Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Protokołu dodatkowego do Konwencji Genewskich z dnia 12 sierpnia 1949 roku dotyczącego przyjęcia dodatkowego znaku rozpoznawczego, przyjętego w Genewie dnia 8 grudnia 2005 roku (Protokół III)

Druk nr 2058

Warszawa, 29 maja 2009 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM 10-49-09


Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej


Szanowny Panie Marszałku
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy

- o ratyfikacji Protokołu dodatkowego
do Konwencji Genewskich z dnia

12 sierpnia 1949 roku dotyczącego
przyjęcia dodatkowego znaku
rozpoznawczego, przyjętego w Genewie
dnia 8 grudnia 2005 roku (Protokół
III).

W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanej regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Ponadto uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu w
tej sprawie w toku prac parlamentarnych został upoważniony Minister Spraw
Zagranicznych.

Z poważaniem

(-) Donald Tusk

Projekt

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej

PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

podaje do powszechnej wiadomości:



W dniu 8 grudnia 2005 roku został przyjęty w Genewie Protokół dodatkowy do
Konwencji Genewskich z dnia 12 sierpnia 1949 roku dotyczący przyjęcia dodatkowego
znaku rozpoznawczego (Protokół III).

Po zaznajomieniu się z powyższym Protokołem dodatkowym, w imieniu
Rzeczypospolitej Polskiej oświadczam, że:

– został on uznany za słuszny zarówno w całości, jak i każde
z
postanowień w nim zawartych,
– jest
przyjęty, ratyfikowany i potwierdzony,
– będzie niezmiennie zachowywany.

Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej
Polskiej.


Dano w Warszawie, dnia

PREZYDENT
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ


PREZES RADY MINISTRÓW
58-05-dg
Projekt

U S T A W A
z dnia


o ratyfikacji Protokołu dodatkowego do Konwencji Genewskich z dnia 12 sierpnia
1949 roku dotyczącego przyjęcia dodatkowego znaku rozpoznawczego, przyjętego
w Genewie dnia 8 grudnia 2005 roku (Protokół III)

Art. 1. Wyraża się zgodę na dokonanie przez Prezydenta Rzeczypospolitej
Polskiej ratyfikacji Protokołu dodatkowego do Konwencji Genewskich z dnia
12 sierpnia 1949 roku dotyczącego przyjęcia dodatkowego znaku rozpoznawczego,
przyjętego w Genewie dnia 8 grudnia 2005 roku (Protokół III).

Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od ogłoszenia.

57-05-dg
U Z A S A D N I E N I E

1. Potrzeba i cel związania Rzeczypospolitej Polskiej umową międzynarodową
Symbol Czerwonego Krzyża, zwany również Krzyżem Genewskim, jest jednym
z najlepiej rozpoznawalnych symboli na świecie, utworzonym poprzez odwrócenie
barw flagi szwajcarskiej. Powstał on na konferencji międzynarodowej w Genewie
w

1863 r. jako znak rozpoznawczy ochotników niosących pomoc rannym
żołnierzom. W rok później stał się uznanym międzynarodowo znakiem wojskowych
służb medycznych. Ochotnicy zrzeszający się w krajowych stowarzyszeniach
pomocy dali początek Międzynarodowemu Ruchowi Czerwonego Krzyża
i Czerwonego Półksiężyca (RCKCP).
W 1864 r. podpisano Konwencję Genewską wprowadzającą podstawy prawne dla
używania tego znaku. W późniejszych latach (1929 r.) uznano także jako znaki
ochronne czerwony półksiężyc na białym tle oraz czerwony lew i słońce. Te trzy
znaki zatwierdzono w art. 38 I Konwencji Genewskiej z 1949 r. jako znaki
rozpoznawcze i ochronne wojskowych służb medycznych. Podstawowym
zastosowaniem znaku w czasie konfliktu zbrojnego jest ochrona, ustanowiona przez
Konwencje Genewskie. W części krajów muzułmańskich zamiast czerwonego
krzyża używany jest znak czerwonego półksiężyca, spełniający te same funkcje.
Już od 1876 r. podejmowane były działania na rzecz ujednolicenia znaków RCKCP,
ponieważ tylko „jedność znaku ochronnego może zapewnić jego międzynarodowe
przestrzeganie”. Wraz z rezygnacją Islamskiej Republiki Iranu w 1980 r.
z posługiwania się znakiem czerwonego lwa i słońca powstała szansa dokonania
zmian. Projekty graficzne nowego znaku były szeroko konsultowane
w środowiskach czerwonokrzyskich, prawniczych i dyplomatycznych.
Ostatecznie projekt Protokołu dodatkowego do Konwencji Genewskich z dnia
12 sierpnia 1949 roku, dotyczącego przyjęcia dodatkowego znaku rozpoznawczego
(Protokół III), został opracowany i przedstawiony przez Połączoną Grupę Roboczą
Państw i Międzynarodowego Ruchu Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża
i Czerwonego Półksiężyca powołaną na spotkaniu Stałej Komisji Czerwonego
Krzyża Międzynarodowego Ruchu Stowarzyszeń Czerwonego Krzyża
i Czerwonego Półksiężyca.
Na rok 2000 zaplanowane zostało zwołanie Konferencji Dyplomatycznej w sprawie
przyjęcia projektu Protokołu III, jednakże ze względu na eskalację konfliktu
bliskowschodniego Konferencję odwołano.

Na zorganizowaniu Konferencji i przyjęciu Protokołu III najbardziej zależało
stronie izraelskiej oraz Stanom Zjednoczonym Ameryki, ze względu na stworzenie
możliwości przystąpienia do Międzynarodowej Federacji Stowarzyszenia
Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca dla izraelskiego stowarzyszenia
humanitarnego Magen David Adom (Czerwona Gwiazda Dawida) oraz
Palestyńskiego Towarzystwa Czerwonego Półksiężyca. Inicjatorem wszelkich
działań związanych z opracowaniem i przyjęciem Protokołu III była Konfederacja
Szwajcarska, jako Depozytariusz Konwencji Genewskich.

Ze względu na wielokrotnie akcentowany polityczny charakter Protokołu III, strona
polska nie zgłosiła żadnych uwag do dobrze przygotowanego przez Grupę Roboczą
tekstu Protokołu III, a także do projektu Zasad Procedowania Konferencji
Dyplomatycznej, poświęconej Protokołowi III.
Konferencja Dyplomatyczna odbyła się ostatecznie w Genewie w dniach

5
–
8 grudnia 2005 r. Podczas obrad, podobnie jak 95 innych państw,
Rzeczpospolita Polska głosowała za przyjęciem Protokołu III w obecnym
brzmieniu. Polska podpisała Protokół III w dniu 20 czerwca 2006 roku.

2. Różnice między dotychczasowym a projektowanym stanem prawnym
Protokół III potwierdza i uzupełnia postanowienia czterech Konwencji Genewskich
z dnia 12 sierpnia 1949 r.: I Konwencja Genewska o polepszeniu losu rannych
i chorych w armiach czynnych, II Konwencja Genewska o polepszeniu losu
rannych, chorych i rozbitków sił zbrojnych na morzu, III Konwencja Genewska
o traktowaniu jeńców wojennych, IV Konwencja Genewska o ochronie osób
cywilnych podczas wojny, przyjętych dnia 12 sierpnia 1949 r., które Rzeczpospolita
Polska podpisała dnia 8 grudnia 1949 r. i ratyfikowała dnia 18 września 1954 r.,
(Dz. U. z 1956 r. Nr 38, poz. 171), oraz niektóre postanowienia Protokołów

2