Przedstawiony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej projekt ustawy o nasiennictwie

dokumentacji, która obejmuje wszystkie etapy jego działalności związanej z wytwarzaniem
materiału siewnego.
W przypadku materiału siewnego roślin warzywnych kategorii standard zobowiązuje
się zachowującego odmianę do przechowywania i udostępniania przez 3 lata dokumentacji
dotyczącej wytworzenia partii materiału siewnego, a przez 2 lata próby wzorcowej dla każdej
wytworzonej i wprowadzonej do obrotu partii materiału siewnego. W przypadku materiału
rozmnożeniowego i nasadzeniowego roślin ozdobnych dostawca jest obowiązany prowadzić
listę odmian wprowadzanych przez niego do obrotu oraz dysponować opisami odmian
znajdujących się na tej liście.
Dział II obejmuje przepisy dotyczące przygotowania materiału siewnego do obrotu. Są
to przepisy regulujące rodzaje opakowań materiału siewnego, sposoby ich plombowania
i etykietowania.
Rozdział 1 dotyczy materiału siewnego roślin rolniczych i warzywnych, natomiast
rozdział 2 – materiału szkółkarskiego oraz materiału rozmnożeniowego i materiału
nasadzeniowego. Doprecyzowany został przepis dotyczący wystawiania „dokumentu
towarzyszącego” dla materiału siewnego roślin rolniczych niezakwalifikowanego ostatecznie.
Dokument ten ma być wydawany przez wojewódzkiego inspektora.
W dziale III zostały określone rodzaje i kategorie materiału siewnego dopuszczonego
do obrotu.
Wprowadzony został przepis, który określa, że do obrotu dopuszcza się materiał
siewny roślin rolniczych i warzywnych odmian wpisanych do krajowego rejestru,
odpowiednich rejestrów innych państw członkowskich oraz wspólnotowego katalogu lub
rejestru państwa stowarzyszonego.
Doprecyzowano przepis o dopuszczeniu do obrotu materiału siewnego kategorii
elitarny i kategorii kwalifikowany koniczyny łąkowej, który nie spełnia określonych
wymagań w zakresie zdolności kiełkowania. Zdolność kiełkowania nie może być niższa
o 10 punktów procentowych od określonej w wymaganiach szczegółowych.
Określone zostały przepisy dotyczące dopuszczenia do obrotu materiału siewnego
roślin rolniczych i warzywnych w drodze decyzji ministra właściwego do spraw rolnictwa.
W celu uporządkowania systemu składania wniosków o dopuszczenie materiału siewnego do
obrotu i usprawnienia wydawania decyzji w tym zakresie zostało dodane upoważnienie dla
ministra właściwego do spraw rolnictwa do wydania rozporządzenia określającego wzór

18
wniosku o dopuszczenie materiału siewnego do obrotu, szczegółowe terminy jego składania
oraz warunki i sposób wprowadzania do obrotu materiału siewnego.
W dziale IV zostały wyszczególnione przepisy dotyczące wprowadzania do obrotu
mieszanek dla ochrony środowiska, implementujące przepisy dyrektywy Komisji

2010/60/WE z dnia 30 sierpnia 2010 r. przewidującej pewne odstępstwa dotyczące
wprowadzania do obrotu mieszanek pastewnych materiału siewnego przeznaczonych do
wykorzystania w celu ochrony środowiska naturalnego.
W dziale V zostały wyodrębnione przepisy dotyczące dopuszczenia do obrotu
materiału siewnego odmian roślin rolniczych i warzywnych znajdujących się w badaniach
rejestrowych.
W dziale VI zostały zamieszczone przepisy dotyczące wprowadzania do obrotu
materiału siewnego odmian regionalnych i odmian amatorskich. Zgodnie z przepisami
implementowanej dyrektywy Komisji 2008/62/WE materiał siewny odmiany regionalnej
roślin rolniczych może być wytwarzany i wprowadzany do obrotu w regionie pochodzenia.
W uzasadnionych przypadkach minister właściwy do spraw rolnictwa może, w drodze
decyzji, wyznaczyć dodatkowy region lub regiony, w których materiał siewny danej odmiany
może być wprowadzany do obrotu (dodatkowy region obrotu). Ilość materiału siewnego
odmiany regionalnej roślin rolniczych, jaka może zostać wprowadzona do obrotu, będzie
określana, w drodze decyzji, przez ministra właściwego do spraw rolnictwa. Maksymalna
ilość materiału siewnego danej odmiany w przypadku rzepaku, jęczmienia, pszenicy, grochu,
słonecznika, kukurydzy i ziemniaka wynosi 0,3 % materiału siewnego danego gatunku
stosowanego rocznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz odpowiednio 0,5 % dla
pozostałych gatunków. W przypadku gdy ilość materiału siewnego wynikająca z udziału
procentowego nie wystarcza na obsianie 100 ha, ilość ta może być zwiększona tak, aby
można było nią obsiać 100 ha. Łączna ilość wprowadzonego do obrotu materiału siewnego
odmian regionalnych roślin rolniczych nie może jednak przekroczyć 10 % ilości materiału
siewnego danego gatunku stosowanego rocznie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
W przypadku odmian regionalnych roślin warzywnych w decyzji w sprawie
dopuszczenia do obrotu określa się ilość materiału siewnego potrzebną do obsiania określonej
powierzchni (40, 20 albo 10 ha), którą zróżnicowano dla trzech grup roślin, biorąc pod uwagę
ich znaczenie gospodarcze.
Przepisy projektu ustawy określają również ilości materiału siewnego, które mogą być
wprowadzone do obrotu dla odmian amatorskich roślin warzywnych. Materiał siewny tych

19
odmian wprowadza się do obrotu w małych opakowaniach. Ilość materiału siewnego odmian
amatorskich w małych opakowaniach nie może przekraczać 250 g, 25 g lub 5 g,
w zależności od wielkości i ciężaru nasion.
W dziale VII znajdują się przepisy dotyczące wprowadzania do obrotu materiału
siewnego wytworzonego w ramach tymczasowego eksperymentu. Tymczasowe
eksperymenty wprowadzane są przez Komisję Europejską w drodze decyzji. Udział państwa
członkowskiego w danym eksperymencie jest dobrowolny. Eksperyment musi być
prowadzony zgodnie z decyzją Komisji Europejskiej, która go wprowadza.
Tytuł VI obejmuje przepisy dotyczące opłat związanych z oceną materiału siewnego.
Materiał siewny, zgodnie z definicją, obejmuje materiał siewny roślin rolniczych, materiał
siewny roślin warzywnych, sadzeniaki ziemniaka, materiał szkółkarski, materiał
rozmnożeniowy roślin warzywnych, materiał rozmnożeniowy roślin ozdobnych, materiał
nasadzeniowy roślin warzywnych lub ozdobnych oraz materiał rozmnożeniowy winorośli.
W celu ułatwienia korzystania przez podmioty zajmujące się wytwarzaniem i obrotem
materiałem siewnym z przepisów zawartych w projekcie ustawy, w jednym tytule zebrano
przepisy, które określają, jakie czynności podlegają opłacie, jaki jest tryb i termin wnoszenia
tych opłat oraz sankcje w przypadku niewniesienia tych opłat.
Zgodnie z obowiązującą ustawą na wniosek wydawane jest tylko świadectwo
mieszanki materiału siewnego. Pozostałe świadectwa i informacje stanowią integralną część
poszczególnych ocen materiału siewnego i nie są wydawane na wniosek zainteresowanego
podmiotu. W związku z powyższym jedynie świadectwo mieszanki materiału siewnego
podlega opłacie skarbowej.
Mając na uwadze przejrzystość i jasność przepisów, a także uwzględniając szczególny
charakter materiału siewnego, wprowadzono przepis, zgodnie z którym do świadectw
i informacji wydawanych dla materiału siewnego nie stosuje się przepisów Kodeksu
postępowania administracyjnego. Przepis dotyczący opłaty za wydanie świadectwa mieszanki
materiału siewnego został przeniesiony do opłat związanych z oceną materiału siewnego
(art. 115 ust. 1 pkt 9). Opłata będzie stanowiła dochód budżetu państwa.
W tytule VII zostały wprowadzone przepisy dotyczące obowiązku informowania
wojewódzkiego inspektora o sprowadzonym z państw trzecich materiale siewnym w celu
zapewnienia właściwej kontroli materiału siewnego i nadzoru nad obrotem tym materiałem.
Tytuł VIII obejmuje przepisy dotyczące zakresu kontroli oraz zasad dokonywania tej
kontroli nad wytwarzaniem materiału siewnego i obrotem tym materiałem.

20
Tytuł IX zawiera dwa działy. W dziale I zostały określone przepisy dotyczące opłat
sankcyjnych, a w dziale II – przepisy karne dotyczące nieprzestrzegania przepisów projektu
ustawy.
W odróżnieniu od obowiązujących przepisów proponuje się, aby wysokość opłaty
sankcyjnej wynosiła nie 300 %, a 200 % kwoty należnej za materiał siewny sprzedany lub
dostarczony niezgodnie z warunkami określonymi w art. 104 ust. 1 – 7 projektu.
Wprowadzono również przepis stanowiący, że prowadzący obrót materiałem siewnym
bez zgłoszenia zamiaru prowadzenia takiego obrotu jest obowiązany do wniesienia opłaty
sankcyjnej w wysokości 2 270 zł. Jest to dostosowanie tej opłaty do wysokości opłaty
sankcyjnej za prowadzenie obrotu środkami ochrony roślin bez wpisu do rejestru
przedsiębiorców określonej w przepisach o ochronie roślin.
Przepisy karne w porównaniu do tych zawartych w obowiązującej ustawie zostały
rozszerzone o przepisy dotyczące odmian regionalnych roślin rolniczych i warzywnych,
odmian amatorskich oraz mieszanek dla ochrony środowiska.
Tytuł X obejmuje przepisy zmieniające, przejściowe i końcowe wprowadzone w celu
zapewnienia płynnego i niepowodującego niedogodności dla działających podmiotów
przejścia między obowiązującą ustawą a przepisami projektu ustawy.
Konsekwencją przeniesienia przepisu dotyczącego opłaty za wydanie świadectwa
mieszanki materiału siewnego do opłat związanych z oceną materiału siewnego oraz
wprowadzeniem zaświadczeń o wpisie do ewidencji przedsiębiorców i ewidencji rolników
w

miejsce decyzji o wpisie do rejestru przedsiębiorców i rejestru rolników, jest
wprowadzenie odpowiednich zmian w ustawie z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie
skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635, z późn. zm.).
Konsekwencją wprowadzenia ewidencji przedsiębiorców i ewidencji rolników
w miejsce rejestru przedsiębiorców i rejestru rolników jest wprowadzenie odpowiednich
zmian w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o Agencji Rynku Rolnego i organizacji niektórych
rynków rolnych (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1702, z późn. zm.).
Wdrażając przepisy dyrektywy Rady 2008/90/WE z dnia 29 września 2008 r.
w sprawie obrotu materiałem rozmnożeniowym roślin sadowniczych i roślinami
sadowniczymi przeznaczonymi do produkcji owoców, wprowadzono przepisy, które
stanowią, że:
1) do krajowego rejestru wpisuje się odmiany roślin sadowniczych bez przeprowadzania
badań OWT – w przypadku odmian utrzymywanych przez dostawców na liście

21
odmian materiału szkółkarskiego CAC od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 30 września
2012 r.,
2) do dnia 31 grudnia 2018 r. może znajdować się w obrocie materiał szkółkarski
kategorii CAC wytworzony z plantacji szkółkarskich założonych przed dniem
30 września 2012 r.; materiał ten na etykiecie lub w dokumencie dostawcy powinien
zawierać napis „dyrektywa Rady 2008/90/WE art. 21”.
Projektowana ustawa uchyla przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 2003 r. o
nasiennictwie, z wyjątkiem przepisów dotyczących:
1) zakazu wpisu odmian genetycznie zmodyfikowanych do krajowego rejestru

(art. 5 ust. 4),
2) obowiązku dołączenia do wniosku o wpis do krajowego rejestru oświadczenia, że
odmiana jest albo nie jest genetycznie zmodyfikowana (art. 11 ust. 2 pkt 7). Ze
względu na umożliwienie w art. 9 projektowanej ustawy wpisu do krajowego rejestru
na wniosek zgłaszającego odmianę, zgodnie z art. 140 projektowanej ustawy,
uprawnionym do złożenia oświadczenia jest zgłaszający odmianę w rozumieniu
projektowanej ustawy,
3) zakazu dopuszczenia do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej materiału
siewnego odmian genetycznie zmodyfikowanych (art. 57 ust. 3),
4) sankcji w zakresie nieprzestrzegania zakazu określonego w art. 57 ust. 3 ustawy z 26
czerwca 2003 r. o nasiennictwie.
W mojej ocenie, tak ważka kwestia, jak dopuszczenie do obrotu materiału siewnego
odmian genetycznie zmodyfikowanych powinna zostać rozstrzygnięta w ustawie
kompleksowo regulującej kwestię organizmów genetycznie modyfikowanych. Ustawa taka
dopuszczając ewentualnie obrót – czemu nie jestem co do zasady przeciwny – określałaby
zasady uprawy roślin genetycznie zmodyfikowanych, w tym obowiązki spoczywające na
prowadzących takie uprawy.
Ustawa wejdzie w życie po upływie 30 dni od dnia ogłoszenia.
Projekt ustawy nie zawiera przepisów technicznych i w związku z tym nie podlega
notyfikacji w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia
2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów
prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 oraz z 2004 r. Nr 65, poz. 597).

22