Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o żegludze śródlądowej oraz ustawy o dozorze technicznym

6) ponadto mogą być używane gaśnice proszkowe, wodne lub pianowe, jeśli są dostosowane do
klasy pożarowej, która jest najbardziej prawdopodobna w przypadku pożaru w
pomieszczeniu, w którym się znajdują.
3. Statek pasażerski oprócz gaśnic przenośnych zgodnie z § 16 ust. 1 i 2 należy
wyposażyć na pokładzie w następujące gaśnice przenośne:
1) jedną gaśnicę na każde 120 m2 powierzchni brutto stropów w pomieszczeniach pasażerskich;
2) jedną gaśnicę na każdą rozpoczętą grupę 10 kabin;
3) jedna gaśnica przenośna w każdej kuchni i w pobliżu każdego pomieszczenia, w którym
przechowuje lub użytkuje się płyny łatwopalne; w kuchniach należy zapewnić środki gaśnicze
odpowiednie do gaszenia pożarów tłuszczu; wyżej wymienione dodatkowe gaśnice muszą
być zgodne z wymogami określonymi w § 16 ust. 1 i 2 i zainstalowane i rozmieszczone na
statku w taki sposób, aby w przypadku wystąpienia pożaru w jakimkolwiek miejscu i czasie
były natychmiastowo dostępne; kuchnie, salony fryzjerskie i perfumerie muszą być również
wyposażone w koc gaśniczy w sposób umożliwiający natychmiastowe użycie.
4. Statek o długości równej lub mniejszej niż 20 m, inny niż pchacz, holownik i
lodołamacz, powinien być wyposażony w gaśnice proszkowe o wielkości napełniania 2 kg.
Minimalna ilość gaśnic wynosi dla statków o długości:
1) do 10 m - (1 + s) gaśnic;
2) powyżej 10 m do 15 m - (2 + s) gaśnic;
3) powyżej 15 m do 20 m - (3 + s) gaśnic,
przy czym „s” oznacza liczbę dodatkowych gaśnic w zależności od mocy silników
napędowych i wynosi: jedna gaśnica dla silników o mocy 50-100 kW oraz jedna gaśnica na
każde następne 100 kW.
5. Dodatkowe gaśnice, o których mowa w ust. 4, powinny być równomiernie
rozmieszczone w miejscach widocznych i łatwo dostępnych.
6. Gaśnice powinny być tak rozmieszczone, aby znajdowały się przy każdej zejściówce
oraz, w miarę możliwości, w odległości nie większej niż 1 m od stanowiska sternika i 2 m od
kuchenki. Jedna gaśnica powinna się znajdować w pobliżu siłowni.
7. Na statku dopuszcza się stosowanie innej, niż określona w ust. 4, liczby gaśnic jeżeli
przy zastosowanej wielkości napełnienia nie przekraczającej 6 kg zachowana jest ta sama
skuteczność gaśnicza.
8. Rodzaj gaśnic powinien być dostosowany do źródła zagrożenia pożarowego,
występującego w danym miejscu na statku. Gaśnice przenośne z CO2 jako środkiem
gaśniczym mogą być stosowane tylko do gaszenia pożaru w kuchni i pożarów instalacji
elektrycznych.
Wielkość napełnienia tych gaśnic może wynosić co najwyżej 1 kg na 15 m³ objętości
pomieszczenia, w którym są dostępne i używane.
9. Stan techniczny i napełnienie gaśnic powinny być kontrolowane w okresach i w
sposób zgodny z instrukcją ustaloną przez producenta, nie rzadziej jednak niż raz w roku.
Wydaje się zaświadczenie o inspekcji z podpisem kontrolera oraz datą przeprowadzenia
inspekcji.

§ 16. Na statku powinno znajdować się oprócz gaśnic, o których mowa w § 15 ust. 2,
następujące wyposażenie gaśnicze:
1) wiadro metalowe o pojemności około 10 l z linką - na pokładzie - 1 szt.;
2) koc gaśniczy:
a) w siłowni, w której przebywa stale załoga - 1 szt.,
b) w kuchni - 1 szt.;
3) łom i topór - na statku o długości powyżej 15 m,
przy wejściu do zamykanych pomieszczeń mieszkalnych - 1 kpl.;

6
4) toporek strażacki - na statku o długości do 15 m - 1 szt.;
5) rękawice ognioodporne - w pomieszczeniach maszynowni i sterówce.

§ 17. 1. Statek o długości powyżej 20 m powinien posiadać systemy gaśnicze zainstalowane
na stałe w pomieszczeniach dla załogi, sterówkach, pomieszczeniach dla pasażerów,
maszynowniach, kotłowniach i pompowniach.
2. Do ochrony pomieszczeń dla załogi, sterówki i pomieszczeń dla pasażerów jako na
stałe zainstalowane systemy gaśnicze mogą służyć tylko specjalne automatyczne
ciśnieniowe instalacje tryskaczowe.
3. Systemy te muszą zraszać powierzchnię największego chronionego pomieszczenia z
szybkością 5 l/m² na minutę.
4. Do ochrony pomieszczeń, takich jak maszynownia, kotłownia i pompownia w
urządzeniach przeciwpożarowych zainstalowanych na stałe można stosować
następujące środki gaśnicze:
1) CO2 (dwutlenek węgla);
2) HFC 227ea (heptafluoropropan);
3) IG-541 (52 % azotu, 40 % argonu, 8 % dwutlenku węgla).
5. Pomieszczenia chronione muszą być wyposażone w możliwość odciągania środków
gaśniczych i gazów powstających w trakcie spalania. Urządzenia temu służące muszą
być obsługiwane ze stanowiska spoza pomieszczenia chronionego i w przypadku
pożaru tego pomieszczenia nie mogą stać się niedostępne.
W przypadku urządzeń odsysających zamontowanych na stałe ich włączenie podczas
gaszenia pożaru musi być uniemożliwione.
6. Chronione pomieszczenia są monitorowane za pomocą działającej pożarniczej sieci
sygnalizacyjnej. Alarm musi być obserwowany w sterówce, pomieszczeniach dla
załogi i pomieszczeniach chronionych.
7. Systemy gaśnicze zainstalowane na stałe muszą posiadać dźwiękowy i optyczny
system ostrzegawczy. System ostrzegawczy włącza się automatycznie natychmiast po
uruchomieniu systemu gaśniczego. Sygnał ostrzegawczy musi zabrzmieć
wystarczająco długo przed uwolnieniem środka gaśniczego i nie może istnieć
możliwość jego wyłączenia.
8. Statek pasażerski należy wyposażyć w instalację hydrantową zawierającą :
1) dwie silnikowe pompy gaśnicze o wystarczającej wydajności, z których jedna jest
zainstalowana na stałe;
2) instalacje wody gaśniczej z wystarczającą liczbą hydrantów z zamocowanymi na
stałe wężami gaśniczymi o długości co najmniej 20 m wyposażonymi w
prądownice umożliwiające wytwarzanie strumienia rozpylonego lub zwartego oraz
odcięcie strumienia;
3) instalacje hydrantowe należy tak zaprojektować aby jakikolwiek punkt na statku
był w zasięgu co najmniej dwóch hydrantów usytuowanych w różnych miejscach,
każdy z pojedynczym wężem długości nie przekraczającej 20 m;

4) ciśnienie w hydrantach wynosiło co najmniej 300 kPa;
5) na wszystkich pokładach osiągalny był strumień wody o długości co najmniej 6 m;
6) obie pompy pożarowe muszą być zainstalowane w oddzielnych pomieszczeniach i
móc pracować niezależnie od siebie, każda z osobna umożliwiać na wszystkich
pokładach utrzymywanie niezbędnego ciśnienia hydrantów i niezbędna długość
strumienia wody oraz być zainstalowane przed grodzią rufową;
7) statek o długości powyżej 20 m i łącznej mocy maszyn głównych i pomocniczych
1.000kW i większej uprawiający żeglugę w rejonie 1 powinien być wyposażony w

7
niezależny agregat gaśniczy.
2. Statek o długości powyżej 20 m z pomieszczeniami pod pokładem głównym, w
których mogą przebywać na stałe członkowie załogi albo pasażerowie, uprawiający żeglugę
w rejonie 1 powinien być wyposażony w dwa aparaty oddechowe wyposażone w maski na
całą twarz, dwa zestawy sprzętu zawierające ubranie ochronne, kask, buty, rękawice, toporek,
łom, latarkę i linkę asekuracyjną oraz cztery kaptury ucieczkowe.
3. Zbiornikowiec nie posiadający stałej pokładowej instalacji gaśniczej pianowej,
uprawiający żeglugę w rejonie 1, powinien być wyposażony w zestaw pianowy.

Rozdział 4

rodki łączności

§ 18. 1. Pchacz, holownik, statek pasażerski oraz inny statek o napędzie mechanicznym o
długości większej niż 20 m powinien być wyposażony w stacjonarny radiotelefon VHF
przeznaczony do łączności w relacji statek-statek i statek-brzeg, spełniający międzynarodowe
wymagania zgodnie z przeznaczeniem i posiadający pozwolenie radiowe wydane przez
Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Statek uprawiający żeglugę międzynarodową
powinien być wyposażony w dwa takie radiotelefony.
2. Statek pasażerski, na którym nie jest możliwa bezpośrednia łączność pomiędzy
sterówką a pomieszczeniami załogi, pomieszczeniami służbowymi, dziobową i rufową
częścią statku oraz miejscami dostępnymi dla pasażerów, powinien być wyposażony w
rozgłośnię manewrową.
3. Statek pasażerski o długości 40 m i większej, przeznaczony do przewozu powyżej 75
pasażerów, powinien być wyposażony w głośniki rozgłośni manewrowej zainstalowane w
miejscach dostępnych dla wszystkich pasażerów.

Rozdział 5

Sprzęt nawigacyjny

§ 19. 1. Statek powinien być wyposażony w następujący sprzęt:
1) na pchaczu, holowniku lub innym statku o długości większej niż 20 m - zapasowe światła do
sygnalizacji nocnej na postoju, z niezależnym zasilaniem;
2) lornetkę - minimum 7 x 50;
3) megafon lub tubę głosową.
2. Statek uprawiający żeglugę w rejonie 1 i 2 powinien być wyposażony w kompas
magnetyczny z aktualną tabelą dewiacji.
3. Na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu morskiego statek pasażerski
uprawiający żeglugę w rejonie 1, 2 i 3, statek towarowy przewożący materiały niebezpieczne
oraz pchacz i holownik uprawiające żeglugę w rejonie 1 i 2 powinny być wyposażone w
radar, a statek i zestaw o pojemności brutto poniżej 200 - ponadto w reflektor radarowy.
4. Statek uprawiający żeglugę na wodach administrowanych przez dyrektora urzędu
morskiego powinien być wyposażony w mapy, locje, spisy świateł i przepisy portowe lub
wyciągi z tych pomocy nawigacyjnych dotyczące akwenu, na którym ma być uprawiana
żegluga.

Rozdział 6
Sprzęt pokładowy


8
§ 20. Statek powinien być wyposażony w następujący sprzęt:
1) kładka z relingiem, o szerokości nie mniejszej niż 0,6 m i długości nie mniejszej niż 4,0 m -
na statku o długości większej niż 20 m; dla mniejszych statków dopuszcza się krótszą kładkę;
2) tyczka do sondowania lub sonda ręczna lub inny odpowiedni przyrząd do pomiaru
głębokości;
3) odbijacze w ilości odpowiedniej do rodzaju i wymiarów statku;
4) bosak łodziowy;
5) 2 wiosła - na małym statku o napędzie mechanicznym;
6) rzutka;
7) apteczka pierwszej pomocy;
8) instrukcja ratowania człowieka za burtą i reanimacji;
9) plaster awaryjny - na pchaczu, holowniku i innym statku o długości większej niż 20 m;
10) trap burtowy lub drabinka burtowa, dla statku o wolnej burcie większej niż 1,5 m przy
minimalnym zanurzeniu.

Dział V

Instrukcja bezpieczeństwa statku

§ 21. 1. Na
statkach
pasażerskich powinna zostać sporządzona instrukcja
bezpieczeństwa, określająca zadania załogi w przypadku zaistnienia:
1) awarii;
2) pożaru na pokładzie;
3) ewakuacji pasażerów;
4) alarmu „człowiek za burtą”.
Należy przy tym uwzględnić szczególne środki bezpieczeństwa dla osób z dysfunkcją
narządu ruchu

2. Instrukcja bezpieczeństwa powinna zawierać plan obrony statku, na którym wyraźnie i
w sposób przejrzysty pokazane są:
1) sprzęt ratunkowy i łodzie towarzyszące;
2) drzwi wodoszczelne poniżej pokładu grodziowego oraz zamknięcia innych podobnych
otworów w grodziach wodoszczelnych, ze wskazaniem miejsca ich sterowania;
3) drzwi i klapy przeciwpożarowe;
4) instalacja alarmowa;
5) instalacja alarmową przeciwpożarową;
6) instalacje gaśnicze i gaśnice;
7) drogi ewakuacji, wyjścia awaryjne, miejsca zbiórki i ewakuacji;
8) awaryjne źródła energii elektrycznej;
9) urządzenia do obsługi i kontroli instalacji wentylacyjnej;
10) przyłącza do zasilania z lądu;
11) urządzenia odcinające dopływ paliwa;
12) instalacje gazu płynnego;
13) instalacje głośnikowe;
14) urządzenia radiotelefoniczne;


15) obszary przewidziane do użytkowania przez osoby z ograniczonymi zdolnościami
ruchowymi;
16) zestawy pierwszej pomocy;
17) inny sprzęt bezpieczeństwa.

9
3. Instrukcja bezpieczeństwa i plan obrony statku powinny być zatwierdzone przez
komisję inspekcyjną oraz umieszczone w dobrze widocznym miejscu na każdym pokładzie.
4. Na statkach pasażerskich powinien być wywieszony w ogólnie dostępnym miejscu
plan dróg ewakuacji dla pasażerów. Plan ten może być wspólnym dokumentem z planem
obrony statku.
5. W każdej kabinie pasażerskiej powinny znajdować się instrukcje postępowania dla
pasażerów, jak również uproszczony schemat bezpieczeństwa zawierający wyłącznie
informacje wymienione w ust. 2 pkt 1,4,6,7,15,17.
Instrukcje postępowania muszą zawierać co najmniej:
1) opis sytuacji nagłej:
a) pożar,
b) zalanie,
c) ogólne zagrożenie;
2) opis odpowiednich sygnałów alarmowych;
3) instrukcje odnośnie do:
a) drogi ewakuacji,
b) postępowania,
c) zachowania spokoju;
4) wskazówki odnośnie do:
a) palenia,
b) użycia ognia i otwartego płomienia,
c) otwierania okien,
d) używania określonych urządzeń.
6. Niniejsze informacje muszą być dostępne w języku angielskim, francuskim,
niemieckim i holenderskim.

Dział VI
Sposób upoważniania podmiotów do wykonywania przeglądów technicznych statków

§ 22.1 Podmiot ubiegający się o upoważnienie powinien spełniać kryteria określone w
załączniku nr 2 do rozporządzenia.
2. Podmiot ubiegający się o upoważnienie, składa do ministra właściwego do spraw
transportu, pisemny wniosek określający zakres upoważnienia.
3. Do wniosku o upoważnienie powinny być dołączone dokumenty potwierdzające spełnienie
przez podmiot kryteriów, o których mowa w ust. 1.

§ 23.1. Upoważnienia podmiotu do wykonywania przeglądów technicznych dokonuje
minister właściwy do spraw transportu w drodze decyzji.
2. Zakres upoważnienia określa się w umowie wskazując w szczególności zakres
upoważnienia i sposób sprawowania nadzoru nad podmiotem w zakresie powierzonych
zadań.

10