Rządowy projekt ustawy o instytutach badawczych

4. Stosunek pracy z mianowanym pracownikiem naukowym może być rozwiązany również
z innych ważnych przyczyn, po uzyskaniu zgody rady naukowej instytutu.

Art. 46.

1. Stosunek pracy mianowanego pracownika naukowego wygasa z mocy prawa w przypadku:
1) stwierdzenia, że mianowanie nastąpiło na podstawie fałszywych lub nieważnych
dokumentów;
2) prawomocnego orzeczenia przez sąd utraty praw publicznych;
3) prawomocnego orzeczenia środka karnego w postaci zakazu zajmowania określonego
stanowiska w przypadku, gdy orzeczenie to dotyczy wykonywania obowiązków pracownika
naukowego;
4) upływu trzymiesięcznego okresu nieobecności w pracy z powodu tymczasowego
aresztowania;
5) odbywania kary pozbawienia wolności lub ograniczenia wolności;
6) upływu okresu mianowania;
7) śmierci pracownika naukowego.
2. Stosunek pracy mianowanego pracownika naukowego zatrudnionego na stanowisku profesora
zwyczajnego lub profesora nadzwyczajnego wygasa z końcem roku, w którym ukończył on
70. rok życia.
3. Wygaśnięcie stosunku pracy stwierdza dyrektor.
4. Stosunek pracy mianowanego pracownika naukowego pełniącego funkcję dyrektora,
z końcem roku, w którym ukończył on 70. rok życia, przekształca się – na czas pozostały do
zakończenia pełnienia tej funkcji – w stosunek pracy na podstawie umowy o pracę.

Art. 47.

1. Wykonywanie przez pracownika naukowego dodatkowego zatrudnienia w ramach stosunku
pracy lub prowadzenie działalności gospodarczej, bez uzyskania wcześniejszej zgody
dyrektora, stanowi podstawę rozwiązania stosunku pracy za wypowiedzeniem w instytucie
stanowiącym podstawowe miejsce pracy.

30


2.
Osoby zatrudnione na stanowisku dyrektora instytutu mogą podejmować dodatkowe
zatrudnienie w ramach stosunku pracy lub prowadzić działalność gospodarczą, za zgodą
ministra nadzorującego. Wykonywanie przez dyrektora zatrudnienia w ramach stosunku
pracy lub prowadzenie działalności gospodarczej bez zgody ministra nadzorującego
powoduje wygaśnięcie powołania, o którym mowa w art. 24 ust. 3 lub w art. 27 ust. 1.
3. Wypowiedzenia stosunku pracy, o którym mowa w ust. 1, dokonuje dyrektor, a wygaśnięcia
powołania, o którym mowa w ust. 2, minister nadzorujący.
4. Przepisów ust. 1 i 2 nie stosuje się do pracowników naukowych podejmujących zatrudnienie
w ramach stosunku pracy:
1) w urzędach, o których mowa w art. 1 ust. 1 i ust. 2 pkt 1, 2, 4 i 4a ustawy z dnia 16 września
1982 r. o pracownikach urzędów państwowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 86, poz. 953, z późn.
zm.));
2) w organach towarzystw naukowych i zawodowych;
3) w organach wymiaru sprawiedliwości;
4) w instytucjach kultury;
5) we władzach Polskiej Akademii Nauk i Polskiej Akademii Umiejętności.

Art. 48.

1. Podstawowym obowiązkiem pracownika badawczo-technicznego jest realizacja celów i zadań
instytutu, a w szczególności aktywne współdziałanie w rozwiązywaniu problemów naukowo-
technicznych, prowadzenie prac zmierzających do ich praktycznych zastosowań oraz
uczestniczenie w ich wdrażaniu i upowszechnianiu.
2. Do obowiązków pracownika badawczo-technicznego należy realizacja zadań statutowych
instytutu, w szczególności poprzez:
1) współuczestniczenie w rozwiązywaniu problemów naukowych realizowanych przez instytut;
2) przystosowywanie rezultatów badań do potrzeb praktyki;
3) prowadzenie prac w dziedzinie projektów, konstrukcji, technologii, organizacji, metod

8) Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 98, poz. 1071, Nr 123,
poz. 1353 i Nr 128, poz. 1403, z 2002 r. Nr 1, poz. 18, Nr 153, poz. 1271 i Nr 240, poz. 2052, z 2005 r. Nr 10,
poz. 71 i Nr 169, poz. 1417, z 2006 r. Nr 45, poz. 319, Nr 170, poz. 1218, Nr 218, poz. 1592 i Nr 220, poz. 1600 oraz
z 2007 r. Nr 89, poz. 589.

31


leczniczych i udział we wprowadzaniu ich do praktyki;
4) prowadzenie prac doświadczalnych;
5) prowadzenie prac związanych z ochroną własności przemysłowej, praw autorskich
i wynalazczości;
6) uczestniczenie w pracach organizacyjnych związanych z działalnością, o której mowa
w pkt 1 – 4.

Art. 49.

1. Pracownikiem badawczo-technicznym jest osoba zatrudniona na stanowisku:
1) głównego specjalisty badawczo-technicznego;
2) starszego specjalisty badawczo-technicznego;
3) specjalisty badawczo-technicznego.
2. Na stanowisku badawczo-technicznym może być zatrudniona osoba posiadająca wykształcenie
wyższe. Dodatkowe kwalifikacje na stanowiska badawczo-techniczne ustala dyrektor po
zasięgnięciu opinii rady naukowej.
3. Nabór pracowników badawczo-technicznych na stanowiska przewidziane dla żołnierzy
zawodowych oraz funkcjonariuszy służb podległych ministrowi właściwemu do spraw
wewnętrznych odbywa się na zasadach określonych w przepisach właściwych dla tych służb.

Art. 50.

Pracownicy badawczo-techniczni podlegają okresowym ocenom, nie rzadziej niż raz na dwa lata,
zgodnie z przepisem art. 44 ust. 3.

Art. 51.

Pracownicy naukowi i badawczo-techniczni ponoszą odpowiedzialność dyscyplinarną za rażące
naruszenie obowiązków lub uchybienie godności pracownika nauki.



32


Art. 52.

1. Karami dyscyplinarnymi są:
1) upomnienie;
2) nagana;
3) nagana z pozbawieniem prawa do pełnienia funkcji kierowniczych w instytucie na okres do
pięciu lat.
2. Odpis orzeczenia o udzieleniu kary dyscyplinarnej z uzasadnieniem włącza się do akt
osobowych pracownika naukowego lub badawczo-technicznego.

Art. 53.

1. Karę upomnienia za przewinienia dyscyplinarne mniejszej wagi nakłada dyrektor po
uprzednim wysłuchaniu pracownika naukowego lub badawczo-technicznego.
2. Pracownik naukowy lub badawczo-techniczny ukarany przez dyrektora karą upomnienia
może wnieść odwołanie do komisji dyscyplinarnej. Odwołanie wnosi się w terminie
czternastu dni od dnia doręczenia zawiadomienia o ukaraniu.
3. W przypadku, o którym mowa w ust. 2, komisja nie może wymierzyć kary surowszej.

Art. 54.

1. W sprawach dyscyplinarnych pracowników naukowych lub badawczo-technicznych orzekają:
1) w pierwszej instancji - komisja dyscyplinarna w instytucie w składzie 3 członków;
2) w drugiej instancji - komisja dyscyplinarna do spraw pracowników naukowych i badawczo-
technicznych instytutów przy ministrze właściwym do spraw nauki w składzie 3 członków.
2. W składzie orzekającym komisji, o której mowa w ust. 1 pkt 2, co najmniej jeden z członków
powinien posiadać tytuł zawodowy magistra na kierunku prawo.
3. Przewodniczącym składu orzekającego powinien być pracownik naukowy zatrudniony na
stanowisku nie niższym niż obwiniony.



33


Art. 55.

1. Komisja dyscyplinarna, o której mowa w art. 54 ust. 1 pkt 1, pochodzi z wyboru. Tryb wyboru
określa statut instytutu.
2. Komisję dyscyplinarną, o której mowa w art. 54 ust. 1 pkt 2, powołuje minister właściwy do
spraw nauki.
3. Komisje dyscyplinarne, o których mowa w art. 54 ust. 1, są niezawisłe w zakresie orzekania.
4. Komisje dyscyplinarne, o których mowa w art. 54 ust. 1, rozstrzygają samodzielnie wszelkie
zagadnienia faktyczne oraz prawne i nie są związane rozstrzygnięciami innych organów
stosujących prawo, z wyjątkiem prawomocnego skazującego wyroku sądu oraz opinii komisji
do spraw etyki w nauce, o której mowa w ust. 5.
5. W sprawach naruszeń dyscyplinarnych, które stanowią naruszenie zasad etyki w nauce,
w szczególności, w sprawach określonych w art. 56 ust. 3 pkt 1 – 4 komisja dyscyplinarna
może zwrócić się o wydanie opinii do komisji do spraw etyki w nauce, o której mowa
w art. 35 ust. 1 ustawy z dnia … o Polskiej Akademii Nauk. Opinia komisji do spraw etyki
w nauce wiąże komisję dyscyplinarną drugiej instancji w ustaleniu treści naruszenia.
6. Postanowienia i orzeczenia składu orzekającego zapadają zwykłą większością głosów.
7. Kadencja komisji dyscyplinarnej, o której mowa w art. 54 ust. 1 pkt 1, trwa cztery lata.
8. Kadencja komisji dyscyplinarnej, o której mowa w art. 54 ust. 1 pkt 2, trwa cztery lata.
9. Obsługę komisji dyscyplinarnej, o której mowa w art. 54 ust. 1 pkt 2, wykonują komórki
organizacyjne urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw nauki.

Art. 56.

1. Postępowanie dyscyplinarne komisja dyscyplinarna wszczyna na wniosek rzecznika
dyscyplinarnego.
2. Postępowanie dyscyplinarne nie może być wszczęte po upływie sześciu miesięcy od dnia
powzięcia odpowiednio przez dyrektora lub ministra nadzorującego wiadomości
o popełnieniu czynu uzasadniającego nałożenie kary oraz po upływie pięciu lat od
popełnienia tego czynu. Jeżeli czyn stanowi przestępstwo, okres ten nie może być krótszy od
okresu przedawnienia ścigania tego przestępstwa, z zastrzeżeniem ust. 3.

34