Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy - Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw

także korzystania z  uprawnień   przysługujących   członkom   tych 
organizacji;
4) dostępu i warunḱw korzystania z instrument́w 
rynku pracy 
i usług rynku pracy określonych w ustawie 
z dnia 20 kwietnia 
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku  pracy 
oferowanych przez instytucje rynku pracy oraz instrument́w 
rynku pracy i usług rynku pracy oferowanych  przez
 
inne 
podmioty   działające   na   rzecz   zatrudnienia,   rozwoju   zasob́w 
ludzkich i przeciwdziałania bezrobociu.”;
2) w art. 8 po ust. 2 dodaje się ust. 3 w brzmieniu:
„3.
Każde   nieŕwne   traktowanie   motywowane   przeświadczeniem   o 
przynależności   osoby   lub   ośb   do   grupy   określonej   w   ust.   1   lub 
powiązaniu z nią jest zakazane (dyskryminacja przez asocjację).”.
Art. 6. W ustawie z dnia 10 pádziernika 2002 r. o minimalnym wynagrodzeniu 
za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z 2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2005 r. Nr 157, 
poz. 1314) w art. 6 uchyla się ust. 2 i 3.
Art. 7. W ustawie z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu spoŕw zbiorowych 
(Dz. U. Nr 55, poz. 236, z ṕ́n. zm.) wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 4 uchyla się ust. 1. 
2) art. 22 otrzymuje brzmienie:
„Art. 22.
W obronie praw i intereśw pracowniḱw, ośb wykonujących pracę 
zarobkową na podstawie innego stosunku prawnego niż stosunek 
pracy, bezrobotnych oraz emeryt́w i rencist́w, związek zawodowy 
działający w innym zakładzie pracy może zorganizować strajk 
solidarnościowy na czas nie dłuższy niż jeden dzień roboczy. Przepisy 
art. 17-21 stosuje się odpowiednio.”.
Art. 8.  W ustawie z dnia 30 sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji 
Dz. U. z 2013 r. poz. 216) po art. 14 dodaje się art. 141 - 142 w brzmieniu: 
„Art. 141.
Członkowie   rady   nadzorczej   wybrani   przez   pracowniḱw,   rolniḱw 
lub   rybaḱw   muszą   posiadać   wykształcenie   wyższe   oraz   3   -   letnie 
doświadczenie   zawodowe   na   stanowiskach   pracy   związanych   z 
działalnością gospodarczą, finansową, obsługą prawną, zarządzaniem 
lub nadzorem właścicielskim. 
Art. 142.
W   przypadku   niepowołania   osobie   wybranej   przez   pracowniḱw, 
rolniḱw lub rybaḱw do rady nadzorczej, kt́ra spełnia wymaganie 
określone w art. 141  przysługuje jej uprawnienie do wystąpienia do 
sądu   pracy   z   poẃdztwem   o   zobowiązanie   sṕłki   do   złożenia 
oświadczenia woli o powołaniu do rady nadzorczej. ”.
Art. 9. W ustawie z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 
2001 r. Nr 79, poz. 854, z ṕ́n. zm wprowadza się następujące zmiany:
1) w art. 2:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1.
Prawo   tworzenia   i   wstępowania   do   związḱw   zawodowych   mają 
pracownicy   bez   względu   w   ramach   stosunku   pracy   oraz   osoby 
niebędące   pracownikami,   kt́re   wykonujące   pracę   zarobkową   na 
podstawie innego stosunku prawnego.”,
b) uchyla się ust. 2,
c) ust. 3 otrzymuje brzmienie:
„3.
Przejście na emeryturę lub rentę nie pozbawia ośb, o kt́rych mowa 
w   ust.   1,   prawa   przynależności   i   wstępowania   do   związḱw 
zawodowych.”;
2) po art. 13 dodaje się art. 131 w brzmieniu:
     „Art. 131   1. Nie jest dopuszczalne sprawowanie przez jedną osobę funkcji w: 
1) zarządzie lub komisji rewizyjnej zakładowej organizacji 
związkowej przez okres dłuższy niż dwie kadencje bąd́  
przez 10 lat, chyba że zakładowa organizacja zakładowa  
liczy nie więcej niż 75 członḱw; 
2)   ponadzakładowych   organach   statutowych   związḱw  
zawodowych, a także   zrzeszeń związḱw zawodowych i  
oǵlnopolskich   organizacji   międzyzwiązkowych     przez  
okres dłuższy niż dwie kadencje bąd́ przez 10 lat.
  2. Ponownie wyb́r do zarządu lub komisji rewizyjnej zakładowej 
  organizacji związkowej lub orgańw zrzeszeń związḱw zawodowych i 
 oǵlnopolskich organizacji międzyzwiązkowych, możliwy jest po  
 upływie okresu ŕwnego czasu sprawowania funkcji w zarządzie lub   
  komisji rewizyjnej.”; 
3) w art. 251:
4 Zmiany tekstu jednolitego wymienionej ustawy zostały ogłoszone w Dz. U. z 2001 r. Nr 100, poz. 1080 i Nr 
128, poz. 1405, z 2002 r. Nr 135, poz. 1146 i Nr 240, poz. 2052, z 2003 r. Nr 63, poz. 590 i Nr 213, poz. 2081, z  
2004 r. Nr 240, poz. 2407 oraz z 2008 r. Nr 90, poz. 562 i Nr 244, poz. 1454.
     a) w ust. 1 pkt 1 otrzymuje brzmienie:
      „1)
    pracownikami   lub   osobami   wykonującymi   pracę   zarobkową   na 
     podstawie innego stosunku prawnego u pracodawcy objętego  
     działaniem tej organizacji albo”,
    
     b) ust. 2 otrzymuje brzmienie:
     „2.
Organizacja, o kt́rej mowa w ust. 1, na żądanie, kierowane do niej nie 
częściej niż raz na kwartał, pracodawcy albo doẃdcy jednostki, o kt́rej 
mowa w ust. 1 pkt 2, przedstawia w terminie 7 dni, informację o łącznej 
liczbie członḱw tej organizacji, w tym o liczbie członḱw, o kt́rych  
mowa w ust. 1, według stanu na ostatni dzień kwartału poprzedzającego 
skierowanie do niej przedmiotowego żądania.”;  
4) art. 28 otrzymuje brzmienie:
   „Art. 28.
Pracodawca jest obowiązany udzielić na żądanie związku zawodowego 
informacji   niezbędnych   do   prowadzenia   działalności   związkowej,   w  
szczeǵlności informacji dotyczących warunḱw pracy i zasad 
wynagradzania   oraz   umożliwić   związkowi   zawodowemu   dostęp   do  
zakładowych form komunikowania się z pracownikami, w szczeǵlności 
poprzez   wskazanie   służbowych   telefońw   i   adreśw   elektronicznych  
skrzynek pocztowych pracowniḱw.”;
5) w art. 31 ust. 1 otrzymuje brzmienie:
     „1.
Prawo do zwolnienia z obowiązku świadczenia pracy na okres kadencji 
w zarządzie zakładowej organizacji związkowej przysługuje: 
 
1)   częściowo jednemu pracownikowi w miesięcznym wymiarze 
godzin,   nie   większym   niż   połowa   wymiaru   pracy   pracownika,  
ŕwnym liczbie członḱw zatrudnionych w zakładzie pracy, gdy 
ich liczba jest mniejsza od 75;
11)1   jednemu   pracownikowi,   gdy   związek   liczy   od   75   do   150  
członḱw zatrudnionych w zakładzie pracy, jednak w zakresie nie 
większym od połowy wymiaru godzin pracy tego pracownika;
2) dwom pracownikom, gdy związek liczy od 151 do 500 
członḱw zatrudnionych w zakładzie pracy, jednak w zakresie nie 
większym od połowy wymiaru godzin pracy tego pracownika;
3) czterem pracownikom, gdy związek liczy od 501 do 1000 
członḱw zatrudnionych w zakładzie pracy, jednak w zakresie nie 
większym od połowy wymiaru godzin pracy tych pracowniḱw;
4)   sześciu   pracownikom,   gdy   związek   liczy   od   1001   do   2000  
członḱw zatrudnionych w zakładzie pracy, jednak w zakresie nie 
większym od połowy wymiaru godzin pracy tych pracowniḱw;
5) kolejnemu pracownikowi za każde rozpoczęte nowe pięćset,  
gdy zakładowa organizacja związkowa liczy ponad 2000 
członḱw zatrudnionych w zakładzie pracy, jednak w zakresie nie 
większym od połowy wymiaru godzin pracy tych pracowniḱw;
6) w niepełnym wymiarze godzin i wtedy może ono być udzielane 
większej liczbie pracowniḱw, zgodnie z zasadami zawartymi w 
punktach poprzedzających.”.
Art. 10. Ustawa chodzi w życie po upływie 6 miesięcy od dnia ogłoszenia.
UZASADNIENIE
         1. Cel projektowanej ustawy, aktualny stan prawny i potrzeba nowelizacji.
Proponowana nowelizacja stanowi pŕbę dokonania kompleksowej modernizacji 
prawa pracy w Polsce, kt́ra opiera się na przeświadczeniu, że w globalizującej się 
gospodarce  konieczne  jest zachowanie  i obrona  osiągnięć  socjalnych   europejskiego 
państwa   dobrobytu,   standard́w   zatrudnienia   pracowniczego,   ochrony   przed 
arbitralnością   w   dyrektywach   i   decyzjach   pracodawcy   oraz   wzmocnienie 
podmiotowości pracowniḱw, w tym roli zreformowanych i wzmocnionych związḱw 
zawodowych, kt́rych funkcja – jako reprezentant́w pracowniḱw, jest w społecznej 
gospodarce rynkowej niezwykle doniosła. 
Wskazać należy, że wiele z obowiązujących aktualnie przepiśw Kodeksu pracy, 
kt́ry uchwalono w 1974 roku, pozostaje w mocy w swoim pierwotnym znaczeniu i 
brzmieniu.   Przepisy   te,   wobec   zmian   zachodzących   w   Polsce,   związanych   z 
transformacją ustrojową, nie przystają do wymoǵw obecnej gospodarki i nie spełniają 
swojej roli.  Podkreślenia wymaga także fakt, że dotychczasowe nowelizacje Kodeksu 
pracy,   kt́re   zmierzały   do   zachowania   powszechności   standardu   zatrudnienia 
pracowniczego, nie spełniają w pełni swojej roli.  
Jednym   z   podstawowych   probleḿw   polskiego   świata   pracy   jest   powszechne 
zastępowanie przez pracodawcę uḿw o pracę, zatrudnieniem cywilnoprawnym bąd́ 
nadużywanie   zatrudniania   pracowniḱw   na   podstawie   uḿw   o   pracę   na   czas 
określony. Gruntowna nowelizacja Kodeksu pracy z 1996 roku, kt́rej jednym z ceĺw 
było   wyráne   podkreślenie   zakazu   zastępowaniu   zatrudnienia   pracowniczego 
stosunkiem   cywilnoprawnym,   nie   zapobiegła   tym   negatywnym   i   nielegalnym 
zjawiskom, kt́rych skutkiem jest z jednej strony pozbawianie pracowniḱw należnych 
im   praw,   a   z   drugiej   prowadzenie   przez   pracodawćw   nieuczciwej   konkurencji 
polegającej  na nieuprawnionym  uchylaniu   się   od   opłacania   koszt́w  pracy. Według 
danych   Gł́wnego   Urzędu   Statystycznego   w   2010   roku,   546,7   tysiąca   Polaḱw 
wykonywało   pracę   wyłącznie   na   podstawie   umowy   cywilnoprawnej.  W   2011   roku 
było   to   już   1.012,9   tysięcy   zatrudnionych.   Dane   te   nie   uwzględniają   ponadto 
podejmowania   przez   osoby   fizyczne   działalności   gospodarczej,   co   w   realiach 
rynkowych,   dzieje   się   często   pod   presją   pracodawcy   i   służy   jedynie   zastępowaniu 
zatrudnienia w oparciu o stosunek pracy – kontraktem cywilnym. 
Ŕwnolegle, erozji ulega model zatrudnienia w oparciu o umowę o pracę na czas 
nieokreślony,   kt́ra   biorąc   pod   uwagę   jej   społeczno-ekonomiczne   przeznaczenie, 
winna   być   najczęstszą   i   najbardziej   powszechną   formą   zatrudniania   pracowniḱw. 
Zgodnie   z   raportem   „Praca   Polska   2010”   przygotowanym   przez   Biuro   Eksperckie 
Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność” Polska, na tle kraj́w Unii  Europejskiej ma 
najwyższy   odsetek   ośb   zatrudnionych   na   podstawie   uḿw   na   czas   określony. 
Wskánik ten wynosił w 2010 roku aż 27,1 proc. W tym samym czasie zatrudnienie 
terminowe   u   sąsiad́w   Polski   miało   dużo   bardziej   ograniczony   charakter.   W 
Niemczech wynosiło 14,6 proc., w Republice Czeskiej 8,7 proc., a na Litwie jedynie 3 
proc. przy średniej unijnej na poziomie 13,8 proc. Nie istnieją więc żadne obiektywne 
czynniki zewnętrzne, kt́re wskazywałyby że ten trend ma uzasadnienie w procesach 
innych niż krajowych i związanych bezpośrednio z organizacją rynku pracy w Polsce. 
Nie   ma   także   żadnego   uzasadnienia,   aby   zatrudnienie   terminowe   było   w   Polsce 
stosowane dwukrotnie częściej niż średnio w Unii Europejskiej. 
Podkreślić   należy,   że   dwa   wskazane   wyżej   problemy:   zastępowanie   stosunku 
pracy     umowami   cywilnoprawnym   oraz   powszechność   zatrudnienia   w   oparciu   o 
umowy o pracę na czas określony przyczyniają się do prekaryzacji życia szerokich 
grup społecznych, a w niekt́rych branżach takich jak budownictwo, ochrona ośb i