Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw

– 50 –
Art. 12. 1. Z dniem wejścia w życie niniejszej ustawy:
1)
Agencja Oceny Technologii Medycznych staje się Agencją Oceny Technologii
Medycznych i Taryfikacji, zwaną dalej „Agencją”;
2)
Prezes Agencji Oceny Technologii Medycznych staje się Prezesem Agencji;
3)
Zastępca Prezesa Agencji Oceny Technologii Medycznych staje się zastępcą Prezesa
Agencji do spraw Technologii Medycznych;
4)
pracownicy Agencji Oceny Technologii Medycznych stają się pracownikami Agencji.
2. Kadencja Prezesa Agencji i zastępcy Prezesa Agencji, o których mowa w ust. 1 pkt 1
i 2, wygasa po upływie 6 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
3. Plan taryfikacji Agencji, o którym mowa w art. 31la ust. 1 ustawy, o której mowa
w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, na 2015 r. Prezes Agencji sporządza
i przedstawia do zaopiniowania Prezesowi Narodowego Funduszu Zdrowia oraz Radzie do
spraw Taryfikacji, w przypadku jej powołania, w terminie do dnia 31 stycznia 2015 r.
Minister właściwy do spraw zdrowia zatwierdza plan działania Agencji w terminie 14 dni od
dnia jego otrzymania od Prezesa Agencji.
4. Prezes Agencji Oceny Technologii Medycznych sporządzi plan finansowy Agencji na
2015 r. na podstawie planu finansowego Agencji Oceny Technologii Medycznych na 2015 r.
oraz z uwzględnieniem ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą
ustawą, i przekazuje go w terminie do dnia 7 grudnia 2014 r. ministrowi właściwemu do
spraw zdrowia w celu zatwierdzenia.
Art. 13. 1. W latach 2015–2024 maksymalny limit kosztów Agencji z tytułu realizacji
zadań w zakresie taryfikacji świadczeń, o której mowa w art. 31t ust. 5–8 ustawy, o której
mowa w art. 1 ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, wynosi:
1)
2015 r. – 46 399 tys. zł;
2)
2016 r. – 48 732 tys. zł;
3)
2017 r. – 51 065 tys. zł;
4)
2018 r. – 53 399 tys. zł;
5)
2019 r. – 55 732 tys. zł;
6)
2020 r. – 58 065 tys. zł;
7)
2021 r. – 60 399 tys. zł;
8)
2022 r. – 62 732 tys. zł;
9)
2023 r. – 65 065 tys. zł;
10) 2024 r. – 67 399 tys. zł.
– 51 –
2. W latach 2015–2024 maksymalny limit kosztów wynagrodzeń w Agencji, z tytułu
realizacji zadań w zakresie taryfikacji świadczeń, o której mowa w art. 31t ust. 5–8 ustawy,
o której mowa w art. 1 ustawy, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, wynosi:
1)
2015 r. – 6 631 tys. zł;
2)
2016 r. – 6 631 tys. zł;
3)
2017 r. – 6 797 tys. zł;
4)
2018 r. – 6 960 tys. zł;
5)
2019 r. – 7 127 tys. zł;
6)
2020 r. – 7 298 tys. zł;
7)
2021 r. – 7 473 tys. zł;
8)
2022 r. – 7 653 tys. zł;
9)
2023 r. – 7 829 tys. zł;
10) 2024 r. – 8 009 tys. zł.
3. Prezes Agencji monitoruje wykorzystanie rocznych limitów kosztów, o których
mowa w ust. 1 i 2, oraz wdraża mechanizmy korygujące, o których mowa w ust. 4 i 5.
4. W przypadku gdy koszty, o których mowa w ust. 1, po pierwszym półroczu danego
roku przekroczą 65% limitów przewidzianych na ten rok, wysokość tych kosztów, w tym
w szczególności kosztów pozyskiwania danych niezbędnych do ustalenia taryfy świadczeń,
obniża się w drugim półroczu o kwotę gwarantującą, że limity te nie zostaną przekroczone.
5. W przypadku gdy koszty, o których mowa w ust. 2, po pierwszym półroczu danego
roku przekroczą 65% limitów przewidzianych na ten rok, wysokość tych kosztów obniża się
w drugim półroczu o kwotę gwarantującą, że limity te nie zostaną przekroczone.
Art. 14. W latach 2015 i 2016 odpis na taryfikację świadczeń, o którym mowa w art. 31t
ust. 5–8 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, na dany rok
obrotowy wynosi 0,07% planowanych należnych przychodów z tytułu składek na
ubezpieczenie zdrowotne za ten rok obrotowy określonych w planie finansowym
Narodowego Funduszu Zdrowia, o którym mowa w art. 121 ust. 3 albo 4, albo ust. 5, albo
art. 123 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 1. Jeżeli wysokość kosztów w zakresie taryfikacji
wynikających z planu finansowego Agencji na 2015 r. jest wyższa od wysokości kosztów
w zakresie taryfikacji wynikającej ze sprawozdania z wykonania planu finansowego Agencji
za ten rok, wysokość odpisu na taryfikację świadczeń w planie finansowym Agencji na
2016 r. zmniejsza się o tę różnicę.
– 52 –
Art. 15. 1. Umowy, o których mowa w art. 15a ustawy, o której mowa w art. 1, zawarte
przed dniem 1 stycznia 2015 r., są wykonywane i rozliczane na dotychczasowych zasadach.
2. W okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2014 r.
Narodowy Fundusz Zdrowia podejmie czynności zmierzające do zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie świadczeń wysokospecjalistycznych
obowiązujących od dnia 1 stycznia 2015 r.
Art. 16. 1. Do programów zdrowotnych realizowanych w dniu wejścia w życie
niniejszej ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe.
2. W przypadku przekazania, przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, projektu
programu zdrowotnego, na podstawie art. 48 ust. 2a ustawy, o której mowa w art. 1, do
wydania opinii stosuje się przepisy dotychczasowe.
3. Do dnia ogłoszenia pierwszych map potrzeb zdrowotnych, o których mowa w art. 95a
ust. 1 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, do
sporządzania projektów programów polityki zdrowotnej nie stosuje się obowiązku, o którym
mowa w art. 48a ust. 1 zdanie pierwsze ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą.
Art. 17. Osobom wpisanym, przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy, na listy
oczekujących na udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej, o których mowa w art. 57 ust. 2
pkt 3 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1, świadczenia te są udzielane bez skierowania lekarza
ubezpieczenia zdrowotnego.
Art. 18. 1. Świadczeniobiorca, który przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy:
1)
oczekiwał na diagnostykę mającą na celu rozpoznanie nowotworu złośliwego,
2)
rozpoczął diagnostykę mającą na celu rozpoznanie nowotworu złośliwego
– może, po dniu wejścia w życie ustawy, uzyskać na swój wniosek od lekarza, o którym
mowa w art. 55 ust. 2a ustawy, o której mowa w art. 1, kartę diagnostyki i leczenia
onkologicznego na zasadach określonych w ustawie, o której mowa w art. 1, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą.
2. Przepisu ust. 1 nie stosuje się do nowotworów skóry, z wyjątkiem czerniaka skóry.
Art. 19. 1. Mapy potrzeb zdrowotnych, o których mowa w art. 95a ust. 1 i 6 ustawy,
o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, na dwa następujące po
wejściu w życie niniejszej ustawy okresy, sporządza się wyłącznie w odniesieniu do
– 53 –
świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu leczenia szpitalnego. Mapy te sporządza minister
właściwy do spraw zdrowia do dnia:
1)
1 kwietnia 2016 r. – w przypadku map sporządzanych na okres od dnia 30 czerwca
2016 r. do dnia 31 grudnia 2018 r.;
2)
31 maja 2018 r. – w przypadku map sporządzanych na okres od dnia 1 stycznia 2019 r.
do dnia 31 grudnia 2021 r.
2. Do dnia ogłoszenia pierwszych map potrzeb zdrowotnych, o których mowa w art. 95a
ust. 1 i 6 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą,
w odniesieniu do świadczeń opieki zdrowotnej z zakresu ambulatoryjnej opieki
specjalistycznej, opinia, o której mowa w art. 95d ust. 2 ustawy, o której mowa w art. 1,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, jest wydawana na podstawie danych z rejestru
podmiotów wykonujących działalność leczniczą, po zasięgnięciu opinii dyrektora właściwego
oddziału wojewódzkiego Funduszu.
Art. 20. Do postępowań w sprawie rozpatrzenia wniosków, o których mowa w art. 161
ust. 3–3c ustawy, o której mowa w art. 1, wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia
w życie niniejszej ustawy, stosuje się przepisy dotychczasowe.
Art. 21. Lekarz, o którym mowa w art. 55 ust. 2a ustawy, o której mowa w art. 1, może
wydawać karty diagnostyki i leczenia onkologicznego do dnia otrzymania z oddziału
wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia pierwszej informacji o nieosiągnięciu
minimalnego wskaźnika rozpoznawania nowotworów, o której mowa w art. 32a ust. 12
ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą.
Art. 22. 1. Na wniosek dyrektora właściwego oddziału wojewódzkiego Narodowego
Funduszu Zdrowia, za zgodą świadczeniodawcy, obowiązywanie umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej realizowanych w dniu wejścia w życie niniejszej ustawy może
zostać przedłużone na okres nie dłuższy niż do dnia 30 czerwca 2016 r.
2. Dyrektor oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia może zastrzec we
wniosku, o którym mowa w ust. 1, że przedłużenie okresu obowiązywania umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej nie dotyczy umów zawartych w zakresach leczenia
szpitalnego i ambulatoryjnej opieki specjalistycznej w części dotyczącej leczenia
onkologicznego.
3. Wniosek, o którym mowa w ust. 1, dyrektor właściwego oddziału wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia kieruje do wszystkich świadczeniodawców realizujących
– 54 –
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych zakresach udzielanych
świadczeń opieki zdrowotnej, które nie zostały wypowiedziane na dzień nadania wniosku.
4. W przypadku umów na wykonywanie medycznych czynności ratunkowych przez
zespoły ratownictwa medycznego, o których mowa w przepisach ustawy z dnia 8 września
2006 r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U. z 2013 r. poz. 757, 1245 i 1635),
przedłużenie umowy wymaga uzyskania przez dyrektora właściwego oddziału
wojewódzkiego Narodowego Funduszu Zdrowia zgody wojewody.
Art. 23. Przepisu art. 148 ust. 2 pkt 2 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą, nie stosuje się do:
1)
świadczeniodawcy, który został utworzony przed dniem 30 czerwca 2016 r., lub
2)
utworzonej przed dniem 30 czerwca 2016 r. nowej jednostki lub komórki organizacyjnej
przedsiębiorstwa podmiotu wykonującego działalność leczniczą, lub
3)
inwestycji, o której mowa w art. 95d ust. 1 albo 2 ustawy, o której mowa w art. 1,
w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, rozpoczętej przed dniem 30 czerwca 2016 r.
Art. 24. Przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 10 ust. 3, art. 13a, art. 23a
ust. 3, art. 137 ust. 9, art. 139 ust. 5 i art. 190 ust. 3 ustawy, o której mowa w art. 1,
zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie
art. 10 ust. 3, art. 13a, art. 23a ust. 3, art. 137, art. 139 ust. 9 i art. 190 ust. 3 ustawy, o której
mowa w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez
12 miesięcy od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.
Art. 25. Ustawa wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2015 r., z wyjątkiem:
1)
art. 1 pkt 8 lit. c i pkt 10, art. 12 ust. 4, art. 15 i art. 22, które wchodzą w życie z dniem
ogłoszenia;
2)
art. 1 pkt 34 w zakresie art. 95d i art. 95e ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą, który wchodzi w życie z dniem 30 czerwca 2016 r.;
3)
art. 1 pkt 15, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2018 r.;
4)
art. 1 pkt 16 w zakresie art. 31lc ust. 6 ustawy, o której mowa w art. 1, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą, który wchodzi w życie z dniem 1 stycznia 2020 r.






06/54rch