Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Marokańskim o przekazywaniu osób skazanych, podpisanej w Rabacie dnia 30 czerwca 2008 r.

Druk nr 1027

Warszawa, 23 września 2008 r.
SEJM
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
VI kadencja
Prezes Rady Ministrów

RM 10-147-08



Pan

Bronisław Komorowski
Marszałek Sejmu
Rzeczypospolitej
Polskiej
Na podstawie art. 118 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r. przedstawiam Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej projekt
ustawy

-
o ratyfikacji Umowy między
Rzecząpospolitą Polską a Królestwem
Marokańskim o przekazywaniu osób
skazanych, podpisanej w Rabacie dnia 30
czerwca 2008 r.

W załączeniu przedstawiam także opinię dotyczącą zgodności
proponowanych regulacji z prawem Unii Europejskiej.
Ponadto uprzejmie informuję, że do prezentowania stanowiska Rządu w
tej sprawie w toku prac parlamentarnych zostali upoważnieni Minister Spraw
Zagranicznych i Minister Sprawiedliwości.


(-) Donald Tusk
Projekt

W imieniu Rzeczypospolitej Polskiej
PREZYDENT RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
podaje do powszechnej wiadomości:
W dniu 30 czerwca 2008 r. została podpisana w Rabacie Umowa między
Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Marokańskim o przekazywaniu osób skazanych.
Po zaznajomieniu się z powyższą Umową, w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej
oświadczam, że:
została ona uznana za słuszną zarówno w całości, jak i każde z postanowień w
niej zawartych,
- jest przyjęta, ratyfikowana i potwierdzona,
- będzie niezmiennie zachowywana.
Na dowód czego wydany został akt niniejszy, opatrzony pieczęcią Rzeczypospolitej
Polskiej.
Dano w Warszawie, dnia
2008 r..
PREZYDENT
RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

PREZES RADY MINISTRÓW

9/05-BZ
Projekt

U S T A W A
z dnia


o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Marokańskim
o przekazywaniu osób skazanych, podpisanej w Rabacie dnia 30 czerwca 2008 r.

Art. 1. Wyraża się zgodę na dokonanie przez Prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską
a Królestwem Marokańskim o przekazywaniu osób skazanych, podpisanej
w Rabacie dnia 30 czerwca 2008 r.

Art. 2. Ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia.




09/02zb
U Z A S A D N I E N I E

Potrzeba zawarcia Umowy

Dotychczas w stosunkach między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem
Marokańskim brak było formalno-prawnej podstawy do przekazywania osób skazanych
celem odbycia kary w państwie ojczystym skazanego. W stosunkach prawnych z Marokiem
obowiązuje Umowa między Polską Rzecząpospolitą Ludową a Królestwem Marokańskim
o pomocy prawnej w sprawach cywilnych i karnych, sporządzona w Warszawie dnia 21 maja
1979 r. (Dz. U. z 1983 r. Nr 14, poz. 69 i 70), jednakże nie reguluje ona kwestii
przekazywania osób skazanych z terytorium jednego państwa do drugiego.

Zawarciem Umowy o przekazywaniu osób skazanych zainteresowane były obie
Strony. Umowa, określając zasady wzajemnego przekazywania skazanych, tworzy formalno-
-prawne podstawy do powrotu skazanych obywateli polskich do kraju. Wydaje się to
szczególnie istotne z uwagi na trudne warunki odbywania kary pozbawienia wolności
w Królestwie Marokańskim.
Przekazywanie osób skazanych
Umowa będzie miała zastosowanie do obywateli jednego państwa, którzy na
terytorium drugiego państwa zostali skazani na karę pozbawienia wolności. Przekazanie ich
do kraju ojczystego ma służyć ułatwieniu ich resocjalizacji. Istotną gwarancję praw
skazanego przewiduje ust. 2 art. 2, który nakłada na państwo skazania obowiązek
informowania odbywającego karę o treści Umowy, tak by mógł on podjąć decyzję
o możliwości skorzystania z instytucji w niej uregulowanych.
Warunki, których spełnienie jest niezbędne dla przekazania skazanego określa art. 3.
Wprowadza on przede wszystkim zasadę podwójnej karalności czynu stanowiącego podstawę
skazania (punkt 1) oraz zasadę zgody skazanego na przekazanie (punkt 4). Postanowienie art.
3 pkt 5 przewiduje minimalny okres kary, jaki powinien pozostać skazanemu do odbycia, aby
można było przekazać go do kraju ojczystego. Okres ten wynosi 9 miesięcy, z tym że
w wyjątkowych wypadkach Strony mogą uzgodnić przekazanie również wtedy, gdy okres
kary pozostałej do odbycia jest krótszy niż 9 miesięcy (zdanie 2 pkt. 5 art. 3).
Artykuł 4 Umowy określa przyczyny odmowy przejęcia wykonania. Przyczyny te
zostały podzielone na obligatoryjne, tj. takie, których zaistnienie bezwzględnie wyłącza

2
przekazanie skazanego. Do przyczyn takich należy dokonanie oceny przez państwo wezwane,
że przekazanie naruszałoby porządek publiczny tego państwa, suwerenność lub
bezpieczeństwo. Taka formuła pozwoli na odmowę przejęcia np. w wypadkach przestępstw
politycznych czy skazania przez sąd szczególny. Obligatoryjną przesłanką odmowy jest także
przedawnienie.
Artykuł 4 ustęp 2 przewiduje natomiast fakultatywne przesłanki odmowy, tj. takie,
których zaistnienie może stanowić podstawę odmowy przekazania. Należy do nich np.
nieuregulowanie wobec państwa skazania przez skazanego zobowiązań finansowych
wynikających ze skazania lub zaistnienie powagi rzeczy osądzonej (wniosek dotyczy skazania
za czyny prawomocnie osądzone w państwie wykonania).
Artykuły 5 –11 Umowy regulują kwestie proceduralne.
Artykuł 5 określa tryb porozumiewania się. Wnioski winny pochodzić od ministra
sprawiedliwości i być przekazywane ministrowi sprawiedliwości drugiej Strony.
Przepisy art.6 – 7 normują formę wniosku i określają niezbędne załączniki. Wśród
tych przepisów należy zwrócić uwagę na art. 7 ust. 1 lit. c, który należy rozumieć w ten
sposób, że niezbędne jest załączenie informacji dotyczących przepisów o możliwości
warunkowego przedterminowego zwolnienia.
Istotny z punktu widzenia praktycznego jest przepis art. 9 Umowy, który zwalnia
wszystkie dokumenty przekazywane w ramach tej Umowy z obowiązku legalizacji.
Artykuł 10 Umowy wprowadza obowiązek tłumaczenia dokumentów na język
francuski.
Zasady ponoszenia kosztów stosowania Umowy przewiduje art. 11. Zgodnie z tym
przepisem koszty te ponosi państwo wykonania orzeczenia, z wyjątkiem kosztów powstałych
wyłącznie na terytorium państwa skazania. Regulacja ta w pełni odpowiada normie zawartej
w art. 17 Europejskiej konwencji o przekazywaniu osób skazanych z dnia 21 marca 1983 r.,
której Polska jest stroną od dnia 1 marca 1995 r. Ewentualne koszty związane
z przekazywaniem obywateli polskich do kraju nie pociągną za sobą istotnego obciążenia
finansowego państwa.
Dążenie do zbliżenia postanowień Umowy do standardów europejskich, związanych
z instytucją przekazywania skazanych, doprowadziło do ustalenia skutków przekazania,
w tym zasad wykonywania kary po przejęciu (art. 12 – 17).