Rządowy projekt ustawy o nadzorze makroostrożnościowym nad systemem finansowym i zarządzaniu kryzysowym w systemie finansowym

– 30 –
jak i wypłaty wynikające z zobowiązania powstałego w okresie, w którym
instytucja nie spełniała wymogu połączonego bufora.
2. Instytucja opracowuje metodologię, która pozwala prawidłowo obliczyć wysokość
zysków podlegających podziałowi i maksymalną kwotę podlegającą wypłacie (MDA), oraz
przedstawia ją Komisji Nadzoru Finansowego na jej żądanie.
Rozdział 10
Plan ochrony kapitału
Art. 60. 1. W przypadku gdy instytucja nie spełnia wymogu połączonego bufora,
przygotowuje plan ochrony kapitału, który przedstawia Komisji Nadzoru Finansowego w
terminie pięciu dni roboczych od dnia, w którym stwierdziła, że nie spełnia tego wymogu.
2. Komisja Nadzoru Finansowego może dopuścić, biorąc pod uwagę indywidualną
sytuację instytucji, przedstawienie planu ochrony kapitału w terminie późniejszym,
nieprzekraczającym jednak łącznie dziesięciu dni.
Art. 61. 1. Plan ochrony kapitału instytucji obejmuje:
1)
przewidywane przychody i wydatki oraz prognozowany bilans;
2)
środki mające na celu podwyższenie współczynników kapitałowych;
3)
plan podwyższenia funduszy własnych w celu osiągnięcia zgodności z wymogiem
połączonego bufora i przewidywany okres, w jakim to nastąpi.
2. Komisja Nadzoru Finansowego ocenia plan ochrony kapitału i zatwierdza ten plan
jeżeli uzna, że jego wdrożenie pozwoli utrzymać lub pozyskać wystarczający kapitał, aby
umożliwić instytucji spełnienie jej wymogu połączonego bufora w terminach określonych
przez Komisję. Komisja Nadzoru Finansowego może żądać uzupełnienia planu ochrony
kapitału o informacje, które uzna za niezbędne do należytego dokonania jego oceny.
3. Jeżeli Komisja Nadzoru Finansowego nie otrzyma takiego planu w terminie, o którym
mowa w art. 60, albo nie zatwierdzi planu ochrony kapitału, w drodze decyzji, zobowiązuje
instytucję do podwyższenia funduszy własnych, w terminach określonych przez Komisję, do
poziomu niezbędnego do ostrożnego i stabilnego funkcjonowania instytucji.
– 31 –
Rozdział 11
Sankcje administracyjne za naruszenie przepisów
Art. 62. 1. W przypadku stwierdzenia naruszenia przez instytucję art. 19 ust. 1, art. 21
ust. 1, art. 34 ust. 1, art. 38 ust. 1, art. 47, art. 55 ust. 1, art. 56 ust. 1 lub art. 61 ust. 3,
Komisja Nadzoru Finansowego może:
1)
wystąpić do właściwego organu instytucji z wnioskiem o odwołanie prezesa,
wiceprezesa lub innego członka zarządu instytucji bezpośrednio odpowiedzialnego za
stwierdzone nieprawidłowości;
2)
w drodze decyzji:
a)
zawiesić w czynnościach członków zarządu, o których mowa w pkt 1, do czasu
podjęcia uchwały w sprawie wniosku o ich odwołanie przez radę nadzorczą na
najbliższym posiedzeniu; zawieszenie w czynnościach polega na wyłączeniu z
podejmowania decyzji za instytucję w zakresie jej praw i obowiązków
majątkowych,
b)
ograniczyć zakres działalności instytucji lub jej jednostek organizacyjnych, lub
zmniejszyć sieć tych jednostek,
c)
nałożyć na instytucję karę pieniężną w wysokości do 10% przychodu wykazanego
w ostatnim zbadanym sprawozdaniu finansowym, a w przypadku braku takiego
sprawozdania – karę pieniężną w wysokości do 10% prognozowanego przychodu
określonego na podstawie sytuacji ekonomiczno-finansowej instytucji,
d)
nałożyć na osobę fizyczną, o której mowa w pkt 1, karę pieniężną w wysokości nie
większej niż 20 000 000 zł,
e)
uchylić zezwolenie na utworzenie instytucji i podjąć decyzję o jej likwidacji albo
cofnąć zezwolenie na prowadzenie działalności przez instytucję.
2. Komisja Nadzoru Finansowego odprowadza na rzecz Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego kwoty wyegzekwowane z tytułu kar pieniężnych, o których mowa w ust. 1
pkt 2 lit. c i d, nałożonych na instytucję prowadzącą działalność bankową lub na osobę
fizyczną, o której mowa w pkt 1, będącej członkiem zarządu tej instytucji.
3. Kara pieniężna, o której mowa w ust. 1 pkt 2 lit. c i d, podlega egzekucji w trybie
przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.
– 32 –
4. W przypadku zastosowania wobec instytucji prowadzącej działalność bankową
sankcji, o której mowa w ust. 1 pkt 2 lit. e, przepisy art. 147 ust. 3 i art. 153–156 ustawy –
Prawo bankowe stosuje się odpowiednio.
Rozdział 12
Instrumenty nadzoru makroostrożnościowego wynikające z art. 458 rozporządzenia
575/2013
Art. 63. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych może określić, w drodze
rozporządzenia, w odniesieniu do instytucji, środki, o których mowa w art. 458 ust. 2 lit. d,
ust. 5 i 10 rozporządzenia 575/2013, biorąc pod uwagę rekomendacje Komitetu w tym
zakresie oraz wzrost ryzyka systemowego w systemie finansowym, które może mieć
negatywne skutki dla systemu finansowego i gospodarki Rzeczypospolitej Polskiej.
Art. 64. 1. W przypadku, o którym mowa w art. 458 ust. 5 rozporządzenia 575/2013,
instytucja prowadząca działalność w innym państwie członkowskim, w formie oddziału,
stosuje środki określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 2.
2. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych może określić, w drodze
rozporządzenia, środki, o których mowa w art. 458 rozporządzenia 575/2013, ustalone w
innym państwie członkowskim, wobec oddziałów instytucji zlokalizowanych w tym
państwie, biorąc pod uwagę rekomendację Komitetu dotyczącą uznania wysokości wskaźnika
bufora ryzyka systemowego, ustalonego w innym państwie członkowskim niż Rzeczpospolita
Polska dla tego państwa oraz zalecenie Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego
skierowane do Rzeczypospolitej Polskiej, dotyczące uznania wskaźnika bufora systemowego
ustalonego w innym państwie członkowskim.
Rozdział 13
Zmiany w przepisach obowiązujących
Art. 65. W ustawie z dnia 14 grudnia 1994 r. o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym
(Dz. U. z 2014 r. poz. 1866) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 38:
a)
po ust. 4b dodaje się ust. 4c w brzmieniu:
„4c. Fundusz przekazuje Komitetowi Stabilności Finansowej informacje
niezbędne do prawidłowej realizacji zadań tego Komitetu, w tym dotyczące
– 33 –
poszczególnych podmiotów objętych systemem gwarantowania, podlegające
ochronie na podstawie odrębnych przepisów.”,
b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Przedmiot, zakres, tryb i terminy przekazywania informacji, o których
mowa w ust. 4, 4a i 4c, określają odrębne porozumienia zawarte między
Funduszem a Prezesem NBP, ministrem właściwym do spraw instytucji
finansowych, Komitetem Stabilności Finansowej i Prezesem Najwyższej Izby
Kontroli, a także umowa o współpracy oraz o wymianie informacji między
Funduszem a Komisją Nadzoru Finansowego, o której mowa w art. 17 ustawy z
dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2015 r. poz.
614).”;
2)
w art. 38a ust. 2 otrzymuje brzmienie:
„2. Informacje określone w ust. 1 nie mogą być udostępniane przez Fundusz innym
podmiotom, z zastrzeżeniem art. 38 ust. 4, 4a i 4c.”.
Art. 66. W ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z
2013 r. poz. 908 i 1036) wprowadza się następujące zmiany:
1)
w art. 3 w ust. 2:
a)
pkt 6a otrzymuje brzmienie:
„6a) działanie na rzecz stabilności systemu finansowego w zakresie instytucji
finansowej w rozumieniu art. 4 pkt 4 ustawy z dnia … o nadzorze
makroostrożnościowym nad systemem finansowym i zarządzaniu
kryzysowym w systemie finansowy (Dz. U. poz. …);”,
b)
po pkt 6a dodaje się pkt 6b w brzmieniu:
„6b) działanie na rzecz wyeliminowania lub ograniczania ryzyka systemowego, o
którym mowa w art. 4 pkt 15 ustawy z dnia … o nadzorze
makroostrożnościowym nad systemem finansowym i zarządzaniu
kryzysowym w systemie finansowym;”;
2)
w art. 23:
a)
w ust. 2 w pkt 2 kropkę zastępuje się średnikiem i dodaje się pkt 3 w brzmieniu:
„3) przekazują NBP, na jego żądanie, dane niezbędne do analiz ryzyka
systemowego.”,
– 34 –
b) ust. 2c otrzymuje brzmienie:
„2c. Minister właściwy do spraw instytucji finansowych, po zasięgnięciu
opinii Prezesa NBP i Przewodniczącego Komisji Nadzoru Finansowego określa, w
drodze rozporządzenia, sposób, szczegółowy zakres i terminy przekazywania przez
podmioty, o których mowa w ust. 2, innych niż banki, danych niezbędnych do
ustalania polityki pieniężnej, okresowych ocen sytuacji pieniężnej państwa oraz
analiz ryzyka systemowego, uwzględniając pozycję, udział w rynku finansowym
oraz znaczenie dla analizy zjawisk monetarnych działalności tych podmiotów oraz
kierując się potrzebą zapewnienia NBP dostępu do informacji niezbędnych do
wykonywania jego obowiązków wynikających z ustawy oraz zadań wynikających z
uczestnictwa w Europejskim Systemie Banków Centralnych i Europejskiej Radzie
do spraw Ryzyka Systemowego.”,
c)
po ust. 3 dodaje się ust. 3a w brzmieniu:
„3a. Krajowy Depozyt Papierów Wartościowych oraz spółka, której Krajowy
Depozyt przekazał wykonywanie czynności z zakresu swoich zadań, o których
mowa w art. 48 ust. 1 pkt 1–6 lub ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie
instrumentami finansowymi (Dz. U. z 2014 r. poz. 94 i 586 oraz z 2015 r. poz. 73),
izby rozliczeniowe oraz izby rozrachunkowe, o których mowa w art. 68a tej
ustawy, a także kontrahent centralny (CCP) w rozumieniu rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 z dnia 4 lipca 2012 r. w
sprawie instrumentów pochodnych będących przedmiotem obrotu poza rynkiem
regulowanym, kontrahentów centralnych i repozytoriów transakcji (Dz. Urz. UE L
201 z 27.07.2012, str. 1, z późn. zm.), przekazują, na żądanie Prezesa NBP,
informacje niezbędne do wykonywania zadań, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt
6a i 6b, dotyczące uczestników w rozumieniu art. 45a tej ustawy, służące
dokonywaniu oceny sytuacji finansowej tych uczestników oraz stabilności systemu
finansowego i ryzyka systemu finansowego.”,
d)
ust. 6 otrzymuje brzmienie:
„6. Zestawienia statystyczne, opracowania i oceny zawierające dane
indywidualne, o których mowa w ust. 2, 2a, 3 i 3a, umożliwiające powiązanie ich z
konkretnym podmiotem lub zidentyfikowanie konkretnego podmiotu, w
szczególności jeżeli do sporządzenia zestawienia, opracowania i oceny
wykorzystano dane dotyczące mniej niż trzech podmiotów lub gdy udział danych