Rządowy projekt ustawy o funduszach promocji produktów rolno-spożywczych

b) po ust. 1 dodaje się ust. 1a w brzmieniu:
„1a. Wypłata środków finansowych pochodzących z Funduszu Promocji
Mleka określonych w ust. 1, odbywa się na zasadach i w trybie udzielania dopłat,
o których mowa w art. 42 pkt 2 lit. g.”;
4) uchyla się rozdział 5.
Art. 17. 1. Rok finansowy funduszy promocji w 2009 r. trwa od dnia 1 lipca do dnia
31 grudnia.
2. Plan finansowy na 2009 r. fundusze promocji uchwalą do dnia 1 października 2009 r.

Art. 18. Minister właściwy do spraw rynków rolnych zwoła pierwsze posiedzenie
komisji zarządzającej w terminie 14 dni od dnia powołania wszystkich członków danej
komisji.


Art. 19. 1. rodki zgromadzone na wyodrębnionym rachunku Funduszu Promocji
Mleczarstwa, o którym mowa w art. 52 ustawy wymienionej w art. 16, stają się z dniem
wejścia w życie ustawy środkami finansowymi Funduszu Promocji Mleka.

2. Prezes Agencji Rynku Rolnego na podstawie informacji, o których mowa
w art. 10 ust. 1 pkt 5 lit. a ustawy wymienionej w art. 16, może, w drodze decyzji
administracyjnej, dokonać rozliczenia należnych wpłat na Fundusz Promocji Mleka za rok
kwotowy 2009/2010.
3. Postępowania w sprawach dotyczących dofinansowania ze środków Funduszu
Promocji Mleczarstwa, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia
w życie ustawy, toczą się na zasadach i w trybie określonych w przepisach dotychczasowych.
4. Szczegółowe zasady gospodarowania Funduszem Promocji Mleczarstwa oraz jego
plan finansowy, ustalone przez Komisję Porozumiewawczą do Spraw Mleka i Przetworów
Mlecznych, stosuje się do dnia ustalenia zasad gospodarowania środkami finansowymi oraz
planu finansowego Funduszu Promocji Mleka.

Art. 20. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2009 r.


20

1) Niniejszą ustawą zmienia się: ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o Agencji Rynku Rolnego i organizacji
niektórych rynków rolnych oraz ustawę z dnia 20 kwietnia 2004 r. o organizacji rynku mleka

i przetworów mlecznych.
2) Zmiany wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 14, poz. 113, Nr 90, poz. 756, Nr 143,
poz. 1199 i Nr 179, poz. 1484, z 2006 r. Nr 143, poz. 1028 i 1029, z 2007 r. Nr 168, poz. 1187 i Nr 192,
poz. 1382, z 2008 r. Nr 74, poz. 444, Nr 130, poz. 826, Nr 141, poz. 888 i Nr 209, poz. 1320 oraz z 2009 r.
Nr 3, poz. 11.
3) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2005 r. Nr 85, poz. 727, Nr 86,
poz. 732 i Nr 143, poz. 1199, z 2006 r. Nr 66, poz. 470, Nr 104, poz. 708, Nr 143, poz. 1031, Nr 217,
poz. 1590 i Nr 225, poz. 1635, z 2007 r. Nr 112, poz. 769, Nr 120, poz. 818, Nr 192, poz. 1378
i Nr 225, poz. 1671 oraz z 2008 r. Nr 118, poz. 745, Nr 141, poz. 888, Nr 180, poz. 1109 i Nr 209, poz. 1316
i 1318.




21

08/02/BS

22
U Z A S A D N I E N I E
Projektowana ustawa o funduszach promocji produktów rolno-spożywczych tworzy
fundusze promocji produktów rolno-spożywczych oraz określa ich zadania, zasady
finansowania, organizację i funkcjonowanie.
Z uwagi na postępującą liberalizację handlu, w tym produktami rolno-spożywczymi,
wymiana handlowa pomiędzy państwami Unii Europejskiej a państwami trzecimi będzie
nabierać coraz większego znaczenia. Z tego powodu reforma Wspólnej Polityki Rolnej
(WPR) będzie podążała w podobnym kierunku. Dlatego też, przewidując nieuchronne zmiany
oraz mając na uwadze swobodny przepływ towarów na jednolitym, wewnętrznym rynku Unii
Europejskiej oraz na rynkach pozaunijnych traktowanych jako rynki zagraniczne, należy
podjąć działania wspierające konkurencyjność (przede wszystkim poprzez budowanie
trwałych powiązań handlowych) oraz ugruntować pozycję polskich produktów rolnych na
rynku wspólnotowym i wybranych strategicznych rynkach światowych, a także zdobywać
nowe rynki. Praktycznie we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej władze
wspierają finansowo sprzedaż produktów rolnych wymienionych w załączniku I do Traktatu
ustanawiającego Wspólnotę Europejską. W państwach tych są prowadzone
zinstytucjonalizowane działania mające na celu wspieranie krajowych producentów
w sektorze rolniczym. Realizowane są one m. in. poprzez reklamę, wspieranie eksportu,
oznaczenia jakościowe czy organizowanie wspólnych „tematycznych” stoisk na targach
i wystawach. Taka forma pomocy dotyczy poszczególnych kategorii produktów (np. nabiał
czy wołowina), a nie konkretnej marki danego producenta.
Państwa członkowskie Unii Europejskiej finansują powyższe działania także przez
bezpośredni wkład z budżetu, opłat „parafiskalnych” i obowiązkowych składek. Jednakże
wykorzystanie środków bezpośrednio pochodzących z budżetu państwa, jako swego rodzaju
publiczna interwencja, jest częstokroć kwestionowane przez Komisję Europejską jako
niezgodne z art. 28 (dawny art. 30) Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską
(zakłócenie konkurencji, które może wpłynąć na wymianę handlową między państwami
członkowskimi – vide: wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 24.11.1982 r.
w sprawie Komisja Europejska przeciwko Irlandii o stwierdzenie, że podejmując środki
w celu promowania towarów irlandzkich w Irlandii, Irlandia uchybiła zobowiązaniom, które
na niej ciążą na mocy art. 30 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską – sprawa
249/81), bądź też jest wprost uznawane przez Komisję za pomoc publiczną, która narusza
art. 87 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską.
Aby ustrzec się przed podobnymi zarzutami, część państw członkowskich Unii
Europejskiej (Austria, Irlandia, Niemcy) stosuje obecnie rozwiązanie polegające na
gromadzeniu w sposób „ustawowy” środków, które następnie są przeznaczane na szeroko
rozumianą poprawę sytuacji danej branży. Reasumując, działania te nie są finansowane ze
środków budżetowych – środki zapewniają branże, których produkty objęte są wsparciem.
Udział poszczególnych państw członkowskich Unii Europejskiej ogranicza się jedynie do
zapewnienia obsługi instytucjonalnej funduszy w zakresie systemowego pobierania
i gromadzenia środków, obsługi formalno-prawnej oraz finansowo-księgowej.
Opisane powyżej europejskie doświadczenia ze wspieraniem sprzedaży,
a także problemy polskiego sektora rolnego, zwłaszcza trudności w znalezieniu rynków zbytu
i duże rozproszenie producentów, były uzasadnieniem dla wystąpienia przez reprezentantów
branż z wnioskiem o uruchomienie działań mających na celu stworzenie mechanizmu
zapewniającego skuteczną promocję branżową, której celem byłby wzrost sprzedaży polskich
produktów rolnych, a w konsekwencji zdobycie trwałych rynków zbytu (trwałe wspieranie
konkurencyjności, w tym eksportowej), poprawa jakości produkowanych wyrobów (cel
długofalowy, realizowany w perspektywie wielu lat) oraz integracja branżowa (zarówno
pozioma, jak i pionowa), co przejawiałoby się tworzeniem silnych grup skupionych wokół
poszczególnych produktów.
Dlatego, mając na uwadze wzorce z powodzeniem realizowane w innych państwach
Unii Europejskiej, ograniczenia wynikające z przepisów Traktatu ustanawiającego Wspólnotę
Europejską (w szczególności kwestia dopuszczalności pomocy publicznej oraz zakaz działań
mogących spowodować zakłócenie konkurencji), pozytywne efekty działań realizowanych
dotychczas w ramach Funduszu Promocji Mleczarstwa, a także potencjał produkcyjny branż,
proponuje się powołanie i stworzenie systemowych oraz instytucjonalnych podstaw
funkcjonowania funduszy promocji.

Głównym celem utworzenia funduszy promocji jest wzrost spożycia i promocji
produktów rolno-spożywczych. W ramach realizacji tego celu projektowana ustawa wyznacza
zakres działań, które będą finansowane ze środków finansowych funduszy. Są to: działania
mające na celu informowanie o jakości i cechach, w tym zaletach produktów, działania
mające na celu promocję spożycia poszczególnych produktów, wspieranie udziału

2