Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw

kg, 
podatnikom  przysługuje  pełne  prawo 
do odliczenia podatku VAT. Na mocy 
art. 86a ust. 2 pkt  6  ustawy o VAT 
powyższe  samochody  zostały  bowiem 
wyłączone z zakresu pojazdów, o których 
mowa w art. 86a ust. 1 pkt 2  tej ustawy. 
Projektowany  art.  9  skutkowałby 
natomiast 
całkowitą  eliminacją  tego 
uprawnienia, a nie  jak wynika z decyzji 
Rady, ograniczeniem tego uprawnienia do 
50% kwoty  podatku  VAT.  Dążąc  do 
zgodnego z prawem wyeliminowania tego 
uprawnienia polski ustawodawca 
musiałby  zostać  do  takiego  działania 
wprost upoważniony. Takie upoważnienie 
w  żaden  sposób  nie  wynika  z decyzji 
Rady. Wprowadzenie 
całkowitego 
wyłączenia  prawa  do  odliczenia  podatku 
VAT przy nabyciu paliw do wskazanych 
powyżej 
samochodów 
ciężarowych 
stanowić  będzie  jednoznaczne  i  rażące 
naruszenie art. 176 Dyrektywy 2006/112 
(analogicznie jak w przypadku sprawy 
rozstrzygniętej  wyrokiem  Trybunału 
Sprawiedliwości  Unii  Europejskiej w 
sprawie C-414/08 (Magoora)), jak i samej 
decyzji wykonawczej Rady.  
Nie  ma  możliwości,  aby  polski 
ustawodawca selektywnie zastosował 
przewidziany  w  derogacji  środek  służacy 
uproszczeniu poboru podatku VAT. 
 
72 
Występując  z  wnioskiem  derogacyjnym 
na pdostawie art. 395 Dyrektywy 
2006/112/WE 
Polska 
przedstawiła 
Komisji  Europejskiej  spójne  rozwiązanie 
służące  uproszczeniu  rozliczen  podatku 
VAT  w  związku  z  używaniem  pojazdów 
samochodowych. Z informacji dostępnych 
na stronie Ministerstwa Finansów w 
trakcie  2013  r.  wynikało,  iż  rozwiązanie 
zaproponowane  przez  Polskę  Komisji 
Europejskiej oparte jest na ograniczonym 
do 50% odliczeniu podatku VAT z tytułu 
nabycia, najmu, leasingu samochodów o 
dopuszczalnej  masie  całkowitej  do  3,5 
tony, jak i z tytułu poniesienia wszelkich 
innych  wydatków  związanych  z  takimi 
samochodami  ( w tym wydatków 
związanych  z  nabyciem  paliw  do  takich 
samochodów).  Decyzja Rady jest zgodna 
z  wnioskiem  Polski  i  winna  podlegać 
wdrożeniu, przy czym z uwagi na fakt, iż 
w  decyzji  tej  Rada  wyraża  zgode  na 
wprowadzenie spójnego uregulowania 
zasad  rozliczania  podatku  VAT  z  tytułu 
używania  pojazdów,  nie  jest  możliwe 
selektywne zastosowanie przez polskiego 
ustawodawcę 
wyłącznie 
wybranych 
elementów decyzji. 
Decyzja Rady: 
1.  zezwala  Polsce  na  odstąpienie  od 
artykułu  168  Dyrektywy  2006/112  i 
ograniczenie do 50% prawa do odliczenia 
 
73 
podatku VAT od zakupu, 
wewnątrzwspólnotowego 
nabycia, 
przywozu, wynajmu lub leasingu 
pojazdów silnikowych, a  także  podatku 
VAT naliczonego od wydatków 
związanych z tymi pojazdami,  
2.  z drugiej natomiast, w drodze 
odstępstwa  od  art.  26(1)(a)  Dyrektywy 
2006/112, 
upoważnia 
polskiego 
ustawodawcę 
by 
wykorzystanie 
samochodów,  o  których  mowa  powyżej 
do  celów  innych  niż  działalność 
gospodarcza  nie  było  traktowane jako 
odpłatne  świadczenie  usług,  podlegające 
opodatkowaniu podatkiem VAT. 
Z samej konstrukcji decyzji Rady wynika, 
że  stanowi  ona  spójny  środek,  w  którym 
wszystkie 
elementy 
muszą 
być 
zastosowane łącznie - nie jest w związku z 
tym  możliwe  by  polski  ustawodawca 
wdrożył decyzję Rady wyłącznie w takiej 
części, która przyniesie korzyści Skarbowi 
Państwa.  Na  taką  konkluzję  wskazuje 
również  analiza  art.  395  Dyrektywy 
2006/112, na podstawie którego decyzja 
Rady  została  wydana.  Jak  bowiem 
wskazuje przedmiotowy przepis: 
„Stanowiąc  jednomyślnie  na  wniosek 
Komisji,  Rada  może  upoważnić  każde 
państwo  członkowskie  do  wprowadzenia 
szczególnych  środków  stanowiących 
odstępstwo  od  przepisów  niniejszej 
 
74 
dyrektywy  w celu upraszczania poboru 
VAT  lub zapobiegania niektórym formom 
uchylania  się  od  opodatkowania  lub 
unikania opodatkowania. Środki 
zmierzające  do  uproszczenia  procedury 
poboru VAT nie mogą wpływać, chyba że 
w nieznacznym stopniu, na ogólną kwotę 
wpływów 
z 
podatków 
państwa 
członkowskiego pobieranych na etapie 
ostatecznej konsumpcji.”  Przepis ten 
wskazuje  wyraźnie  i  jednoznacznie,  że 
środki 
wdrażane 
przez 
państwa 
członkowskie  na  podstawie  zgód 
wydawanych w oparciu o art. 395 
Dyrektywy  2006/112  nie  mogą  wpływać 
(chyba  że  w  nieznacznym  stopniu) na 
ogólną kwotę wpływów budżetowych.  
Tymczasem,  wdrażając  decyzję  Rady 
projektuje się z jednej strony skorzystanie 
z  możliwości  ograniczenia  uprawnień 
podatników do odliczenia podatku VAT z 
tytułu  nabycia,  najmu  i  leasingu 
pojazdów,  a  także  z  tytułu  wszelkich 
innych  wydatków  związanych  z  tymi 
pojazdami (od których obecnie podatnicy 
są uprawnieni e pełni odliczyć VAT), a z 
drugiej  odracza  się  w  czasie  aż  do  lipca 
2015  r.  umożliwienie  podatnikom 
odliczenia  części  podatku  VAT  z  tytułu 
nabycia paliw. W efekcie poprzez takie 
działanie  odchodzi  się  od  celu  decyzji 
Rady i samego art. 395 Dyrektywy 
 
75 
2006/112,  gdyż  planowane  przepisy 
służyć  będą  jednoznacznie  podwyższeniu 
wpływów 
budżetowych, 
nie 
zaś 
utrzymaniu  ich  na  zbliżonym  poziomie. 
W ten sposób projektowany art. 9 narusza 
nie tylko art. 176 i art. 395 Dyrektywy 
2006/112, ale także i samą decyzję Rady.  
Zgodnie z uzasadnieniem dla 
wprowadzenia projektowanego przepisu 
przyczyną  jego  wprowadzenia  są  skutki 
budżetowe  wynikające  z  umożliwienia 
odliczenia 50% podatku VAT przy 
nabyciu  paliw.  Odnosząc  się  do  tej 
przyczyny, tj. negatywnych skutków 
budżetowych 
realizacji 
decyzji 
derogacyjnej  (wnioskowanej  przecież 
przez polskie Ministerstwo Finansów na 
podstawie art. 395 Dyrektywy 2006/112), 
wskazać  należy,  że  ani  art. 395 
Dyrektywy 2006/112, ani sama decyzja 
wykonawcza Rady wydana na podstawie 
wniosku 
Polski, 
nie 
przewidują 
możliwości  wdrożenia  derogacji  z  uwagi 
na  negatywne  skutki  budżetowe.  Przepis 
art. 395 Dyrektywy 2006/112 oraz 
decyzja wykonawcza Rady wskazują, jako 
podstawę 
zastosowania 
derogacji 
wyłącznie  
1.  uproszczenie procedury naliczania 
i poboru podatku, bądź  
2.  zapobieganie niektórym formom 
uchylania 
się 
od 
płacenia 
 
76