Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Protokołu dodatkowego do Prawnokarnej konwencji o korupcji, sporządzonego w Strasburgu dnia 15 maja 2003 r.

Druk nr 1757


Warszawa, 20 września 2013 r.
SEJM

RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VII kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM 10-73-13



Pani

Ewa Kopacz

Marszałek Sejmu

Rzeczypospolitej Polskiej



Szanowna Pani Marszałek
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy

- o ratyfikacji Protokołu dodatkowego
do Prawnokarnej konwencji o korupcji,
sporządzonego w Strasburgu dnia 15
maja 2003 r.

W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Ponadto uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu w
tej sprawie w toku prac parlamentarnych zostali upoważnieni Minister Spraw
Zagranicznych i Minister Sprawiedliwości.

Z poważaniem

(-) Donald Tusk
Projekt

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
podaje do powszechnej wiadomości:



Dnia 15 maja 2003 r. w Strasburgu został sporządzony Protokół dodatkowy do
Prawnokarnej konwencji o korupcji.
Po zaznajomieniu się z powyższym protokołem, w imieniu Rzeczypospolitej
Polskiej oświadczam, że:
–
został on uznany za słuszny zarówno w całości, jak i każde z postanowień w nim
zawartych,
–
jest przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony,
–
będzie on niezmiennie zachowywany.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej
Polskiej.

Dano w Warszawie, dnia




PREZYDENT
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ





PREZES RADY MINISTRÓW





09/22rch
Projekt

U S T A W A
z dnia
o ratyfikacji Protokołu dodatkowego do Prawnokarnej konwencji o korupcji,
sporządzonego w Strasburgu dnia 15 maja 2003 r.
Art. 1. Wyraża się zgodę na dokonanie przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
ratyfikacji Protokołu dodatkowego do Prawnokarnej konwencji o korupcji, sporządzonego
w Strasburgu dnia 15 maja 2003 r.
Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.
UZASADNIENIE


1. Potrzeba i cel związania Rzeczypospolitej Polskiej protokołem
Polska podjęła szereg zobowiązań międzynarodowych w zakresie zwalczania
przestępstw korupcyjnych. Jest stroną Konwencji o zwalczaniu przekupstwa
zagranicznych funkcjonariuszy publicznych w międzynarodowych transakcjach
handlowych, sporządzonej w Paryżu dnia 17 grudnia 1997 r., Prawnokarnej
konwencji o korupcji Rady Europy, sporządzonej w Strasburgu dnia 27 stycznia
1999 r., a także Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko korupcji, przyjętej
przez Zgromadzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych dnia 31 października 2003 r.
W związku z przystąpieniem do Prawnokarnej konwencji o korupcji Polska należy
do Grupy Państw przeciwko Korupcji (GRECO) Rady Europy. W ramach tego
komitetu Polska jest oceniana pod kątem stopnia wdrożenia przepisów konwencji
oraz protokołu do prawa krajowego.
Ratyfikacja Protokołu dodatkowego do Prawnokarnej konwencji o korupcji,
sporządzonego w Strasburgu dnia 15 maja 2003 r. (dalej: protokół) przyczyni się do
wzmocnienia wizerunku Polski na arenie międzynarodowej jako państwa
zwalczającego korupcję. Ma to znaczenie z punktu widzenia wspomnianej wyżej
oceny dokonywanej w ramach GRECO, której wynikiem są raporty
przygotowywane przez ekspertów GRECO i udostępniane publicznie na stronach
internetowych Rady Europy. W ramach III rundy oceny GRECO rekomendowało
Polsce „zapewnienie, by zagraniczni arbitrzy zostali w pełni objęci przepisami
antykorupcyjnymi Kodeksu Karnego oraz jak najszybsze podpisanie
i ratyfikowanie Protokołu Dodatkowego do Prawnokarnej konwencji o korupcji”.
Raport GRECO z III rundy oceny przyjęty w grudniu 2012 r. z zadowoleniem
dostrzega czynione przez Polskę kroki zmierzające do ratyfikacji protokołu.
Protokół wszedł w życie dnia 1 lutego 2005 r.

2. Stosunek prawa polskiego do uregulowań protokołu
A) Cel i zakres protokołu
Celem protokołu jest uzupełnienie regulacji przewidzianych w Prawnokarnej
konwencji o korupcji przez penalizację przestępstwa czynnej i biernej korupcji,
popełnionego przez krajowych i zagranicznych arbitrów oraz ławników.
Protokół w art. 1 wprowadza definicje: arbitra, umowy arbitrażowej, członka
ławy przysięgłych. Definiując pojęcie arbitra, protokół odwołuje się z jednej
strony do prawa krajowego, z drugiej – wskazuje, iż arbitrem jest osoba, która
na podstawie umowy arbitrażowej zawartej między stronami sporu została
powołana do wydania prawnie wiążącej te strony decyzji dotyczącej
przedmiotu sporu (art. 1 pkt 1).
Zgodnie z protokołem umowę arbitrażową stanowi umowa zawierana na
podstawie prawa krajowego określająca wolę stron do przekazania sporu do
rozstrzygnięcia przez arbitra (art. 1 pkt 2).
Według protokołu członkiem ławy przysięgłych jest osoba, która pełni taką
funkcję na mocy prawa krajowego, a w każdym przypadku jest ławnikiem
działającym jako członek organu kolegialnego odpowiedzialnego za
podejmowanie decyzji w przedmiocie winy oskarżonego w ramach procesu
karnego (art. 1 pkt 3).
Ponadto protokół stanowi, iż państwo ścigania może stosować definicje arbitra
lub członka ławy przysięgłych tylko w takim zakresie, w jakim jest ona zgodna
z prawem krajowym (art. 1 pkt 4).
W art. 2–6 protokołu został zakreślony obszar kryminalizacji przestępstwa
czynnej i biernej korupcji arbitrów krajowych (art. 2 i art. 3), arbitrów
zagranicznych (art. 4), krajowych członków ławy przysięgłych (art. 5)
i zagranicznych członków ławy przysięgłych (art. 6).
Za przestępstwo korupcji czynnej protokół uznaje czyn popełniony umyślnie
polegający na obiecywaniu, oferowaniu lub dawaniu przez jakąkolwiek osobę,
bezpośrednio lub pośrednio, nienależnej korzyści arbitrowi wykonującemu
swoje funkcje na podstawie prawa krajowego lub zagranicznego dotyczącego
arbitrażu (lub członkowi ławy przysięgłych działającemu w ramach krajowego
lub zagranicznego systemu wymiaru sprawiedliwości) dla niego samego lub
innej osoby w zamian za działanie lub zaniechanie działania w wykonywaniu
swoich obowiązków.
Z kolei przestępstwem korupcji biernej na podstawie protokołu jest czyn
popełniony umyślnie polegający na żądaniu lub otrzymaniu, przyjęciu oferty
lub obietnicy nienależnej korzyści przez arbitra wykonującego swoją funkcję
na podstawie prawa krajowego lub zagranicznego dotyczącego arbitrażu (lub
2