwości  stosowania  zastępczych  nasadzeń  zgodnie z przepisami 
ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody; wojewoda,  zezwalając 
inwestorowi w treści pozwolenia na budowę na usunięcie drzew i krzewów, będzie 
mógł  odroczyć  termin  uiszczenia  opłaty  na  okres  3  lat,  przy  czym  obowiązek  ich 
uiszczenia  po  upływie  tego  okresu  będzie  uzależniony  od  zachowania  żywotności 
przez te drzewa lub krzewy (art. 84 ust. 5 i 5a ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. 
o ochronie przyrody). 
Przepisy art. 17 ust. 1–2  precyzują  tryb  i termin wydania pozwolenia  na  użytkowanie 
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane z zastrzeżeniem 
przepisów ustawy,  a  także  wprowadzają  ograniczenia  czasowe  przy  przeprowadzaniu 
obowiązkowej  kontroli  poprzedzającej  wydanie  pozwolenia  na  użytkowanie. 
Wprowadzone zapisy mają na celu przyśpieszenie procesu inwestycyjnego. 
Przepisy art. 18 ust. 1, 2, 2a, 2b i 3 mają na celu usprawnienie postępowań w zakresie 
wydania  pozwoleń  wodnoprawnych.  Ustawa  z dnia 18 lipca 2001 r. –  Prawo wodne 
przewiduje  ruchomą  właściwość  organów  w  sprawie  pozwoleń  wodnoprawnych. 
Omawiane  przepisy  wskazują  natomiast  jednoznacznie,  że  kompetencję  w sprawie 
wydawania pozwolenia wodnoprawnego –  w  przypadkach  inwestycji  objętych 
zakresem ustawy  –  posiada  marszałek  województwa  (ust. 1).  Ponadto  omawiane 
przepisy  zawierają  odwołanie  do  art. 8 ust. 1 i 1a, art. 11  oraz art. 12  ustawy 
dotyczących  uproszczeń  w  zakresie  doręczeń  dokonywanych  właścicielom 
i użytkownikom  wieczystym  nieruchomości  objętych  wnioskiem  oraz  regulujących 
konsekwencje nieuregulowanego stanu prawnego tych nieruchomości lub braku danych 
w  katastrze  nieruchomości  pozwalających  na  ustalenie  danych  osobowych, 
w szczególności  adresu  zamieszkania,  ich  właściciela  lub  użytkownika  wieczystego. 
Przepisy wprowadzają również limity czasowe dla organu prowadzącego postępowanie. 
W  ust.  2a  wprowadzono  zasadę,  iż  przewidziany  w  art.  127  ust.  7a  ustawy  z  dnia 
18 lipca 2001 r. –  Prawo  wodne  sposób  dokonywania  doręczeń,  a  mianowicie 
doręczenie  poprzez  obwieszczenie,  będzie  mieć  zastosowanie  również  w  tych 
26