Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Protokołu dodatkowego do Prawnokarnej konwencji o korupcji, sporządzonego w Strasburgu dnia 15 maja 2003 r.

Art. 2 – Przekupstwo czynne krajowych arbitrów

Każda Strona przyjmuje takie środki ustawodawcze i inne, jakie mogą być
konieczne do uznania przez jej prawo wewnętrzne za przestępstwo
umyślnego, obiecywania, proponowania lub wręczania przez jakąkolwiek
osobę, bezpośrednio lub pośrednio, jakichkolwiek nienależnych korzyści
arbitrowi wykonującemu swoje funkcje na podstawie prawa krajowego Strony
dotyczącego arbitrażu, dla niego samego lub dla kogokolwiek innego,
w zamian za to, by arbiter ten podjął działanie lub zaniechał działania
w wykonywaniu swych funkcji.

Art. 3 - Przekupstwo bierne krajowych arbitrów

Każda Strona przyjmuje takie środki ustawodawcze i inne, jakie mogą być
konieczne do uznania przez jej prawo wewnętrzne za przestępstwo
umyślnego żądania lub przyjmowania przez arbitra wykonującego swoje
funkcje na podstawie prawa krajowego Strony dotyczącego arbitrażu,
bezpośrednio lub pośrednio, jakichkolwiek nienależnych korzyści dla niego
samego lub jakiejkolwiek innej osoby, przyjmowania propozycji lub obietnicy
takich korzyści w zamian za działanie lub zaniechanie działania
w wykonywaniu swych funkcji.

Art. 4 - Przekupstwo zagranicznych arbitrów

Każda Strona przyjmuje takie środki ustawodawcze i inne, jakie mogą być
konieczne do uznania przez jej prawo wewnętrzne za przestępstwa
zachowań, o których mowa w art. 2 i 3, jeśli dotyczą one arbitra wykonującego
swoje funkcje na podstawie prawa krajowego jakiegokolwiek innego państwa,
dotyczącego arbitrażu.

Art. 5 - Przekupstwo krajowych członków ławy przysięgłych

Każda Strona przyjmuje takie środki ustawodawcze i inne, jakie mogą być
konieczne do uznania przez jej prawo wewnętrzne za przestępstwa
zachowań, o których mowa w art. 2 i 3, jeśli dotyczą one członka ławy
przysięgłych działającego w ramach jej systemu prawnego.

Art. 6 - Przekupstwo zagranicznych członków ławy przysięgłych

Każda Strona przyjmuje takie środki ustawodawcze i inne, jakie mogą być
konieczne do uznania przez jej prawo wewnętrzne za przestępstwa
zachowań, o których mowa w art. 2 i 3, jeśli dotyczą one członka ławy
przysięgłych działającego w ramach systemu prawnego jakiegokolwiek innego
państwa.


Rozdział III – Monitorowanie implementacji i przepisy końcowe


Art. 7 – Monitorowanie implementacji

2

Implementację protokołu przez Strony monitoruje Grupa Państw przeciwko
Korupcji (GRECO).

Art. 8 – Stosunek do konwencji

1. Między państwami Stronami postanowienia art. 2 do 6 protokołu są
uważane za przepisy dodatkowe do konwencji.

2. Postanowienia konwencji mają zastosowanie w takim zakresie, w jakim są
one zgodne z postanowieniami protokołu.

Art. 9 – Oświadczenia i zastrzeżenia

1. Jeśli Strona złożyła oświadczenie zgodnie z artykułem 36 konwencji, może
ona w momencie podpisywania lub składania dokumentu ratyfikacyjnego,
przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia, złożyć podobne oświadczenie
dotyczące art. 4 i 6 protokołu.

2. Jeśli Strona złożyła zastrzeżenie zgodnie z artykułem 37 ust. 1 konwencji
ograniczające zakres przestępstw biernego przekupstwa określonych
w art. 5 konwencji, może ona w momencie podpisywania lub składania
dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia
złożyć podobne zastrzeżenie dotyczące art. 4 i 6 protokołu. Jakiekolwiek
inne zastrzeżenie złożone przez Stronę zgodnie z art. 37 konwencji ma
zastosowanie również do protokołu, chyba że Strona oświadczyła
odmiennie w momencie podpisywania lub składania dokumentu
ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub przystąpienia.

3. Żadne inne zastrzeżenie nie jest możliwe.

Art. 10 – Podpisanie i wejście w życie

1. Protokół jest otwarty do podpisu dla państw, które podpisały konwencję.
Państwa te mogą wyrazić zgodę na związanie się poprzez:

a) podpisanie bez zastrzeżenia ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, lub

b) podpisanie z zastrzeżeniem ratyfikacji, przyjęcia lub zatwierdzenia, po
którym następuje ratyfikacja, przyjęcie lub zatwierdzenie.

2. Dokumenty ratyfikacyjny, przyjęcia lub zatwierdzenia składane są
Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

3. Protokół wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca następującego po
upływie trzech miesięcy od dnia, w którym pięć państw wyrazi zgodę na
związanie się protokołem zgodnie z postanowieniami ustępów 1 i 2, i tylko
po wejściu w życie konwencji.


3
4. W stosunku do państwa sygnatariusza, który później wyrazi zgodę na
związanie się protokołem, protokół wchodzi w życie pierwszego dnia
miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia, w którym
wyraziło ono zgodę na związanie się protokołem zgodnie
z postanowieniami ustępów 1 i 2.

5. Państwo sygnatariusz nie może ratyfikować, przyjąć lub zatwierdzić
protokołu bez jednoczesnego lub wcześniejszego wyrażenia zgody na
związanie się konwencją.

Art. 11 – Przystąpienie do protokołu

1. Każde państwo lub Wspólnota Europejska, które przystąpiły do konwencji,
może przystąpić do protokołu po jego wejściu w życie.

2. W stosunku do każdego państwa lub Wspólnoty Europejskiej
przystępujących do protokołu, wchodzi on w życie pierwszego dnia
miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od dnia złożenia
dokumentu przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Rady Europy.

Art. 12 – Zakres terytorialny stosowania protokołu

1. Każde państwo lub Wspólnota Europejska mogą, w chwili podpisania lub
złożenia dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub
przystąpienia, wskazać terytorium lub terytoria, na których protokół będzie
stosowany.

2. Każda Strona może, w jakimkolwiek późniejszym terminie, poprzez
oświadczenia adresowane do Sekretarza Generalnego Rady Europy,
rozszerzyć zastosowanie protokołu na jakiekolwiek inne terytorium lub
terytoria wskazane w tym oświadczeniu i dla których jest ona
odpowiedzialna za międzynarodowe stosunki lub w imieniu których jest
uprawniona do podejmowania zobowiązań. W odniesieniu do takiego
terytorium protokół wchodzi w życie pierwszego dnia miesiąca
następującego po upływie trzech miesięcy od dnia otrzymania
oświadczenia przez Sekretarza Generalnego.

3. Każde oświadczenie złożone zgodnie z dwoma poprzedzającymi ustępami
może być wycofane – w stosunku do jakiegokolwiek terytorium
wskazanego w takim oświadczeniu – w drodze notyfikacji skierowanej do
Sekretarza Generalnego Rady Europy. Wycofanie staje się skuteczne
pierwszego dnia miesiąca następującego po upływie trzech miesięcy od
dnia otrzymania notyfikacji przez Sekretarza Generalnego.

Art. 13 – Wypowiedzenie

1. Każda Strona może w dowolnym czasie wypowiedzieć protokół w drodze
notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Rady Europy.


4
2. Wypowiedzenie
staje się skuteczne pierwszego dnia miesiąca
następującego po upływie trzech miesięcy od dnia otrzymania notyfikacji
przez Sekretarza Generalnego.

3. Wypowiedzenie konwencji pociąga za sobą automatycznie wypowiedzenie
protokołu.

Art. 14 – Notyfikacja

Sekretarz Generalny Rady Europy notyfikuje państwom członkowskim Rady
Europy oraz każdemu państwu lub Wspólnocie Europejskiej, które przystąpiły
do protokołu:

a) każde podpisanie protokołu,
b) złożenie każdego dokumentu ratyfikacyjnego, przyjęcia, zatwierdzenia lub
przystąpienia,
c) każdą datę wejścia w życie protokołu zgodnie z art. 10, 11 i 12,
d) każde oświadczenie i zastrzeżenie złożone na podstawie art. 9 i 12,
e) każdy inny akt, notyfikację lub informację dotyczącą protokołu.

Na dowód czego niżej podpisani, będąc do tego należycie upoważnieni, podpisali
niniejszy protokół.

Sporządzono w Strasburgu, dnia 15 maja 2003 r., w języku angielskim i francuskim,
przy czym oba teksty są jednakowo autentyczne, w jednym egzemplarzu, który
składa się w archiwach Rady Europy. Sekretarz Generalny Rady Europy przekazuje
uwierzytelniony odpis
każdemu państwu sygnatariuszowi oraz państwu
przystępującemu.

5