Ustawa o ochronie roszczeń pracowniczych: nowelizacja

Przeczytaj także: Pracownicy niewypłacalnych pracodawców lepiej chronieni

Przykładem takiego pracodawcy jest, przywołana w uzasadnieniu projektu nowelizacji, Spółka H. E. sp. z o.o. z siedzibą w Łodzi, która została porzucona przez wspólników i członków jej organów oraz zaprzestała działalności gospodarczej. W związku z brakiem organów spółki nie było podstaw prawnych do rozwiązania umów o pracę z dotychczasowymi pracownikami i nie można było wypłacić im należnych świadczeń.

Nowelizacja rozszerza pojęcie niewypłacalności pracodawcy, która obecnie zachodzi również jeśli następuje niezaspokojenie roszczeń pracowniczych z powodu braku środków finansowych w przypadku faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę, trwającego dłużej niż dwa miesiące. Przy czym, datą wystąpienia niewypłacalności jest dzień upływu tego dwumiesięcznego terminu.

W przypadku zaistnienia takiej niewypłacalności, kierownik Biura Terenowego Funduszu wypłaca, na wniosek pracownika, zaliczkę na poczet niezaspokojonych przez pracodawcę roszczeń pracowniczych, w kwocie niezaspokojonych roszczeń, nie wyższej jednak niż wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w dniu wypłaty zaliczki.

We wniosku pracownik zobowiązany jest złożyć oświadczenie o pozostawaniu w stosunku pracy z danym pracodawcą, rodzaju niezaspokojonych roszczeń pracowniczych i ich wysokości oraz uprawdopodobnić fakt wystąpienia niewypłacalności pracodawcy lub dowieść faktu złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości.

W przypadku ponownego zaistnienia niewypłacalności w odniesieniu do danego pracodawcy, przepisy dotyczące zaspokajania roszczeń ze środków Funduszu nie mogą mieć powtórnie zastosowania do tych samych pracowników w zakresie tych samych roszczeń.

Warto podkreślić, że świadczenia z Funduszu będzie mógł otrzymać pracownik, którego roszczenia z tytułu niewypłacalności pracodawcy z powodu braku środków finansowych w przypadku faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę, trwającego dłużej niż dwa miesiące, powstały od dnia 1 października 2006 roku.

Nowelizacja rozwiązuje z jednej strony bardzo istotny problem pracowników, którzy byli zatrudnieni przez pracodawcę, który faktycznie zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej, nie regulując należności pracowniczych, z drugiej zaś strony jest ona również korzystna dla pracodawców, gdyż zapewnia ochronę ich byłym pracownikom, zwłaszcza że niekiedy zaprzestanie działalności jest wynikiem zaistnienia nieprzewidzianych okoliczności i powstaje bez winy pracodawców.