Rządowy projekt ustawy o cudzoziemcach

– 20 –
b)
środki finansowe wystarczające na pokrycie kosztów planowanego pobytu oraz
podróży powrotnej do państwa pochodzenia lub zamieszkania lub na tranzyt do
państwa trzeciego, które udzieli pozwolenia na wjazd, albo dokument
potwierdzający możliwość uzyskania takich środków zgodnie z prawem,
c)
zezwolenie na wjazd do innego państwa lub zezwolenie na pobyt w innym
państwie, jeżeli zezwolenia takie są wymagane w przypadku przejazdu tranzytem.
2. Cudzoziemiec wjeżdżający na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie
wizy w celu wykonywania pracy, który nie podlega jeszcze ubezpieczeniu zdrowotnemu
w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych, jest obowiązany posiadać i okazać podróżne
ubezpieczenie medyczne o minimalnej kwocie ubezpieczenia w wysokości 30 000 euro,
ważne do dnia uzyskania przez niego ubezpieczenia zdrowotnego, pokrywające wszelkie
wydatki, które mogą wyniknąć podczas pobytu na tym terytorium w związku z koniecznością
podróży powrotnej z powodów medycznych, potrzebą pilnej pomocy medycznej, nagłym
leczeniem szpitalnym lub ze śmiercią, w którym ubezpieczyciel zobowiązuje się do pokrycia
kosztów udzielonych ubezpieczonemu świadczeń zdrowotnych bezpośrednio na rzecz
podmiotu udzielającego takich świadczeń, na podstawie wystawionego przez ten podmiot
rachunku.
3. Obowiązek okazania środków finansowych lub dokumentów potwierdzających
możliwość uzyskania takich środków zgodnie z prawem nie dotyczy cudzoziemców
przekraczających granicę:
1)
na podstawie:
a)
umów międzynarodowych, które przewidują zwolnienie cudzoziemca z obowiązku
posiadania tych środków albo obowiązek pokrycia kosztów jego pobytu przez
polskie organy państwowe lub instytucje publiczne, lub
b)
wizy w celu repatriacji, lub
c)
wizy w celu wykonywania pracy, lub
d)
wizy w celu korzystania z ochrony czasowej, lub
e)
wizy w celu udziału w postępowaniu w sprawie o udzielenie azylu, lub
f)
karty pobytu, lub
g) wizy w celu korzystania z uprawnień wynikających z posiadania Karty Polaka lub
2)
w związku z niesieniem pomocy charytatywnej, lub
3)
w związku z uczestniczeniem w akcji ratunkowej.
– 21 –
4. Wymóg dotyczący posiadania ubezpieczenia medycznego, o którym mowa w ust. 1
pkt 2 lit. a lub ust. 2, można uznać za spełniony, w przypadku gdy cudzoziemiec posiada
odpowiednie ubezpieczenie w związku ze swoją sytuacją zawodową.
5. Kontroli dokumentów potwierdzających cel i warunki planowanego pobytu, środków
finansowych lub dokumentów, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i ust. 4, dokonuje
funkcjonariusz Straży Granicznej podczas przekraczania przez cudzoziemca granicy.
Art. 26. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zagranicznych określi, w drodze rozporządzenia:
1)
wysokość wymaganych od cudzoziemca wjeżdżającego na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej środków finansowych przeznaczonych na pokrycie kosztów:
a)
utrzymania cudzoziemca w trakcie jego pobytu na tym terytorium,
b)
podróży powrotnej do państwa pochodzenia lub zamieszkania,
c)
tranzytu przez to terytorium do państwa trzeciego, które udzieli pozwolenia na
wjazd;
2)
dokumenty, które mogą potwierdzić możliwość uzyskania środków, o których mowa
w pkt 1, zgodnie z prawem;
3)
dokumenty, które mogą potwierdzić cel i czas trwania planowanego pobytu, jeżeli ze
względu na cel lub czas trwania planowanego pobytu następuje zróżnicowanie
wysokości środków.
2. W rozporządzeniu, o którym mowa w ust. 1, minister właściwy do spraw
wewnętrznych uwzględni zróżnicowanie wysokości środków finansowych w zależności od
celu lub długości planowanego pobytu w taki sposób, aby zapewniona została możliwość
pokrycia przez cudzoziemca kosztów zakwaterowania, wyżywienia oraz kosztów tranzytu lub
podróży powrotnej do państwa pochodzenia lub zamieszkania, a także uwzględni rodzaj
dokumentów mogących potwierdzić posiadanie przez cudzoziemca środków finansowych
w wymaganej wysokości.
Art. 27. Do przekraczania granicy przez cudzoziemców pochodzących z państw
trzecich, będących uczniami szkół, którzy uczestniczą w wycieczkach szkolnych z innego
państwa członkowskiego Unii Europejskiej, oraz do pobytu tych cudzoziemców na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej stosuje się przepisy decyzji Rady 94/795/WSiSW z dnia
30 listopada 1994 r. w sprawie wspólnych działań przyjętych przez Radę na podstawie
art. K.3 ust. 2 lit. b Traktatu o Unii Europejskiej w sprawie ułatwień podróży dla uczniów
– 22 –
pochodzących z państw trzecich przebywających w Państwach Członkowskich (Dz. Urz. WE
L 327 z 19.12.1994, str. 1).
Art. 28. 1. Cudzoziemcowi odmawia się wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, gdy:
1)
nie posiada ważnych dokumentów, o których mowa w art. 23, lub
2)
nie posiada dokumentu, o którym mowa w art. 25 ust. 1 pkt 2 lit. a albo art. 25 ust. 2, lub
3)
wykorzystał dopuszczalny okres pobytu na terytorium państw obszaru Schengen
wynoszący 90 dni w okresie 180 dni liczonych od dnia pierwszego wjazdu, chyba że
umowy międzynarodowe stanowią inaczej, lub
4)
nie przedstawił dokumentów wystarczających do potwierdzenia celu i warunków
planowanego pobytu, lub
5)
nie posiada wystarczających środków finansowych w wysokości uzależnionej od czasu
trwania i celu planowanego pobytu lub środków finansowych na podróż powrotną do
państwa pochodzenia lub zamieszkania lub na tranzyt przez terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej do państwa trzeciego, które udzieli pozwolenia na wjazd, albo dokumentu
potwierdzającego możliwość uzyskania takich środków zgodnie z prawem, lub
6)
posiada podrobiony lub przerobiony dokument podróży, wizę lub inny dokument
uprawniający go do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pobytu na tym
terytorium, lub
7)
jego wjazd następuje w okresie obowiązywania wpisu do wykazu cudzoziemców,
których pobyt na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest niepożądany, lub
8)
jego dane znajdują się w Systemie Informacyjnym Schengen do celów odmowy wjazdu,
lub
9)
jego wjazd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub pobyt na tym terytorium może
stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, lub
10) wymagają tego względy obronności, bezpieczeństwa państwa, ochrony bezpieczeństwa i
porządku publicznego lub stosunki międzynarodowe Rzeczypospolitej Polskiej lub
innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do cudzoziemca, który:
1)
posiada wizę Schengen, o której mowa w art. 60 ust. 1 pkt 23, lub
2)
podczas kontroli granicznej złożył wniosek o nadanie statusu uchodźcy, lub
3)
posiada zezwolenie, o którym mowa w art. 182 ust. 1.
– 23 –
3. Przepisów ust. 1 pkt 2–6 i pkt 8–10 nie stosuje się do cudzoziemca, który przejeżdża
przez terytorium Rzeczypospolitej Polskiej tranzytem w przypadkach, o których mowa
w art. 5 ust. 4 lit. a rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ
osób przez granice (kodeks graniczny Schengen) (Dz. Urz. UE L 105 z 13.04.2006, str. 1,
z późn. zm.), zwanego dalej „kodeksem granicznym Schengen”.
4. Przepisów ust. 1 pkt 2 nie stosuje się do cudzoziemca, który wjeżdża na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej na okres nieprzekraczający 3 miesięcy.
5. Przepisów ust. 1 pkt 3–5 nie stosuje się do cudzoziemców będących członkami załóg
statków morskich przypływających do polskiego portu morskiego, przekraczających granicę
w celu zejścia na ląd i pobytu w granicach miasta portowego w trakcie pobytu statku
w porcie.
6. Wyłącznej podstawy do odmowy wjazdu cudzoziemcowi nie mogą stanowić
okoliczności, o których mowa w ust. 1:
1)
pkt 3 – w przypadku cudzoziemca, który posiada wizę krajową lub wizę Schengen
upoważniającą tylko do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i pobytu na tym
terytorium;
2)
pkt 8 – w przypadku cudzoziemca, który posiada wizę krajową, kartę pobytu lub wizę
Schengen upoważniającą tylko do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
i pobytu na tym terytorium.
Art. 29. 1. Do przekraczania granicy przez członka rodziny obywatela polskiego, który
powraca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej po okresie zamieszkiwania w innym
państwie członkowskim Unii Europejskiej, państwie członkowskim Europejskiego
Stowarzyszenia Wolnego Handlu (EFTA) − strony umowy o Europejskim Obszarze
Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej, gdzie był pracownikiem lub pracował na
własny rachunek, stosuje się przepisy art. 9 ust. 2 i 3, art. 11, art. 11a oraz art. 12–14 ustawy
z dnia 14 lipca 2006 r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz
wyjeździe z tego terytorium obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej i członków
ich rodzin.
2. Członkami rodziny obywatela polskiego w rozumieniu przepisu ust. 1 są osoby,
o których mowa w art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 14 lipca 2006 r. o wjeździe na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium obywateli państw
członkowskich Unii Europejskiej i członków ich rodzin.
– 24 –
Art. 30. Do przekraczania przez cudzoziemca granicy w zakresie uregulowanym
przepisami kodeksu granicznego Schengen nie stosuje się przepisów art. 23, art. 25, art. 33
ust. 5 i 6, art. 34 i art. 35.
Art. 31. 1. Cudzoziemca, któremu odmówiono wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, można – w szczególnie uzasadnionych przypadkach, ze względu na jego stan
zdrowia – nie przekazywać do państwa trzeciego. Cudzoziemcowi temu w przypadku
wystąpienia zagrożenia życia lub zdrowia zapewnia się opiekę medyczną.
2. Koszty zapewnienia opieki medycznej, o której mowa w ust. 1, są finansowane
z budżetu państwa z części, której dysponentem jest minister właściwy do spraw
wewnętrznych, ze środków pozostających w dyspozycji Komendanta Głównego Straży
Granicznej.
Art. 32. 1. W przypadku, o którym mowa w art. 5 ust. 4 lit. c kodeksu granicznego
Schengen, komendant placówki Straży Granicznej, po uzyskaniu zgody Komendanta
Głównego Straży Granicznej, może zezwolić cudzoziemcowi na wjazd na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej na okres pobytu nie dłuższy niż 15 dni.
2. Jeżeli zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, zostało udzielone cudzoziemcowi,
którego dane znajdują się w Systemie Informacyjnym Schengen do celów odmowy wjazdu,
Komendant Główny Straży Granicznej informuje o udzieleniu tego zezwolenia właściwy
organ innego państwa obszaru Schengen, które dokonało wpisu danych do tego systemu.
3. W sprawie udzielenia zezwolenia, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się przepisów
Kodeksu postępowania administracyjnego.
Art. 33. 1. Decyzję o odmowie wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wydaje
cudzoziemcowi komendant placówki Straży Granicznej.
2. Od decyzji, o której mowa w ust. 1, przysługuje odwołanie do Komendanta
Głównego Straży Granicznej.
3. Decyzji, o której mowa w ust. 1, nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności.
4. Komendant placówki Straży Granicznej odnotowuje wydanie decyzji, o której mowa
w ust. 1, w dokumencie podróży cudzoziemca.
5. Minister właściwy do spraw wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, sposób
odnotowywania w dokumencie podróży cudzoziemca wydania decyzji o odmowie wjazdu na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.