Rządowy projekt ustawy o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej

Mając powyższe na uwadze w projekcie ustawy przewidziane zostały unormowania
nakładające na podmioty rozprowadzające programy za pomocą sieci telekomunikacyjnej,
z wyłączeniem podmiotu rozprowadzającego program w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą
naziemną, obowiązek rozprowadzania programów telewizyjnych: „Telewizja Polska I”,
„Telewizja Polska II” i jednego programu regionalnego rozpowszechnianego przez Telewizję
Polską S.A. oraz programów rozpowszechnianych w dniu wejścia w życie ustawy
o wdrożeniu naziemnej telewizji cyfrowej na podstawie koncesji na rozpowszechnianie tych
programów w sposób analogowy drogą rozsiewczą naziemną przez Telewizję Polsat S.A.,
TVN S.A., Polskie Media S.A., Telewizję Puls Sp. z o.o. Regulacja ta dotyczy jedynie
programów, które przed rozpoczęciem procesu cyfryzacji rozpowszechniane były w sposób
analogowy drogą rozsiewczą naziemną. Ponadto, mając na uwadze pojawienie się nowych
sposobów odbioru telewizji (np. IP TV, Internet TV) konieczne było objęcie obowiązkiem
must carry nie tylko operatorów sieci kablowych i platform satelitarnych, ale także
pozostałych podmiotów rozprowadzających program w sieciach telekomunikacyjnych.
Mając bowiem na uwadze treść art. 31 ww. dyrektywy należało zapewnić, aby programy te
w dalszym ciągu były nieodpłatne i dostępne dla znacznej części społeczeństwa. Z uwagi
zatem na fakt, iż przedmiotowym obowiązkiem zostało objętych jedynie 7 programów,
dostępnych dotychczas bezpłatnie analogowo (tzw. FTA), został spełniony wymóg
dyrektywy, aby nakładany przez państwo członkowskie obowiązek był proporcjonalny
i przejrzysty. Ponadto zgodnie z ww. dyrektywą przedmiotowy obowiązek nakładany jest na
przedsiębiorstwa, które zapewniają sieci łączności elektronicznej wykorzystywane do
rozpowszechniania wśród ogółu obywateli kanałów radiowych lub telewizyjnych,
w przypadku gdy dla znacznej liczby użytkowników końcowych takie sieci są głównym
sposobem odbierania kanałów radiowych i telewizyjnych. W tym miejscu należy zatem
przytoczyć wyniki badań z grudnia 2009 r., które zostały przeprowadzone przez PBS DGA na
zlecenie Urzędu Komunikacji Elektronicznej (ankiety w formie indywidualnych
zestandaryzowanych wywiadów kwestionariuszowych (PAPI) objęły reprezentatywną próbę
gospodarstw domowych – 1602 osoby w wieku 15 lat i powyżej), zgodnie z którymi 65,4 %
Polaków odbiera telewizję drogą kablową i satelitarną, a 34 % – w sposób analogowy drogą
rozsiewczą naziemną. Z badań tych wynika zatem konieczność zapewnienia tej grupie
Polaków dostępu do tzw. „odtworzonej telewizji analogowej”.

W przypadku operatorów sieci kablowej przewidziano, iż obowiązek rozpowszechniania
programu regionalnego Telewizji Polskiej S.A. dotyczyć będzie programu właściwego dla
27

danego obszaru. Takie rozwiązanie podyktowane jest tym, iż jedynie w przypadku sieci
kablowych technicznie i ekonomicznie możliwa jest regionalizacja sygnału telewizyjnego,
który dociera do odbiorcy końcowego.

Ponadto trzeba wskazać, iż zaproponowane w projekcie ustawy rozwiązanie z jednej strony
zapewnia możliwość odbioru określonych, różnorodnych programów telewizyjnych przez
osoby korzystające z usług podmiotów rozprowadzających programy za pomocą sieci
telekomunikacyjnych. Z drugiej strony unormowanie to nie nakłada na te podmioty
znacznych obciążeń, w tym finansowych.

Nadawca ww. programów nie może odmówić podmiotowi rozprowadzającemu program za
pomocą sieci telekomunikacyjnej, z wyłączeniem podmiotu rozprowadzającego program
w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną w multipleksie, zgody na rozprowadzanie tego
programu, ani też nie może uzależnić udzielenia takiej zgody od uiszczania jakiegokolwiek
wynagrodzenia, w tym w szczególności z tytułu udzielenia licencji za korzystanie z nadania.

Dodatkowo w celu wypełnienia postanowień art. 31 dyrektywy wprowadzono regulację
nakładającą na Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji obowiązek
okresowego, nie rzadziej niż raz na dwa lata, przeglądu realizacji obowiązku „must carry”.

4. Art. 43a
Zgodnie z założeniami do projektu ustawy, w celu zapewnienia równej konkurencji przepis
art. 43a stanowi, że nadawca, który rozpowszechnia program, który przed rozpoczęciem
procesu cyfryzacji rozpowszechniany był w sposób analogowy drogą rozsiewczą naziemną,
jest obowiązany do nieodpłatnego udostępniania tego programu na wniosek podmiotu
rozprowadzającego program za pomocą sieci telekomunikacyjnych, z wyłączeniem podmiotu
rozprowadzającego program w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną w multipleksie,
w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Zgodnie zatem z projektowaną regulacją
wszystkie programy, które będą dostępne naziemnie, będą też mogły być dostępne w sieciach
kablowych i na platformach satelitarnych, a także w innych sieciach telekomunikacyjnych.
Dodatkowo wskazano, że ww. podmioty rozprowadzające programy za pomocą sieci
telekomunikacyjnych zobowiązane będą do rozprowadzania i oferowania odbiorcom
28

programu, który został im udostępniony nieodpłatnie przez nadawcę na podstawie ust. 1 tego
przepisu oraz do umieszczania w swojej ofercie informacji, że program ten jest przeznaczony
do powszechnego i nieodpłatnego odbioru również w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą
naziemną. W ten sposób każdy odbiorca będzie poinformowany o tym, że programy te są mu
udostępniane bezpłatnie.
Należy także wskazać, iż przepis ten realizuje jednocześnie zasadę tzw. right to access, czyli
uprawnienie nadawców programów objętych zasadą „must offer” do żądania od podmiotów
rozprowadzających programy, aby taki program był rozprowadzany.

5. Art. 53 ust. 1 oraz art. 53a
Zgodnie z art. 53 Przewodniczący Krajowej Rady wydaje decyzję nakładającą na nadawcę
karę pieniężną, jeżeli nie wypełnia on obowiązków wskazanych w ustawie. W związku z tym
należy w tym przepisie uwzględnić także dodanie w ustawie o radiofonii i telewizji
obowiązku must offer zgodnie z art. 43a ust. 1 i 2 oraz obowiązku wynikającego z art. 43
ust. 2. Ponadto w związku ze zmianami przewidzianymi w art. 43, należało jednocześnie
przewidzieć karę pieniężną za naruszenie przez podmiot rozprowadzający program za
pomocą sieci telekomunikacyjnych obowiązków, o których mowa w tym przepisie (art. 53a).
Należy także wskazać, iż Przewodniczący Krajowej Rady może żądać od podmiotu, o którym
mowa w art. 43 ust. 1, udzielenia wyjaśnień oraz przedstawienia dokumentów,
w szczególności rocznego sprawozdania finansowego za poprzedni rok podatkowy, w celu
określenia zakresu naruszenia obowiązków, o których mowa w art. 43 i 43a, oraz określenia
wysokości kary pieniężnej.


Zmiany w ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej.

Art. 3 pkt 2c

W ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej (Dz. U. z 2009 r. Nr 151,
poz. 1219, z późn. zm.) wprowadza się zmianę, w myśl której Inspekcja Handlowa będzie
sprawowała kontrolę nad przestrzeganiem przez przedsiębiorców przepisów art. 6 ust. 1, 2 i 5,
czyli obowiązku informowania nabywcy o fakcie niespełniania przez odbiornik cyfrowy
wymagań wskazanych w rozporządzeniu, o którym mowa w art. 132 ust. 3 ustawy – Prawo
29

telekomunikacyjne, obowiązku umieszczenia informacji o treści wskazanej w art. 6 ust. 2
w miejscu widocznym i łatwo dostępnym dla potencjalnego nabywcy, a także obowiązku
przechowywania oświadczeń nabywców odbiorników cyfrowych, o których mowa w art. 6
ust. 5.


Zmiany w ustawie – Prawo telekomunikacyjne

1. Art. 2 pkt 20a, 20b, 23a – 23c oraz 38a

Konieczne jest zdefiniowanie następujących pojęć:

– multipleks, który oznacza zespolony strumień danych cyfrowych, składający się z dwóch
lub więcej strumieni utworzonych z danych wchodzących w skład treści programów
radiofonicznych lub telewizyjnych, oraz danych dodatkowych, obejmujących w szczególności
dane związane z systemem dostępu warunkowego lub usługami dodatkowymi,

– odbiornik cyfrowy, który oznacza urządzenie konsumenckie służące do odbioru cyfrowych
transmisji telewizyjnych zawierające co najmniej tuner (obejmujący głowicę wysokiej
częstotliwości i demodulator), demultiplekser i dekodery odbieranych usług oraz wyświetlacz
obrazu (iDTV) albo niezawierające takiego wyświetlacza obrazu. Należy wskazać, iż pojęcia
demodulator i demultiplekser są używane już w rozporządzeniu wydanym na podstawie
upoważnienia zawartego w art. 132 ust. 3 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo
telekomunikacyjne i są to określenia specjalistyczne urządzeń i ich stosowanie w praktyce nie
budzi żadnych wątpliwości, wobec czego nie wymagają one zdefiniowania w ustawie,
– operator multipleksu, który oznacza podmiot, który uzyskał rezerwację częstotliwości
w służbie radiodyfuzyjnej na rozpowszechnianie lub rozprowadzanie programów

radiofonicznych lub telewizyjnych w sposób cyfrowy drogą rozsiewczą naziemną oraz
prowadzi działalność telekomunikacyjną i posiada własną infrastrukturę telekomunikacyjną
lub zawarł umowę o świadczenie usługi transmisji sygnału multipleksu z operatorem sieci
nadawczej,
30

– operator sieci nadawczej, który oznacza przedsiębiorcę telekomunikacyjnego świadczącego
usługi transmisji sygnałów radiodyfuzyjnych drogą rozsiewczą naziemną,
– sygnał multipleksu, który oznacza sygnał radiowy transmitowany z użyciem kanału lub
bloku częstotliwościowego w służbie radiodyfuzyjnej przenoszący treści zawarte
w multipleksie.
Należy przy tym wskazać, iż konieczne i celowe jest na stałe wprowadzenie ww. pojęć do
polskiego porządku prawnego, a zatem przepisy definiujące te pojęcia należało zawrzeć
w części ustawy wprowadzającej zmiany do ustawy – Prawo telekomunikacyjne.

2. Art. 114 ust. 2

Zgodnie z tą zmianą rezerwacja częstotliwości na cele rozprowadzania lub rozpowszechniania
programów radiofonicznych lub telewizyjnych będzie dokonywana, zmieniana lub cofana
przez Prezesa UKE w porozumieniu z Przewodniczącym KRRiT. Termin na dokonanie
porozumienia będzie wynosił 30 dni od dnia otrzymania projektu decyzji w sprawie
rezerwacji częstotliwości. Niezajęcie stanowiska przez Przewodniczącego KRRiT w ww.
terminie będzie równoznaczne z uzgodnieniem projektu. Ponadto przewiduje się regulację,
zgodnie z którą przedmiotowe porozumienie nie będzie wymagane w przypadku dokonania,
zmiany lub cofnięcia rezerwacji na cele rozpowszechniania programów radiofonicznych lub
telewizyjnych w sposób analogowy, na które Przewodniczący KRRiT odpowiednio: udzielił,
zmienił lub cofnął koncesję. Powyższe zmiany uzasadnione są koniecznością usprawnienia
postępowania administracyjnego w tym zakresie.

3. Art. 115 ust. 3 i 4

W związku z pojawieniem się definicji sygnału multipleksu w art. 2 ustawy – Prawo
telekomunikacyjne, konieczne było dokonanie odpowiednich zmian w art. 115 ust. 3, który
posługiwał się pojęciem „sygnał multipleksu”. Ponadto, doprecyzowano, iż w rezerwacji
częstotliwości przeznaczonych do rozpowszechniania lub rozprowadzania programów
w sposób cyfrowy, drogą rozsiewczą naziemną lub rozsiewczą satelitarną Prezes UKE
dokonuje określenia programów telewizyjnych lub radiofonicznych umieszczonych
w multipleksie, uporządkowania w multipleksie ww. programów (zwanych „audiowizualnymi
składnikami multipleksu”), określenia proporcji udziału w multipleksie jego
31