Rządowy projekt ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej

.

6.
Wpływ rozporządzenia na sytuację i rozwój regionalny
Rozporządzenie nie będzie miało bezpośredniego wpływu na sytuację i rozwój regionów,
natomiast będzie miało wpływ pośredni poprzez usunięcie barier prawnych występujących
dotychczas przy udostępnianiu danych o osnowach w szczególności w rejonach
przygranicznych Polski.
7.
Projektowane regulacje są zgodne z prawem Unii Europejskiej


2

Załącznik nr 1 do rozporządzenia
Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji
z dnia ............................. (poz. ............ )




ROZDZIAŁ I

PODSTAWOWA POZIOMA OSNOWA GEODEZYJNA

1.
Podstawowa pozioma osnowa geodezyjna dzieli się na:
1) osnowę fundamentalną;
2) osnowę poziomą 1 klasy.
2.
Współrzędne punktów podstawowej poziomej osnowy geodezyjnej: prostokątne
geocentryczne X, Y, Z lub geodezyjne φ, λ, h są wyznaczane w europejskim ziemskim
układzie odniesienia ETRF89.
3.
Wyznaczanie współrzędnych punktów podstawowej poziomej osnowy geodezyjnej opiera
się na wynikach obserwacji satelitów, należących do światowych nawigacyjnych systemów
satelitarnych GNSS (Global Navigation Satellite Systems).
4.
Poziomą podstawową osnowę fundamentalną tworzą punkty: sieci EUREF-POL, punkty
główne krajowej sieci EUVN, stacje permanentne systemu ASG-EUPOS, które należą do
sieci stacji EPN oraz punkty Polskiej Sieci Geodynamicznej, przy czym:
1). do osnowy fundamentalnej może być włączony punkt spełniający kryteria ustalone
przez podkomisję EUREF;
2). średni błąd położenia punktu podstawowej poziomej osnowy fundamentalnej w
odniesieniu do sieci EPN nie powinien przekraczać 0,01m dla położenia poziomego
oraz 0,02 m dla wysokości elipsoidalnej.
5.
Podstawową poziomą osnowę 1 klasy tworzą punkty sieci POLREF, punkty krajowego
rozwinięcia sieci EUVN, stacje referencyjne systemu ASG-EUPOS oraz punkty sieci
astronomiczno-geodezyjnej SAG i sieci wypełniającej SW, przy czym średni błąd
położenia punktu podstawowej poziomej osnowy 1 klasy w odniesieniu do punktów
fundamentalnych nie powinien przekraczać 0,01m dla położenia poziomego oraz 0,02m dla
wysokości elipsoidalnej.
6.
rednie zagęszczenie punktów podstawowej osnowy poziomej wynosi co najmniej 1 punkt
na 50 km2.
7.
Nowe punkty podstawowej poziomej osnowy 1 klasy należy zakładać techniką satelitarną
w nawiązaniu do punktów fundamentalnych, przy czym:
1) dla każdego nowego punktu podstawowej poziomej osnowy geodezyjnej zakłada się co
najmniej jeden punkt ekscentryczny, położony w odległości 0,2-1,0 km od punktu
macierzystego;
2) stabilizację punktów wykonuje się przy użyciu znaków geodezyjnych umożliwiających
wykonanie pomiarów niwelacyjnych i grawimetrycznych na punkcie;
3) współrzędne punktu macierzystego oraz punktów ekscentrycznych wyznacza się z
pomiarów przeprowadzonych w trakcie jednej kampanii pomiarowej;
4) wysokości nowo zakładanych punktów ekscentrycznych wyznacza się w państwowym
układzie wysokościowym w taki sposób aby punkty te spełniały co najmniej kryteria
określone dla punktów szczegółowej osnowy wysokościowej 3 klasy.
8.
Przy wyborze lokalizacji punktu podstawowej poziomej osnowy geodezyjnej uwzględnia
się następujące kryteria:
1) odpowiednie warunki geologiczne i hydrologiczne;
2) otwarty horyzont bez żadnych przeszkód terenowych powyżej 10° nad horyzontem;
3) brak źródeł zakłóceń elektromagnetycznych;
4) brak przeszkód powodujących odbicia sygnału satelitarnego.
9.
Przy projektowaniu kampanii pomiarowej na punktach podstawowej poziomej osnowy
fundamentalnej należy:
1) zapewnić dowiązanie punktów oraz ich punktów ekscentrycznych do punktów
podstawowej osnowy wysokościowej oraz wykonanie pomiarów grawimetrycznych;
2) włączyć do obliczeń obserwacje wykonane na co najmniej 5 stacjach EPN położonych
poza granicami kraju oraz na wszystkich stacjach EPN znajdujących się na obszarze
Polski
3) ustalić termin przeprowadzenia kampanii pomiarowej biorąc pod uwagę prognozę
stanu aktywności Słońca.
10. Przy projektowaniu punktów podstawowej poziomej osnowy 1 klasy należy:
1) zapewnić możliwość wyznaczenia położenia każdego punktu w nawiązaniu do co
najmniej dwóch punktów podstawowej osnowy fundamentalnej;
2) zapewnić możliwość dowiązania punktów oraz ich punktów ekscentrycznych do
punktów podstawowej osnowy wysokościowej oraz wykonania pomiarów
grawimetrycznych.
11. Punkty podstawowej poziomej osnowy geodezyjnej zakłada się na:
1) litej skale, bądź poniżej poziomu przemarzania gruntu;
2) elemencie konstrukcyjnym trwałej budowli, pod warunkiem sprawdzenia jego
stabilności.
12. Punkty podstawowej poziomej osnowy geodezyjnej lub ich ekscentry stabilizuje się
dwupoziomowo, przy czym w miejscach gdzie niemożliwe jest zastosowanie stabilizacji
dwupoziomowej dopuszcza się stabilizację jednopoziomową w postaci betonowego bloku
lub słupa obserwacyjnego.
13. Podstawowym instrumentem stosowanym przy pomiarze podstawowej poziomej osnowy
geodezyjnej, jest co najmniej dwuczęstotliwościowy odbiornik satelitarny GNSS, przy
czym:
1) wykonanie pomiarów powinno być poprzedzone kalibracją odbiorników satelitarnych,
które mają być użyte do pomiaru;
2) użyte odbiorniki winny umożliwiać śledzenie sygnałów z co najmniej dwóch systemów
satelitarnych;
3) użyte anteny satelitarne winny mieć wyznaczony model zmian centrum fazowego w
funkcji kąta zenitalnego i azymutu oraz być zabezpieczone przed wpływem odbić
sygnałów.
14. Obserwacje na punktach osnowy podstawowej wykonuje się nieprzerwanie w co najmniej
dwóch niezależnych sesjach obserwacyjnych, a łączny czas obserwacji powinien trwać co
najmniej:
1) na punktach osnowy fundamentalnej – 7 dób,
2) na punktach osnowy 1 klasy – 2 doby.
15. Przy opracowaniu wyników obserwacji należy zapewnić możliwość :
1) korzystania z precyzyjnych elementów orbit,
2) modelowania warunków atmosferycznych (troposfery i jonosfery) poprzez stosowanie
standardowych modeli lub ich wyznaczanie,
3) kontroli zamknięcia figur utworzonych z niezależnych wektorów,
4) uzyskania błędów względnych wyznaczanych różnic współrzędnych rzędu 10-8.
5) porównania uzyskanych wyników z wartościami uzyskanymi w ramach innych
kampanii obserwacyjnych lub przy użyciu innych technik pomiarowych.
16. Wynikiem opracowania obserwacji są wartości współrzędnych wraz z ich błędami, układ
równań normalnych oraz macierz wariancyjno-kowariancyjna współczynników.


ROZDZIAŁ II

2


PODSTAWOWA WYSOKO CIOWA OSNOWA GEODEZYJNA

17. Podstawowa wysokościowa osnowa geodezyjna dzieli się na:
1) osnowę fundamentalną;
2) osnowę wysokościową 1 i 2 klasy.
18. Wysokościową podstawową osnowę fundamentalną tworzą punkty krajowej sieci EUVN
oraz punkty Polskiej Sieci Geodynamicznej
19. Podstawową osnowę wysokościową 1 i 2 klasy tworzą:
1) sieci niwelacyjne, pomierzone metodą precyzyjnej niwelacji geometrycznej, których
elementami konstrukcyjnymi są linie niwelacyjne, składające się z odcinków
niwelacyjnych;
2) punkty wysokościowe, mierzone innymi metodami.
20. Dokładność sieci niwelacyjnych charakteryzuje średni błąd pomiaru 1 km niwelacji
obliczony w procesie wyrównania sieci, przy czym błędy te powinny być nie większe niż
1mm/km dla sieci niwelacji 1 klasy i 2 mm/km dla sieci niwelacji 2 klasy.
21. Linie niwelacyjne, zakładane w celu powiązania osnowy wysokościowej ze stacjami
mareograficznymi lub z osnowami wysokościowymi państw ościennych, mogą być
dowiązane jednostronnie do układu wielowęzłowego.
22.
rednie długości linii niwelacyjnych osnowy wysokościowej 1 klasy wynoszą około 50 km
a długości maksymalne nie więcej niż 90 km, a dla osnowy 2 klasy odpowiednio, średnie
długości około 25 km (8 km na terenach intensywnie zagospodarowanych), a długości
maksymalne nie więcej niż 35 km (12 km na terenach intensywnie zagospodarowanych).
23. Dopuszczalne długości odcinków niwelacyjnych wynoszą odpowiednio:
1) na terenach intensywnie zagospodarowanych 0,5-1 km;
2) na pozostałych terenach do 2 km, przy czym na terenach słabo zurbanizowanych, przy
braku możliwości zakładania znaków ściennych, długości odcinków mogą być
zwiększone do 50%.
24. Projekt techniczny osnowy wysokościowej 1 klasy opracowuje się dla obszaru całego kraju
przy czym przy określaniu gęstości punktów i przebiegu linii niwelacyjnych uwzględnienia
się:
1) potrzeby gospodarcze i naukowe;
2) możliwość powiązania osnowy wysokościowej z osnowami państw ościennych;
3) możliwość powiązanie osnowy wysokościowej ze stacjami mareograficznymi.
25. Projekty techniczne osnowy 2 klasy wykonuje się oddzielnie dla każdego poligonu osnowy
1 klasy.
26. Na liniach dawnych sieci niwelacji precyzyjnej adaptuje się wszystkie istniejące znaki
wysokościowe, z wyłączeniem znaków osadzonych w małych kapliczkach, ogrodzeniach,
filarach mostów i na przepustach, a także znaków, których lokalizacja lub sposób
osadzenia stwarzają szczególnie złe warunki do pomiaru, przy czym linie przewidziane do
adaptacji w całości lub części powinny spełniać następujące kryteria:
1) rodzaje znaków wysokościowych i ich rozmieszczenie powinny odpowiadać wymogom
właściwym dla klasy zakładanej osnowy;
2) archiwalne pomiary niwelacyjne powinny spełniać wymagania dokładnościowe
właściwe dla klasy zakładanej osnowy;
3) od pomiaru linii adaptowanej nie upłynęło więcej niż 30 lat;
4) dokładność poprzedniego pomiaru linii niwelacyjnych została potwierdzona przez
pomiary kontrolne wykonane na co najmniej co piątym odcinku niwelacyjnym każdej
linii.
27. Współrzędne znaków podziemnych punktów podstawowej osnowy wysokościowej
wyznacza się z dokładnością nie gorszą niż 0,1 m względem poziomej osnowy

3

geodezyjnej, współrzędne pozostałych znaków określa się z błędem nie większym niż ±5
m.
28. Punkty osnowy wysokościowej stabilizuje się trwałymi i stabilnymi znakami
wysokościowymi, w sposób i w miejscach zapewniających ich długotrwałe użytkowanie,
przy czym dopuszcza się trzy zasadnicze rodzaje znaków wysokościowych:
1) podziemne, w których właściwe punkty wysokościowe znajdują się pod powierzchnią
gruntu, w tym głębinowe znaki fundamentalne punktu wiekowego, składającego się z
zespołu znaków osadzanych bezpośrednio na litej skale lub na palach zbrojonych o
długości od 6 do 25 m;
2) naziemne, w których właściwe punkty wysokościowe znajdują się nad powierzchnią
gruntu a podstawa znaku znajduje się na głębokości większej od głębokości zamarzania
gruntu;
3) ścienne w postaci metalowych bolców (reperów), osadzonych w ścianach budowli w
sposób zapewniający ich dobrą ich stabilność.
29. Znaki podziemne i naziemne osadza się wzdłuż dróg, poza rowem ograniczającym koronę
drogi, przy czym należy wybierać grunty wolne od upraw rolniczych, najlepiej suche żwiry
i grube piaski.
30. Nie należy stabilizować naziemnych znaków wysokościowych:
1) w gruntach zmieniających swoją objętość wraz ze zmianą nawilgocenia takich jak:
margle, gliny marglowe, gliny, glinki, mieszanina gliny i piasku, grunty pochodzenia
organicznego oraz iły;
2) w gruntach o wysokim poziomie wody gruntowej, na terenach zalewowych lub bliżej
niż 100 m od brzegów rzek lub jezior;
3) na stromych stokach oraz w pobliżu skarp w odległości mniejszej niż potrójna
wysokość skarpy;
4) w bezpośredniej bliskości kopalń i hałd oraz w pobliżu dużych zakładów
przemysłowych przy występowaniu zmiennych obciążeń statycznych i dynamicznych
gruntu;
5) bliżej niż 20 m od torów kolejowych, w filarach mostów, wiaduktów i przepustów;
6) w budynkach stojących bezpośrednio przy ulicach lub szosach o intensywnym ruchu
kołowym.
31. Znaki ścienne osadza się na budowlach, których fundamenty sięgają co najmniej 1,3 m
poniżej poziomu gruntu, w ścianie ceglanej o grubości co najmniej 0,40 m lub w ścianie
betonowej o grubości co najmniej 0,25 m, przy czym w pierwszej kolejności stosuje się
znaki ścienne, a w miejscach gdzie to nie jest możliwe znaki naziemne i podziemne.
32. Znaki podziemne i naziemne osadza się co najmniej 6 miesięcy przed rozpoczęciem
pomiaru, najlepiej w roku poprzedzającym pomiar, a znaki ścienne co najmniej 7 dni przed
wykonaniem pomiaru.
33. Do pomiaru metodą niwelacji geometrycznej stosuje się komplety przyrządów obejmujące
co najmniej: niwelator klasyczny lub cyfrowy i dwie łaty niwelacyjne oraz kliny lub żabki
niwelacyjne o parametrach zapewniających osiągnięcie dokładności przewidzianych dla
danej klasy.
34. W trakcie pomiaru wykonuje się obsługę codzienną i sprawdzenie sprzętu, a ponadto co 2
tygodnie lub częściej, jeżeli zaistniały okoliczności mogące powodować obniżenie jego
parametrów technicznych, wykonuje się sprawdzenie niwelatora i łat według programu
właściwego dla danego typu sprzętu.
35. Stabilność punktu nawiązania sieci niwelacyjnej sprawdza się przez wykonanie pomiarów
kontrolnych odcinków linii niwelacyjnych sieci wyższej klasy dochodzących do tego
punktu, przy czym dla osnowy wysokościowej 1 klasy odcinki kontrolne mogą być
mierzone do punktów tej samej klasy, a pomiar kontrolny wykonuje się zgodnie z zasadami
określonymi dla klasy mierzonej sieci.

4