Rządowy projekt ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych

z nowymi sieciami wodociągowymi, energetycznymi, transportowymi i kanalizacyjnymi) lub
budynku należy instalować łącza światłowodowe.

Z uwagi na konieczność wpisania zmian legislacyjnych w istniejący system prawny,
priorytety powyższe zostały zrealizowane w projekcie ustawy, poprzez jej własne przepisy
oraz poprzez liczne i obszerne zmiany do obowiązujących aktów prawnych.

II. PRZEPISY SZCZEGÓŁOWE.

W związku z potrzebami opisanymi wyżej, proponuje się projekt ustawy, której celem
jest unowocześnienie gospodarki poprzez rozwój usług i sieci szerokopasmowych,

a w szczególności:
1) wspieranie równoprawnej i skutecznej konkurencji w zakresie budowy i dostępu
do infrastruktury telekomunikacyjnej;
2) stworzenie warunków rozwoju i wykorzystania nowoczesnej infrastruktury
telekomunikacyjnej, w tym poprzez likwidację barier w procesie inwestycyjnym,
poprawę dostępu do gruntów, budynków i ich części na potrzeby inwestycji
telekomunikacyjnych oraz wykorzystanie istniejącej infrastruktury, w tym należącej
do podmiotów wykonujących zadania z zakresu użyteczności publicznej;
3) zaspokojenie potrzeb rozwoju telekomunikacji
w
procesie
budowlanym
i planowania przestrzennego;
4) aktywizacja jednostek samorządu terytorialnego, a także podmiotów wykonujących
zadania z zakresu użyteczności publicznej w zakresie inwestycji związanych
z telekomunikacją.

Rozdział 1

Art. 1 – określa w sposób syntetyczny przedmiot ustawy.
Art. 2 – definiuje specyficzne pojęcia ustawy, w szczególności na potrzeby ustanowienia
uproszczonych zasad lokalizowania inwestycji określa pojęcia „sieci szerokopasmowej”,
„regionalnej sieci szerokopasmowej”, „podmiotu wykonującego zadania z zakresu

14
użyteczności publicznej” oraz „infrastruktury telekomunikacyjnej o nieznacznym
oddziaływaniu”. Ponadto, z uwagi na używanie w ustawie licznych pojęć już zdefiniowanych
w przepisach ustawy – Prawo telekomunikacyjne, wprowadza regulację, zgodnie z którą
pojęcia te należy rozumieć w ten sam sposób.
W ust. 3 przewidziano delegację dla ministra właściwego do spraw łączności do określenia
w drodze rozporządzenia, nie rzadziej niż raz na trzy lata, minimalnej przepływność łączy
w sieci szerokopasmowej. Odesłanie niniejszej kwestii do rozporządzenia ma na celu
nadążanie za rozwojem telekomunikacji poprzez ustalenie minimalnej przepływności łączy
w sieci. Ustalenie parametrów technicznych sieci szerokopasmowych w ustawie może
powodować zagrożenie, iż przepisy będą nieprzystające do rosnących potrzeb użytkowników
końcowych w zakresie korzystania z Internetu. Minimalna przepływność łączy powinna
zapewniać rozwój telekomunikacji, zaspokojenie potrzeb użytkowników końcowych.
Dodatkowo wprowadzono wskazówkę o charakterze funkcjonalnym poprzez wprowadzenie
pojęcia dostępu szerokopasmowego, polegającego na możliwości korzystania z aplikacji
dostępnych w sieci. W ten sposób organ wydający rozporządzenie powinien przy wydawaniu
przepisów wykonawczych brać pod uwagę aktualnie istniejące aplikacje dostępne w sieci
oraz ich wymagania w zakresie przepływności łączy.

Rozdział 2
W rozdziale tym uregulowano zasady działalności jednostek samorządu terytorialnego
i podmiotów wykonujących zadania z zakresu użyteczności publicznej w telekomunikacji
oraz zasady dostępu do infrastruktury telekomunikacyjnej finansowanej ze środków
publicznych. Jednocześnie należy wskazać, że w projektowanych przepisach występuje
pojęcie jednostki samorządu terytorialnego, pod którym należy rozumieć zarówno działalność
podejmowaną przez jednostkę samorządu terytorialnego w formie niewyodrębnionej
w ramach jej osobowości prawnej, jak i w formach przewidzianych w ustawie o gospodarce
komunalnej.
Art. 3 – określa podstawowe ramy działalności j.s.t. w sektorze telekomunikacyjnym
w zakresie interwencji po stronie podaży. Celem tego przepisu było stworzenie jak
najszerszych ram takiej działalności, w którą wpisywałyby się różnorodne projekty i które nie
ograniczałyby aktywności samorządów, ale jednocześnie ustanawiałyby gwarancje ustawowe
oraz instytucjonalne przeciwdziałające zakłóceniu konkurencji w sektorze

15
telekomunikacyjnym, jak również preferujące inwestycje podejmowane przez lub z udziałem
przedsiębiorców telekomunikacyjnych.
W ust. 1 wskazane zostały podstawowe rodzaje dopuszczalnej działalności samorządów
w sektorze telekomunikacyjnym po stronie podaży. Samorządy mogą przede wszystkim
budować infrastrukturę telekomunikacyjną, głównie jej elementy pasywne (kanalizacja
kablowa, pomieszczenia kolokacyjne, słupy, maszty, kable, etc.) i przygotowywać ją na
potrzeby wykorzystania jako podstawowej warstwy sieci telekomunikacyjnych. Mogą
również budować sieci telekomunikacyjne, a także eksploatować takie sieci i infrastrukturę
oraz nabywać prawa do już istniejącej infrastruktury. Następnie mogą prowadzić działalność
w zakresie udostępniania takiej infrastruktury i sieci przedsiębiorcom telekomunikacyjnym,
a także dysponentom innych sieci niż publiczne – najbardziej zaawansowaną postacią takiego
udostępnienia jest świadczenie hurtowych usług telekomunikacyjnych. Przepis ten zezwala
także samorządom na wykonywanie działalności w zakresie świadczenia usług
telekomunikacyjnych na rzecz użytkowników końcowych.
W ust. 2 określone zostały fundamentalne warunki, które muszą być przestrzegane przez
samorządy przy realizowaniu poszczególnych projektów w ramach działalności, o której
mowa w ust. 1. Warunki te stwarzają podstawowe gwarancje, że działalność samorządów nie
zakłóci konkurencji w sektorze telekomunikacyjnym oraz nie ograniczy, lecz pobudzi
prywatne inicjatywy inwestycyjne. W szczególności infrastruktura i sieci wybudowane lub
nabyte przez samorządy poddane są regule „otwartej sieci”, co oznacza obowiązek
umożliwienia współkorzystania z nich oraz dostępu do nich dla wszystkich zainteresowanych
przedsiębiorców telekomunikacyjnych na równych i przejrzystych zasadach. Ponadto,
ostatecznym testem dopuszczalności interwencji samorządów każdorazowo są wymagania
wynikające z przepisów regulujących pomoc publiczną, a których celem jest m.in.
ograniczenie interwencji do przypadków, w których inicjatywa prywatna nie jest
wystarczająca, a zakłócenia konkurencji na rynku są zminimalizowane. Przyjęte rozwiązanie
bezpośrednio wynika z Komunikatu Komisji – Wytyczne wspólnotowe w sprawie stosowania
przepisów dotyczących pomocy państwa w odniesieniu do szybkiego wdrażania sieci
szerokopasmowych i ma na celu zagwarantowanie, iż na danym rynku nie zostanie zakłócona
konkurencja.
Zgodnie z pkt 5 ww. Wytycznych: „Jednocześnie należy zapewnić, aby pomoc państwa nie
wypierała inicjatywy rynkowej w sektorze dostępu szerokopasmowego. Gdyby pomoc
państwa na rzecz dostępu szerokopasmowego miała być wykorzystana na obszarach,

16
na których podmioty gospodarcze i tak zdecydowałyby się zainwestować lub na których już
zainwestowały, mogłoby to mieć wpływ na inwestycje podjęte wcześniej na warunkach
rynkowych przez operatorów sieci szerokopasmowych i mogłoby znacząco osłabić bodźce
do inwestowania przez podmioty gospodarcze w dostęp szerokopasmowy w ogóle. W takich
przypadkach pomoc państwa dla sektora usług szerokopasmowych mogłaby przynieść efekt
przeciwny do zamierzonego. Podstawowym celem kontroli pomocy państwa w sektorze usług
szerokopasmowych jest zapewnienie, aby dzięki zastosowaniu środków pomocy osiągnięty
został szerszy zasięg sieci szerokopasmowej i jej penetracji lub aby nastąpiło to szybciej niż
bez pomocy, oraz aby pozytywne skutki pomocy przeważały nad skutkami negatywnymi,
a mianowicie zakłóceniem konkurencji.”
Pkt 40 ww. Wytycznych stanowi: „Od samego początku należy wprowadzić wyraźne
rozróżnienie pomiędzy rodzajami obszarów docelowych, w zależności od poziomu
dostępności łączy szerokopasmowych. Komisja konsekwentnie dokonuje rozróżnienia
pomiędzy obszarami, na których nie istnieje infrastruktura dostępu szerokopasmowego,
lub w najbliższym czasie nie zostanie prawdopodobnie rozbudowana (obszary białe),
obszarami, na których świadczy usługi tylko jeden operator sieci szerokopasmowej (obszary
szare) i obszarami, gdzie usługi świadczy co najmniej dwóch operatorów infrastruktury
szerokopasmowej (obszary czarne).”
Natomiast pkt 43 stanowi, iż Komisja negatywnie oceni środki mające na celu sfinansowanie
upowszechnienia dodatkowej infrastruktury szerokopasmowej w „czarnym obszarze”.

Zgodnie z projektowanymi przepisami kwestia, czy dane przedsięwzięcie można uznać
za dopuszczalną pomoc publiczną, będzie weryfikowana każdorazowo w drodze notyfikacji.
Podejście takie nie spotkało się ze sprzeciwem Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów.
W kolejnym ustępie jednoznacznie wskazano, iż powyższa działalność jednostki samorządu
terytorialnego w sektorze telekomunikacyjnym należy do jej zadań własnych. Zadania te będą
finansowane ze środków własnych j.s.t., w szczególności opłat adiacenckich, o których mowa
w art. 144 i n. ustawy o gospodarce nieruchomościami, a które pobierane są również z tytułu
inwestycji z udziałem środków publicznych w urządzenia telekomunikacyjne. Innym źródłem
finansowania będą dotacje celowe budżetu państwa, np. art. 20a ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U. z 2009 r. Nr 84, poz. 712) oraz
środki z funduszy wspólnotowych (PO RPW, poszczególne RPO).

17
Ust. 5 jako podstawę podjęcia działalności telekomunikacyjnej wskazuje uchwałę organu
stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego.
W ust. 6 i 7 wprowadzono dodatkową gwarancję proceduralną umożliwiającą kontrolę
ex ante każdego projektu, który samorząd zamierza realizować w sektorze
telekomunikacyjnym. Kontrola taka jest wykonywana przez społeczeństwo, w szczególności
przez zainteresowanych przedsiębiorców telekomunikacyjnych, czemu służy podanie

do publicznej wiadomości szczegółowych informacji o podjętej działalności. Ponadto
kontrolę wykonuje organ regulacyjny (Prezes UKE), który informowany jest indywidualnie
o podjęciu przez j.s.t. działalności w telekomunikacji.
W ust. 8 przewidziano fakultatywną delegację dla ministra właściwego do spraw łączności
do wydania rozporządzenia określającego wymagania techniczne i eksploatacyjne dla sieci
telekomunikacyjnych budowanych lub eksploatowanych przez jednostki samorządu
terytorialnego , w celu zapewnienia wzajemnej kompatybilności i połączalności sieci.
Art. 4 – przepis ust. 1 stanowi, że jednostka samorządu terytorialnego może, przed podjęciem
działalności telekomunikacyjnej, wystąpić do Prezesa UKE z wnioskiem o opinię w sprawie
wykonywania tej działalności. Możliwość taka jest przewidziana na wypadek, gdyby j. s. t.
miała wątpliwości, co do spełniania warunków świadczenia usług lub chciałaby ustalić
optymalny model prowadzenia działalności telekomunikacyjnej.
Ust. 2 określa, co powinien zawierać wniosek.
Przepis ust. 3 zakreśla dla Prezesa UKE trzymiesięczny termin od dnia otrzymania wniosku
na przedstawienie opinii w sprawie wniosku.
Zgodnie z ust. 4 wniosek podlega opłacie, która stanowi dochód budżetu państwa.
Przepis ust. 5 przewiduje dla ministra właściwego do spraw łączności delegację do wydania
rozporządzenia, po zasięgnięciu opinii Prezesa UKE, określającego wysokość opłaty
za wniosek.
Przepis art. 5 ustanawia zasadę, zgodnie z którą telekomunikacyjną działalność j.s.t.
wykonują zgodnie z przepisami ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. – Prawo telekomunikacyjne,
z tym że prowadzenie działalności telekomunikacyjnej przez jednostkę samorządu
terytorialnego w formie niewyodrębnionej w ramach jej osobowości prawnej także wymaga
uzyskania wpisu do rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych.
Art. 6 – na zasadach określonych w tym artykule samorządy mogą prowadzić działalność
w zakresie świadczenia usług telekomunikacyjnych użytkownikom końcowym. Podjęcie tej

18