Rządowy projekt ustawy o kredycie konsumenckim

Druk nr 3596

Warszawa, 15 listopada 2010 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM 10-170-09



Pan

Grzegorz
Schetyna
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej
Szanowny Panie Marszałku
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy

- o kredycie konsumenckim.

Projekt ma na celu wykonanie prawa Unii Europejskiej.
W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Jednocześnie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu w tej
sprawie w toku prac parlamentarnych został upoważniony Prezes Rady Ministrów.

Z poważaniem

(-) Donald Tusk
Projekt
U S T A W A
z dnia
o kredycie konsumenckim1)
Rozdział 1
Przepisy ogólne

Art. 1. Ustawa określa:
1) zasady i tryb zawierania umów o kredyt konsumencki;
2) obowiązki kredytodawcy i pośrednika kredytowego w zakresie
informacji udzielanych przed zawarciem umowy o kredyt
konsumencki oraz obowiązki konsumenta, kredytodawcy
i pośrednika kredytowego w związku z zawartą umową o kredyt
konsumencki;
3) obowiązki kredytodawcy i pośrednika kredytowego w zakresie
informacji udzielanych przed zawarciem umowy o kredyt
zabezpieczony hipoteką oraz obowiązki w zakresie informacji
zawartych w umowie o kredyt zabezpieczony hipoteką;
4) skutki uchybienia obowiązkom kredytodawcy.

Art. 2. Ustawę stosuje się także do umów o kredyt konsumencki, który
spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa w zakresie swojej działalności udziela
lub daje przyrzeczenie udzielenia swojemu członkowi.

Art. 3. 1. Przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt
w wysokości nie większej niż 255 550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej
niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje
przyrzeczenie udzielenia konsumentowi.
2. Za
umowę o kredyt konsumencki uważa się w szczególności:
1) umowę pożyczki;
2) umowę kredytu w rozumieniu przepisów prawa bankowego;
3) umowę o odroczeniu konsumentowi terminu spełnienia
świadczenia pieniężnego, jeżeli konsument jest zobowiązany
do poniesienia jakichkolwiek kosztów związanych
z odroczeniem spełnienia świadczenia;
4) umowę o kredyt, w której kredytodawca zaciąga zobowiązanie
wobec osoby trzeciej, a konsument zobowiązuje się do zwrotu
kredytodawcy spełnionego świadczenia;
5) umowę o kredyt odnawialny.
3. Za
umowę o kredyt konsumencki nie uważa się umów dotyczących
odroczenia terminu spełnienia świadczenia niepieniężnego, którego przedmiotem jest
stałe lub sukcesywne świadczenie usług lub dostaw towarów tego samego rodzaju,
jeżeli konsument jest zobowiązany do zapłaty za spełnione świadczenie lub dostawę
towaru w ustalonych odstępach czasu w trakcie obowiązywania umowy.

Art. 4. 1. Ustawy nie stosuje się do umów:
1) w których konsument nie jest zobowiązany do zapłaty
oprocentowania oraz innych kosztów związanych
z udzieleniem lub spłatą kredytu konsumenckiego;
2) leasingu, jeżeli umowa nie przewiduje obowiązku
przeniesienia własności przedmiotu umowy na konsumenta;
3) zawieranych z podmiotami, o których mowa w art. 3 pkt 32
i 33 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami
finansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538, z późn. zm.2));
4) o kredyt, będących wynikiem ugody sądowej lub ugody, która
jest wynikiem postępowania mediacyjnego;

2
5) o kredyt udzielany wyłącznie pracownikom zatrudnionym
u danego pracodawcy w ramach działalności dodatkowej,
w której pracownik nie jest zobowiązany do zapłaty
oprocentowania lub jest zobowiązany do zapłaty rzeczywistej
rocznej stopy oprocentowania niższej od powszechnie
stosowanych na rynku;
6) o kredyt udzielany na mocy przepisów szczególnych:
a) z zastosowaniem niższych stóp oprocentowania niż
powszechnie stosowane na rynku lub
b) jeżeli konsument nie jest zobowiązany do zapłaty
oprocentowania lub z zastosowaniem innych warunków,
które są korzystniejsze dla konsumenta niż powszechnie
stosowane na rynku oraz stóp oprocentowania nie
wyższych niż powszechnie stosowane na rynku.
2. W
zakresie:
1) umów o kredyt zabezpieczony hipoteką stosuje się art. 22, 23,
29, 35 i 46;
2) umów o kredyt w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym
konsumenta, który jest spłacany przez konsumenta w terminie
do jednego miesiąca stosuje się art. 17 ust. 4;
3) umów o kredyt w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym
konsumenta, który jest spłacany przez konsumenta w terminie
do trzech miesięcy lub na żądanie stosuje się art. 7 ust. 1 pkt 1
i 2, art. 8 – 10, art. 17 ust. 2 i 3, art. 19, 20, 25, 28, 29, art. 30
ust. 2, art. 31, 32, 38, 40, 44, 45 i 57;
4) przekroczenia środków pieniężnych zgromadzonych na
rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym stosuje się art. 34
i 39;
5) umów przewidujących odroczenie płatności lub zmianę
sposobu spłaty w przypadku gdy konsument zalega już ze
spłatą zadłużenia wynikającego z umowy o kredyt, o ile

3
postanowienia tej umowy nie są dla konsumenta mniej
korzystne od postanowień zawartych w umowie, do której
odnosi się umowa przewidująca odroczenie płatności lub
sposobu spłaty – stosuje się art. 7, 8, 10, 14, 18, 19, 21, 25, 28,
29, art. 30 ust. 1 pkt 1 – 8, 11, 16 i 17, art. 33, 34, 36, 39, 42,
43 i rozdział 4;
6) umów
określonych w pkt 5, będących umowami o kredyt
w rachunku oszczędnościowo-rozliczeniowym konsumenta,
który jest spłacany przez konsumenta w terminie do trzech
miesięcy lub na żądanie – stosuje się art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2,
art. 8 – 10, art. 17 ust. 2 i 3, art. 19, 20, 25, 28, 29, art. 30
ust. 2, art. 31, 32, 38, 40, 44, 45 i 57.
3. Do umów o kredyt konsumencki nie stosuje się przepisów
rozdziału I działu IV tytułu XI księgi trzeciej ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. –
Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.3)).
4. Ustawę stosuje się do umów leasingu i najmu jeżeli umowa
odrębna od tych umów, przewiduje przeniesienie własności przedmiotu tych umów,
uzależniając je od żądania kredytodawcy.

Art. 5. Użyte w ustawie określenia oznaczają:
1) konsument – konsument w rozumieniu przepisów ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny;
2) kredytodawca
–
przedsiębiorca w rozumieniu przepisów ustawy
z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, który w zakresie
swojej działalności gospodarczej lub zawodowej, udziela lub daje
przyrzeczenie udzielenia konsumentowi kredytu;
3) pośrednik kredytowy – przedsiębiorca w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny, inny niż
kredytodawca, który w zakresie swojej działalności gospodarczej
lub zawodowej uzyskuje korzyści majątkowe, w szczególności
wynagrodzenie od konsumenta, dokonując czynności faktycznych

4