Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw

– 60 –
1)
wydawanie opinii dla właściwych sądów lub innych uprawnionych instytucji
w sprawie przyjmowania, wypisywania lub przenoszenia sprawców, wobec
których orzeczono wykonywanie środka zabezpieczającego w zakładach
psychiatrycznych,
2)
analiza dostępnej dokumentacji, w tym dokumentacji medycznej, w zakresie
określonym w pkt 1,
3)
analiza informacji o liczbie dostępnych miejsc w zakładach psychiatrycznych
przeznaczonych do wykonywania środków zabezpieczających,
4)
wizytacja i ocena zakładów psychiatrycznych dysponujących warunkami
podstawowego, wzmocnionego i maksymalnego zabezpieczenia, w których
realizowany jest środek zabezpieczający.”,
b)
§ 2–2b otrzymują brzmienie:
„§ 2. Wykonując orzeczenie o zastosowaniu środka zabezpieczającego
związanego z umieszczeniem w zakładzie psychiatrycznym, o którym mowa
w art. 200 § 1, sąd, po zasięgnięciu opinii komisji psychiatrycznej do spraw
środków zabezpieczających, określa rodzaj tego zakładu i przesyła odpis
orzeczenia wraz z poleceniem doprowadzenia sprawcy właściwej ze względu na
miejsce pobytu sprawcy jednostce Policji lub właściwemu organowi wojskowemu,
a odpis orzeczenia oraz polecenie doprowadzenia wraz z poleceniem przyjęcia –
kierownikowi wskazanego zakładu. Jeżeli właściwa jednostka Policji powiadomi
kierownika wskazanego zakładu psychiatrycznego o miejscu, dniu oraz godzinie
planowanego transportu, kierownik tego zakładu zabezpiecza transport sanitarny
odpowiadający wymaganiom dla zespołu ratownictwa medycznego.
§ 2a. Wykonując orzeczenie o zastosowaniu środka zabezpieczającego
w postaci umieszczenia w zakładzie psychiatrycznym wobec sprawców
określonych w art. 93c pkt 3 Kodeksu karnego sąd wskazuje zakład, o którym
mowa w art. 200 § 3a, i przesyła odpis orzeczenia, wraz z poleceniem
doprowadzenia sprawcy, właściwej jednostce Policji lub właściwemu organowi
wojskowemu, a odpis orzeczenia i polecenie przyjęcia – kierownikowi właściwego
zakładu psychiatrycznego.
§ 2b. W wypadku skierowania sprawcy na terapię lub terapię uzależnień sąd
przesyła odpis orzeczenia właściwej jednostce Policji lub właściwemu organowi
wojskowemu i kierownikowi podmiotu leczniczego.”,
– 61 –
c)
uchyla się § 2c i 2d,
d)
po § 3 dodaje się § 3a w brzmieniu:
„§ 3a. Za sporządzenie opinii określonej w § 2 członkom komisji przysługuje
wynagrodzenie oraz zwrot poniesionych przez nich niezbędnych wydatków na
zasadach określonych w art. 618f Kodeksu postępowania karnego. Członkowie
komisji mają prawo do zwrotu kosztów przejazdu na posiedzenia komisji na
zasadach określonych w przepisach dotyczących podróży służbowych na terenie
kraju.”,
e)
§ 4 i 5 otrzymują brzmienie:
„§ 4. Minister właściwy do spraw zdrowia, w porozumieniu z Ministrem
Sprawiedliwości, określa, w drodze rozporządzenia:
1)
tryb powoływania i odwoływania członków komisji psychiatrycznej do spraw
środków zabezpieczających, jej skład i sposób działania, a także sposób
postępowania z prowadzoną przez komisję dokumentacją,
2)
regulamin organizacyjno-porządkowy
wykonywania
środków
zabezpieczających,
3) warunki zabezpieczenia zakładów psychiatrycznych przeznaczonych do
wykonywania środka zabezpieczającego, o których mowa w art. 200 § 2
– mając na uwadze prawidłową realizację zadań komisji, poddanie sprawcy
umieszczonego w zakładzie psychiatrycznym właściwemu leczeniu lub właściwym
metodom terapeutycznym, przeciwdziałanie zachowaniom sprawcy zagrażającym
życiu i zdrowiu własnemu i innych osób lub powodującym niszczenie
przedmiotów znacznej wartości oraz zapobieżenie samowolnemu oddaleniu się
sprawcy z zakładu.
§ 5. Minister właściwy do spraw zdrowia ogłasza, w drodze obwieszczenia,
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”, wykazy:
1)
zakładów psychiatrycznych przeznaczonych do wykonywania środka
zabezpieczającego wobec sprawców określonych w art. 93c pkt 1 i 2 Kodeksu
karnego, w tym zakładów psychiatrycznych przeznaczonych do wykonywania
środka zabezpieczającego w postaci pobytu w zakładzie psychiatrycznym,
orzeczonego wobec skazanych za przestępstwa skierowane przeciwko
wolności seksualnej, z uwzględnieniem warunków, o których mowa
w art. 200 § 2, wraz z podaniem liczby łóżek,
– 62 –
2)
podmiotów leczniczych przeznaczonych do wykonywania terapii wobec
sprawców określonych w art. 93c pkt 3–5 Kodeksu karnego w zakresie
działalności stacjonarnej, wraz z podaniem liczby łóżek.”,
f)
uchyla się § 6;
79) art. 202 otrzymuje brzmienie:
„Art. 202. Sprawcę, wobec którego wykonywany jest środek zabezpieczający,
obejmuje się odpowiednim postępowaniem leczniczym, psychoterapeutycznym,
rehabilitacyjnym lub resocjalizacyjnym, którego celem jest poprawa stanu jego zdrowia
i zachowania w stopniu umożliwiającym funkcjonowanie w społeczeństwie w sposób
niestwarzający zagrożenia porządku prawnego, a w wypadku sprawcy umieszczonego
w zakładzie psychiatrycznym – również dalsze leczenie w warunkach poza tym
zakładem.”;
80) po art. 202 dodaje się art. 202a–art. 202c w brzmieniu:
„Art. 202a. § 1. Pobyt w zakładzie psychiatrycznym orzeczony wobec sprawców,
o których mowa w art. 93c pkt 2 Kodeksu karnego, następuje przed wykonaniem kary
pozbawienia wolności, podczas przerwy w wykonywaniu tej kary lub po jej wykonaniu.
O zwolnieniu z zakładu rozstrzyga sąd na podstawie wyników leczenia.
§ 2. Sąd zalicza na poczet kary okres pobytu skazanego w zakładzie. Skazanego
można warunkowo zwolnić z odbycia reszty kary, jeżeli zostały spełnione warunki,
o których mowa w art. 77–art. 79 Kodeksu karnego, a wyniki leczenia za tym
przemawiają; dozór jest obowiązkowy.
Art. 202b. § 1. Pobyt w zakładzie psychiatrycznym orzeczony wobec sprawców,
o których mowa w art. 93c pkt 5 Kodeksu karnego, nie może trwać krócej niż 3 miesiące
i dłużej niż 2 lata i następuje przed wykonaniem kary pozbawienia wolności, podczas
przerwy w wykonywaniu tej kary lub po jej wykonaniu. O zwolnieniu z zakładu
rozstrzyga sąd na podstawie wyników leczenia.
§ 2. Jeżeli skazany, wobec którego nie wykonano jeszcze kary pozbawienia
wolności, nie poddaje się leczeniu albo dopuszcza się rażącego naruszenia regulaminu
zakładu, sąd, na wniosek kierownika zakładu, może uchylić środek zabezpieczający
i zarządzić umieszczenie sprawcy w zakładzie karnym.
§ 3. Sąd zalicza na poczet kary okres pobytu skazanego w zakładzie. Skazanego
można warunkowo zwolnić z odbycia reszty kary, jeżeli zostały spełnione warunki,
– 63 –
o których mowa w art. 77–art. 79 Kodeksu karnego, a wyniki leczenia za tym
przemawiają; dozór jest obowiązkowy.
Art. 202c. § 1. Orzekając terapię lub terapię uzależnień wobec skazanego
określonego w art. 93c pkt 5 Kodeksu karnego, który zostaje zwolniony z zakładu
psychiatrycznego lub zakładu karnego, sąd ustala okres próby na czas od 6 miesięcy do
lat 2 i oddaje skazanego pod dozór kuratora lub osoby godnej zaufania, stowarzyszenia,
instytucji albo organizacji społecznej, do której działalności należy troska
o wychowanie, zapobieganie demoralizacji lub pomoc skazanym.
§ 2. Sąd może zarządzić ponowne umieszczenie skazanego w zakładzie
psychiatrycznym albo w zakładzie karnym, jeżeli skazany w okresie próby uchyla się od
poddania się terapii lub terapii uzależnień, popełnia przestępstwo lub rażąco narusza
porządek prawny albo regulamin organizacyjny podmiotu leczniczego.
§ 3. Jeżeli w okresie próby i w ciągu dalszych 6 miesięcy nie zarządzono
ponownego umieszczenia skazanego w zakładzie psychiatrycznym albo w zakładzie
karnym, karę uważa się za odbytą z upływem okresu próby.”;
81) art. 204 otrzymuje brzmienie:
„Art. 204 § 1. Jeżeli wobec sprawcy orzeczono pobyt w zakładzie
psychiatrycznym, sąd, nie rzadziej niż co 6 miesięcy, orzeka w przedmiocie dalszego
stosowania tego środka, a w wypadku uzyskania opinii, że dalsze pozostawanie sprawcy
w zakładzie nie jest konieczne – bezzwłocznie. W razie potrzeby sąd zasięga opinii
innych biegłych.
§ 2. W posiedzeniu w przedmiocie dalszego stosowania pobytu sprawcy
w zakładzie psychiatrycznym obowiązkowy jest udział:
1)
prokuratora,
2)
obrońcy w wypadkach określonych w art. 8 § 2, chyba że sąd orzeka na korzyść
lub zgodnie z wnioskiem skazanego.
§ 3. Orzekając o zwolnieniu z zakładu psychiatrycznego, sąd, w razie
stwierdzenia, że zachodzą przesłanki do przyjęcia sprawcy do domu pomocy społecznej
w rozumieniu ustawy z dnia 19 sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego
(Dz. U. z 2011 r. Nr 231, poz. 1375), zawiadamia o tym właściwy organ do spraw
pomocy społecznej.
– 64 –
§ 4. Przepis § 1 stosuje się odpowiednio, jeżeli wobec sprawcy orzeczono inny
środek zabezpieczający, z tym że sąd orzeka w przedmiocie dalszego stosowania tego
środka nie rzadziej niż co 12 miesięcy.”;
82) art. 204a otrzymuje brzmienie:
„Art. 204a. Wobec sprawcy umieszczonego w zakładzie psychiatrycznym można
stosować środki przymusu bezpośredniego na zasadach, w trybie i w sposób określony
w przepisach o ochronie zdrowia psychicznego.”;
83) art. 204b i art. 204c otrzymują brzmienie:
„Art. 204b. W zakładach psychiatrycznych, o których mowa w art. 200 § 2 pkt 2
i 3, dopuszcza się kontrolowanie przedmiotów posiadanych przez sprawców oraz
pomieszczeń, w których oni przebywają. Przepisy art. 116 § 4–6 stosuje się
odpowiednio.
Art. 204c.
Osobiste kontakty sprawcy przebywającego w zakładzie
psychiatrycznym, o którym mowa w art. 200 § 2 pkt 2 lub 3, z osobami odwiedzającymi
mogą odbywać się tylko za zgodą kierowników tych zakładów. Można odmówić
udzielenia takiej zgody, w szczególności gdy kontakty te powodują wzrost ryzyka
zachowań niebezpiecznych.”;
84) po art. 204c dodaje się art. 204d w brzmieniu:
„Art. 204d. § 1. Sprawcy przebywającemu co najmniej 6 miesięcy w zakładzie
psychiatrycznym, o którym mowa w art. 200c, można udzielić zezwolenia na czasowy
pobyt poza zakładem pod opieką członka rodziny lub osoby godnej zaufania, jeżeli jest
to uzasadnione względami terapeutycznymi lub ważnymi względami rodzinnymi, zaś
niebezpieczeństwo, że sprawca przebywający poza zakładem dopuści się czynu
zabronionego lub zagrozi własnemu życiu lub zdrowiu, jest nieznaczne.
§ 2. Zezwolenia udziela się na okres nieprzekraczający 3 dni. W wyjątkowych,
szczególnie uzasadnionych wypadkach można udzielić zezwolenia na okres
nieprzekraczający 7 dni.
§ 3. Zezwolenia udziela kierownik zakładu po uzyskaniu opinii lekarza
prowadzącego; o udzieleniu zezwolenia kierownik zakładu niezwłocznie informuje sąd.
§ 4. Jeżeli sprawca nie powróci do zakładu psychiatrycznego, o którym mowa
w art. 200c, z upływem okresu, na który udzielono zezwolenia, sąd niezwłocznie
zarządza jego poszukiwanie i zatrzymanie przez Policję oraz doprowadzenie do zakładu;
sprawcę doprowadza Policja w asyście lekarza.