Poselski projekt ustawy o zawodzie fizjoterapeuty oraz o zmianie innych ustaw

6. W przedmiocie zażalenia na postanowienie o tymczasowym zawieszeniu prawa
wykonywania zawodu Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzeka w składzie trzyosobowym.

Art. 96.
1. Sprawy w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej rozpoznają Sąd Dyscyplinarny i
Wyższy Sąd Dyscyplinarny.
2. Właściwy do rozpoznania sprawy w pierwszej instancji jest Sąd Dyscyplinarny.

Art. 97.
1. Postępowanie przed Sądem Dyscyplinarnym odbywa się na rozprawie jawnej.
2. Sąd dyscyplinarny może wyłączyć jawność rozprawy, jeżeli jawność mogłaby:
1) naruszyć tajemnicę zawodową;
2) wywołać zakłócenie spokoju lub porządku publicznego;
3) obrażać dobre obyczaje;
4) ujawnić okoliczności, które ze względu na ważny interes państwa powinny być
zachowane w tajemnicy;
5) naruszyć ważny interes prywatny.
3. Sąd Dyscyplinarny wyłącza jawność rozprawy także na wniosek pokrzywdzonego.

Art. 98.
1. Sąd Dyscyplinarny orzeka w składzie trzyosobowym.
2. Wyższy Sąd Dyscyplinarny orzeka w składzie pięcioosobowym, jeżeli ustawa nie stanowi
inaczej.
3. W składzie orzekającym Sądu Dyscyplinarnego może uczestniczyć, bez prawa głosu, jeden z
członków sądu, wyznaczony w charakterze sędziego rezerwowego.

Art. 99.
Członkowie sądów dyscyplinarnych w zakresie orzekania podlegają przepisom powszechnie
obowiązującego prawa.

Art. 100.
1. Sąd dyscyplinarny umarza postępowanie w przypadku:
1) stwierdzenia po rozpoczęciu przewodu sądowego okoliczności wymienionych w art.
86 ust. 1 pkt 3–6;
2) gdy osoba obwiniona w chwili popełnienia czynu była niepoczytalna.
2. W razie ujawnienia okoliczności wymienionych w art. 86 ust. 1 pkt 1 i 2 sąd dyscyplinarny
wydaje orzeczenie uniewinniające osobę obwinioną.

Art. 101.
1. Sąd Dyscyplinarny może orzec następujące kary:
1) upomnienie;
2) naganę;
3) karę pieniężną;
4) zakaz pełnienia funkcji kierowniczych w podmiotach leczniczych na okres od 1 roku
do 5 lat;
5) zakaz pełnienia funkcji z wyboru w organach samorządu na okres od 1 roku do 5 lat;
6) ograniczenie zakresu czynności w wykonywaniu zawodu na okres od 6 miesięcy do 2
lat;
7) zawieszenie prawa wykonywania zawodu na okres od 1 roku do 3 lat;
8) pozbawienie prawa wykonywania zawodu.
2. Sąd Dyscyplinarny, orzekając karę przewidzianą w ust. 1 pkt 6 albo 7, może dodatkowo
orzec karę wymienioną w ust. 1 pkt 4.

Art. 102.
1. W przypadku orzeczenia kar przewidzianych w art. 101 ust. 1 pkt 4–8 sąd dyscyplinarny
może zarządzić opublikowanie orzeczenia.
2. W przypadku obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej wykonujących czasowo i
okazjonalnie zawód fizjoterapeuty na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej sąd
dyscyplinarny orzeka kary, o których mowa w art. 101 ust. 1 pkt 1–3.

Art. 103.
1. Karę pieniężną orzeka się w wysokości od 1 000 zł do 10 000 zł na cel społeczny związany z
ochroną zdrowia.
2. Karę pieniężną orzeka się samoistnie lub obok kar wymienionych w art. 101 ust. 1 pkt 4–7.

Art. 104.
Orzekając karę ograniczenia zakresu czynności w wykonywaniu zawodu, sąd dyscyplinarny
określa szczegółowo czynności, których fizjoterapeuta nie może wykonywać.

Art. 105.
1. Zawieszenie prawa wykonywania zawodu orzeka się w miesiącach i latach.
2. Bieg kary rozpoczyna się z dniem uprawomocnienia się orzeczenia.
3. Na poczet kary zawieszenia prawa wykonywania zawodu zalicza się okres tymczasowego
zawieszenia prawa wykonywania zawodu.
4. Kara pozbawienia prawa wykonywania zawodu pociąga za sobą skreślenie z Krajowego
Rejestru Fizjoterapeutów.
5. Fizjoterapeuta, wobec którego została orzeczona kara pozbawienia prawa wykonywania
zawodu może ubiegać się ponownie o uzyskanie tego prawa po upływie 3 lat od dnia
uprawomocnienia się orzeczenia, w którym wymierzona została kara pozbawienia prawa
wykonywania zawodu fizjoterapeuty.

Art. 106.
1. Ogłoszenie orzeczenia sądu dyscyplinarnego jest jawne.
2. Po ogłoszeniu orzeczenia przewodniczący składu orzekającego przytacza ustnie jego główne
motywy.
3. Przewodniczący składu orzekającego może wyłączyć jawność ogłoszenia głównych
motywów orzeczenia w razie zaistnienia przesłanek określonych w art. 100 ust. 2.

Art. 107.
1. Orzeczenie sądu dyscyplinarnego zawiera:
1) oznaczenie sądu dyscyplinarnego, który je wydał, oraz sędziów, Rzecznika i
protokolanta;
2) datę oraz miejsce rozpoznania sprawy i wydania orzeczenia;
3) imię, nazwisko oraz numer prawa wykonywania zawodu osoby obwinionej;
4) opis i kwalifikację prawną zarzucanego czynu;
5) rozstrzygnięcie w przedmiocie postępowania;
6) postanowienie o kosztach postępowania;
7) rozstrzygnięcie co do kary, a w razie potrzeby – co do zaliczenia na jej poczet
tymczasowego zawieszenia w prawie wykonywania zawodu, w przypadku orzeczenia
skazującego.
2. Uzasadnienie orzeczenia zawiera:
1) wskazanie, jakie fakty sąd dyscyplinarny uznał za udowodnione lub nieudowodnione,
na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów
przeciwnych;
2) wskazanie podstawy prawnej orzeczenia;
3) przytoczenie okoliczności, które sąd dyscyplinarny miał na względzie przy wymiarze
kary.
3. Orzeczenie Sądu Dyscyplinarnego wraz z pisemnym uzasadnieniem oraz pouczeniem o
terminie i sposobie wniesienia odwołania Sąd Dyscyplinarny doręcza stronom w terminie 30
dni od dnia jego ogłoszenia, z zastrzeżeniem art. 116 ust. 2.

Art. 108.
1. W razie ukarania osoby obwinionej ponosi ona koszty postępowania, chyba że sąd
dyscyplinarny postanowi inaczej.
2. W razie uniewinnienia osoby obwinionej lub umorzenia postępowania koszty postępowania
ponosi Krajowa Izba Fizjoterapeutów.
3. Osobie obwinionej przysługuje zażalenie na rozstrzygnięcie o kosztach postępowania w
terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia.
4. Zażalenie wnosi się do sądu dyscyplinarnego, który wydał orzeczenie.

Art. 109.
1. Od orzeczenia Sądy Dyscyplinarnego stronom przysługuje odwołanie do Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia.
2. Odwołanie, o którym mowa w ust. 1, wnosi się za pośrednictwem Sądu Dyscyplinarnego.
3. Cofnięcie odwołania przez składającą je stronę przed rozpoczęciem rozprawy odwoławczej
wiąże Wyższy Sąd Dyscyplinarny, który pozostawia odwołanie bez rozpoznania, o ile nie
zachodzą przesłanki z art. 439 § 1 pkt 1, 2 i 5–10 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks
postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.).

Art. 110.
1. Odwołanie co do winy uważa się za zwrócone przeciwko całości orzeczenia.
2. Odwołanie co do kary uważa się za zwrócone przeciwko całości rozstrzygnięcia o karze.

Art. 111.
Wyższy Sąd Dyscyplinarny utrzymuje w mocy, uchyla albo zmienia orzeczenie Sądu
Dyscyplinarnego.

Art. 112.
1. Orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego kończące postępowanie w przedmiocie
odpowiedzialności zawodowej są prawomocne z chwilą ogłoszenia.
2. Orzeczenie Wyższego Sądu Dyscyplinarnego doręcza się stronom wraz z pisemnym
uzasadnieniem w terminie 2 miesięcy od dnia jego ogłoszenia.

Art. 113.
1. Od prawomocnego orzeczenia Wyższego Sądu Dyscyplinarnego kończącego postępowanie
w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej stronom, ministrowi właściwemu do spraw
zdrowia i Prezesowi przysługuje kasacja do Sądu Najwyższego w terminie 2 miesięcy od
dnia doręczenia orzeczenia. Strony, minister właściwy do spraw zdrowia i Prezes wnoszą
kasację do Sądu Najwyższego za pośrednictwem Wyższego Sądu Dyscyplinarnego.
2. Kasacja może być wniesiona z powodu uchybień wymienionych w art. 439 § 1 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego lub innego rażącego naruszenia prawa.
Kasacja może być wniesiona również z powodu niewspółmierności kary.
3. Kasację w stosunku do tej samej osoby obwinionej i od tego samego orzeczenia każdy
uprawniony może wnieść tylko raz.
4. Niedopuszczalne jest uwzględnienie kasacji na niekorzyść osoby obwinionej wniesionej po
upływie 6 miesięcy od dnia uprawomocnienia się orzeczenia.
5. W kasacji należy podać, na czym polega zarzucane uchybienie.
6. Kasacja powinna być sporządzona i podpisana przez obrońcę będącego adwokatem albo
radcą prawnym albo pełnomocnika będącego adwokatem albo radcą prawnym.

Art. 114.
Postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności zawodowej zakończone prawomocnym
orzeczeniem sądu dyscyplinarnego wznawia się, jeżeli:
1) w związku z postępowaniem dopuszczono się przestępstwa, a istnieje uzasadniona
podstawa do przyjęcia, że mogło to mieć wpływ na treść orzeczenia;