Rządowy projekt ustawy o redukcji niektórych obowiązków dla obywateli i przedsiębiorców

Konieczność przedstawiania tych informacji w formie papierowej przekłada się, zwłaszcza
w przedsiębiorstwach zatrudniających dużą liczbę pracowników, na znaczne koszty związane
z przygotowaniem i drukiem formularzy ZUS RMUA, dlatego zasadne jest zmniejszenie
częstotliwości wykonywania tego obowiązku.
Zmiana art. 41 ustawy wprowadza możliwość przekazywania przez płatnika
ubezpieczonemu informacji z raportów miesięcznych raz na rok lub, na żądanie pracownika,
nie częściej jednak niż raz na miesiąc. Dodatkowo stworzono w art. 41 ust. 8 możliwość
przekazywania przez płatnika składek ubezpieczonemu informacji w tym zakresie, w podziale
na poszczególne miesiące, za rok ubiegły w terminie do dnia 28 lutego roku następnego, na
piśmie lub za zgodą ubezpieczonego – w formie dokumentu elektronicznego – w celu ich
weryfikacji.
Regulacja ta, zgodnie z przepisem końcowym, wejdzie w życie z dniem 1 stycznia
2012 r., przy czym, w myśl przepisu przejściowego, pierwsza roczna informacja zostanie
przekazana ubezpieczonemu przez płatnika składek do 28 lutego 2013 r. za rok 2012.

3) skrócenie okresu przechowywania deklaracji rozliczeniowych i imiennych raportów
miesięcznych oraz dokumentów korygujących te dokumenty przez płatnika składek
Obecnie, na podstawie art. 47 ust. 3c ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,
dokumenty ubezpieczeniowe, np. kopie deklaracji rozliczeniowych i imiennych raportów
miesięcznych oraz dokumentów korygujących te dokumenty, płatnik składek zobowiązany
jest przechowywać przez okres 10 lat od dnia ich przekazania do wskazanej przez ZUS
jednostki organizacyjnej ZUS, w formie dokumentu pisemnego lub elektronicznego.
Przez
zmianę art. 47 ust. 3c zaproponowano skrócenie terminu przechowywania do
5 lat, albowiem obowiązek przechowywania dokumentów ubezpieczeniowych przez okres
10 lat rodzi uciążliwe i kosztowne obowiązki dla przedsiębiorców oraz innych płatników.
10-letni okres przechowywania dokumentów ubezpieczeniowych jest obecnie związany
z 10-letnim okresem przedawnienia należności z tytułu składek ubezpieczeniowych. W obu
przypadkach, w przedłożonym projekcie ustawy, została ujednolicona propozycja skrócenia
ww. terminów z 10 do 5 lat.
18
 
Dodatkowo proponuje się, aby przepis ten wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.,
tak aby podmioty wykonujące te ustawowe obowiązki (płatnik, podatnik, ZUS) mogły się
przygotować do wejścia w życie zaproponowanych zmian.

Art. 12. Zmiany w zakresie ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy.
Projekt ustawy wprowadza do systemu prawnego sankcję na podmiot, który nie spełni
obowiązku złożenia w terminie zestawienia oświadczeń na potrzeby obrotu olejami
opałowymi oraz w zestawieniu tym podaje dane niezgodne ze stanem rzeczywistym lub nie
podaje wymaganych danych. Realizacja powyższego następuje poprzez dodanie w ustawie –
Kodeks karny skarbowy nowego przepisu art. 73b, który przewiduje sankcję za wykroczenie
polegające na niezłożeniu w terminie do właściwego organu podatkowego miesięcznego
zestawienia oświadczeń o przeznaczeniu do celów opałowych nabywanych paliw opałowych
oraz na podaniu danych niezgodnych ze stanem rzeczywistym lub nie podaje wymaganych
danych. Zgodnie z projektowanym przepisem:
1) podmiot, który w miesięcznym zestawieniu oświadczeń, że przywożone lub nabywane
wyroby akcyzowe zostaną przeznaczone do celów opałowych lub będą sprzedane
z przeznaczeniem do celów opałowych, poda dane niezgodne ze stanem rzeczywistym
lub nie poda wymaganych danych, będzie podlegał karze grzywny do 240 stawek
dziennych;
2) podmiot, który nie złoży w terminie właściwemu organowi podatkowemu
miesięcznego zestawienia oświadczeń, że przywożone lub nabywane wyroby
akcyzowe zostaną przeznaczone do celów opałowych lub będą sprzedane
z przeznaczeniem do celów opałowych, będzie podlegał karze grzywny do 120 stawek
dziennych.
Ponadto, w sprawach mniejszej wagi, sprawca czynu zabronionego określonego w pkt 1
i 2, będzie podlegał karze grzywny za wykroczenie skarbowe.

Art. 13. Zmiany w ustawie z dnia 20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych
i niektórych innych aktów prawnych.
19
 
Nowelizacja ww. ustawy jest konsekwencją zniesienia z dniem 1 stycznia 2013 r.
Monitora Polskiego B. Przepis nowelizujący powyższą ustawę wejdzie w życie również
z dniem 1 stycznia 2013 r.

Art. 14. W ustawie z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności
publicznoprawnych od przedsiębiorców.
Nowelizacja ww. ustawy jest konsekwencją zniesienia z dniem 1 stycznia 2013 r.
Monitora Polskiego B. Zgodnie z projektowaną zmianą (art. 21 ust. 7 ustawy), organ
restrukturyzacyjny będzie ogłaszał listę przedsiębiorców, którym wydał decyzję
o zakończeniu restrukturyzacji, w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor
Polski”, a nie jak dotychczas w Monitorze Polskim B. Przyjęcie rozstrzygnięcia, że listy
przedsiębiorców będą ogłaszane w Monitorze Polskim związane jest z art. 26 ustawy z dnia
20 lipca 2000 r. o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych,
który nakłada na urzędy terenowych organów administracji rządowej oraz organy samorządu
terytorialnego obowiązek nieodpłatnego udostępniania do wglądu aktów publikowanych
między innymi w Monitorze Polskim.
Przepis nowelizujący powyższą ustawę wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Art. 15. Zmiany w ustawie z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie (uchylenie w art. 23 ust. 7).
Uchylenie w art. 23 ust. 7 ww. ustawy jest konsekwencją zmian wprowadzonych
w ustawie z dnia 29 sierpnia 1994 r. o rachunkowości. Przepis nowelizujący powyższą ustawę
wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2013 r.

Art. 16. Zmiany w ustawie z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej.
Zgodnie z art. 13 ust. 2 ww. ustawy w zakresie ubezpieczeń, o których mowa w dziale
I załącznika do ustawy, przed wyrażeniem przez strony zgody na zmianę warunków umowy
lub zmianę prawa właściwego dla zawartej umowy ubezpieczenia zakład ubezpieczeń jest
obowiązany przekazać pisemnie informacje w tym zakresie ubezpieczającemu wraz
20
 
z określeniem wpływu tych zmian na wartość świadczeń przysługujących z tytułu zawartej
umowy.
Przedstawienie zmian warunków umowy ubezpieczenia na życie w formie pisemnej
jest obowiązkiem w świetle przepisów dyrektywy 2002/83/WE i dyrektywy 2009/138/WE.
Definicja formy pisemnej pozostaje w gestii państw członkowskich. Prawo polskie
zasadniczo nie uznaje za formę pisemną informacji przesłanej drogą elektroniczną.
W związku z powyższym jedynie wiadomość opatrzona bezpiecznym podpisem
elektronicznym weryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowanego certyfikatu, którą
przepisy prawa polskiego zrównują z formą pisemną (art. 78 § 2 Kodeksu cywilnego)
mogłaby być dopuszczalną alternatywą zawiadomienia na piśmie, o którym mowa w art. 13
ust. 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej.
Przyjęte w projekcie ustawy rozwiązania umożliwiają przekazywanie informacji za
pomocą środków komunikacji elektronicznej, za zgodą ubezpieczonego oraz w przypadku
opatrzenia wiadomości bezpiecznym podpisem elektronicznym weryfikowanym przy pomocy
ważnego kwalifikowanego certyfikatu.
Wskazane jest wprowadzenie możliwości przekazywania informacji, o których mowa
w art. 13 ust. 2 ustawy, również za pomocą środków komunikacji elektronicznej. Obowiązek
przekazywania informacji w formie pisemnej generuje wysokie koszty, podczas gdy dla obu
stron w wielu przypadkach korzystniejszy mógłby być kontakt za pomocą środków
komunikacji elektronicznej. Przepis art. 13 ustawy dokonuje w swym zakresie wdrożenia
Załącznika III dyrektywy 2002/83/WE dotyczącej ubezpieczeń na życie. W związku
powyższym forma pisemna nie może być całkowicie zastąpiona formą elektroniczną.
Natomiast możliwe jest wprowadzenie tej formy jako formy alternatywnej względem
pisemnej, w przypadku wyrażenia zgody przez ubezpieczonego o zastosowanie środków
komunikacji elektronicznej.
Określone wyżej rozwiązania będą miały również zastosowanie do przepisu art. 13
ust. 3 oraz art. 13 ust. 3a omawianej ustawy.

Art. 17. Zmiany w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.
21
 
1) utworzenie oddziału przez osoby fizyczne posiadające obywatelstwo polskie
i prowadzące działalność gospodarczą za granicą
Kwestie tworzenia oddziałów przedsiębiorców zagranicznych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej reguluje rozdział 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej
(SDG). Przedsiębiorcą zagranicznym, w rozumieniu ustawy SDG, zgodnie z art. 5 tej ustawy,
jest wykonująca działalność gospodarczą za granicą:
a) osoba fizyczna nieposiadająca obywatelstwa polskiego,
b) osoba prawna z siedzibą za granicą,
c) jednostka organizacyjna niebędąca osobą prawną posiadająca zdolność prawną,
z siedzibą za granicą.
W konsekwencji zastosowania tej definicji, osoby fizyczne posiadające obywatelstwo
polskie i prowadzące działalność za granicą, jako nieobjęte pojęciem przedsiębiorcy
zagranicznego, nie mogą powoływać się na art. 85 ust. 2 ustawy SDG i założyć oddziału na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ponadto należy zauważyć, że osoby fizyczne
posiadające obywatelstwo polskie i prowadzące działalność za granicą, nie są również
przedsiębiorcami w rozumieniu ustawy SDG – nie prowadzą bowiem działalności
gospodarczej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej).
Stoi to w sprzeczności z wyrażoną w art. 49 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii
Europejskiej swobodą przedsiębiorczości, która zakazuje ograniczeń w tworzeniu oddziałów,
agencji i filii przez obywateli UE prowadzących działalność gospodarczą w innym państwie
członkowskim (na
podstawie umów międzynarodowych swoboda przedsiębiorczości
przysługuje również podmiotom z Konfederacji Szwajcarskiej oraz państw EFTA-EOG).
Zgodnie z ustaloną linią orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości UE na przepisy Traktatu
regulujące swobodę przedsiębiorczości mogą się powołać również wobec państwa
członkowskiego jego obywatele, jeżeli sytuacja ma charakter transgraniczny, a więc gdy
skorzystali wcześniej ze swobody przepływu osób i założyli działalność gospodarczą
w innym państwie członkowskim lub uzyskali w nim uprawnienia do
wykonywania
określonego zawodu regulowanego (orzeczenia w sprawach C-115/78 Knoors, C-19/92
Kraus).
22