Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny wykonawczy oraz niektórych innych ustaw

przysługuje zażalenie.”;

9) w art. 14 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. W postępowaniu wykonawczym organ wykonujący orzeczenie może zarządzić
zebranie informacji dotyczących skazanego. Organ określony w art. 2 pkt 1 – 5 wykonujący
orzeczenie może także zarządzić zebranie informacji dotyczących skazanego w drodze
wywiadu środowiskowego przeprowadzonego przez kuratora sądowego. W razie
uzasadnionych wątpliwości co do tożsamości skazanego organ wykonujący orzeczenie może
zażądać ustalenia jego tożsamości przez Policję.”;

10) w art. 15 po § 2 dodaje się § 2a w brzmieniu:
„§ 2a. Na postanowienie w przedmiocie umorzenia lub zawieszenia postępowania
wykonawczego przysługuje zażalenie.”;

11) w art. 19 po § 2 dodaje się § 3 i 4 w brzmieniu:
„§ 3. Składający wniosek, o którym mowa w § 1, obowiązany jest do należytego
wykazania zasadności zawartych w nim żądań oraz wskazania dowodów na ich poparcie,
w szczególności do dołączenia odpowiednich dokumentów. W przypadku niewykonania tego
obowiązku można pozostawić wniosek bez rozpoznania.
§ 4. Wniosek lub skargę rozpoznaje się w terminie 14 dni od daty wpływu do sądu,
chyba że ustawa przewiduje rozpoznanie wniosku na posiedzeniu, w którym uprawnione
osoby mogą wziąć udział.”;

12) w art. 20 po § 3 dodaje się § 4 w brzmieniu:
„§ 4. Sąd wyższej instancji rozpoznaje zażalenie w terminie 14 dni od daty jego
przekazania przez sąd pierwszej instancji, chyba że ustawa przewiduje rozpoznanie zażalenia
na posiedzeniu, w którym uprawnione osoby mogą wziąć udział.”;

13) art. 21 otrzymuje brzmienie:
„Art. 21. W postępowaniu przed sądem prokurator jest stroną; w szczególności może
składać wnioski, a w wypadkach wskazanych w ustawie wnosić zażalenia na postanowienia
wydane w postępowaniu wykonawczym.”;


5
14) w art. 22:
a) § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Prokurator, skazany oraz jego obrońca, sądowy kurator zawodowy,
pokrzywdzony, a także inne osoby, o których mowa w art. 19 § 1, mają prawo wziąć udział
w posiedzeniu, gdy ustawa tak stanowi. W posiedzeniu sądu wyższej instancji mają prawo
wziąć udział osoby, którym przysługuje prawo do udziału w posiedzeniu sądu pierwszej
instancji.”,
b) po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Niestawiennictwo osób, o których mowa w § 1, należycie zawiadomionych
o terminie i celu posiedzenia, nie wstrzymuje rozpoznania sprawy, z wyjątkiem obrońcy
w wypadkach określonych w art. 8 § 2, chyba że sąd orzeka na korzyść lub zgodnie
z wnioskiem skazanego.”;

15) w art. 24:
a) § 2 otrzymuje brzmienie:
㤠2. Niedopuszczalna jest zmiana lub uchylenie postanowienia, przewidzianego
w § 1, na niekorzyść skazanego po upływie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się
postanowienia.”,
b) po § 2 dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Na postanowienie wydane na podstawie § 1 przysługuje zażalenie tylko wtedy,
gdy przysługiwało również na postanowienie podlegające zmianie lub uchyleniu.”;

16) w art. 37 po § 3 dodaje się § 4 w brzmieniu:
„§ 4. Na postanowienie w przedmiocie zatarcia skazania przysługuje zażalenie.”;

17) w art. 42 § 3 otrzymuje brzmienie:
„§ 3. Prezes sądu, upoważniony sędzia, a w toku posiedzenia sąd, może na wniosek
skazanego dopuścić do udziału w postępowaniu przed sądem przedstawiciela skazanego,
o którym mowa w § 1.”;

18) art. 45 – 46 otrzymują brzmienie:
„Art. 45. § 1. Jeżeli egzekucja grzywny nieprzekraczającej stu dwudziestu stawek
dziennych okaże się bezskuteczna, sąd może zamienić grzywnę na pracę społecznie
użyteczną, przyjmując, że dziesięć stawek dziennych jest równoważnych miesiącowi pracy

6
społecznie użytecznej, z zaokrągleniem, w górę, do pełnego miesiąca. Pracę społecznie
użyteczną określa się w miesiącach oraz ustala wymiar godzin pracy od 20 do 40 godzin
w stosunku miesięcznym, kierując się wskazaniami zawartymi w art. 53 Kodeksu karnego.
§ 2. Do wykonywania pracy, o której mowa w § 1, stosuje się odpowiednio przepisy
art. 53 – 58 i art. 60.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do grzywny określonej kwotowo, z tym
że górna granica grzywny podlegającej zamianie nie może przekroczyć 240 000 złotych,
a miesiąc pracy społecznie użytecznej jest równoważny grzywnie w kwocie do

20 000 złotych.
§ 4. Na postanowienie w przedmiocie zamiany grzywny na pracę społecznie użyteczną
przysługuje zażalenie.

Art. 46. § 1. Jeżeli egzekucja grzywny okazała się bezskuteczna, sąd zarządza
wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności, gdy:
1) skazany oświadczy, że nie wyraża zgody na podjęcie pracy społecznie
użytecznej zamienionej na podstawie art. 45 albo uchyla się od jej wykonania,
lub
2) zamiana grzywny na pracę społecznie użyteczną jest niemożliwa lub
niecelowa.
§ 2. Zarządzając wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności przyjmuje się,
że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny dwóm stawkom dziennym grzywny;
kara zastępcza nie może przekroczyć 12 miesięcy pozbawienia wolności, jak również górnej
granicy kary pozbawienia wolności za dane przestępstwo, a jeżeli ustawa nie przewiduje za
dane przestępstwo kary pozbawienia wolności, górna granica zastępczej kary pozbawienia
wolności nie może przekroczyć 6 miesięcy.
§ 3. Przepisy § 1 i 2 stosuje się odpowiednio do grzywny określonej kwotowo, z tym
że jeden dzień pozbawienia wolności jest równoważny grzywnie w kwocie od 20 do
4.000 złotych.
§ 4. W przypadku gdy grzywna została uiszczona lub ściągnięta w drodze egzekucji
tylko w części albo tylko w części została wykonana w formie pracy społecznie użytecznej,
sąd zarządzając wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności określa jej wymiar według
zasad przewidzianych w § 2 lub 3.
§
5. Na postanowienie w przedmiocie zarządzenia wykonania zastępczej kary
pozbawienia wolności przysługuje zażalenie.”;

7
19) w art. 47 uchyla się § 3 i 4;

20) art. 48 otrzymuje brzmienie:
„Art. 48. W posiedzeniu w przedmiocie zarządzenia wykonania zastępczej kary
pozbawienia wolności ma prawo wziąć udział prokurator, skazany oraz jego obrońca, a gdy
skazany pozostaje pod dozorem – również sądowy kurator zawodowy, osoba godna zaufania
lub przedstawiciel stowarzyszenia, instytucji albo organizacji społecznej, o której mowa
w art. 73 § 1 Kodeksu karnego.”;

21) uchyla się art. 49 i 50;

22) art. 51 otrzymuje brzmienie:
„Art. 51. § 1. Jeżeli skazany, z przyczyn od niego niezależnych, nie uiścił grzywny,
egzekucja okazała się bezskuteczna, a wykonanie tej kary w innej drodze okazało się
niemożliwe lub niecelowe, sąd może, w szczególnie uzasadnionych wypadkach, grzywnę
w całości lub części umorzyć.
§ 2. Na postanowienie w przedmiocie umorzenia grzywny przysługuje zażalenie.”;

23) uchyla się art. 52;

24) w art. 61 po § 2 dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Na postanowienia wydane na podstawie § 1 przysługuje zażalenie.”;

25) w art. 62 po § 3 dodaje się § 4 w brzmieniu:
„§ 4. Na postanowienie w przedmiocie odroczenia oraz odwołania odroczenia
wykonania kary ograniczenia wolności przysługuje zażalenie.”;

26) w art. 63 po § 3 dodaje się § 4 w brzmieniu:
„§ 4. Na postanowienie w przedmiocie przerwy oraz odwołania przerwy w wykonaniu
kary ograniczenia wolności przysługuje zażalenie.”;

27) w art. 63a dotychczasową treść oznacza się jako § 1 i dodaje się § 2

w brzmieniu:
„§ 2. Na postanowienie w przedmiocie zmiany formy wykonania obowiązku pracy,
o którym mowa w § 1, przysługuje zażalenie.”;

8
28) po art. 64 dodaje się art. 64a w brzmieniu:
„Art. 64a. Na postanowienie w przedmiocie zwolnienia skazanego od reszty kary
ograniczenia wolności, wydane na podstawie art. 83 Kodeksu karnego, przysługuje
zażalenie.”;

29) art. 65 otrzymuje brzmienie:
„Art. 65. § 1. Jeżeli skazany uchyla się od odbywania kary ograniczenia wolności lub
nałożonych na niego obowiązków, sąd zarządza wykonanie zastępczej kary pozbawienia
wolności. W razie gdy skazany wykonał część kary ograniczenia wolności, sąd zarządza
wykonanie zastępczej kary pozbawienia wolności w wymiarze odpowiadającym karze
ograniczenia wolności pozostałej do wykonania, przyjmując, że jeden dzień zastępczej kary
pozbawienia wolności jest równoważny dwóm dniom kary ograniczenia wolności.
§ 2. W posiedzeniu ma prawo wziąć udział prokurator, sądowy kurator zawodowy,
skazany oraz jego obrońca. Na postanowienie przysługuje zażalenie.”;

30) w art. 74:
a) po § 1 dodaje się § 1a w brzmieniu:
„§ 1a. Na postanowienie, o którym mowa w § 1, przysługuje zażalenie.”,
b) § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Jeżeli po wydaniu postanowienia przez sąd penitencjarny zajdą nowe
okoliczności uzasadniające zmianę rodzaju i typu zakładu karnego lub systemu
terapeutycznego, decyzję w tym przedmiocie może podjąć komisja penitencjarna.”,
c) po § 2 dodaje się § 3 w brzmieniu:
„§ 3. Na decyzje komisji penitencjarnej, o których mowa w § 1 i 2, przysługuje
skarga.”;

31) w art. 76 po § 3 dodaje się § 4 w brzmieniu:

„§ 4. Na decyzje, o których mowa w § 1 pkt 1, 2, 6 i 7, przysługuje skarga.”;

32) art. 79 otrzymuje brzmienie:
„Art. 79. § 1. Skazanego na karę pozbawienia wolności sąd wzywa do stawienia się
w wyznaczonym terminie w areszcie śledczym, położonym najbliżej jego miejsca stałego
pobytu, wraz z dokumentem stwierdzającym tożsamość. Sąd może polecić doprowadzenie
skazanego do aresztu śledczego bez wezwania.

9