Kira wrote:
> Re to: witek [Mon, 14 Mar 2005 08:15:41 -0600]:
>
>
>
>>Nie jest normalne i to trzeba wyjaśnić z ojcem
>>a nie dziecku zabronić.
>
>
> Chwila moment, a co jesli sie nie da wyjasnic z ojcem? Ma
> dzieciaka puszczac w ciemno taki kawal drogi i zgadywac,
> czy juz na miejscu tatus okaze sie odpowiedzialny?

Masz racię, ale moje zdanie nie było do Ciebie. Wyrwałaś z kontekstu.
Powiedzieć synowi, że ok, ale musisz pewne rzeczy z ojcem ustalić co i jak.
Pokazać mu co chcesz z ojcem ustalić, tak aby dzieciak odebrał to w ten
sposób, że ty się zgadzasz, ale widzisz pewne problem i chcesz to wyjaśnić.
Chyba on wtedy odruchowo powie tata porozmawiaj z mamą, bo ona jeszcze
nie jest przekonana.

Tak aby syn trochę się tym negocjacjom przyglądał, żeby widział jak to
wyglądało w przypadku odmowy.
Będzie ci później łatwiej wytłumaczyć dlaczego podjęłaś decyzję, że go
nie puszczasz.



>
> Przy czym "zabronic" niekoniecznie musi oznaczac awanture,
> jesli dzieciak inteligentny to mozna mu wytlumaczyc czemu
> decyzja jest taka a nie inna.
jak wyżej.
wytłumaczyć, dlaczego się nie zgadzasz zamiast po prostu nie zgodzić się
"bez podania przyczyn".



>
> Tak, bylam dzieckiem. Tak, w takich momentach wkurzalam sie
> jak diabli. Ale -- tak, rozumialam, mimo buntu.
weź jeszcze drobną poprawkę, że to chodzi jeszcze o uczucia i to bardzo
delikatne.
To nie jest tylko "nie pojedziesz na wycieczkę".
Staraj się być za, chyba, że się na prawdę nie da.

Z perspektywy czasu sam widzę jakie durnoty człowiek wyprawiał i czym to
się mogło skończyć, że teraz nigdy bym się na to nie odważył, ani dzieci
nie puścił gdybym o wszystkim wiedział.
Ale nic się nie stało a wspominać jest o czym.
Grunt to się nie zestarzeć za szybko.