Jest taka sytuacja:
Człowiek chory na cukrzycę od ok 30 lat doczekał się powikłań. Najpierw
stracił wzrok, a teraz ma zaawansowany zespół stopy cukrzycowej i noga
nadaje się do natychmiastowej amputacji.

Chory jest w pełni władz umysłowych - nie stwierdzono u niego żadnych
zaburzeń psychicznych, zatem wg prawa może o sobie decydować, nie chce
kategorycznie zgodzić się na amputację. Choroba postępuje i grozi
zakażeniem całego organizmu, a rodzina jest w kłopocie. Wszyscy
pogodzili się już z rychłą śmiercią domownika, choć nie było to łatwe i
wiedzą, że ta śmierć będzie na własne życzenie chorego. Zgadza się on
przyjmować leki, ale leczeniem teraz jest amputacja nogi, bo leczenie
farmaceutykami wystarczy jeszcze może na kilkanaście dni, może na kilka
tygodni, a potem zaczną się lawinowo komplikacje prowadzące do śmierci.

Teraz pytanie:
Czy w sytuacji, kiedy chory świadomie podjął decyzję o rezygnacji z
leczenia i jest stan bezpośredniego zagrożenia życia, prawo nakazuje
podjęcie leczenia przymusowego? Czy gdy ten człowiek umrze, domownicy
nie będą mieli problemów prawnych w związku ze śmiercią z zaniedbania w
opiece? W końcu skoro nie chce on się leczyć to umrze i o tym wie - chce
umrzeć, a rodzina nie może podjąć stanowczych działań terapeutycznych,
bo on się nie zgadza.

Pomijam inne aspekty sprawy.

pozdrawiam
Robert G.