Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks morski

Druk nr 1515

Warszawa, 9 grudnia 2008 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM 10-210-08



Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy

- o zmianie ustawy - Kodeks morski wraz z
projektami aktów wykonawczych.

W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu
w tej sprawie w toku prac parlamentarnych został upoważniony Minister
Infrastruktury.


(-) Donald Tusk
Projekt

U S T A W A
z dnia
o zmianie ustawy – Kodeks morski

Art. 1. W ustawie z dnia 18 września 2001 r. – Kodeks morski (Dz. U. Nr 138,
poz. 1545, z późn. zm.1)) wprowadza się następujące zmiany:

1) art. 265 otrzymuje brzmienie:

„Art. 265. Z zastrzeżeniem przepisów rozdziału 1a i 2, armator odpowiada za szkodę
wyrządzoną komukolwiek zanieczyszczeniem pochodzącym ze statku w związku
z przewozem ładunków, eksploatacją statku lub zatapianiem w morzu odpadów i innych
substancji.”;

2) w tytule VII w dziale III po rozdziale 1 dodaje się rozdział 1a w brzmieniu:

„ Rozdział 1a
Zanieczyszczenia olejami bunkrowymi

Art. 271a. § 1. Do odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną zanieczyszczeniem olejem
bunkrowym znajdującym się na pokładzie lub pochodzącym ze statku stosuje się
postanowienia Międzynarodowej konwencji o odpowiedzialności cywilnej za szkody
spowodowane zanieczyszczeniem olejami bunkrowymi, sporządzonej w Londynie dnia
23 marca 2001 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 148, poz. 939), zwanej dalej „Konwencją bunkrową”,
wraz ze zmianami obowiązującymi od daty ich wejścia w życie w stosunku do
Rzeczypospolitej Polskiej, podanymi do publicznej wiadomości we właściwy sposób.
§ 2. Użyte w przepisach niniejszego rozdziału określenia: „statek”, „właściciel statku”,
„olej bunkrowy”, „środki zapobiegawcze”, „szkoda spowodowana zanieczyszczeniem”,
„państwo rejestracji statku”, „tonaż brutto” – odpowiadają znaczeniu, jakie im nadano w
Konwencji bunkrowej.
§ 3. Przepisy, o których mowa w § 1, mają również zastosowanie do statków, które nie
są zarejestrowane w żadnym z państw-stron Konwencji bunkrowej ani nie podnoszą bandery
któregokolwiek z tych państw, jeżeli:
1) szkoda spowodowana zanieczyszczeniem powstała na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej lub w wyłącznej strefie ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej;
2) zastosowano środki zapobiegawcze w celu zapobieżenia szkodzie, o której mowa
w pkt 1, lub jej zmniejszeniu.

Art. 271b. § 1. Właściciel statku o polskiej przynależności, o tonażu brutto
przekraczającym 1.000 ton, jest obowiązany posiadać zabezpieczenie finansowe
odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem, stwierdzone odpowiednim
certyfikatem.
§ 2. Certyfikat wydaje lub poświadcza dyrektor urzędu morskiego, na wniosek
właściciela statku.
§ 3. Certyfikat wydaje się w języku polskim i angielskim.
§ 4. Certyfikat jest wydawany na okres, na jaki zostało ustanowione zabezpieczenie
finansowe. Jeżeli zabezpieczenie finansowe utraciło ważność przed upływem okresu, na jaki
zostało ustanowione, właściciel statku jest obowiązany powiadomić o tym dyrektora urzędu
morskiego, który wydał lub poświadczył certyfikat.
§ 5. Certyfikat traci ważność w przypadku utraty ważności zabezpieczenia finansowego,
na podstawie którego został wydany.
§ 6. Poświadczeniu podlega certyfikat, jeżeli jest do niego dołączony dokument
zabezpieczenia finansowego.
§ 7. Kopię wydanego lub poświadczonego certyfikatu dyrektor urzędu morskiego
przesyła właściwemu organowi państwa rejestracji statku.

Art. 271c. § 1. Dyrektor urzędu morskiego pobiera następujące opłaty:
1) za wydanie certyfikatu – w wysokości 0,1 jednostki taryfowej za każdą jednostkę
tonażową statku, dla którego ma być wydany certyfikat, określoną zgodnie z art.
1 ust. 11 Konwencji bunkrowej;
2) za
poświadczenie certyfikatu – jedną dziesiątą wysokości opłaty, o której mowa
w pkt 1.
§ 2. Wartość złotowa jednostki taryfowej stanowi równowartość 0,2 jednostki
obliczeniowej.

2
Art. 271d. § 1. Statek, o którym mowa w art. 271b § 1, nie może być używany
w żegludze, jeśli nie posiada certyfikatu stwierdzającego zabezpieczenie finansowe
odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem.
§ 2. Certyfikat powinien być przechowywany na statku.

Art. 271e. Statek o tonażu brutto przekraczającym 1.000 ton nie może wejść do portu
polskiego ani go opuścić, a także korzystać z urządzeń przeładunkowych na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, jeśli nie posiada certyfikatu stwierdzającego zabezpieczenie
finansowe odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem, wydanego lub
poświadczonego przez właściwy organ.

Art. 271f. Dyrektor urzędu morskiego może wydać certyfikat stwierdzający
zabezpieczenie finansowe odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem
właścicielowi statku niezarejestrowanego w żadnym z państw-stron Konwencji bunkrowej,
jeżeli ten udowodni, że dysponuje wystarczającym zabezpieczeniem finansowym tej
odpowiedzialności.

Art. 271g. Minister właściwy do spraw gospodarki morskiej określi, w drodze
rozporządzenia, warunki i tryb wydawania oraz wzór certyfikatu, o którym mowa w art. 271b
§ 1, mając na uwadze konieczność zapewnienia należytego zabezpieczenia finansowego
odpowiedzialności za szkody spowodowane zanieczyszczeniem olejami bunkrowymi oraz
kierując się koniecznością, aby wzór certyfikatu odpowiadał wzorowi określonemu w
Konwencji bunkrowej.

Art. 271h. Kontrolę przestrzegania przepisów o zabezpieczeniu finansowym
odpowiedzialności za szkodę spowodowaną zanieczyszczeniem sprawują dyrektorzy urzędów
morskich.”;


3) w art. 272 § 2 i 3 otrzymują brzmienie:

„§ 2. Użyte w przepisach niniejszego rozdziału określenia „statek”, „właściciel”,
„państwo rejestracji statku”, „olej”, „szkoda spowodowana zanieczyszczeniem” –
odpowiadają znaczeniu, jakie im nadano w Konwencji o odpowiedzialności cywilnej.

3
§ 3. Przepisy, o których mowa w § 1, mają również zastosowanie do statków, które nie
są zarejestrowane w żadnym z państw-stron Konwencji o odpowiedzialności cywilnej ani nie
podnoszą bandery któregokolwiek z tych państw, jeżeli szkoda spowodowana
zanieczyszczeniem powstała na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub w wyłącznej strefie
ekonomicznej Rzeczypospolitej Polskiej.”;

4) w art. 273:
a) § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Certyfikat wydaje lub poświadcza dyrektor urzędu morskiego, na wniosek
właściciela statku.”,
b) dodaje się § 3 – 7 w brzmieniu:
„§ 3. Certyfikat wydaje się w języku polskim i angielskim.
§ 4. Certyfikat jest wydawany na okres, na jaki zostało ustanowione zabezpieczenie
finansowe. Jeżeli zabezpieczenie finansowe utraciło ważność przed upływem okresu, na jaki
zostało ustanowione, właściciel statku jest obowiązany powiadomić o tym dyrektora urzędu
morskiego, który wydał lub poświadczył certyfikat.
§ 5. Certyfikat traci ważność w przypadku utraty ważności zabezpieczenia finansowego,
na podstawie którego został wydany.
§ 6. Poświadczeniu podlega certyfikat, jeżeli jest do niego dołączony dokument
zabezpieczenia finansowego.
§ 7. Kopię wydanego lub poświadczonego certyfikatu dyrektor urzędu morskiego
przesyła właściwemu organowi państwa rejestracji statku.”;


5) po art. 273 dodaje się art. 273a w brzmieniu:
„Art. 273a. § 1. Dyrektor urzędu morskiego pobiera następujące opłaty:
1) za wydanie certyfikatu – w wysokości 0,1 jednostki taryfowej za każdą jednostkę
tonażową statku, dla którego ma być wydany certyfikat, określoną zgodnie z art. 5
ust. 10 Konwencji o odpowiedzialności cywilnej;
2) za poświadczenie certyfikatu – jedną dziesiątą wysokości opłaty, o której mowa w
pkt 1.
§ 2. Przepis art. 271c § 2 stosuje się odpowiednio.”;
6) art. 275 otrzymuje brzmienie:


4