Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych ustaw

VAT naliczonego od wydatków 
związanych  z  tymi  pojazdami,  jeżeli 
pojazd  nie  jest  w  używany  wyłącznie  do 
celów 
działalności 
gospodarczej”. 
Przedmiotowe zdanie dotyczy zarówno 
zakupu,  najmu  czy  leasingu  określonych 
pojazdów, jak i innych wydatków 
związanych  z  tymi  pojazdami,  w  tym 
zakupu paliw do tych samochodów. O 
takie  właśnie  rozwiązanie  wnioskowała 
Polska  i  decyzja  wydana  przez  Radę  w 
pełni  odzwierciedla  wnioskowane  przez 
Polskę ograniczenia. 
Decyzja 
w 
sposób 
wyraźny 
i 
jednoznaczny  wskazuje,  że  zakres 
zezwolenia dotyczy ograniczenia do 50% 
kwoty podatku VAT przy poniesieniu 
wydatków  związanych  z  określonymi 
pojazdami,  które  to  wydatki  obejmują 
również zakupy paliw. Brak jest w decyzji 
Rady jakiejkolwiek wskazówki, która 
pozwoliłaby 
na 
całkowite 
wyeliminowanie prawa do odliczenia 
VAT od paliw do samochodów innych niż 
osobowe, jak i przyjęcia, że możliwe jest 
selektywne wykonanie decyzji poprzez 
faktyczne  uniemożliwienie  odliczenia 
podatku VAT od paliw do samochodów 
osobowych. 
Natomiast zgodnie z art. 9 projektu, który 
jest  przepisem  przejściowym,  aż  do  30 
czerwca  2015  r.  całkowicie  wyłączone 
 
52 
zostałoby 
prawo 
podatników 
do 
odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia 
paliw  silnikowych,  oleju  napędowego  i 
gazu do samochodów: 
(i) 
osobowych (art. 9 ust. 1 pkt 1), 
(ii) 
innych  niż  osobowe  (a  więc 
ciężarowych),  o  określonej  ilości  miejsc 
siedzących  i  określonej  dopuszczalnej 
ładowności (art. 9 ust. 1 pkt 2). 
Odnosząc  się  do  paliw  nabywanych  do 
samochodów 
ciężarowych, 
których 
dotyczy projektowany art. 9 ust. 1 pkt 2, 
wskazać  należy,  że  z  dostępnych 
publicznie informacji, w tym przede 
wszystkim przedmiotowej decyzji Rady, 
nie wynika by polski ustawodawca został 
upoważniony 
do 
całkowitego 
wyeliminowania prawa do odliczenia 
podatku VAT przy nabyciu paliw do 
takich 
samochodów. 
Podkreślenia 
wymaga,  że  zgodnie  z  art.  86a  i  art. 88a 
ustawy  o  podatku  od  towarów  i  usług 
[dalej: ustawa o VAT], w brzmieniu 
obowiązującym  od  1  stycznia  2014  r.,  z 
tytułu  nabycia  paliw  do  samochodów 
innych  niż  osobowe  (tj.  do  samochodów 
ciężarowych),  w  których  liczba  miejsc 
(siedzeń) łącznie z miejscem dla kierowcy 
wynosi: 
(i) 
1  -  jeżeli  dopuszczalna  ładowność 
jest równa lub większa niż 425 kg, 
(ii) 
2  -  jeżeli  dopuszczalna  ładowność 
 
53 
jest równa lub większa niż 493 kg, 
(iii) 
3 lub więcej - jeżeli dopuszczalna 
ładowność jest równa lub większa niż 500 
kg, 
podatnikom  przysługuje  pełne  prawo  do 
odliczenia podatku VAT. Na mocy art. 
86a ust. 2 pkt 6) ustawy o VAT powyższe 
samochody  zostały  bowiem  wyłączone  z 
zakresu pojazdów, o których mowa w art. 
86a ust. 1 pkt 2) ustawy o VAT. 
Projektowany  art.  9  skutkowałby 
natomiast  całkowitą  eliminacją  tego 
uprawnienia, a nie, jak wynika z decyzji 
Rady, ograniczeniem tego uprawnienia do 
50%  kwot  podatku  VAT.  Dążąc  do 
zgodnego z prawem wyeliminowania tego 
uprawnienia polski ustawodawca 
musiałby  zostać  do  takiego  działania 
wprost  upoważniony  –  upoważnienie 
takie w żaden sposób nie wynika jednak z 
decyzji Rady. Konsekwentnie, 
wprowadzenie  całkowitego  wyłączenia 
prawa do odliczenia podatku VAT przy 
nabyciu  paliw  do  wskazanych  powyżej 
samochodów 
ciężarowych 
stanowić 
będzie  jednoznaczne  i  rażące  naruszenie 
art. 176 Dyrektywy 2006/112 
[analogicznie jak w przypadku sprawy 
rozstrzygniętej  wyrokiem  Trybunału 
Sprawiedliwości  Unii  Europejskiej  w 
sprawie C-414/08 (Magoora)], jak i samej 
decyzji wykonawczej Rady.  
 
54 
Odnosząc się natomiast do nabycia paliw 
do samochodów osobowych, o których 
mowa w projektowanym art. 9 ust. 1 pkt 
1, wskazać należy, że w ich przypadku na 
gruncie 
obecnie 
obowiązujących 
przepisów (tj. art. 88a ustawy o VAT) 
podatnikom  w  ogóle  nie  przysługuje 
prawo do odliczenia podatku VAT. 
Zgodnie z projektowanym art. 9 ust. 1 pkt 
1 stan ten miałby trwać aż do 30 czerwca 
2015  r.,  mimo  iż  pozostałe  przepisy 
ograniczające  prawo  podatników  do 
odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia, 
najmu i leasingu samochodów, jak i z 
tytułu  innych  wydatków  związanych  z 
tymi  pojazdami  wejdą  w  życie  już  w 
początkach 2014 r.  
Ponownie 
wskazując 
na 
decyzję 
wykonawczą Rady stwierdzić należy, że z 
żadnego  jej  artykułu  nie  wynika 
możliwość  by  polski  ustawodawca 
selektywnie  zastosował  przewidziany  w 
tej decyzji  środek  służący  uproszczeniu 
poboru  podatku  VAT.  Występując  z 
wnioskiem derogacyjnym na podstawie 
art. 395 Dyrektywy 2006/112 Polska 
przedstawiła  Komisji  Europejskiej  spójne 
rozwiązanie 
służące 
uproszczeniu 
rozliczeń  z  tytułu  podatku  VAT  w 
związku 
z 
używaniem 
pojazdów 
samochodowych. Z informacji dostępnych 
na stronie internetowej Ministerstwa 
 
55 
Finansów  w  trakcie  2013  r.  wynikało,  iż 
rozwiązanie zaproponowane przez Polskę 
Komisji Europejskiej oparte jest na 
ograniczonym do 50% odliczeniu podatku 
VAT z tytułu  nabycia,  najmu,  leasingu 
samochodów o dopuszczalnej masie 
całkowitej  do  3.5  tony,  jak  i  z  tytułu 
poniesienia wszelkich innych wydatków 
związanych  z  takimi  samochodami  (w 
tym  wydatków  związanych  z  nabyciem 
paliw do takich samochodów). Decyzja 
Rady jest zgodna z wnioskiem Polski i 
winna  podlegać  wdrożeniu,  przy  czym  z 
uwagi  na  fakt,  iż  w  decyzji  tej  Rada 
wyraża zgodę na wprowadzenie spójnego 
uregulowania zasad rozliczania podatku 
VAT z tytułu używania pojazdów, nie jest 
możliwe  selektywne  zastosowanie  przez 
polskiego 
ustawodawcę 
wyłącznie 
wybranych elementów decyzji.  
Decyzja Rady: 
(i) 
z jednej strony zezwala Polsce na 
odstąpienie  od  artykułu  168  Dyrektywy 
2006/112 i ograniczenie do 50% prawa do 
odliczenia podatku VAT od zakupu, 
wewnątrzwspólnotowego 
nabycia, 
przywozu, wynajmu lub leasingu 
pojazdów  silnikowych,  a  także  podatku 
VAT naliczonego od wydatków 
związanych z tymi pojazdami,  
(ii) 
z drugiej natomiast, w drodze 
odstępstwa  od  art.  26(1)(a)  Dyrektywy 
 
56