Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw

wskazać  należy,  że  z  dostępnych 
publicznie informacji, w tym przede 
wszystkim przedmiotowej decyzji Rady, 
nie wynika  by  polski  ustawodawca  został 
upoważniony 
do 
całkowitego 
wyeliminowania prawa do odliczenia 
podatku VAT przy nabyciu paliw do 
takich 
samochodów. 
Podkreślenia 
wymaga,  że  zgodnie  z  art.  86a  i  art.  88a 
ustawy o VAT, w brzmieniu 
obowiązującym  od  1  stycznia  2014 r., z 
tytułu  nabycia  paliw  do  samochodów 
innych  niż  osobowe  (tj.  do  samochodów 
ciężarowych), w których liczba miejsc 
(siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy 
wynosi: 
(i) 
1 
- 
jeżeli  dopuszczalna 
ładowność  jest  równa  lub 
większa niż 425 kg, 
(ii) 
2 
- 
jeżeli  dopuszczalna 
ładowność  jest  równa  lub 
większa niż 493 kg, 
(iii) 
3  lub  więcej  -  jeżeli 
dopuszczalna  ładowność  jest 
równa lub większa niż 500 kg, 
podatnikom  przysługuje  pełne  prawo  do 
odliczenia podatku VAT. Na mocy art. 
86a ust. 2 pkt 6) ustawy o VAT powyższe 
samochody  zostały  bowiem  wyłączone  z 
zakresu pojazdów, o których mowa w art. 
86a ust. 1 pkt 2) ustawy o VAT. 
 
62 
Projektowany  art.  9  skutkowałby 
natomiast  całkowitą  eliminacją  tego 
uprawnienia, a nie, jak wynika z decyzji 
Rady, ograniczeniem tego uprawnienia do 
50% kwot  podatku  VAT.  Dążąc  do 
zgodnego z prawem wyeliminowania tego 
uprawnienia polski ustawodawca 
musiałby  zostać  do  takiego  działania 
wprost  upoważniony  –  upoważnienie 
takie w żaden sposób nie wynika jednak z 
decyzji Rady. Konsekwentnie, 
wprowadzenie  całkowitego  wyłączenia 
prawa do odliczenia podatku VAT przy 
nabyciu  paliw  do  wskazanych  powyżej 
samochodów 
ciężarowych 
stanowić 
będzie  jednoznaczne  i  rażące  naruszenie 
art. 176 Dyrektywy 2006/112 
[analogicznie jak w przypadku sprawy 
rozstrzygniętej  wyrokiem  Trybunału 
Sprawiedliwości  Unii  Europejskiej  w 
sprawie C-414/08 (Magoora)], jak i samej 
decyzji wykonawczej Rady.  
Odnosząc się natomiast do nabycia paliw 
do samochodów osobowych, o których 
mowa w projektowanym art. 9 ust. 1 pkt 
1, wskazać należy, że w ich przypadku na 
gruncie 
obecnie 
obowiązujących 
przepisów (tj. art. 88a ustawy o VAT) 
podatnikom  w  ogóle  nie  przysługuje 
prawo do odliczenia podatku VAT. 
Zgodnie z projektowanym art. 9 ust. 1 pkt 
1 stan ten miałby trwać aż do 30 czerwca 
 
63 
2015  r.,  mimo  iż  pozostałe  przepisy 
ograniczające  prawo  podatników  do 
odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia, 
najmu i leasingu samochodów, jak i z 
tytułu  innych  wydatków  związanych  z 
tymi  pojazdami  wejdą  w  życie  już  w 
początkach 2014 r.  
Ponownie 
wskazując 
na 
decyzję 
wykonawczą Rady stwierdzić należy, że z 
żadnego  jej  artykułu  nie  wynika 
możliwość  by  polski  ustawodawca 
selektywnie  zastosował  przewidziany  w 
tej  decyzji  środek  służący  uproszczeniu 
poboru  podatku  VAT.  Występując  z 
wnioskiem derogacyjnym na podstawie 
art. 395 Dyrektywy 2006/112 Polska 
przedstawiła  Komisji  Europejskiej  spójne 
rozwiązanie 
służące 
uproszczeniu 
rozliczeń  z  tytułu  podatku  VAT  w 
związku 
z 
używaniem 
pojazdów 
samochodowych. Z informacji dostępnych 
na stronie internetowej Ministerstwa 
Finansów w trakcie 2013 r. wynikało,  iż 
rozwiązanie zaproponowane przez Polskę 
Komisji Europejskiej oparte jest na 
ograniczonym do 50% odliczeniu podatku 
VAT  z  tytułu  nabycia,  najmu,  leasingu 
samochodów o dopuszczalnej masie 
całkowitej  do  3.5  tony,  jak  i  z  tytułu 
poniesienia wszelkich innych wydatków 
związanych  z  takimi  samochodami  (w 
tym  wydatków  związanych  z  nabyciem 
 
64 
paliw do takich samochodów). Decyzja 
Rady jest zgodna z wnioskiem Polski i 
winna  podlegać  wdrożeniu,  przy  czym  z 
uwagi  na  fakt,  iż  w  decyzji  tej  Rada 
wyraża zgodę na wprowadzenie spójnego 
uregulowania zasad rozliczania podatku 
VAT z tytułu używania pojazdów, nie jest 
możliwe  selektywne  zastosowanie  przez 
polskiego 
ustawodawcę 
wyłącznie 
wybranych elementów decyzji.  
Decyzja Rady: 
(i) 
z jednej strony zezwala Polsce 
na odstąpienie od artykułu 168 
Dyrektywy 2006/112 i 
ograniczenie do 50% prawa do 
odliczenia podatku VAT od 
zakupu, 
wewnątrzwspólnotowego 
nabycia, przywozu, wynajmu 
lub leasingu pojazdów 
silnikowych,  a  także  podatku 
VAT naliczonego od 
wydatków  związanych  z  tymi 
pojazdami,  
(ii) 
z drugiej natomiast, w drodze 
odstępstwa  od  art.  26(1)(a) 
Dyrektywy 2006/112, 
upoważnia 
polskiego 
ustawodawcę 
by 
 
65 
wykorzystanie samochodów, o 
których  mowa  powyżej  do 
celów  innych  niż  działalność 
gospodarcza 
nie 
było 
traktowane  jako  odpłatne 
świadczenie usług, podlegające 
opodatkowaniu podatkiem 
VAT. 
Z samej konstrukcji decyzji Rady wynika, 
że  stanowi  ona  spójny  środek,  w  którym 
wszystkie 
elementy 
muszą 
być 
zastosowane łącznie - nie jest w związku z 
tym  możliwe  by  polski  ustawodawca 
wdrożył  decyzję  Rady  wyłącznie  w  takie 
części, która przyniesie korzyści Skarbowi 
Państwa.  Na  taką  konkluzję  wskazuje 
również  analiza  art.  395  Dyrektywy 
2006/112, na podstawie którego decyzja 
Rady  została  wydana.  Jak  bowiem 
wskazuje przedmiotowy przepis: 
„Stanowiąc  jednomyślnie  na  wniosek 
Komisji,  Rada  może  upoważnić  każde 
państwo  członkowskie  do  wprowadzenia 
szczególnych  środków  stanowiących 
odstępstwo  od  przepisów  niniejszej 
dyrektywy w celu upraszczania poboru 
VAT lub zapobiegania niektórym formom 
uchylania  się  od  opodatkowania lub 
unikania 
opodatkowania. 
Środki 
zmierzające  do  uproszczenia  procedury 
poboru VAT nie mogą wpływać, chyba że 
 
66