Rządowy projekt ustawy o ułatwieniu dostępu do wykonywania niektórych zawodów regulowanych

229

Tabela 79. Statystyka egzaminów na pilota morskiego w Urzędach Morskich w Gdyni, Słupsku
i Szczecinie w latach 2002–2012

Wpływ z opłat
Liczba
wnoszonych przez
Koszty z tytułu
Liczba osób
osób,
Wysokość opłaty
osoby
wynagrodzenia
Rok przystępujących do
które
egzaminacyjnej j.t. przystępujące do
komisji
egzaminu
zdały
egzaminu
egzaminacyjnej
egzamin
(memoriałowo) zł
2002
1
1
0
0,00
b.d
2003
0
0
0
0,00
b.d.
2004
2
2
150
324,44
21,20 zł
2005
14
14
150
2 007,14
74,20 zł
2006
42
42
150
5 755,05
322,00 zł
2007
11
11
150
1 396,26
69,60 zł
2008
42
42
150
4 781,83
238,70 zł
2009
16
16
150
2 302,18
120,90 zł
2010
35
35
150
4 829,69
272,80 zł
2011
23
23
150
3 228,10
139,50 zł
2012
28
28
150
4 190,59
370,80 zł
Źródło: obliczenia własne na podstawie danych uzyskanych z Urzędów Morskich w Gdyni, Szczecinie i Słupsku.
Sposób obliczania opłat: Ilość jednostek taryfowych odpowiedniego egzaminu × wartość jednostki taryfowej =
WARTOŚĆ ZŁOTOWA. Wartość złotowa jednostki taryfowej stanowi równowartość 0,2 SDR (specjalnych praw
ciągnienia), liczona według średniego kursu walutowego z poprzedniego tygodnia podanego w tabelach kursowych
Narodowego Banku Polskiego. Wartość jednostki taryfowej z dniem 21 stycznia 2012 r. wynosi 0,95 zł

Tabela 80. Aktualne wymogi i proponowane zmiany w zakresie dostępu do zawodu pilota pełnomorskiego
Aktualne wymogi:
Proponowane zmiany:
wykształcenie średnie
wprowadzenie jednego zawodu pilota morskiego
z określonymi uprawnieniami do świadczenia usług
pilotowych na dany rejon pilotowy
posiadanie dyplomu kapitana żeglugi wielkiej na statkach
o pojemności brutto 3000 i powyżej oraz 36-miesięcznej
praktyki pływania na stanowisku kapitana na morskich
statkach handlowych o pojemności brutto 3000 i powyżej
w żegludze międzynarodowej, w tym 12 miesięcy praktyki
na statkach o długości całkowitej powyżej 180 m
posiadanie praktyki w pilotowaniu statków, polegającej na
uczestniczeniu w realizacji co najmniej 3 usług pilotowych
w pilotażu
pełnomorskim
na
Morzu
Bałtyckim
wykonywanych przez pilotów pełnomorskich wyznaczonych
przez dyrektora Urzędu Morskiego w Gdyni lub Szczecinie

100 http://www.umgdy.gov.pl/pium/jednostka?menuId=3423&kodJednostki=6sazx2jur2.2d0ikujur1&id=39829

230
posiadanie świadectwa ukończenia kursu manewrowania
dużymi statkami na modelach pływających – redukcyjnych
posiadanie świadectwa złożenia egzaminu kwalifikacyjnego
przechodzenie co 2 lata okresowych sprawdzianów
kwalifikacji pilotów i aktualności ich wiedzy w zakresie
wykonywania obowiązków oraz stanu zdrowia
ważne świadectwo zdrowia

Statystykę egzaminów na pilota pełnomorskiego w ostatnich latach (na podstawie danych
Urzędu Morskiego w Gdyni) prezentuje Tabela 81.

Tabela 81. Statystyka egzaminów na pilota pełnomorskiego w Urzędzie Morskim w Gdyni w latach
2002–2012
Wpływ z opłat
Koszty
Liczba
wnoszonych
Koszty z tytułu
obsługi
Liczba osób
osób,
Wysokość
przez osoby
wynagrodzenia
egzaminu
Rok przystępujących
które
opłaty
przystępujące
komisji
(personel
do egzaminu
zdały egzaminacyjnej do egzaminu egzaminacyjnej dodatkowy)
egzamin
(memoriałowo)
2002
3
3
150 j.t.
450 j.t.
170,10 zł
-
2003
3
3
150 j.t.
450 j.t.
170,10 zł
-
2004
-
-
-
-
-
-
2005
-
-
-
-
-
-
2006
-
-
-
-
-
-
2007
-
-
-
-
-
-
2008
-
-
-
-
-
-
2009
5
5
150 j.t.
750 j.t.
244,80 zł
51,00 zł
2010
-
-
-
-
-
-
2011
1
1
150 j.t.
150 j.t.
42,24 zł
8,80 zł
2012
-
-
-
-
-
-

Deregulacja zawodów pilota morskiego oraz pilota pełnomorskiego polega na
wprowadzeniu jednego zawodu pilota morskiego z określonymi uprawnieniami do
świadczenia usług pilotowych na dany rejon pilotowy.
Zaproponowane w projekcie zmiany nie będą miały negatywnego wpływu na poziom
bezpieczeństwa oraz jakość wykonywania usług pilotowych. W wyniku proponowanych
zmian odpowiedzialność za standard wykonywania wspomnianych zawodów spoczywać
będzie na pracodawcy, a nie na organach administracji publicznej, których kompetencje
w tej dziedzinie są rozwiązaniem archaicznym, a zarazem kosztownym.

231

4.18. Deregulacja dostępu do zawodów związanych z obsługą i konserwacją dźwignic

Rejestr wydanych zaświadczeń
kwalifikacyjnych zarówno dla maszynistów
specjalistycznych dźwignic kolejowych jak i dla konserwatorów specjalistycznych
dźwignic kolejowych prowadzą oddziały terenowe Transportowego Dozoru Technicznego
(TDT) zgodnie z procedurą PJ-06-10 „Kwalifikowanie osób obsługujących
i konserwujących urządzenia techniczne”.
Obecnie szkolenia są prowadzone przez podmioty, które wykazują się odpowiednim
doświadczeniem oraz wiedzą techniczną, posiadają wykwalifikowany personel do ich
prowadzenia oraz posiadają program szkolenia zatwierdzony przez TDT. Konieczne jest
posiadanie odpowiedniego okresu praktyki, przejście specjalistycznego szkolenia oraz
zdanie egzaminu państwowego potwierdzającego teoretyczną wiedzę i praktyczną
znajomość wykonywania czynności obsługi.
Proponowana zmiana, polega na połączeniu dwóch zawodów regulowanych,
charakteryzujących się zbliżonym zakresem obowiązków i uprawnień, przy pozostawieniu
dotychczasowych wymogów kwalifikacyjnych w zakresie wykształcenia, praktyk oraz
złożonych egzaminów.
Tabela 82. Aktualne wymogi i proponowane zmiany w zakresie dostępu do zawodu maszynisty
specjalistycznych dźwignic kolejowych
Aktualne wymogi:
Proponowane zmiany:
ukończone 18 lat
Połączenie zawodu maszynisty specjalistycznych
dźwignic kolejowych z zawodem maszynisty
specjalistycznych dźwignic portowych i urządzeń
wykształcenie zasadnicze zawodowe
specjalistycznych w portowych technologicznych
ciągach przeładowczych. W wyniku połączenia
powstanie bardziej uniwersalny zawód – maszynista
1 miesiąc praktyki w zakresie zawodu regulowanego
specjalistycznych dźwignic i urządzeń w portowych
technologicznych ciągach przeładowczych.
szkolenie specjalistyczne
złożenie z pozytywnym rezultatem przed komisją
egzaminacyjną egzaminu potwierdzającego teoretyczną
wiedzę i praktyczną znajomość wykonywania czynności
obsługi. Dla maszynisty samojezdnych żurawi kolejowych –
dodatkowe wymagania posiadania uprawnień kolejowych do
kierowania pojazdem szynowym, wydane przez władze
kolejowe
zdolność fizyczna i psychiczna stwierdzona zaświadczeniem
lekarskim

232
dla żurawi kolejowych z własnym napędem konieczne
uprawnienia jak dla maszynisty pojazdu trakcyjnego

Reglamentacja dostępu do zawodu w ramach krajów Unii Europejskiej występuje
w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Włoszech, Szwecji, Danii i Francji. W Polsce nie są
prowadzone szczegółowe ewidencje dla poszczególnych maszyn specjalistycznych,
w związku z czym niemożliwe jest ustalenie konkretnej liczby osób posiadających
uprawnienia, a tym bardziej wykonujących dany zawód.

Tabela 83. Statystyka egzaminów na maszynistę specjalistycznych dźwignic kolejowych w latach
2002–2012

Wpływy z opłat
Liczba
wnoszonych
Koszty z tytułu
Liczba osób
osób,
Zdawalność Wysokość opłaty
przez osoby
wynagrodzenia
Rok przystępujących
które
egzaminu w
egzaminacyjnej przystępujące do
komisji
do egzaminu
zdały
%
w zł
egzaminu
egzaminacyjnej
egzamin
(memoriałowo)
2002
227
226
99,56
152,00
34 504,00
21 016,20
2003
223
209
93,72
152,00
33 896,00
16 795,69
2004
317
315
99,37
152,00
48 184,00
35 404,72
2005
296
296
100,00
152,00
44 992,00
30 896,86
2006
356
351
98,60
152,00
54 112,00
28 349,44
2007
333
258
77,48
152,00
50 616,00
53 722,38
2008
458
455
99,34
152,00
69 616,00
42 000,71
2009
319
312
97,81
152,00
48 488,00
27 345,13
2010
381
370
97,11
152,00
57 912,00
61 714,04
2011
255
250
98,04
152,00
38 760,00
34 124,36
2012
149
144
96,64
152,00
22 648,00
13 879,85
(Przedstawione w załączonych tablicach dane dotyczące kosztów są jedynie szacunkowe, gdyż
Transportowy Dozór Techniczny nie prowadzi ewidencji rozliczeń kosztów dotyczących przeprowadzania
egzaminów w powyższym zakresie)

Proponowana zmiana
polega na połączeniu dwóch zawodów regulowanych,
charakteryzujących się zbliżonym zakresem obowiązków i uprawnień, przy pozostawieniu
dotychczasowych wymogów kwalifikacyjnych w zakresie wykształcenia, praktyk oraz
złożonych egzaminów.



101 Na podstawie informacji Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej.

233
Tabela 84. Aktualne wymogi i proponowane zmiany w zakresie dostępu do zawodu konserwatora
specjalistycznych dźwignic kolejowych
Aktualne wymogi:
Proponowane zmiany:
ukończone 18 lat
Połączenie zawodu konserwatora specjalistycznych
dźwignic kolejowych z zawodem konserwatora
specjalistycznych dźwignic portowych i urządzeń
wykształcenie:
specjalistycznych w portowych technologicznych
– średnie techniczne,
ciągach przeładowczych. W wyniku połączenia
– zasadnicze zawodowe.
powstanie bardziej uniwersalny zawód –
6 miesięcy praktyki w zakresie zawodu regulowanego przy
konserwator specjalistycznych dźwignic i urządzeń
wykształceniu średnim technicznym albo
w
portowych technologicznych
ciągach
12 miesięcy praktyki w zakresie zawodu regulowanego przy przeładowczych
wykształceniu zasadniczym zawodowym

szkolenie specjalistyczne
złożenie z pozytywnym rezultatem przed komisją
egzaminacyjną egzaminu potwierdzającego teoretyczną
wiedzę i praktyczną znajomość wykonywania czynności
obsługi
dla konserwatora elektryka – dodatkowo wymagane jest
posiadanie uprawnień do wykonywania czynności obsługi
i konserwacji urządzeń elektroenergetycznych

Reglamentacja dostępu do zawodu w ramach krajów Unii Europejskiej występuje
w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Włoszech, Szwecji, Danii i Francji. W Polsce nie są
prowadzone szczegółowe ewidencje dla poszczególnych maszyn specjalistycznych
w związku z czym niemożliwe jest ustalenie konkretnej liczby osób posiadających
uprawnienia, a tym bardziej wykonujących dany zawód.
Zdawalność egzaminów na uprawnienia konserwatora specjalistycznych dźwignic
kolejowych przedstawia Tabela nr 85.

Tabela 85. Statystyka egzaminów na konserwatora specjalistycznych dźwignic kolejowych w latach 2002–
2012
Wpływy z opłat
Liczba
wnoszonych
Koszty z tytułu
Liczba osób
osób,
Zdawalność Wysokość opłaty
przez osoby
wynagrodzenia
Rok przystępujących
które
egzaminu w
egzaminacyjnej
przystępujące do
komisji
do egzaminu
zdały
%
w zł
egzaminu
egzaminacyjnej
egzamin
(memoriałowo)
2002
96
96
100,00
152,00
14 592,00
25 150,54
2003
169
169
100,00
152,00
25 688,00
174 651,56
2004
172
172
100,00
152,00
26 144,00
19 709,85
2005
238
238
100,00
152,00
36 176,00
19 969,92
2006
163
163
100,00
152,00
24 776,00
20 363,69
2007
406
395
97,29
152,00
61 712,00
30 698,51

102 Na podstawie informacji Ministerstwa Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej.