Rządowy projekt ustawy o ratyfikacji Umowy między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Marokańskim o przekazywaniu osób skazanych, podpisanej w Rabacie dnia 30 czerwca 2008 r.

3
Art. 13 ust. 1 statuuje zasadę związania państwa wykonania ustaleniami stanu
faktycznego oraz rodzajem i wymiarem kary, z zastrzeżeniem jednak ust. 2 tego artykułu.
Przepis ust. 2 pozwala polskiemu sądowi na przekształcenie kary, tak aby jej rodzaj
i wymiar odpowiadał polskiemu systemowi prawnemu. Niedopuszczalne jest jednak takie
przekształcenie, w efekcie którego skazany znalazłby się w sytuacji mniej korzystnej od tej,
w jakiej by się znajdował w państwie skazania. Przepis ten w istocie swojej stanowi przejęcie
zasad wynikających z art.10 Europejskiej konwencji o przekazywaniu osób skazanych.
W art. 13 ust. 3 wprowadzona została zasada, że wykonanie kary po przejęciu podlega
przepisom państwa wykonania. Państwo skazania zachowuje jednak wyłączną jurysdykcję
w zakresie zmiany orzeczenia (art.17).
Gwarancją praw skazanego jest wprowadzenie zasady zaliczania na poczet kary
w państwie wykonania okresu pozbawienia wolności skazanego w państwie skazania.
Istotne znaczenie ma zapis art. 18, który przewiduje że Umowę stosuje się również do
orzeczeń wydanych przed jej wejściem w życie.
Art. 19 reguluje kwestię wymiany poglądów dotyczących stosowania umowy, spotkań
ekspertów i rozstrzygania sporów dotyczących interpretacji lub stosowania Umowy.
Przepisy końcowe Umowy (art. 20 – 21) regulują problematykę tymczasowego
stosowania Umowy, wejścia Umowy w życie i jej wypowiedzenia. Z uwagi na przedstawioną
przez stronę marokańską informację o długotrwałej procedurze związanej z ratyfikacją
Umowy, co potwierdza dotychczasowa praktyka w stosunkach polsko-marokańskich (np. od
podpisania umów o popieraniu i wzajemnej ochronie inwestycji oraz o transporcie morskim
do ich wejścia w życie upłynęło 5 lat, zaś w przypadku umowy o międzynarodowych
przewozach drogowych okres ten wyniósł 15 lat), strony zdecydowały o wprowadzeniu
zasady tymczasowego stosowania Umowy (możliwość taką przewiduje art. 25 Konwencji
Wiedeńskiej z dnia 23 maja 1969 r. o prawie traktatów). Oznacza to więc, iż mimo braku
ratyfikacji przez Strony, Umowa będzie mogła być stosowana już od chwili podpisania, co
jest korzystne dla obywateli polskich odbywających karę pozbawienia wolności w Maroku.
Obydwie strony bazowały w trakcie rokowań na tekście Europejskiej konwencji
o przekazywaniu osób skazanych. Uznając, że tekst tej konwencji w języku polskim
opublikowany w Dzienniku Ustaw stanowi oficjalne tłumaczenie konwencji z języka
francuskiego, strona polska przejęła do tekstu umowy dwustronnej sformułowania zawarte
w konwencji.

4
Skutki i tryb związania się Umową:
W zakresie skutków prawnych Umowa umożliwi wprowadzenie procedury
przekazywania skazanych do Polski z Królestwa Marokańskiego, jak i z Polski do Królestwa
Marokańskiego.
W związku z tym, że Umowa zawiera przepisy samowykonalne, nie będzie zachodziła
konieczność dokonywania zmian prawa wewnętrznego, bowiem będzie mogła ona być
stosowana bezpośrednio, mając pierwszeństwo przed ustawą z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks
postępowania karnego (art. 91 ustęp 1 i 2 Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r.).
Jeśli chodzi o skutki społeczne, Umowa przyczyni się do lepszej resocjalizacji
skazanego przez zapewnienie mu odbywania kary w państwie ojczystym.
Biorąc pod uwagę określone w Umowie warunki przekazywania (zwłaszcza
minimalny okres kary pozostałej do odbycia) oraz czas trwania procedury przekazania,
przepisy Umowy mogą w chwili obecnej znaleźć zastosowanie do dwóch (na sześciu)
obywateli polskich odbywających karę pozbawiania wolności w Maroku.
Umowa nie wywrze skutków gospodarczych i politycznych.
Umowa podlega w Polsce ratyfikacji w trybie art. 89 ust. 1 pkt 2 i 5 Konstytucji RP
i art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 14 kwietnia 2000 r. o umowach międzynarodowych
(Dz. U. Nr 39, poz. 443), bowiem dotyczy wolności, praw i obowiązków obywatelskich
określonych w Konstytucji (art. 41, art. 42 i art. 52 Konstytucji) oraz spraw uregulowanych
w ustawie – Kodeks postępowania karnego.


09/03zb




U M O W A


MIĘDZY

RZECZĄPOSPOLITĄ POLSKĄ

A

KRÓLESTWEM MAROKAŃSKIM


O PRZEKAZYWANIU OSÓB SKAZANYCH





Rzeczpospolita Polska i Królestwo Marokańskie, zwane dalej
„Stronami”,
dążąc do umocnienia i rozwoju przyjacielskich stosunków oraz
współpracy między obydwoma państwami, a w szczególności do
umocnienia ich współpracy prawnej, oraz
pragnąc umożliwić osobom skazanym odbywanie pozostałej kary
pozbawienia wolności we własnym państwie w celu ułatwienia ich
resocjalizacji,


uzgodniły co następuje:





ROZDZIAŁ I

POSTANOWIENIA OGÓLNE



Artykuł 1

DEFINICJE


W rozumieniu niniejszej Umowy


1. „Państwo skazania” oznacza państwo, w którym skazano osobę, która
może być lub została przekazana,

2. „Państwo wykonania” oznacza państwo, do którego skazany może być
lub został przekazany w celu odbycia kary,

3. „orzeczenie” oznacza jakąkolwiek decyzję sądową o skazaniu,

4. „skazanie” oznacza jakąkolwiek karę lub środek polegający na
pozbawieniu wolności orzeczone przez organ sądowy na czas określony
lub nieokreślony za popełnienie przestępstwa,

5. „skazany” oznacza osobę skazaną prawomocnie na terytorium jednej ze
Stron.



Artykuł 2

ZASADY

1. Skazany na terytorium jednej ze Stron może być, zgodnie z
postanowieniami niniejszej Umowy, przekazany na terytorium drugiej
Strony w celu odbycia w tym państwie orzeczonej kary.

2. Państwo skazania powinno poinformować skazanego, w odniesieniu
do którego może mieć zastosowanie niniejsza Umowa, o wynikającej z



tej Umowy możliwości przekazania do własnego państwa w celu
odbycia kary.



Artykuł 3

WARUNKI PRZEKAZANIA



Niniejsza Umowa ma zastosowanie, jeżeli spełnione są następujące
warunki:

1. działanie lub zaniechanie stanowiące podstawę skazania stanowi
przestępstwo w rozumieniu prawa Państwa wykonania lub stanowiłoby
przestępstwo, w wypadku popełnienia na jego terytorium,

2. skazany jest obywatelem Państwa wykonania,

3. orzeczenie jest prawomocne i wykonalne,

4. skazany dobrowolnie i z pełną świadomością skutków prawnych
wyraża zgodę na przekazanie; jeżeli skazany nie jest zdolny ze względu
na wiek lub stan fizyczny lub psychiczny do wyrażenia zgody, wyraża
ją jego przedstawiciel prawny,

5. w chwili otrzymania wniosku o przekazanie okres kary pozostałej do
odbycia wynosi co najmniej 9 miesięcy. W wyjątkowych wypadkach
Strony mogą uzgodnić przekazanie również wtedy, gdy okres kary
pozostałej do odbycia jest krótszy niż 9 miesięcy,

6. Państwo skazania i Państwo wykonania wyrażają zgodę na przekazanie.