Rządowy projekt ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej

Znakiem 127 oznacza się obszary kamieniste (gołoborza, rumowiska skalne), pokryte blokami
skalnymi lub pokruszonym materiałem skalnym o ostrych krawędziach. Znakiem 127 oznacza
się też piargi i usypiska (stożki piargowe lub usypiskowe), osypiska i pola rumowisk skalnych.
Znakiem 127 oznacza się również rumowiska skalne gromadzące się u podnóża stoków gór-
skich oraz wyrobiska kamieniołomów nie kwalifikujące się do przedstawienia znakiem nie-
użytków.
Przedstawia się je, jeżeli zajmują obszar powyżej 2,5 ha (10 mm2 na mapie).
Sposób pozyskania danych z bazy TOPO:
klasa PKBR_A, atrybut RODZAJ = „Kam” (teren kamienisty) lub „Skl” (piarg, usypisko lub
rumowisko skalne).


§ 29.
1. Rzeźbę terenu przedstawia się na mapie MTP50TBD znakami 128-….
2. Prezentacja rzeźby na mapie MTP50TBD odbywa się za pomocą:
1) Poziomicami (warstwicami), uzupełnionymi kraskami spadu i opisami ich wysokości
oraz opisami bezwzględnymi charakterystycznych punktów terenu.
2) Znakami umownymi, przedstawiającymi formy rzeźby, które nie dają się pokazać za
pomocą warstwic. Należą do nich:
- formy o znacznej stromości (skały, urwiska, wąwozy, wykopy, nasypy oraz wały i
groble),
- małe formy, nie dające się przedstawić w skali mapy (skałki, małe doły i kopce).
3. Przedstawienie rzeźby terenu na mapie powinno:
1) wiernie oddawać jej charakter, tj. główne i drugorzędne formy terenu, ich orientację,
rozmiary, wysokości i rozczłonkowanie,
2) charakteryzować nachylenie stoków,
3) umożliwiać określanie, w przybliżeniu, bezwzględnych wysokości punktów tereno-
wych.
4. Podstawowym źródłem rysunku poziomicowego rzeźby są istniejące opracowania karto-
graficzne lub topograficzne po ich aktualizacji w obszarach gdzie rzeźba uległa zmianie.
5. Wymagane jest zachowanie spójności pomiędzy komponentem NMT a obrazem poziomic
w zakresie aktualności informacji wysokościowej.

128


1
55


2

3

4


Znakiem 128 przedstawia cztery kategorie poziomice. Dla poziomic zasadniczych 128_1 i
128_2 przyjmuje się na nizinach, wyżynach i w górach średnich jednolita wartość pionowego
odstępu, równą 10 m. W górach wysokich nie jest możliwe zachowanie takiego samego cięcia
poziomicowego i dlatego na arkuszach obejmujących Tatry odstęp pionowy poziomic zasad-
niczych wynosi 20 m. Poziomice zasadnicze, zarysowujące wierzchołki leżące na liniach
grzbietowych, należy nanosić nawet wtedy, gdy zamykają one niewielkie obszary (1-2 mm2).
Pionowy odstęp poziomic zasadniczych, wynoszący 10 m (lub 20 m w terenie wysokogór-
skim), pozwala na czytelne przedstawienie stoku o nachyleniu do 45o (lub 60o w terenie wyso-
kogórskim), przy czym odległość (światło) między poziomicami nie powinna być mniejsza niż
0,2 mm. Przy przedstawieniu stromych stoków, o nachyleniu wynoszącym 45o – 60o, dopusz-
czalne jest opuszczenie fragmentów niektórych poziomic zasadniczych, aby światło pomiędzy
poziomicami nie było mniejsze niż 0,2 mm.
W celu ułatwienia określenia wysokości, pogrubia się niektóre, wybrane poziomice zasadnicze
128_1, począwszy od poziomicy zerowej co 50 m aż do wysokości 400 m n.p.m., a wyżej co
100 m. Pogrubia się zatem co piątą poziomicę na obszarze nizin, wyżyn i w terenach wysoko-
górskich lub co dziesiątą w górach średnich.
Poziomice pomocnicze 128_3, o wartości równej połowie odstępu przyjętego dla poziomic za-
sadniczych, są niezbędne do przedstawienia rzeźby w terenie równinnym lub falistym o nie-
wielkich wysokościach względnych, gdzie odległości pomiędzy poziomicami na mapie są du-
że. W terenie pagórkowatym lub górzystym wprowadza się je na mapie w miejscach, gdzie
poziomice zasadnicze nie oddają kształtu lub względnej wysokości formy. Jeżeli wklęsłą for-
mę terenu (np. dolinę lub siodło) przedstawiamy za pomocą warstwic pomocniczych, to po-
winny być one zaznaczone na obu stokach po przeciwnych stronach tej formy.
Poziomice uzupełniające 128_4 stosuje się wszędzie tam, gdzie odległości między poziomi-
cami zasadniczymi i pomocniczymi są większe niż 6 mm. Poziomice te stosuje się również
wtedy, gdy odległości te są mniejsze niż 6 mm, ale są one niezbędne do przedstawienia drob-
nych form terenu, np. tarasów, wierzchołków wzgórz i pagórków, zagłębień bezodpływowych,
siodeł itp.
Niewielkie formy wklęsłe lub wypukłe (kotlinki, pagórki), zarysowane jedną poziomicą,
przedstawia się tak, aby ich powierzchnia na mapie nie była mniejsza niż 2 mm2 (dotyczy to
zarówno poziomic pomocniczych, jak i uzupełniających).
Linie poziomic nie rysuje się na powierzchni zbiornika wodnego oraz przez rzeki i kanały
oznaczone na mapie dwiema liniami , skał, urwisk, wąwozy, doły, kopce, wykopy, nasypy,
56

wały i groble, prostokąty z numeracją dróg oraz przez niewypełnione fragmenty punktowych
znaków konwencjonalnych.
Poziomice rysuje się przez znaki roślinności, punkty osnowy geodezyjnej oraz przez znaki
przedstawiające pozostałe elementy sytuacji.
Dla ułatwienia określenia wysokości poziomic ich rysunek uzupełnia się opisem. W terenie
górzystym w zasadzie opisuje się tylko warstwice pogrubione, na terenach pagórkowatych i
falistych poziomice zasadnicze. Opisy wysokości nie mogą kolidować z innymi elementami
treści mapy, a podstawa opisu powinna być zwrócona w kierunku spadku terenu.
Sposób pozyskania danych:
Rzeźba terenu w postaci wektorowej lub rastrowej z wcześniejszych opracowań kartograficz-
nych lub topograficznych, zaktualizowana w terenie lub na podstawie NMT.
Warstwice należy zapisać w klasie kartograficznej RZ_KARTO_L.


129


Znakiem 169 przedstawia się wskaźnik spadu.
Wskaźniki spadu umieszcza się głównie na liniach szkieletowych (grzbietowych i ciekowych),
przy poziomicach zamkniętych (wierzchołki wzniesień, dna dolin i zagłębień) oraz na odcin-
kach poziomic przeciętych przez znaki umowne form rzeźby lub przez ramki arkusza. Wskaź-
niki spadu mają postać kresek o grubości 0,1 mm rysowanych prostopadle do poziomicy
w kierunku spadku terenu. Wskaźniki spadu umieszcza się gęściej w terenach o mało urozma-
iconej rzeźbie lub o dużej liczbie drobnych form terenu, a mniej w terenach górskich.
Sposób pozyskania danych:
Rzeźba terenu w postaci wektorowej lub rastrowej z wcześniejszych opracowań kartograficz-
nych lub topograficznych, zaktualizowana w terenie lub na podstawie NMT.
Zalecania dla bazy KARTO:
Wskaźniki spadu zapisuje się w klasie RZ_KARTO_L.

130

57


Znakiem 130 oznacza się formy terenu, których nie można przedstawić rysunkiem poziomi-
cowym, zarówno naturalne (np. urwiska nadbrzeżne lub podcięcia erozyjne w dolinach, po-
wstałe wskutek działalności wód rzecznych), jak i antropogeniczne. Do tych ostatnich należą
formy charakteryzujące się stromością: wykopy (wcięcia) oraz podcięcia dróg i kolei, nasypy
pod drogami i kolejami, kopalnie odkrywkowe, zwały kopalniane i przemysłowe (hałdy) oraz
formy utworzone w wyniku prac ziemnych wykonywanych w terenie na potrzeby budowa-
nych obiektów. Skarpy i urwiska przedstawia się wtedy, gdy ich wysokość jest większa niż 2
m a długość przekracza 150 m (3 mm na mapie). Jeżeli rzut poziomy skarpy nia daje się
przedstawić w skali mapy to kreski znaku urwiska mają stałą długość. Jeżeli rzut poziomy
urwiska jest tak szeroki, że da się przedstawić w skali mapy, to długość kresek zmienia się od-
powiednio, przy czym ich minimalna długość wynosi 0,3 mm.
Wysokość skarpy mierzy się w najwyższym miejscu.
Sposób pozyskiwania:
Rzeźba terenu w postaci wektorowej lub rastrowej z wcześniejszych opracowań kartograficz-
nych lub topograficznych, zaktualizowana w terenie lub na podstawie NMT.
Zalecenia dla bazy KARTO:
Geometrię tych obiektów zapisuje w klasie RZ_KARTO_L.
131
131_1

131_2


Przedstawia się wały ochronne (przeciwpowodziowe i groble), mające średnią wysokość co
najmniej 2 m oraz długość 200 m (4 mm w skali mapy) lub więcej. Jeżeli jednak długi wał na
pewnych odcinkach ma wysokość poniżej 2 m, rysuje się go na całej długości bez przerywa-
nia.
Wały i groble po byłych stawach rybnych przedstawia się, jeżeli ich wysokość jest nawet
mniejsza niż 2 m, ale większa niż 1m.
Znakiem 131_1 oznacza się wały i groble o szerokości poniżej 5 m (nieprzejezdne), a znakiem
131_2 wały przejezdne tj. o szerokości powyżej 5m.
W przypadku braku miejsca na mapie dopuszcza się przedstawienie wałów o szerokości po-
58

wyżej 5 znakiem 131_1.
Nasypy pod drogami przedstawia się znakiem 130 w odległości mm od krawędzi znaku.
Sposób pozyskiwania z bazy danych TOPO:
klasa BBZM_L, RODZAJ = „W” (wał lub grobla), „N” (nasyp) lub „F” (fosa sucha lub wy-
kop).


132

132_2

Jako kopce przedstawia się sztucznie usypane wzniesienia, nie dające się przedstawić
za pomocą poziomic. Kopce zaznacza się, jeżeli ich wysokość wynosi co najmniej 2
m. Formy mające w rzucie poziomym rozmiary mniejsze niż 60 m oznacza się zna-
kiem 132_1. Formy, których długość podstawy wynosi powyżej 60 m (1,2 mm w skali
mapy) przedstawia się w skali.
Według tych samych zasad przedstawia się na mapie kurhany i grodziska.
Znak kopca 132 wykorzystuje się również do przedstawiania hałd odpadów przy hutach, ko-
palniach, elektrowniach, elektrociepłowniach i innych zakładach przemysłowych.
Sposób pozyskania danych:
Rzeźba terenu w postaci wektorowej lub rastrowej z wcześniejszych opracowań kartograficz-
nych lub topograficznych, zaktualizowana w terenie lub na podstawie NMT.


133

133_1

133_2


Znakiem 133 oznacza się zagłębienia w powierzchni ziemi, przeważnie pochodzenia antropo-
genicznego, których nie można przedstawić poziomicami, takie jak wyrobiska (doły poeksplo-
atacyjne) lub zagłębienia (leje) zapadliskowe, związane z górnictwem podziemnym. Za pomo-
cą tego samego znaku przedstawia się także leje krasowe, nie kwalifikujące się do pokazania
poziomicami, występujące na obszarach wapiennych. Zaznacza się formy o głębokości więk-
szej niż 2 m. Formy, których powierzchnia w rzucie poziomym nie przekracza 60 m2 (1,2 mm2
na mapie) przedstawia się punktowym znakiem symbolicznym 133_1. Formy, których po-
59