Rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw oraz o zmianie ustawy o biokomponentach i biopaliwach ciekłych

– 20 – 
gdzie poszczególne symbole oznaczają: 
K – 
wysokość kary pieniężnej, wyrażoną w złotych [zł], 
S – 
stawkę  0,02,  wyrażoną  w  złotych, za gram  ekwiwalentu  ditlenku  węgla 
[zł/gCO2eq], 
O – 
wartość niezrealizowanego obowiązku, o którym mowa w art. 30b ust. 1, 
wyrażoną  w  gramach  ekwiwalentu  ditlenku  węgla  w  przeliczeniu  na 
jednostkę energii [gCO2eq/MJ], 
W – 
odpowiednio  wartość  opałową  lub  energetyczną  sprzedanych,  zbytych 
w innej formie lub zużytych na potrzeby własne paliw ciekłych, biopaliw 
ciekłych, gazu skroplonego (LPG), sprężonego gazu ziemnego (CNG) lub 
skroplonego gazu ziemnego (LNG) oraz energii elektrycznej sprzedawanej 
odbiorcy  końcowemu  lub  zużywanej  na  potrzeby  własne,  wyrażoną 
w jednostkach energii [MJ]. 
Art. 35d. 1. Karę pieniężną wymierza: 
1) 
podmiotom, o których mowa w art. 35a w pkt 1–6, wojewódzki inspektor Inspekcji 
Handlowej właściwy ze względu na miejsce przeprowadzenia kontroli, 
2) 
podmiotom, o których mowa w art. 35a w pkt 7 i  8,  Prezes  Urzędu  Regulacji 
Energetyki 
– w drodze decyzji. 
2.  W  przypadku  łącznego  niewykonania  obowiązków,  o  których  mowa  w  art.  9a, 
art. 9b ust. 2 i art. 9c,  wojewódzki  inspektor  Inspekcji  Handlowej  może  wymierzyć 
łączną karę pieniężną w wysokości od 5000 zł do 15 000 zł. 
3. Wojewódzki inspektor Inspekcji Handlowej, ustalając wysokość kary pieniężnej, 
o  której  mowa  w  ust.  2,  uwzględnia  dotychczasową  działalność  w tym zakresie 
podmiotu dokonującego naruszenia, wielkość obrotu z tej działalności lub wartość paliw 
ciekłych wydanych na stacji zakładowej w roku poprzedzającym rok przeprowadzenia 
kontroli. 
Art.  35e.  1.  Wpływy  z  kar  pieniężnych  wymierzanych na podstawie art. 35a 
stanowią dochód budżetu państwa. 
2.  Do  egzekucji  kar  pieniężnych  stosuje  się  przepisy  o  postępowaniu 
egzekucyjnym w administracji.”. 
Art. 2. W ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych 
(Dz. U. z 2013 r. poz. 1164) w art. 2 w ust. 1 w pkt 11 lit. a otrzymuje brzmienie: 
– 21 – 
„a)  benzyny silnikowe zawierające powyżej 10,0% objętościowo biokomponentów lub 
powyżej 22,0% objętościowo eterów, o których mowa w pkt 4,”. 
Art. 3.  Przedsiębiorca  wykonujący  działalność  gospodarczą  w  zakresie  wprowadzania 
do obrotu na stacjach paliwowych benzyn silnikowych realizuje obowiązek, o którym mowa 
w art. 9b ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w terminie do dnia 31 grudnia 2020 r. 
Art. 4.  Sprawozdanie roczne, o którym mowa w art. 30i  ust. 1 ustawy  zmienianej 
w art. 1,  przekazuje  się  po  raz  pierwszy  Prezesowi  Urzędu  Regulacji  Energetyki za rok 
kalendarzowy  następujący  po  roku  wejścia  w  życie  przepisów  wydanych  na  podstawie 
art. 30h tej ustawy. 
Art. 5.  Informację, o której mowa w art. 30d ust. 2 i art. 30e ust. 2 ustawy zmienianej 
w art.  1,  przekazuje  się  po  raz  pierwszy  po  dniu  wejścia  w  życie  przepisów  wydanych  na 
podstawie art. 30h tej ustawy. 
Art. 6. Zbiorczy raport roczny, o którym mowa w art. 30g ust. 2 i 3 ustawy zmienianej 
w  art.  1,  Prezes  Urzędu  Regulacji  Energetyki  po  raz  pierwszy  przekazuje  za  rok 
kalendarzowy  następujący  po  roku  wejścia  w  życie  przepisów  wydanych  na  podstawie 
art. 30h tej ustawy. 
Art. 7. Dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy 
zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują moc do dnia wejścia w życie 
przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 3 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, 
w brzmieniu  nadanym  niniejszą  ustawą,  nie  dłużej  jednak  niż  przez  18  miesięcy  od  dnia 
wejścia w życie niniejszej ustawy, i mogą być zmieniane. 
Art. 8. Ustawa wchodzi w życie po upływie 60 dni od dnia ogłoszenia. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
12/06rch 
UZASADNIENIE 
 
Projekt  ustawy  o  zmianie  ustawy  o  systemie  monitorowania  i  kontrolowania  jakości 
paliw oraz o  zmianie  ustawy  o  biokomponentach  i  biopaliwach  ciekłych  został 
przygotowany  w  związku  z  koniecznością  wdrożenia  przepisów  dyrektywy 
2009/30/WE zmieniającej dyrektywę 98/70/WE odnoszącą się do specyfikacji benzyn, 
oleju  napędowego  i  olejów  pędnych  oraz  wprowadzającą  mechanizm monitorowania 
i ograniczania emisji  gazów  cieplarnianych  pochodzących  z wykorzystania paliw 
w transporcie drogowym oraz zmieniającą dyrektywę Rady 1999/32/WE w odniesieniu 
do  specyfikacji  paliw  wykorzystywanych  przez  statki  żeglugi  śródlądowej  oraz 
uchylającą  dyrektywę  93/12/EWG  (Dz. Urz. UE L 140) –  zwanej  dalej dyrektywą 
2009/30/WE, która weszła w życie w dniu 25 czerwca 2009 r.  
Obowiązek implementacji przepisów przedmiotowej dyrektywy powoduje konieczność 
wprowadzenia szeregu zmian do krajowego prawodawstwa m.in. w zakresie:  
– 
ustanowienia  obowiązku  monitorowania  i  redukcji  emisji  gazów  cieplarnianych 
z paliw i energii elektrycznej stosowanej w transporcie, 
– 
umożliwienia wprowadzania do obrotu na stacjach paliwowych benzyn silnikowych 
zawierających  do  10%  bioetanolu  lub do 22%  objętościowo  eteru etylo-tert- 
-butylowego lub eteru etylo-tert-amylowego, 
– 
określenia obowiązku umieszczenia na stacjach paliwowych informacji  dotyczącej 
zawartości dodatków metalicznych w benzynach silnikowych, 
– 
określenia  wymagań  jakościowych  dla  paliw  stosowanych  w  silnikach 
wykorzystywanych do napędu rekreacyjnych jednostek pływających. 
Ponadto projekt ustawy wprowadza zmiany w ustawie z dnia 25 sierpnia 2006  r. 
o systemie  monitorowania  i  kontrolowania  jakości  paliw  (Dz. U. Nr 169, poz. 1200, 
z późn. zm.) w obszarach mających wpływ na funkcjonowanie systemu monitorowania 
i  kontrolowania  jakości  paliw.  Zmiany  te  dotyczą  przede  wszystkim  zadań 
Zarządzającego  systemem  monitorowania  i  kontrolowania  jakości  paliw  w  Polsce  – 
Prezesa Urzędu  Ochrony  Konkurencji  i  Konsumentów  (dalej UOKiK)  oraz kontroli 
jakości paliw realizowanych przez Inspekcję Handlową (dalej IH). 
Należy  podkreślić,  że  obecnie  zagadnienia  związane  z  jakością  paliw  określa  ustawa 
z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw oraz 
 
 
ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach i biopaliwach ciekłych (Dz. U. 
Nr 169, poz. 1199, z późn. zm.).  
Ustawa o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw wdraża postanowienia 
dyrektywy  98/70/WE  odnoszącej  się  do  jakości  benzyny  i  olejów  napędowych  oraz 
zmieniającej  dyrektywę  Rady  93/12/EWG  w  zakresie  określenia  wymagań 
jakościowych  dla  paliw  ciekłych  oraz  ustanowienia  zasad  i  sposobu  funkcjonowania 
systemu  monitorowania  i  kontrolowania  jakości  paliw  objętych  dyrektywą  98/70/WE 
oraz w zakresie olejów opałowych i oleju do silników wykorzystywanych przez statki 
żeglugi  śródlądowej  objętych  dyrektywą  1999/32/WE  odnoszącą  się  do  redukcji 
zawartości  siarki  w  niektórych  paliwach  ciekłych  oraz  zmieniającą  dyrektywę 
93/12/EWG.  Należy  podkreślić,  że  ustawa  z  dnia  27  maja  2011  r.  o  zmianie  ustawy 
o systemie monitorowania i kontrolowania jakości paliw oraz niektórych innych ustaw 
(Dz.  U.  Nr  153,  poz.  902)  częściowo  wdrożyła  przepisy dyrektywy 2009/30/WE do 
polskiego  porządku  prawnego,  wprowadzając  możliwość  zwiększenia  z  5%  do  7% 
dopuszczalnej  ilości  estrów  dodawanych  do  oleju  napędowego  oraz  wprowadzając 
obowiązek  umieszczania  na  stacjach  paliwowych  informacji  dotyczących  zawartości 
biokomponentów w benzynach i oleju napędowym. 
Projekt  ustawy,  poza  zmianą  ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o systemie 
monitorowania i kontrolowania jakości paliw (Dz. U. Nr 169, poz. 1200, z późn. zm.), 
przewiduje dokonanie zmian w  ustawie z dnia 25 sierpnia 2006 r. o biokomponentach 
i biopaliwach ciekłych (Dz. U. z 2013 r. poz. 1164). 
. 
I. Przepisy wynikające z konieczności wdrożenia dyrektywy 2009/30/WE do krajowego 
porządku prawnego 
1.  Ustanowienie  obowiązku  monitorowania  i  redukcji  emisji  gazów  cieplarnianych 
z paliw i energii elektrycznej stosowanej w transporcie 
Dyrektywa 2009/30/WE w art. 7a ust. 2 określa: 
–  poziom  obowiązkowego  do  wypełnienia  dla  państw  członkowskich  celu  redukcji 
emisji gazów cieplarnianych w wysokości 6% do 2020 r., 
–  cele  pośrednie  (zwane  w  treści  dyrektywy 2009/30/WE przejściowymi) 
w wysokości 2% do 2014 r. oraz 4% do 2017 r.  
2 
 
Ww.  dyrektywa  wskazuje  również,  w  sposób  ogólny,  możliwe  sposoby realizacji 
nałożonych  na  państwa  członkowskie  celów,  wskazując  w  tym  kontekście  m.in. 
wykorzystanie  biopaliw  spełniających  kryteria  zrównoważonego  rozwoju.  W  tym 
zakresie  postanowienia  dyrektywy  pokrywają  się  z  postanowieniami  dyrektywy 
2009/28/WE  w  sprawie  promowania  stosowania  energii  ze  źródeł  odnawialnych, 
zmieniającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz 2003/30/WE. 
W  związku  z  powyższym,  projekt  niniejszej  ustawy  wprowadza  obowiązek 
ograniczenia emisji gazów cieplarnianych przez wprowadzenie obowiązku  realizacji 
tzw. Narodowych Celów Redukcyjnych (dalej  NCR) oraz ustanawianie  mechanizmów 
mających  na celu zapewnienie  monitorowania  realizacji  tego  obowiązku.  Mając  na 
uwadze  powyższe,  art. 1,  w  którym  określono  cel  wydania  ustawy,  zostanie 
uzupełniony o zasady monitorowania oraz stosowania niektórych środków ograniczania 
emisji  gazów  cieplarnianych  powstających  w  wyniku spalania paliw,  a  do ustawy 
zostaną  wprowadzone  następujące  pojęcia:  Narodowy  Cel  Redukcyjny,  podmiot 
realizujący  Narodowy  Cel  Redukcyjny,  emisja  gazów  cieplarnianych  w  cyklu  życia 
paliw, emisja gazów cieplarnianych w cyklu życia energii, cykl życia paliw lub energii, 
gazy cieplarniane, emisja gazów cieplarnianych w przeliczeniu na jednostkę energii.  
Należy podkreślić, że przy podejmowaniu decyzji dotyczących sposobu implementacji 
wymogów Unii  Europejskiej (dalej  UE)  do krajowego prawodawstwa i tym samym 
wskazaniu Urzędu Regulacji Energetyki (dalej URE), jako organu odpowiedzialnego za 
monitorowanie  procedury  realizacji  NCR  (m.in.  koordynowanie  sprawozdawczości 
w tym zakresie),  Minister  Gospodarki  kierował  się  w  szczególności  racjonalnością 
wydatków  budżetu  państwa.  URE  posiada  bowiem  wieloletnie  doświadczenie 
w monitorowaniu  realizacji  NCW,  które  będzie  można  wykorzystać  w  związku 
z obowiązkiem monitorowania realizacji NCR.  
Projekt  ustawy  wprowadza  również  możliwość  realizacji  NCR  przez  grupę 
przedsiębiorców, umożliwiając ułatwienie wypełnienia ww. obowiązku, co jest zgodne 
z  przepisami dyrektywy  (art. 7a ust. 4).  Przedsiębiorcy,  którzy wspólnie  wypełniają 
NCR, po poinformowaniu o tym Prezesa URE,  będą  uznawani  za  grupę 
przedsiębiorców, dla których poziom realizacji NCR w danym roku ulega zsumowaniu 
indywidualnych  poziomów  wykonanych  przez  poszczególnych  przedsiębiorców 
wchodzących w skład danej grupy. Ponadto przedsiębiorcy wprowadzający do obrotu 
3