Rządowy projekt ustawy o timeshare

brzmienia art. 16 ust. 1 ukwh wydaje się rozwiązaniem nieprawidłowym. Dlatego też należy
w ustawie o timeshare wskazać, że prawa z umowy timeshare podlegają ujawnieniu w księdze
wieczystej (art. 23 ust. 3).

Kodeks wykroczeń

Dyrektywa 2008/122 nakłada na Państwa Członkowskie obowiązek ustanowienia
odpowiednich sankcji, na wypadek naruszenia przez przedsiębiorcę przepisów krajowych
przyjętych na mocy dyrektywy. Dyrektywa 2008/122 nie przesądza jednak o charakterze tych
sankcji (cywilnoprawnym czy też karnoprawnym) stanowiąc jedynie, że muszą być one
skuteczne, proporcjonalne i odstraszające (art. 15).

Kodeks wykroczeń (dalej „k.w.”) przewiduje odpowiednie sankcje karne za dopuszczenie się
określonych naruszeń związanych z zawarciem umowy w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy
z 2000 r. Zasadnym jest utrzymanie tych sankcji przy jednoczesnym dostosowaniu ich do
zakresu przedmiotowego nowej ustawy.

Zgodnie z art. 601 § 5 pkt 1 k.w., kto w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa
zawiera z nabywcą, będącym osobą fizyczną, umowę, na podstawie której uzyskuje on prawo
korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym
roku bez zachowania właściwych wymogów, dotyczących jej treści lub formy podlega karze
ograniczenia wolności lub grzywny.

W miejsce ww. przepisu należy wprowadzić regulację, zgodnie z którą karze ograniczenia
wolności lub grzywny będzie podlegał, ten kto w zakresie działalności swojego
przedsiębiorstwa, zawiera z konsumentem umowę timeshare, umowę o długoterminowy
produkt wakacyjny, umowę pośrednictwa w odsprzedaży lub umowę o uczestnictwo
w systemie wymiany, bez zachowania właściwych dla tych umów wymogów dotyczących
treści lub formy, wynikających z przepisów ustawy o timeshare.

Zgodnie z art. 601 § 5 pkt 2 k.w., kto w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa żąda
od nabywcy prawa korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym

29
czasie w każdym roku, świadczenia przed upływem określonego w ustawie terminu do
odstąpienia podlega karze ograniczenia wolności albo grzywny.

W miejsce ww. przepisu należy wprowadzić regulację, zgodnie z którą karze ograniczenia
wolności lub grzywny będzie podlegał ten, kto w zakresie działalności swojego
przedsiębiorstwa żąda lub przyjmuje od konsumenta, z którym zawarł umowę timeshare,
umowę o długoterminowy produkt wakacyjny lub umowę o uczestnictwo w systemie
wymiany, świadczenia przed upływem określonego w ustawie o timeshare terminu do
odstąpienia od umowy. Ponadto, należy wprowadzić przepis, zgodnie z którym tej samej
karze będzie podlegał, ten kto w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa, żąda lub
przyjmuje od konsumenta, z którym zawarł umowę pośrednictwa odsprzedaży, świadczenia
przed doprowadzeniem do nabycia lub zbycia przez konsumenta praw z timeshare lub
długoterminowego produktu wakacyjnego, lub żąda albo przyjmuje takie świadczenia przed
rozwiązaniem umowy. W związku z przewidzianym w art. 35 ustawy zakazem przyjmowania
świadczeń z umowy przedwstępnej przed upływem terminu do odstąpienia od umowy
przedwstępnej zasadne jest zastosowanie sankcji karnej także i w przypadku naruszenia
takiego zakazu.

Zgodnie z art. 601 § 6 k.w., kto zawierając umowę, na podstawie której nabywca uzyskuje
prawo korzystania z budynku lub pomieszczenia mieszkalnego w oznaczonym czasie
w każdym roku w nieuczciwy sposób i sprzecznie z treścią nabywanego prawa oświadcza, że
przedmiotem umowy jest własność podlega karze grzywny.

W miejsce ww. przepisu należy wprowadzić regulację, zgodnie z którą karze grzywny będzie
podlegał ten, kto w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa zawierając umowę
timeshare, w nieuczciwy sposób i sprzecznie z treścią nabywanego prawa oświadcza, że
przedmiotem umowy jest własność.

Przepis art. 6 ust. 3 dyrektywy 2008/122 nakłada na Państwa Członkowskie obowiązek
ustanowienia odpowiednich sankcji, w szczególności w przypadku gdy po upływie terminu
do odstąpienia od umowy przedsiębiorca nie spełnia wymogów informacyjnych określonych
w tej dyrektywie.

30
Zasadnym jest w tym przypadku nałożenie na przedsiębiorcę sankcji o charakterze
karnoprawnym. Naruszenie ww. obowiązków będzie traktowane jako wykroczenie zagrożone
karą grzywny (art. 601 § 8 i 9 k.w.). Stosownie do zakresu wprowadzanych w ustawie
obowiązków sankcja taka dotyczyć będzie zarówno umowy timeshare, umowy
o długoterminowy produkt wakacyjny, umowy pośrednictwa w odsprzedaży timeshare lub
długoterminowego produktu wakacyjnego lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany,
jak i umów przedwstępnych zobowiązujących do zawarcia ww. umów.

13. Przepisy przejściowe i końcowe

Nowa ustawa o timeshare będzie miała zastosowanie do umów zawartych po dniu wejścia
w życie jej przepisów. Do umów zawartych przed wejściem w życie ustawy o timeshare,
stosowane będą przepisy dotychczasowe (art. 47 ustawy).

Wymaga podkreślenia, że specyfiką umów w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z 2000 r., na
podstawie których konsument nabywa prawo korzystania z budynku lub pomieszczenia
mieszkalnego w oznaczonym czasie w każdym roku jest zazwyczaj ich bardzo długi czas
trwania. Zgodnie z art. 2701 § 2 k.c. umowa taka jako użytkowanie może zostać zawarta
nawet na 50 lat. Z doświadczenia wynika natomiast, że umowy w rozumieniu art. 1 ust. 1
ustawy z 2000 r. są zawierane najczęściej na 30 lat. Mogą się więc zdarzać przypadki,
w których np. na miesiąc przed wejściem w życie ustawy o timeshare konsumenci będą
zawierać umowy z kilkudziesięcioletnim okresem obowiązywania. Wówczas nawet
kilkadziesiąt lat po wejściu w życie nowej ustawy, w odniesieniu do takich umów,
zastosowanie miałaby poprzednio obowiązująca ustawa, która przewiduje znacznie bardziej
ograniczone środki ochrony konsumentów. Ponadto, z posiadanych przez Urząd Ochrony
Konkurencji i Konsumentów informacji wynika, że na podobne okresy obowiązywania
zawierane są również tzw. umowy pseudotimeshare tzn. umowy niespełniające przesłanek
z art. 1 ust. 1 ustawy z 2000 r. i przez to pozostające poza zakresem jej obowiązywania.
W tym ostatnim przypadku konsumenci będą pozbawieni nawet tej ograniczonej ochrony. Do
ww. umów zawierane są także umowy powiązane spełniające cechy umów pośrednictwa
w odsprzedaży lub o uczestnictwo w systemie wymiany w rozumieniu projektowanej ustawy
o timeshare. Pomimo, że zawieranie takich umów wiąże się najczęściej ze znacznymi

31
konsekwencjami finansowymi po stronie konsumenta, czynności te pozostają poza zakresem
zastosowania ustawy z 2000 r.

Z powyższych względów zasadnym jest wprowadzenie do ustawy o timeshare regulacji
umożliwiającej usankcjonowanie prawne takich przypadków, przez umożliwienie w pewnym
ograniczonym zakresie zastosowania ustawy o timeshare do umów dotyczących praw
powstałych przed jej wejściem w życie.

W sytuacji, w której do umowy zawartej przed wejściem w życie ustawy o timeshare,
spełniającej cechy umowy timeshare lub umowy o długoterminowy produkt wakacyjny,
zostałaby zawarta już w momencie obowiązywania nowych przepisów umowa powiązana
spełniająca cechy umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie
wymiany, do takich umów miałyby zastosowanie przepisy nowej ustawy o timeshare, ze
wszystkimi wynikającymi z tego konsekwencjami (art. 48 ustawy).

Inaczej mówiąc przepisy ustawy o timeshare dotyczące umowy pośrednictwa w odsprzedaży
i

umowy o uczestnictwo w systemie wymiany będą miały zastosowanie w razie
kumulatywnego spełnienia się następujących przesłanek:
1. umowa nosząca cechy umowy timeshare lub umowy o długoterminowy produkt
wakacyjny została zawarta przed wejściem w życie ustawy o timeshare;
2. po dniu wejścia w życie ustawy o timeshare, zawarto umowę spełniającą cechy
umowy pośrednictwa w odsprzedaży lub umowy o uczestnictwo w systemie wymiany
w rozumieniu ustawy o timeshare, której przedmiotem jest prawo wynikające
z umowy, o której mowa w pkt. 1.

Rozwiązanie takie pozwoli na rozszerzenie ochrony konsumentów związanych umowami
zawartymi przed wejściem w życie ustawy o timeshare. W konsekwencji zmniejszeniu ulegną
dysproporcje pomiędzy konsumentami nabywającymi podobne produkty w okresie
obowiązywania starej i nowej ustawy.

Należy także w ustawie o timeshare wskazać, że traci moc ustawa z 2000 r. (art. 49 ustawy).


32
Z uwagi na szerokie zmiany w zakresie praw i obowiązków przedsiębiorców i konsumentów
należy wprowadzić co najmniej sześciomiesięczny okres vacatio legis (art. 50 ustawy).
Projekt nie wymaga notyfikacji, o której mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm
i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039, z późn. zm.).
Projekt jest zgodny z prawem Unii Europejskiej.

Założenia do projektu ustawy o timeshare zostały zamieszczone w Biuletynie Informacji
Publicznej (na stronie internetowej Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
www.uokik.gov.pl) zgodnie z przepisami ustawy 7 lipca 2005 r. o działalności lobbingowej
w procesie stanowienia prawa (Dz. U. Nr 169, poz. 1414, z późn. zm.). W całym
dotychczasowym procesie legislacyjnym nie wpłynęły do Prezesa UOKiK żadne zgłoszenia,
o których mowa w ustawie o działalności lobbingowej w procesie stanowienia prawa.

33