Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks postępowania karnego, ustawy - Kodeks karny i niektórych innych ustaw

skazania doszło z zastosowaniem art. 156 lub 161
– o treści art. 447 § 7 Kodeksu postępowania
karnego.”;
23) art. 165 otrzymuje brzmienie:
„Art. 165.
Do udziału finansowego organu postępowania
przygotowawczego jako oskarżyciela publicznego
w rozprawie odwoławczej stosuje się odpowiednio
art. 157.”;
24) w art. 167 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Zażalenie na postanowienia i zarządzenia oraz na inne
czynności lub zaniechanie czynności finansowego
organu postępowania przygotowawczego rozpoznaje
organ nadrzędny, a w wypadkach przewidzianych przez
ustawę – prokurator sprawujący nadzór nad tym
postępowaniem albo sąd.”;
25) w art. 176 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Prezes lub referendarz sądowy sądu właściwego do
rozpoznania sprawy wyznacza nieobecnemu
oskarżonemu obrońcę z urzędu. Udział obrońcy jest
obowiązkowy także w postępowaniu odwoławczym.”;
26) w art. 179:
a) § 3 otrzymuje brzmienie:
㤠3. Zabezpieczenia
majątkowego na towarach
podlegających kontroli wykonywanej przez Służbę
Celną, będących w dyspozycji urzędu celnego, oraz
na wartościach dewizowych lub krajowych środkach
płatniczych podlegających kontroli dewizowej
wykonywanej przez urząd celny, w sprawach

o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe
prowadzonych przez urzędy celne, dokonują te
organy.”,

100

b) § 6 otrzymuje brzmienie:
„§ 6. Kompetencje urzędu celnego określone w § 1, 3, 4
i 5 może wykonywać także izba celna.”;
27) w art. 187 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. Wykonanie prawomocnych mandatów karnych, o których
mowa w art. 138 § 1 pkt 2, następuje w trybie przepisów
ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.”.

Art. 15. W ustawie z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów
powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.)) art. 113 otrzymuje brzmienie:
„Art. 113.
Obwiniony może ustanowić obrońcę spośród sędziów,
adwokatów lub radców prawnych.”.

Art. 16. W ustawie z dnia 24 sierpnia 2001 r. – Kodeks postępowania
w sprawach o wykroczenia (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 848, z późn. zm.))
wprowadza się następujące zmiany:
1) art. 8 otrzymuje brzmienie:
„Art. 8. W postępowaniu uregulowanym w niniejszym kodeksie
stosuje się odpowiednio przepisy art. 2, 4, 5, 7 – 9, 13,
14, art. 15 § 2 i 3, art. 16, art. 18 § 2, art. 20, art. 23
i art. 23a Kodeksu postępowania karnego.”;
2) art. 16 otrzymuje brzmienie:
„Art. 16 § 1.
Do
wyłączenia sędziego i referendarza
sądowego stosuje się odpowiednio przepisy
art.

40, 41 i art. 42 § 1 – 3 Kodeksu
postępowania karnego.
§ 2.
O wyłączeniu sędziego rozstrzyga inny
równorzędny skład sądu, przed którym sprawa
się toczy. W razie niemożności utworzenia
takiego składu o wyłączeniu orzeka sąd
wyższego rzędu. O wyłączeniu referendarza
101

sądowego sąd orzeka w składzie jednego
sędziego.”;
3) po art. 18 dodaje się art. 18a w brzmieniu:
„Art. 18a. Udział w rozprawie oskarżyciela publicznego, który
złożył wniosek o ukaranie, jest obowiązkowy, gdy
w sprawie występuje obrońca, o którym mowa
w art. 21 § 1.”;
4) w art. 21 § 2 otrzymuje brzmienie:
„§ 2. W wypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, obowiązek
korzystania z pomocy obrońcy ustaje, jeżeli sąd uznaje
za uzasadnioną opinię biegłego psychiatry, że czyn
obwinionego nie został popełniony w warunkach
wyłączenia lub znacznego ograniczenia zdolności
rozpoznania znaczenia czynu lub kierowania swoim
postępowaniem i że stan psychiczny obwinionego
pozwala na udział w postępowaniu i prowadzenie obrony
w sposób samodzielny i rozsądny. Sąd zwalnia wówczas
obrońcę z jego obowiązków.”;
5) art. 23 otrzymuje brzmienie:
„Art. 23.
Obrońcę z urzędu wyznacza prezes lub referendarz
sądowy sądu właściwego do rozpoznania sprawy.”;
6) w art. 27 § 4 otrzymuje brzmienie:
„§ 4. Prezes sądu lub referendarz sądowy zawiadamia
o wniesieniu wniosku o ukaranie, o którym mowa w § 1
i 2, właściwego oskarżyciela publicznego. Jeżeli
oskarżyciel ten w ciągu 14 dni od otrzymania
zawiadomienia wniesie w sprawie o ten sam czyn tej
samej osoby publiczny wniosek o ukaranie, wniosek
pokrzywdzonego traktuje się jak oświadczenie wskazane
w art. 26 § 3.”;
7) w art. 28 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Odstąpienie oskarżyciela posiłkowego, o którym mowa
102

w art. 27 § 1 i 2, od oskarżenia, powoduje umorzenie
postępowania. Postanowienie o umorzeniu postępowania
może wydać referendarz sądowy.”;
8) w art. 31 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. W razie śmierci oskarżyciela posiłkowego, o którym
mowa w art. 27 § 1 i 2, sąd lub referendarz sądowy
zawiesza postępowanie, a osoby najbliższe mogą wstąpić
w prawa zmarłego. Jeżeli w terminie zawitym miesiąca
od dnia śmierci oskarżyciela osoba uprawniona nie
wstąpi w prawa zmarłego, sąd lub referendarz sądowy
umarza postępowanie.”;
9) w art. 32 po § 3 dodaje się § 3a w brzmieniu:
„§ 3a. Postanowienia i zarządzenia, o których mowa w § 3,
może wydawać także referendarz sądowy, gdy ustawa to
przewiduje.”;
10) w art. 38 § 1 otrzymuje brzmienie:
㤠1. Do
czynności procesowych prowadzonych
w postępowaniu w sprawach o wykroczenia stosuje się
odpowiednio także przepisy art. 95, art. 100 § 1 i 6
zdanie pierwsze, art. 105, 107, 108, 116 – 134, 136 –
142, art. 156 § 1 – 4, art. 157, 158, 160 – 166 Kodeksu
postępowania karnego, a gdy sąd orzeka jednoosobowo,
również przepisy art. 109 – 115 Kodeksu postępowania
karnego.”;
11) w art. 39 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. W postępowaniu przed sądem dowody przeprowadza się
na wniosek stron, a w wyjątkowych, szczególnie
uzasadnionych wypadkach także z urzędu. Przepis
art.168 Kodeksu postępowania karnego stosuje się.”;
12) w art. 41 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Przy przeprowadzaniu dowodu z zeznań świadka stosuje
się odpowiednio przepisy art. 177, 178, 178a, 182, 183,
103

185 – 190, 191 § 1 i 2 oraz art. 192 Kodeksu
postępowania karnego.”;
13) w art. 49 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. Na świadka, biegłego, tłumacza lub specjalistę, który bez
usprawiedliwienia nie stawił się na wezwanie
uprawnionego organu lub bez zezwolenia tego organu
samowolnie wydalił się z miejsca czynności przed jej
zakończeniem albo bezpodstawnie odmówił złożenia
zeznań, wykonania czynności biegłego, tłumacza lub
specjalisty, można nałożyć karę porządkową od 50
do 1 000 złotych, a w razie ponownego niezastosowania
się do wezwania od 100 do 1 500 złotych.”;
14) w art. 50 § 1 otrzymuje brzmienie:
„§ 1. W razie niestawienia się świadka na wezwanie bez
usprawiedliwienia można, niezależnie od nałożenia kary
porządkowej, zarządzić jego zatrzymanie i przymusowe
doprowadzenie przez Policję. Zatrzymanie i przymusowe
doprowadzenie może być zrządzone także wobec osoby
przesłuchanej w trybie określonym w art. 54 § 6, jeżeli
nie stawiła się ona na wezwanie organu prowadzącego
czynności wyjaśniające bez usprawiedliwienia. Przepis
art. 47 stosuje się wówczas odpowiednio, z tym że
zażalenie na zatrzymanie rozpoznaje sąd rejonowy
miejsca prowadzenia postępowania lub prowadzenia
czynności wyjaśniających, w ramach których zarządzono
zatrzymanie w celu przymusowego doprowadzenia.”;
15) art. 52 uchyla się;
16) art. 53 otrzymuje brzmienie:
„Art. 53. Jeżeli miejsce pobytu osoby podejrzanej o popełnienie
wykroczenia nie jest znane, sąd może zarządzić
ustalenie miejsca jej pobytu przez Policję. Policja
ustala też miejsce pobytu z własnej inicjatywy albo na
104